The Virgin Suicides (1999)

Schokkende en verontrustende film over de zelfmoord van alle zusjes binnen en een en dezelfde familie, binnen een jaar na de zelfmoord van hun jongste zus. Wat de eigenlijke reden van de zelfmoord is komen we niet te weten. Maar wie aandachtig kijkt kan niet ontgaan zijn dat alles begon met de late thuiskomst van Lux na een schoolfeest, prachtig gespeeld door Kirsten Dunst, waarna de stoppen bij de moeder blijkbaar zijn doorgeslagen en waarop ze haar kinderen onderwierp aan een tyranniek gezag en hen alle vrijheid ontnam, inclusief schoollopen. Prachtige cast met James Woods en Dunst in een glansrol. 4 sterren

The Virgin Suicides bevat een geweldige sfeer, die de hele film ook blijft doorzetten. Het verhaal wordt op een creatieve wijze verteld, wat ervoor zorgt dat het nooit verveelt. Wel is het probleem dat er een ontzettend verschil in tempo is wanneer de gebeurtenissen plaatsvinden. Sommige stukken zijn erg traag en duren maar voort, terwijl er dan ineens weer een heftige gebeurtenis plaatsvindt, wat supersnel wordt verteld. Hier had ik soms een beetje moeite mee.

Al met al toch een mooie 7 gescoord.

Niet helemaal geslaagd. Visueel niet superboeiend. De soundtrack heeft wel z'n momenten, maar zoals boven al eens opgemerkt, soms lijken scènes er alleen maar in te zitten om een liedje af te spelen. Wat vervolgens soms hardhandig afgekapt wordt. Rommelig.

Het verhaal weet wel te intrigeren, waarom vijf mooie meisjes zelfmoord plegen. Van de vijf meisjes krijgt Dunst duidelijk de meeste aandacht; een beetje onevenwichtig, maar je hoort me verder niet klagen. Tenslotte moet ik zeggen dat de uiteindelijke conclusie toch wel een beetje tegenvalt.

Lost in Translation was naar mijn smaak wat beter, maar dit ontloopt die film niet zo heel erg veel. Daarom dezelfde eindwaardering: 2*.

The Virgin Suicides is een mooie droevige film over een paar zussen. Eigenlijk gebeurt er niet heel veel in de film, maar dat hoeft deze keer niet. Het plot is interessant goed genoeg en er wordt goed geacteerd.

Het is geslaagd hoe de verteller, in de vorm van de groep jongens, net voor het eind weet te vertellen hoe hun en ik als kijker zich voelde(n) over het mysterie van de zusters Lisbon.

Coppola weet in voor mij haar 2e film opnieuw een knappe sfeer neer te zetten. Zo'n laatste week van de zomervakantie sfeertje als je begrijpt wat ik bedoel. De simpelste beelden zijn al interessant. Die seconde-beelden van Lux door de film heen, zoals de openingsscène zorgen voor veel nieuwsgierigheid.

Hele leuke cast, voor mij relatief onbekend op Hartnett en Woods na. Hartnett, Dunst en A.J. Cook springen er in mijn optiek uit.

Gave zeldzame soundtrack ook zeg. Wat voor instrumenten het ook mogen zijn, het kwam behoorlijk aan.

Enige directe minpunt is dat de leeftijden van de zussen opvallend lager zijn dan de leeftijden van de actrices, waarschijnlijk gedaan om de kwaliteit te waarborgen. Dit maakt de film niet echt minder, maar voelt wel een beetje vreemd.

Opnieuw een bijzonder drama van Sofia Coppola die ik zeker vaker ga kijken.

Damn, hoe vaag en toch treffend is deze omschrijving.

Eens haha. Het is denk ik ook niet niet-vaag te omschrijven... Stand By Me heeft dat sfeertje ook enorm, Mud en True Romance bijvoorbeeld ook weer op hun eigen manier. Het is broeierig, het voelt leeg en rustig en heeft zowel iets fijns als deprimerends. Maar het kan vooral een fantastisch aandeel hebben in een film.

