The Irishman (2019)

3,5 uur vind ik wat lang ik heb er dan ook een miniserie van gemaakt en hem in twee delen gekeken. Ik had geen last van het trage tempo, ik vond het een mooie film met een hoop ouwe filmhelden. Kende Jimmy Hoffa Vooral van naam, wel te gek om de persoon daarachter in deze film te zien. Daarnaast ook een mooi portret van huisschilder en klusjesman Sheeran. De tragiek dat zijn dochters niks aan hem hadden gehad en het wat tragische einde vond ik juist wel mooi.

Matig.

Hoewel Robert De Niro en Al Pacino door (voornamelijk) hun acteerwerk uit de jaren 1970 altijd wel hoog in mijn favorietenlijstje zullen blijven staan keek ik niet echt uit naar The Irishman, slechts gebaseerd op de lelijke poster en het feit dat er miljoenen uitgetrokken werden voor de digitale de-aging. Dat kan, maar het is toch een heel fragiel werkje om te doen.

Bon, uiteindelijk kwam mijn getemperde verwachting goed van pas. The Irishman is een film die uitblinkt in degelijkheid, maar daar blijft het ook bij. De lange speelduur stoort geenszins, maar het wordt ook nergens echt interessant of beklijvend. Verhaalgewijs ligt dit in het straatje van films als Goodfellas en Casino - dat is al vaak gezegd -, maar het blijft toch behoorlijk vlak. Er is geen enkele scène die er bovenuit steekt en binnen 20, 30 jaar nog gekend is, i.t.t. enkele scènes uit voornoemde films. Bovendien slaagt Martin Scorsese er niet in deze film van enige visuele schwung te voorzien - de film oogt verrassend kleurloos en saai. Dat is misschien mijn grootste teleurstelling.

Dat en de de-aging die grandioos mislukt is. De gezichten van de jonger gemaakte acteurs zien er niet uit - ze zien er erg plastisch uit en toupetten werken dan ook niet mee. De Niro en Pacino bewegen ook niet als venten van 40 maar als venten van 80 - dat is uiteraard logisch, maar het maakt het allemaal niet beter. Titelpersonage Frank Sheeran is voor het gros van de film tussen de 40 en de 50 jaar oud - De Niro is slechts geloofwaardig als die eenmaal een Sheeran van 60+ mag spelen. De scène waarin hij de kruidenier die zijn dochter had 'aangeraakt' een paar trappen geeft, illustreert perfect dat de de-ageing van gezichten weinig zin heeft als het lichaam oud blijft. Pacino doet wel z'n uiterste best om kwiek voor de dag te komen. Toch is het een verrassend ingetogen Joe Pesci die er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit steekt en de meest lovenswaardige prestatie neerzet.

Met Scorsese die intussen op z'n 78 gaat, zou dit z'n laatste ouderwetse maffiafilm kunnen geweest zijn. Op zich goed dat hij dan de bekendste koppen van het genre van de laatste 50 jaar bijeengebracht heeft, maar eigenlijk had deze film 20 jaar geleden gemaakt moeten worden.

2,5

Deze inmiddels al weer twee keer op Netflix gekeken (dankzij mijn buren).

Ouderwets goede film, die echter niet veel nieuws in de aanbieding heeft:
Scorsese maakt wederom een gangsterfilm, met wederom zijn favoriete acteur (van weleer) in de hoofdrol, geflankeerd door wederom Pesci en ditmaal ook Pacino.

Probleem is dat je het allemaal al eens eerder van deze zelfde mensen hebt gezien, maar dan beter, want toen waren ze allen in de prime van hun leven en carrière.
Ook al spelen ze nu andere karakters De Niro en Pacino spelen niet veel anders dan hoe ze al tig rollen hebben vertolkt. Het is opvallend juist Pesci die zich weet te onderscheiden, want speelt voor zijn doen uiterst behouden en ingetogen en steelt daarmee eigenlijk de film.

Ook de voorheen bij mij slechts als komische acteur bekende (of althans wat daar voor door moest gaan) Ray Romano blinkt uit in zijn rol als gladde Maffia advocaat.

Helaas worden sommige acteurs wel erg met schandalig kleine flut rolletjes opgezadeld, met als diepte punt Harvey Keitel, wiens aanwezigheid bijna een veredelde cameo was.

Verder was er van te voren nog al wat te doen over het digitaal jonger maken van de hoofdacteurs. Eerlijk gezegd keek ik er heel even naar in de eerste paar minuten en er na is het mij eigenlijk totaal niet meer opgevallen, doordat ik in het verhaal werd gezogen.

