Un Chien Andalou (1929)

Nee hoor.

Ik wist niet dat deze ook op de site stond.

Ik zag Un Chien Andalou een paar weken geleden en vond het erg leuk. Ik hou ook wel van de schilderijen van Dalí en deze onnavolgbare nonsens vond ik erg intrigerend. Prima verbeelding van wat een droom zou kunnen zijn. En niet alleen het oog is interessant. Mijn favoriete moment is wanneer die man twee piano's met daarop dode ezels en ook nog eens twee priesters meetrekt. Volslagen absurd en zonder enige logica, maar erg droomachtig.

4*

Ik wil wel meer Bunuel zien.

Ook gezien omwille van die ene legendarische scène met dat oog. Toegegeven, een must see voor horrorfanaten en z'n tijd ver vooruit. Voor de rest een surrealistisch filmpje, inderdaad, maar o zo slecht. Vooral op audiovisueel vlak dan. Ik kan het wat dat betreft eens zijn met VanRippestein. Matig gefilmd en heel flets lichtgebruik. Muziek was maximaal ergerlijk en oogde samen met de versnelde beelden erg "Chaplinesque" hetgeen een film als deze wat mij betreft kan missen als de pest.

Film ging eigenlijk nergens over en was zo surrealistisch als maar wat.

Wel leuk om gezien te hebben daar niet van en voor die tijd natuurlijk heel vernieuwend maar nu niet meer zo heel erg boeiend. Alhoewel er wel een paar leuke stukjes in zitten. Wat ik me afvraag is of ze het die tijd niet een beetje beter konden belichten want dat was af en toe niet om aan te zien.

Toch wel een leuke voorloper van het surrealisme die met toch wel een beetje doet denken aan het onsamenhangende en surrealistische werk van Lynch, wat natuurlijk veel beter is.

Dali kwam voor David Lynch (die trouwens nooit onsamenhangende films maakt)

Ik vind deze film behoorlijk overhyped; maar hij is wel indrukwekkend.

Waarom is ie dan overhyped?

Veel inhoud heeft hij niet; hij moet het vooral hebben van de schokfactor denk ik.

Ik moet er wel bij zeggen dat surrealisme niet mijn favoriete genre is.

Eindelijk op dvd in Nederland (en dus betaalbaar), samen met nog een film van Bunuel.Via Homescreen, alleen is ie letterboxed

Rare kronkels in een chaotisch kort verhaal dat op de één of andere manier wel interessant blijft.

De scène met het ooglid blijft natuurlijk bij. Maar er zijn ook andere scènes die voor die tijd toch wel indruk weten te geven.

Geweldige film, die op veel punten nauwelijks verouderd is. De hoogtepunten zijn bijna allemaal ale genoemd, maar mijn favoriet is het eindshot op het strand. 4,5 sterren zou ie krijgen. Bunuel is echt briljant.

Bedoel je dat ie in 4:3 op de DVD staat? Maar dat was toch ook z'n originele aspect ratio, zoals geldt voor alle films van vóór (en ook nog een heleboel films ná) circa 1953? Of bedoel je dat er niet alleen aan de zijkanten maar ook bij de boven- en onderkanten een zwart kader staat?

Klopt inderdaad, maar dat wist ik begin 2011 (blijkbaar) nog niet Is dus gewoon een prima uitgave.

Prachtig filmpje met voor mij als absolute hoogtepunt de 2 piano's scene.

Ik weet niet of de muziek die eronder zat de originele was maar als dat zo is zou ik de film 4 1/2* geven.

Ik heb hem op youtube gezien en ik twijfel of ik de originele muziek heb gehoord, weet iemand hoe ik erachter kan komen?

Deze muziek/geluiden waren zéér dreigend, prachtig!

O ja, niethie, bedankt voor de tip aangaande 'Debaser', heb het gelijk maar weer eens opgezet.

Un Chien Andalou eigenlijk vooral als voorproefje gekeken op L'Age d'Or, ook van Salvator Dalí en Luis Buñuel maar moet zeggen dat ik één van de mooiste kijkervaringen achter de rug heb.

Het openingsshot is legendarisch: een man die met een scheermes het oog van een vrouw opensnijdt. Hoewel het een scène was waar ik heel erg bekend mee ben, moet ik zeggen dat hij moeilijk te verklaren is: wat is precies het doel achter dit schokkend shot? Ik kan het niet verklaren, het levert wel een aparte mooiigheid op. Qua sfeer veranderd Un Chien Andalou daarna vrij weinig want het blijft vol zitten met de bizarre, surrealistische mystiek in bepaalde scènes bijvoorbeeld die afgehakte hand, die mieren op die hand, die twee dode paarden op die piano's die meegetrokken worden. Het is bizar, maar het doet wat met je. Een heel erg bijzondere film.