Heerlijk is dat hè. Sfeer is, vind ik, toch de belangrijkste factor in een film. En als het dan ook nog zo'n sfeer is zoals jij het beschrijft is het genieten geblazen. Ik ga deze film zeer snel een kans geven. Dank voor je bijdrage

Eindelijk de mogelijkheid gehad om The Virgin Suicides te aanschouwen. Na de lovende woorden van Teejey kreeg ik er namelijk ontzettend veel zin in.

De film heeft inderdaad een ontspannen en bijna magisch sfeertje. Een felle laagstaande zon die door de grote bomen valt, kinderen spelend op straat en zondags naar de kerk. Kleine dingetjes die allen een bijdrage leveren aan het karakter van de film. Langzaamaan krijg je een kijkje in het leven van de Lisbon zusjes en wat zij te verduren krijgen onder het "regime" van met name de moeder. Overigens vond ik het jammer dat de film zich met name focuste op Lux, de oudste dochter. De andere zusjes en de ouders hadden best wat meer aandacht mogen krijgen om de impact van het verhaal te vergroten.

Sfeer is dus hoogstaand. Het verhaal had nog wat meer uitgediept mogen worden, evenals de personages. Nergens wordt het geweldig, daarvoor gebeurt er net te weinig, maar het is absoluut een mooie film om te zien. Kleine 3,5*.

Te gekke soundtrack van Air

'We knew, finally, the girls were really women in disguise, that they understood love, and even death, and that our job was merely to create the noise that seemed to fascinate them'

De ogen van een tienermeisje bewegen constant op en neer. Ze wil de jongen met wie ze danst in de ogen kijken, maar voelt te veel schaamte. Er hangt magie in de lucht. Tegelijkertijd zie je duidelijk dat de magische plek van het bal niet meer is dan een kale schoolhal met minimale versiering. Tenminste, voor ons, de kijkers. Voor de jongeren zelf hangt er iets ongrijpbaars in de lucht. Aan hun ogen zie je dat deze avond ze voor altijd zal bijblijven.

En zo introduceerde Sofia Coppola zich. Meester in het vangen van menselijke emoties. De kleinste details kenmerken haar films. Een nerveus trekje van de mond. Het licht dat vanuit de perfecte hoek op een gezicht valt. Een bekend nummer dat zich gedragen door de beelden opeens van een andere kant laat zien.

In Lost in Translation bereikte ze op dat gebied al vroeg in haar carrière haar hoogtepunt; vier jaar en één film eerder gaf ze een voorzichtig voorproefje.

The Virgin Suicides is een film van momenten. Het besproken schoolbal is daar een van. Ann Wilson van Heart die 'Crazy on You' zingt terwijl vier stelletjes-in-wording onwennig in de auto stappen ook.

Het hadden eigenlijk vijf stelletjes moeten zijn, maar een van de vijf zussen sprong uit het slaapkamerraam en spietste zichzelf op een punt van het hek in de voortuin. Een gebeurtenis die langzaam maar onherroepelijk zijn gif verspreidt door het gezin.

Als kijker krijg je vooral een reconstructie te zien. De voice-over vertelt doorspekt met de nodige zwarte humor - het hekje laat zich na afloop ook nog eens moeilijk uit de grond trekken - over de grote wendingen en de details van het zich langzaam ontrafelende plot. Ondertussen krijg je allerlei mooie shots voorgeschoteld.

Maar nog niet zo mooi als in Coppola's latere films. Ook sleept de film regelmatig; pas wanneer de viervoudige zelfmoorden nabij zijn en de naslaap daarvan uit de doeken wordt gedaan, laat ze je niet meer los. En rolt de aftiteling over het scherm terwijl je wederom niet goed weet of je deze film nu wel of niet goed vindt.