Zelfde geldt eigenlijk ook voor de "beruchte kruideniers" scene, waarin een feitelijk te oude De Niro een kruidenier in elkaar schopt en hij moet doorgaan voor een veel jonger en dus meer atletischer en fitter iemand. Natuurlijk oogt het wat houterig, maar wanneer er niet zo'n ophef over was gemaakt, was het mij nauwelijks opgevallen, zeker omdat het in totaal misschien maar twintig seconden in beslag neemt.

Toch boeide mij de film genoeg om de tijd snel vooruit te laten gaan... tot helaas de laatste twintig minuten (de aftiteling van tien minuten voor het gemak niet mee gerekend), die afbreuk deden aan de rest van de film,
want veelte uitleggerig, na de begrafenis scene begrijp je als kijker ook wel dat het feitelijk met alle hoofdpersonen niet goed is afgelopen en op het einde van zijn leven Sheeran eenzaam is en geen contact meer met zijn dochter heeft. Dat hoef je niet allemaal nog eens twintig minuten expliciet en tergend traag in beeld te brengen. Beetje zonde, want dit verpeste het toch wel wat voor mij.

Uiteindelijk is dit een behoorlijk goede film geworden, die het echter niet haalt bij eerder werk van deze regisseur en zijn hoofdrolspeler.

Van de andere kant... heb ik eigenlijk al weer flink zin om 'm binnenkort nog een keertje te gaan bekijken.
Vooruit... een magere acht, ofwel vier sterren.

Ik vond het een zeer goede film die ondanks de lange speelduur, 3,5 uur, bleef boeien. Normaal hou ik niet zo van maffia-films, dus ik was wel verbaasd dat deze mij wel boeide. Ik denk dat het komt door de vertelstructuur, waarbij de hoofdrolspeler op zijn oude dag terug kijkt naar zijn leven. Hetzelfde prettige gevoel had ik bijvoorbeeld ook bij het geweldige 'Cinema Paradiso' en 'The remains of the day'.

De film zelf ziet er goed uit. Prachtige beelden en de tijd is goed weergegeven. Wel jammer dat de hoofdrolspelers al wat ouder zijn en daardoor wat stijf/stijver bewegen. Daaraan kon je goed zien dat ze al op leeftijd zijn.

Maar goed, het belangrijkste is het verhaal en de dialogen. Dat was perfect verzorgt. Vooral Al Pacino vond ik geweldig. Hij kan zo goed zijn emoties ten toon spreiden, zoals in 'The devil's advocate', Dat was gewoon genieten. Maar ook Joe Pesci en Robert de Niro zijn op dreef. Het enige jammere vond ik dat ik van tevoren al wist dat Jimmy Hoffa werd vermoord, maar dat schijnt een historisch gegeven te zijn,

Duidelijk een film van een vakman. Want op heel veel vlakken is The Irishman een zeer degelijke en goede film. En dat kan natuurlijk ook bijna niet anders met een oude meester als Scorsese aan het roer. Toch zijn er voor mij teveel kanttekeningen om deze film als echte topper te zien.

Heerlijk dat de cast vol klassieke acteerkanonnen de tijd en ruimte krijgt om zijn liefde voor het vak uitgebreid te etaleren. En dat doen ze dan ook met plezier. Maar ondanks dat de film nooit verveeld, voelt 3,5 uur toch als overkill. Daarnaast vind ik niet altijd alles even makkelijk te volgen, en blijven met name Pacino en De Niro zichtbaar digitaal verjongde bejaarden. Met name de lichaamstaal verraad dat geregeld en dat ondermijnt toch een beetje de beleving.

Desalniettemin een mooie film die zeker een, zij het iet wat lange, kijkbeurt waard is.

Pfff… aanvankelijk sloeg het allemaal wat tegen. Ik zit echt te kijken naar het ouderlingentehuis dat een toneelstukje opvoert. Bij elke scène van Pacino kreeg ik het idee 'als hij dat maar redt' alsof hij elk moment steendood neer kon vallen. Grappig genoeg is het Pesci die zijn personage (tijdens de autorit) ouder lmijkt te spelen, want in andere scènes komt hij heel relaxt en vlot over. ook goed dat ie voor een keertje eens geen psycho moet spelen… je zou bijna gaan denken dat het een one-trick pony is.

Ik had ook weer het gevoel van 'o jee, moet ik nu weer een film over die nare mensen gaan bekijken', want dat zijn die gangsters toch wel. Vooral Sheeran, een ordinaire moordenaar waar ik enkel door de figuur van De Niro wat sympathie voor kan opbrengen, maar dat de echt Sheeran door zijn dochters met de nek aangekeken wordt, dat zal me allemaal worst wezen.

