The Lodger (1944)

Sfeervolle griezelfilm in zwart-wit, waarin het motief van de moorden van Jack the Ripper op een alternatieve wijze wordt weergegeven.

De film is uit op de DVD in de States, als één van de drie-delige box set "Fox Horror Classics". De beeldkwaliteit is heel goed. Ten zeerste aanbevolen voor wie van ouderwetse griezel houdt.

https://www.dvddrive-in.com/reviews/e-h/foxhorrorclassics424445.htm

Heerlijk duistere film, waarvan de verrassing vooral zit in het feit dat je meteen vermoedt wie de Ripper is. En dat het, ook als steeds meer ontwikkelingen in de richting van je gelijk wijzen, niets afdoet aan de spanning. Geweldig gespeeld door Laird Cregar.

Ik ben nogal een fan van het origineel van Hitcock dat een silent is. Ik was toch benieuwd wat ze met een gesproken versie zouden aanvangen. Er zijn nogal wat overeenkomsten, maar toch gaat dit al snel een andere richting uit. Uiteindelijk kom je hier wel te weten wie de moordenaar is daar waar in het origineel die nooit in beeld komt. Ook heb ik als kijker al veel te snel door dat de huurder zelf de moordenaar is en het motief was me ook al snel duidelijk. Ik bleef hopen dat er nog een of andere twist in zou gebeuren zoals in het origineel maar dit werd hoe langer onmogelijk. Mijn eerste vermoeden was dus juist. Een ander minpunt was dat er met gesproken remakes van goede silents meer gepraat is dan nodig hetgeen zeker de atmosfeer niet ten goede komt. Wel sterke rol van Laird Cregar. Had de superieure silent niet bestaan, had ik deze wellicht wat hoger gewaardeerd.

De aanwezigheid van Laird Cregar in de titelrol, de net ogende, maar ook wat mysterieuze nieuwe huurder van een kamer bij de familie Burton wiens nachtelijke uitjes samen vallen met een serie gruwelijke moorden in Victoriaans Londen, maakt deze remake van de de beroemdste zwijgende film van Alfred Hitchcock superieur aan dat origineel. Cregar, die later dat jaar zou sterven als gevolg van een rigoureus dieet ter voorbereiding op zijn rol in Hangover Square (hij stierf kort na het voltooien van de opname van die film), geeft een genuanceerde, soms kippenvel opwekkende vertolking weg als een man die zich, na zijn ontmoeting met Music Hall-actrice Kitty Langley [een verrassende rol van Merle Oberon] ontpopt als de dwangmatige psychopaat die zijn moordlustige zinnen op haar heeft gezet.
Met behulp van prachtig camerawerk van Lucien Ballard weet regisseur John Brahm de beklemmende sfeer van Victoriaans Londen van rond de eeuwwisseling op effectieve wijze vorm te geven met een visuele stijl die niet onderdoet voor dat van Alfred Hitchcock. Als Hitchcock zijn film opnieuw had mogen maken, zou hij ongetwijfeld dezelfde benadering gebruiken als scenarist Barré Lyndon. Een voortreffelijke thriller en een indrukwekkend (maar ook treurigstemmend) testament van de veel te jong gestorven en door vele vergeten Cregar.

Wow. Prachtige verfilming van het boek The Lodger door regisseur John Brahm en zijn eerste cameraman Lucien Ballard. Wat een klasseteam. Het begint al heel sterk met de proloog in de schimmige straten van Londen, waar flarden mist rond de gaslantaarns dwarrelen, terwijl bobbies op zoek zijn naar The Ripper. En vervolgens wordt dat niveau de hele film lang volgehouden. Pareltjes van scenes met licht-schaduwcontrasten, lage camerahoeken ... alles wordt uit de kast gehaald om het oog te pleasen en de kijker mee te trekken in de onderwereld van Jack The Ripper. Ik zou enkele scenes kunnen beschrijven, maar behalve dat het spoilers zijn, is dat een vrij zinloze bezigheid omdat je het gewoon zelf moet zien.

Het is de eerste versie van The Lodger die ik bekijk, kan dus niet vergelijken met de andere films. Qua script zat het wel goed vond ik. Acteerprestaties ook op niveau, misschien hier en daar wat theatraal, maar niet uit de toon vallend voor wat er in die tijd gepresteerd werd. De film bevat zeker spannende momenten die me deden denken aan suspensevolle Hitchcock.

Na Guest In The House is dit de tweede film van John Brahm die ik bekeken heb, en ik krijg alleen maar honger naar meer.

Deze The Lodger is misschien een minder gekende film maar toch wel een visueel hoogstandje die elke film noir liefhebber zou moeten gezien hebben.

Kan niet zoveel melden over deze film, behalve dat ik hem wel okay vond. De acteurs zijn OK, het verhaal is OK, de regie is OK. Het is een okaye versie van het Ripper-verhaal, doet weinig wat anderen al niet eerder deden. De motivatie van de moordenaar was wel origineel en die vond ik dan ook goed gevonden. De film was misschien boven de "OK" uitgestegen als de altijd beklijvende Cregar of de zoektocht van Sanders wat meer focus had gekregen en de fratsen van zijn huisgenoten wat meer naar het zij-plan werd geschoven. Die doen ook wat té hard hun best om zelf vergezochte excuses te accepteren/verzinnen van/voor hun rare huurder. Valt wat tussen een 6 en een 7, maar door Cregar ronden we toch maar nipt naar boven af.

"The Lodger" is niet zo'n film waarbij over de ganse lengte van de film een personage als meer dan waarschijnlijke dader wordt aangewezen terwijl een verrassend slot toch nog een andere uitkomst biedt.
Hoe dan ook een boeiende en spannende film met uitstekende vertolkingen, zeker van Laird Cregar als de geobsedeerde, psychopatische massamoordenaar. Deed me af en toe denken aan de ondoorgrondelijk personage die een Orson Welles had kunnen voorstellen maar die het daarom niet beter had gedaan.
Goede opbouw, mise en scène en sfeerschepping, zodanig dat een paar stukjes variété welkom waren om uit het duistere en immer mistige moorddadig Londen te komen.
Toch een stuk boven de middelmaat aan dergelijke films uit die periode.

Hitchcocks The Lodger: A Story of the London Fog (1927) heb ik in 2012 in de bios mogen zien met live muziek, en ik had daarna nooit zo’n haast om deze versie te kijken. De horrorchallenge is altijd een uitstekende aangelenheid om dat soort titels dan toch eens mee te pakken. Met 12 jaar ertussen (en nu een talkie) is een rechtstreekse vergelijking wat lastig, maar ik geef beide verfilmingen een ruime voldoende, en John Brahms remake is daarmee absoluut beter dan ik had verwacht. Het acteerwerk is hier en daar wat theatraal, maar Merle Oberon brengt wel de nodige afleiding daarvan.

3,5*