Een veelbelovend visitekaartje was het zeker. En zoals The Virgin Suicides zich als een reconstructie laat zien, zo zie je achteraf dat dit het aanloopje was dat Coppola nodig had om die volledig perfecte landing te kunnen maken.

Dat beviel wel, debuut en The Beguiled op één dag.

Qua aankleding en sfeer heeft deze film wel iets, dat is niet slecht gedaan. Ook het mysterieuze aspect van de Lisbon zusjes komt wel goed naar voren. Uiteindelijk valt het echter allemaal toch behoorlijk tegen. Net als de jongens uit de film weet je aan het eind van de film maar erg weinig over de zusjes en hun beweegredenen, anders dan dat ze door hun ouders zeer afgeschermd worden grootgebracht. Alleen Lux (vertolkt door Kirsten Dunst) komt wat dat betreft redelijk uit de verf. Verder overheerst uiteindelijk toch het gevoel dat het op enkele aardige scènes na een heel matige film is.

“She was the still point of the turning world, man.”

Mooi. Dat dit de debuutfilm is van regisseuse Sofia Coppola maakt het allemaal des te knapper. Wat mij het meeste zal bijblijven van The Virgin Suicides is het, ondanks het zware onderwerp, lome sfeertje dat de film uitstraalt. Door de mooie beelden, de muziek, het acteerwerk en vooral de regie voelt The Virgin Suicides aan als een zwoele zomerse dag.

Ondanks dat de film over zelfmoord gaat heeft Coppola er voor gekozen om het niet al te zwaar te maken, en het verhaal ook te laten gaan over de onderlinge band tussen de zussen, rebellie tegen je ouders en een eerste verliefdheid. Normale tienerproblemen. De focus ligt duidelijk op Lux (de andere vier zussen/actrices worden nauwelijks uitgewerkt), en dat is een keuze die goed uitpakt. Want Kirsten Dunst is weergaloos in de rol en weet je echt mee te trekken in haar worsteling, rebellie en hopeloosheid. De laatste scene van haar is echt ijskoud (zeker als je weet wat er na komt). Verrassend genoeg zit er ook veel humor in de film, en vooral James Woods weet in sommige scènes de lachers op zijn hand te krijgen. Coppola laat hier al zien en geheel eigen visie te hebben, en dit zal in de toekomst hopelijk nog genoeg pareltjes opleveren.

Mooie, sfeervolle film.

Mooie sfeer en beelden. Geweldige muziek van o.a. air.

Mooi gefilmd dat wel, maar het is allemaal zo soft.

Graag wat meer dreiging, wat drama, wat spanning..

slaapverwekkend, sorry..

Sfeervolle film, door de passende cinematografie en rake muziek. Toch zit er iets in de vertelwijze wat niet klopt en volgens mij is dat de reden dat het einde weinig indruk maakt. Mogelijk dat het bijzondere perspectief (waardoor The virgin suicides zichzelf eigenlijk direct verraadt als een boekverfilming, de films die met het perspectief durven experimenteren zijn verder een zeldzaamheid) hieraan debet is: de groep deels anonieme jongens die het verhaal achteraf reconstrueren en die een subjectieve vertelinstantie vormen, dat werkt in beeld waarschijnlijk wat minder goed dan op papier. Maar ondanks deze kritiekpuntjes een prima film en een waardig startpunt voor Sofia Coppola.

Net herzien op het grote witte doek van Kino. Wat een heerlijke poëtische slowburner is dit toch. Het helpt enorm om m in de bioscoop te zien, weg van alle afleiding en ‘ontsnappingsmogelijkheden’ die de thuiskijker heeft. Dunst is betoverend, eigenlijk zijn alle dames dat. Sowieso heeft mevrouw Coppola een ijzersterke cast voor haar debuutfilm weten te strikken.

De film is als een droeve ode aan de eeuwige jeugd. Pijnlijk mooi, halfje erbij.