Toch wist de film me op een gegeven moment, wanneer het allemaal wat lang aan het worden was, plots toch te boeien. Mijn weerstand was weg en plots geloofde ik die oude krakers wel. Wellicht omdat ze dan qua leeftijd meer in hun eigen zone kwamen… Hoffa was ten slotte pas 62 of zo toen ie verdween, terwijl Pacino bij vlagen wel 92 lijkt… Eens Hoffa verdwenen is, toch weer een net iets te lang epiloog.

Scorsese verdient krediet en ik heb me finaal niet verveeld, vandaar een net iets te royale 3,5.

Eigenlijk valt de film me wat tegen. Ik had er heel wat meer van verwacht en het zal helaas geen top 10 film van het jaar worden. De speelduur is echt te lang ! Het verhaal wordt veel te lang opgebouwd en de spanning ontbreekt wat. Heel veel dialogen passeren, gelukkig gespeeld door een sterke rolbezetting. De film is zeker niet slecht en weet de gemiddelde film gemakkelijk te overstijgen, maar echt goed is iets anders. 7/10

En de prijs van slechtste CGI gaat naar....

De-aging Robert Deniro in The Irishman [DeepFake] - YouTube - m.youtube.com

Dit ziet er tenminste overtuigend uit.

Mwah...toch wel te saai en langdradig. Pacino, Pesci en De Niro spelen uiteraard gewoon goed, maar mag nog niet de veters strikken van een Godfather, Goodfellas, Casino of wat dan ook. En dat terwijl het genre mij wel degelijk aanspreekt. Toch wel een zeer degelijke, maar verder nergens echt bijzondere, film die inderdaad gewoon te lang duurt.

Fijne ouderwetse misdaadfilm

Criterion's The Making Of The Irishman With Scorsese, Pacino, DeNiro and Pesci | Netflix - YouTube

Nu te koop:

The Irishman (Criterion Collection): Amazon.nl

Of je haalt hem hier (Dan ben je € 12 goedkoper uit): The Irishman - The Criterion Collection (Zavvi.nl)

Wederom een sterke misdaadthriller die Scorsese aflevert. Mooi om drie oudgedienden in de hoofdrol te zien. Alle drie zie ik ze het liefst in dit genre acteren, daarin lijken ze altijd op hun best. Gecombineerd met het meesterschap van Scorcese kan het haast niet fout gaan.

Zoals eigenlijk altijd bij Scorsese ziet de film er weer uit om door een ringetje te halen. Het tijdsbeeld is weer verbluffend sterk neergezet, dat alleen al ademt kwaliteit.

Alhoewel het verhaal soms wat traag is, heb ik me geen moment verveeld. Het is een lange zit, maar echt de moeite waard. Je leert de personages goed kennen, het wordt niet afgeraffeld en ook al is de actie niet heel veel aanwezig, als het er is dan is het meteen doeltreffend.

Voor nu vier dikke sterren, maar dit is nou echt een film die ik nog wel eens zou willen zien. Je moet er alleen wel ruim de tijd voor hebben. Kans op verhoging na herziening is groot. Topfilm!

Kan je deze film ergers kopen met Nederlandse ondertiteling? Mvg

Nee, enkel uitgebracht door Criterion in Engeland en Amerika.

Nee, maar dat wil je ook niet. De Nederlandse ondertiteling is namelijk volgens Netflix-traditie niet om aan te gluren. De piraten-versie heeft nog betere ondertitels.

Zeer degelijk, maar vooral leuk om de oude mannen nog een laatste kunstje te zien doen.

3 uur kijken naar 3 hoogbejaarden is geen pretje

Acteurs van de bovenste plank brengen natuurlijk goed acteerwerk. Zo ook in deze film ! Goed acteerwerk van goede acteurs met een goed verhaal. Al met al was dit een goede misdaad/maffia film .

Wel moet ik erbij zeggen dat je echt wel even de tijd moet nemen .. het verhaal is langdradig en met veel gepraat. Ook kwam er niet heel veel actie in voor, wat ik overigens wel verwachtte ..

Toch , ondanks de lange filmduur is het een goede film met een goed verhaal en natuurlijk meesterlijke acteurs !

Met onder meer de kraker Santo & Johnny "Sleep Walk" heeft de film een lekkere soundtrack. Geheel in de lijn met Reservoir Dogs en andere voorgangers in het genre. U daar klikken maar.

Prima film, minpuntje vind ik de muziek. Bijna volledig dichtgesmeerd met ‘deuntjes van toen’. Vervelend.

Een marathon voor de filmliefhebber, 210 minuten. Normaal druk ik dat in 2 a 3 delen er doorheen. Maar ik ga eerlijk vertellen, de prent bleef zuigen en ik heb de gehele 210 minuten in 1 zit uitgezeten. Want het is mooi in beeld gebracht, het script loopt goed en het acteerwerk is echt fijn om te zien. Allemaal plussen die afstevende op een hoge score.