Als ik kon stemmen:
een dikke 5,0*

En als laatste overigens: ik heb de film met een alternatieve score gezien van Mordant Music en vond het heel erg mooi passen bij de film.

Ik zag laatst een documentaire waarin werd uitgelegd dat Buñuel en Dalí deze film bij elkaar hebben gebrainstormd. Beiden lieten hun fantasie gaan en droegen willekeurige ideeën aan, en als beiden zo´n idee wel zagen zitten dan werd het een scene in de film. Zo bestaat Un Chien Andalou uit aan elkaar gebreide ideeën van die twee.

De scene met het oog blijft geweldig. Helaas zit die scene al meteen aan het begin en gaat het daarna stilaan bergafwaarts. Beetje tam surrealisme.

Dit is nu bij uitstek een film waar het kijkplezier meer op het intellect zit dan in de meeslependheid. En dan vooral in de beelden, de montage, de kadrering, de sfeer toch wel. Die zijn enorm sterk en voelen zelfs nu nog fris aan. Maar de inhoud zelf boeit wel minder, al is het maar dat - in ieder geval op de oppervlakte- de film vrij onbegrijpelijk is en ik vraag me af of er überhaupt een lijn in zit of dat dit gewoon wat ideeën en beelden zijn. Maar gelukkig duurt deze geen seconde te lang waardoor die wel een hoger cijfer kan krijgen. 4,0*.

Bizarre nachtmerrie dit, iconisch shot van het oog ook. Visueel erg sterk voor 1929 hoe ze hier toch een behoorlijke eigenzinnige en duistere sfeer weten te creëren, schokkend maar toch mooi soms, verder is het wel behoorlijk vaag allemaal. 4-4.5*

Logica moet je hier natuurlijk niet in gaan zoeken. Un Chien Andalou is letterlijk tot stand gekomen nadat Bunuel en Salvador Dali bepaalde dromen die ze hadden uitwisselden (het best gruwelijke en befaamde shot van het oog dat doorgesneden wordt door een scheermes komt bijvoorbeeld uit een droom van Bunuel.). Beter gezegd, rationele logica zit er niet in, de droomlogica viert hoogtij. Filmhistorisch een belangrijk stukje kunst, zeker voor de experimentele en surreële film. Maar ook op de surreële schilderkunst heeft dit invloed gehad. Dat allemaal terzijde is het gewoon heerlijk bevreemdend (zonder op de oogscène na schokerend te zijn), heeft het een unieke sfeer en ziet het beeld er bizar mooi uit. Als filmliefhebber moet je dit zeker een keer gezien hebben.

Een combi tussen Bunuel en surrealist Salvador Dali levert deze kortfilm op. Bizarre beelden bij momenten, onsamenhangend ook, maar best interessant met het aanstekelijk deuntje.

Sowieso enkele leuke losse fragmenten zoals de aanranding die ineens surreëel eindigt met letterlijk dode ballast. Het fragment met het oog was creepy en dacht meteen dat de toon gezet was, maar dat maar éénmalig.

Wel vrij mooi gefilmd en goed gemonteerd, zeker voor die tijd. Wel eentje die je moet gezien hebben, liefhebber of niet van het surrealisme.

In de jaren '20 maakte het surrealisme opgang in poëzie en schilderkunst. Het ging niet langer om een logisch opgebouwde intrige, maar om vrije associatie en intuïtie. Buñuel en Dalí haalden inspiratie uit hun dromen. Er zitten absurde elementen in, om te beginnen de titel. Er komt geen hond in voor en Andalucía heeft er niks mee te maken. De tijdaanduidingen houden evenmin steek. Na de tussentitel "Zestien jaar eerder" gaat de vorige scène gewoon verder. De locatie kan plots veranderen, zoals in een droom. Iemand schiet z'n dubbelganger neer in een kamer, maar het lijk valt in het bos.

Toch is er een samenhang door het verbinden van visuele gelijkenissen. Een dunne wolk die door de volle maan snijdt, lijkt op een scheermes door een oog. Een montagetrucje wekt de indruk dat een vrouwenoog opengesneden wordt, maar eigenlijk is het een kalfsoog. De acteur in deze buitenproportioneel beroemde openingsscène is Buñuel zelf.