En wat een wereld cast!

4,5

Wat was me dit weer voor saai soft gedoe. Zeer slaapverwekkende film over een mega boring familie en hun omgeving. Ik dacht, hoge score, daar moet dan toch iets van aan zijn, voor mij allesinds niks. Ik had een wat spannend drama verwacht, dat me toch iets zou doen, maar ik kreeg niets van dat.

Knap regiedebuut van Coppola. Met The Virgin Suicides levert ze meteen een mooi, mysterieus drama af. Vooral op stilistisch vlak is dit echt een parel. De soundtrack - een mix van 70s hits en songs van Air - heeft iets zweverigs, maar niet op een foute manier. Voeg daarbij de vintage fotografie en je waant je 100 minuten lang in een ver vervlogen decennium.

De cast stond voor een pittige opdracht. Om te beginnen lijken de vijf meiden zéér goed op elkaar. Dat maakt het natuurlijk een pak lastiger om echt op te vallen. Bovendien ging Coppola spaarzaam om met dialogen, rekenend op het charisma van Kirsten Dunst en co. Dat was er gelukkig in overvloed.

De heren konden helaas iets minder overtuigen. Josh Hartnett speelt een hartendief/player zonder echt een blijvende indruk na te laten. De andere jongens waren vooral heel erg, euh, jongensachtig.

Zoals wel meer boekverfilmingen maakt The Virgin Suicides rijkelijk gebruik van voice-overs. Dat levert zeker enkele interessante gedachtekronkels op, maar echt meeslepend wordt het nooit. De kracht van deze film zit ‘m toch echt in het audiovisuele. Ik had bovendien het gevoel dat bepaalde dialogen beter werken in boekvorm. Bij sommige gesprekken dacht ik: zo praten mensen toch niet?

Hoe dan ook een boeiende, eigenzinnige film. 3,5*

Prima.

The Virgin Suicides is door de titel altijd wel een film geweest waarbij ik dacht: "op een dag ga ik deze kijken". Recentelijk was daar dan eindelijk de gelegenheid voor. Bovendien is het meteen een excuusje om in de carrière te duiken van de dochter van klassiek regisseur Francis Ford Coppola. Want zo vader, zo dochter. Toch?

Toch niet, want Coppola doet het allemaal op haar eigen manier in een omgeving die ik vader Coppola niet zo snel zie betreden. Ik mag het wel, een nieuwe generatie die de zaken op zijn of haar eigen manier aanpakt. In ieder geval is The Virgin Suicides een aardig subtiele, soms mysterieuze film waarin tieners de hoofdrol spelen, gecombineerd met een flinke dosis drama en wat (onderliggende) thema's.

Wat ik vooral jammer vond gedurende deze film was dat ik zowel de meisjes als de jongens nooit tot leven vond komen. Je hebt een hele groep die naar een andere groep kijkt en andersom, maar veel verder komt de film niet. Gaandeweg worden er wat hintjes gegeven die inkijken op hun leven, maar dat is vooral de ontwikkeling van het verhaal zelf. Ondertussen worden de hoofdpersonages vooral naar de achtergrond bewogen en krijgen nooit de ruimte om naar de voorgrond te treden.

Soms is de film luchtig, toch vond ik het een hele stoot aan stijl missen. Een iets betere camera, wat knappere filtertjes en een iets vlottere montage hadden kunnen helpen. In het begin lijkt de film namelijk snel te willen openen en wil Coppola haar kwaliteiten als regisseuse laten zien, maar dat vond ik er allemaal maar half uitkomen. Het vermaakt wel, maar dat gevoel dat er meer mogelijk was houdt de hele film lang aan.

Verder wel subtiel, boeiend en met een sterke finale ondersteund. The Virgin Suicides onderscheidt zich zonder moeite van genregenoten, mede dankzij de lekker mysterieuze en onderhoudende opzet. Je wordt altijd uitgenodigd om het verhaal te blijven volgen want Coppola laat het kaartenhuis nooit in elkaar vallen. Er is altijd wel een vraag die je aan de film kan stellen, en dat is een kracht waar de film op kan bouwen. Prima voor een keer, maar niet briljant of meesterlijk.

Nu drie keer gezien, en hoewel ik hem nu meer waardeer dan de eerste twee keer kan ik hier toch niet echt enthousiast over zijn. De pubers acteren allemaal goed, het verhaal is boeiend, de sfeer is raak getroffen en de soundtrack van Air heb ik op MusicMeter met de volle ***** beloond, maar op de één of andere manier pakt het me niet echt. Misschien dat dat komt omdat het psychologisch realisme van de portretten van de zusjes zo botst met de enigszins karikaturale benadering van de ouders: James Woods is normaal één brok zenuwen en alertheid maar speelt nu een man die voor een natuurprogramma gezeten in slaap valt, en Kathleen Turner speelt een moeder die niet begrijpt dat haar aanwezigheid op een feestje van haar dochter niet op prijs wordt gesteld. Of ze wil het natuurlijk niet begrijpen, dat kan ook, maar hoe dan ook vond ik die twee personages te vet aangezet tegenover het emotioneel heftige maar door de voice-over afstandelijk gebrachte drama van de vijf dochters.

Komt in juli uit op 4k UHD bij Criterion.

Kirsten Dunst steelt de show in deze donkere emofilm. Ze wordt van de zussen het meest naar voor geschoven, maar is best goed. Het geeft de rest van de zussen wat meer mysterie trouwens. Het relaas van 5 zussen in een zeer streng gezin waarin stap voor stap de vleugels van de tieners worden geknipt. Zogezegd uit liefde, maar het zorgt voor een verstikking die alle levenslust uit de zussen neemt.

De debuut langspeelfilm van Sofia Coppola toch deels onterecht werd afgeschoten met haar rol in The Godfather part III waarin ze vooral haar vader wilde helpen. Hoe dan ook zal later blijken dat ze beter is achter de camera dan er voor. En met The Virgin Suicides is dat best een sterke start. Haar vader helpt haar als producer van de film, maar dochter Sofia heeft toch duidelijk haar eigen stijl.

De film heeft een beklemmend sfeertje. Giovanni Ribisi als verteller die terugblikt naar een zwarte bladzijde in de jeugd van zijn personage. De muziek van Air geeft de film ook die tristesse. En door de relatieve zwijgzaamheid van de zussen en het ontbreken van concrete puzzelstukjes, houdt de film zich weg van sensatie om vooral de emoties te laten binnen komen.

Een nogal bekende titel die ik op de gok had meegenomen om er thuis achter te komen dat de film best nog wel goed beoordeeld wordt. Dus vanmorgen maar eens aangeslingerd terwijl ik op de crosstrainer stond niet helemaal wetende wat te verwachten van deze film.

En samen met de synopsis laat het intro van de film geen onduidelijkheid bestaan omtrent wat er te gebeuren staat rond de meisjes Lisbon, en verpakt in een licht absurdistisch drama vervolgd het geheel zich. Duidelijk is al snel dat vader en moeder Lisbon, vooral moeder, uitermate geremde en behoudend mensen zijn die, onder het motto liever voorkomen dan genezen, de dames zo veel mogelijk verbieden en aan banden leggen. Uiteraard is het ook goed mogelijk dat de kerk een rol speelt in dit aparte verhaal.