Nog zo'n matchcut is er van een bos okselhaar naar een zee-egel. Bij sommige beelden past een spreekwoord. Wanneer twee boeken veranderen in revolvers, gebruikt de jongeman woorden als wapens. Later veegt hij letterlijk een glimlach van z'n gezicht. Een rode draad vormen dood, verderf en verminking. De Kerk wordt herhaaldelijk bespot. Aan de zware piano hangen de twee stenen tafelen uit het Oude Testament, en twee seminaristen - waarvan de rechtse Dalí zelf is. Een van zijn favoriete schilderijen is even te zien (tijdens de scène met de fiets): De Kantwerkster van Vermeer.

Een freudiaanse droomanalyse kan onderbewuste betekenissen naar boven halen. Vrouwelijke symbolen zijn de maan, het oog en het kistje met de parallelle strepen. Mannelijke symbolen zijn de langwerpige wolk, het scheermes en de hand. Een afgehakte hand kan duiden op castratieangst; de te zware piano op impotentie. De grenzen tussen de seksen vervagen met een man in nonnenhabijt en een kortharigevrouw in mannenkleren.

Buñuel en Dalí leverden een kunstwerk af dat aansloot bij de vernieuwende stromingen uit die tijd, en dat vele interpretaties toelaat. Je kunt het ondergaan als een hypnosesessie met een vrije opeenvolging van beelden, of je kunt er diepere betekenissen achter zoeken. De muziek van Wagner, in 1960 toegevoegd, past er totaal niet bij. Satie of Ravel zou beter aansluiten bij die speelse, hypnagogische stijl.

Van Buñuel heb ik slechts één andere film gezien. Het schilderwerk van Dalí is mij wel bekend en ik kan het ook best wel waarderen. Iets rechtlijnigs had ik niet verwacht, maar hier kon ik echt niet veel van maken. Erg onsamenhangend. De scène met het oog aan het begin is goed bedacht en uitgevoerd, maar dat was het dan eigenlijk ook wel. De speelduur is kort, dus de film verveelt niet, maar ik heb er ook niet echt geboeid naar zitten kijken.

Het filmpje, waarvoor de toen nog jonge Spaanse kunstenaars Luis Buñuel en Salvador Dalí samenwerkten, volgt de typische droomlogica waarin de opeenvolging van beelden of scenes op grond van (in de droom onbewuste) associatie tot stand komen – zoals het doorsnijden van het oog een analogie vormt van de ervoor getoonde wolkensliert die de maan ogenschijnlijk doorklieft – en welke associaties vol seks, geweld en dood zitten. En net als in een droom is de chronologie verward. Er zijn ook aldoor christelijke, wellicht blasfemisch gebruikte symbolen zoals het stigma op de hand waar mieren op kronkelen. Buñuel verzette zich echter tegen elke uitleg: de film was strikt surrealistisch dus bedacht door middel van de surrealistische methode van het ‘psychisch automatisme’ dat het onbewuste naar boven moest halen zonder rekenschap te geven van rationaliteit, moraal of kunstzinnige schoonheid en was ook gericht tegen de bourgeois-avantgarde van die tijd die appelleerde aan de esthetische fijngevoeligheid en het begrip (intellect) van de kijker (zodat deze film in contrast bewust wreed, lelijk en weinig fijnbesnaard is). Wel bedienden Buñuel en Dalí zich van de toen populaire psychoanalytische inzichten van Freud en ik herken in de film bovenal een man wiens seksualiteit wordt onderdrukt door moraal, kerk en burgerlijke zeden waarbij hij zich uiteindelijk kan verweren door middel boeken dus de kunst waarin volgens Freud de onderdrukte lust wordt gesublimeerd (en de vrouw er met een andere man vandoor gaat). De muziek lijkt wat willekeurig maar is aldoor stuwend waarmee de droom als het ware voort wordt gedreven: enerzijds Argentijnse tangomuziek en anderzijds Wagners hartstochtelijke Liebestod uit Tristan und Isolde waarmee wellicht wordt benadrukt dat alleen de dood de mens bevrijdt van het onstilbare verlangen. Al met al schiepen Buñuel en Dalí met dit filmpje een klassieker en met hun surrrealisme een vruchtbaar filmgenre dat niet alleen Buñuel zelf maar later ook bv. David Lynch vele klassiekers zou opleveren.