Toch draait de film met zijn sterke acteerprestaties vooral rondom de lastige periode die de tienertijd heet. Ontluiking op alle fronten, de jeugd die zichzelf en het andere geslacht ontdekt, verliefd wordt, verlangd, teleurgesteld wordt, rebels en opstandige zijn, dromen over wat kan maar waarschijnlijk nooit lukt, ga zo maar door. The Virgin Suïcides is daarmee met recht een kaleidoscoop van emoties en ervaringen te noemen met mischien ook nog een kleime hint naar de seksuele revolutie van de jaren '60. Iets waar de ouders waarschijnlijkheid nog nooit van gehoord hebben, alhoewel, als ik zulke dochters had dan gingen ze linea recta het klooster in. Safety first...

Voorspelbaar is natuurlijk de kettingreactie die in die zin in beweging wordt gezet met toch wel een behoorlijk ernstige afloop. Iets dat toch op treffende wijze een schok inhoudt voor niet alleen de familie maar ook de omgeving. De kern van het verhaal buiten de getoonde lastige tienertijd zal toch ongetwijfeld zijn dat men los laat waar men van houdt. Aan de ketting of gekooid is in die zin nooit een oplossing en zal meer veroorzaken dan oplossen. En dat maakt The Virgin Suïcides toch wel tot een gelaagd en interessant drama die ik toch zeker nog een keer moet kijken voor een definitieve beoordeling. Tot dan een 3,5.

Re-release in de bioscoop vanaf 5 oktober 2023 (Cinéart)

Ik had een nogal zware en emotionele film verwacht, maar ondanks de thematiek vond ik The Virgin Suicides vooral grappig en ontspannend. Coppola zet een prima sfeertje neer, een beetje alternatief cool met een gothic-tintje, zoals je dat in de jaren negentig wel meer zag.

Het gekozen vertelperspectief is slim, je ziet het verhaal vooral door de ogen van die jochies, die verder niet echt een grote rol spelen. Zijn blijven uiteindelijk met nogal wat vragen achter, maar voor de kijker is het volgens mij klip en klaar wat er gebeurd is en hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Sterk debuut van Sofia Coppola. Beklemmend portret van de jaren zeventig.

De film is lichtvoetig in zijn schets van puberende meisjes van wie het leven zo vol ongemakkelijke situaties zit in contacten met de andere sekse en met hun ouders dat de film bijna een klucht is, ware het niet dat de meisjes totaal onverwacht zelfmoord plegen waardoor het genre meer ‘mystery’ is: waarom zouden juist deze beeldschone meisjes die het hoofd van alle jongens en mannen in het dorp op hol brengen en een mooie, rijke toekomst in het verschiet hebben een einde aan hun leven maken? Dat hun moeder – in tegenstelling tot de nerdy, toegeeflijke vader – hen kort wil houden c.q. wanhopig de jongens bij hen vandaan wil houden en ze huisarrest geeft, waarna Lux, de hoofdpersoon van het verhaal en de dorpsslet kans ziet toch nog de ene man na de andere man op het dak van het huis te ontvangen, heeft er ongetwijfeld mee te maken (maar niet omdat ze ‘gevangenen’ zijn: ze plegen nota bene zelfmoord op het moment dat de buurjongens hen komen ‘bevrijden’): de zelfmoord is wellicht alleen maar te verklaren als een typisch puberale en dus onbezonnen daad van rebellie tegen de ‘onderdrukkende’ moeder waarbij de pubertijd als zodanig – per definitie een moeilijke tijd – de geest van elk meisje wellicht al rijp maakt voor deze stap. En dan speelt wellicht de tijd – de jaren ’70 – mee: een tijd van nihilisme vol gevoelens van verveling en frustratie, zoals die in de jeugdcultuur tot uitdrukking kwam in het fenomeen ‘punk’. De journaliste die verslag doet van de zelfmoorden benadrukt in ieder geval dat het aantal zelfmoorden onder jongeren toeneemt zodat het wel een epidemie lijkt (en in deze familie had de jongste eerder al zelfmoord gepleegd hetgeen de anderen – ogenschijnlijk onaangeroerd – kan hebben ‘besmet’). Hoe dan ook, het is een aangename film die bovendien prikkelt tot nadenken.