Helaas was de soundtrack niet echt de mijne, maar de keuze (tijdsbestek) is natuurlijk verdedigbaar. Het gehele verhaal gaat erin als zoete koek, ook al was ik allang op de hoogte van alle gebeurtenissen die deze film ten tonele brengt. Toch is die onstuimige perioden in de VS wel een periode die mij aantrekt met al die gebeurtenissen. Scorcese neemt alle tijd en ruimte voor de personages, gelukkig maar.

Dat dit voor menigeen saai en traag overkomt kan ik indenken. Ik ben normaliter ook niet zo fan van babbelfilms, maar dit liep voor al dat tekst dat opgelepeld werd wel erg lekker vlot door. Pracht om de oud gediende op het doek te zien, ook de setting is echt prachtig. Sheeran heeft zelf verklaard dat hij Hoffa dood heeft geschoten, duidelijk bewijs is er nooit gekomen. Wel zijn er allemaal theorieën losgelaten op de man's verdwijning, zoals dat zijn lijk onder het yankee stadion zou liggen. Onderzoek en gravingen hebben nooit iets opgeleverd. Zijn auto is wel teruggevonden bij een lunchroom, dat strookt met het verhaal hier verteld maar richt zich wel weer tot de beroemd geplande ontmoeting.

Prima werk, een dikke 7,5/10. Hier een 3,5**.

Overdreven lang... Gelukkig is Scorsese een goede verteller en speelt hij met het trio De Niro, Pacino en Pesci op zeker. The Irishman voelt vaak als een zwakkere versie van Goodfellas aan. Alle nodige clichés uit de Scorsese-misdaadfilms komen langs, al zijn ze hier gekoppeld aan de Hoffa-affaire, waarvan dit een hervertelling is door de ogen van Frank Sheeran, zijn moordenaar. Deze film is minder gewelddadig en sensatiezoekend dan Goodfellas en is meer begaan om licht te werpen op de omstandigheden rond de verdwijning van Hoffa. De dialogen zijn bij momenten van ongelooflijk hoog niveau, en ik hing dan ook meer dan eens aan de lippen van DeNiro en Pacino. Maar ook die scène waar Hoffa zijn rivaal Tony Pro (Stephen Graham) zit te koeioneren omdat hij te laat is op afspraak, is goud waard.

Irishman brengt verschillende decennia in beeld van een verziekt Amerika, waar de mafia en Hoffa's machtige vakbond met elkaar verstrengeld zijn geraakt tot een punt dat de mafia eigenlijk veel meer macht had dan de instanties die het publieke leven besturen..

Sterke review. Ik vind dat je alle minpunten van de film terecht aanstipt. Desalniettemin vond ik deze film een wederom een ongekende maffiasfeer ademde, die alleen Scorcese weet te bereiken (na Mean Streets, Goodfellas en Casino). Voor mij, als groot liefhebber van het genre, is het dan ook een fenomenale film. Vooral door de sfeer, de talloze namen uit het maffiawereldje en alle kleine details. Maar ben het volledig eens met jouw conclusie: '20 jaar geleden gemaakt moeten worden'. Wat was dat mooi geweest.

Degelijk mooi gemaakt maar hij springt er nergens uit. Niet spannend en nogal fragmentarisch. Leukste moment is misschien wel dat vis dingetje in de auto. Bovendien geeft de bio verder weinig duidelijkheid. Zal m snel vergeten. En ook ik heb deze te lange film in twee avonden bekeken.

Film 3,0

Beeld 4,0

Geluid 4,0

Heerlijk slow paced. Mijn 2e kijk van deze film. Toen een 4,5. Nu een 4.

Ik wilde deze eigenlijk in twee avonden kijken, maar toch maar in één keer afgekeken. Het is een intrigerend wereldje en Scorsese kan het nog steeds op boeiende wijze vertellen.

Iemand merkte op dat deze eigenlijk zo'n 20 jaar geleden had moeten worden gemaakt. Dat had de film denk ik inderdaad goed gedaan, met dezelfde acteurs. Nu blijft hij voor altijd in de schaduw staan van de echte klassiekers.

Scorsese had er zin in.

Het is doorgaans niet mijn favoriete regisseur, maar zijn invloed op de filmwereld is uiteraard niet te ontkennen. Toen The Irishman werd aangekondigd, moest ik stiekem een beetje slikken. Dat een regisseur na enige tijd terugkeert naar zijn oude roots betekent niet meteen een bevestigd meesterwerk. Namen zoals Dario Argento en David Cronenberg keerden bijvoorbeeld, naar mijn optiek, ook niet bepaald foutloos terug naar hun eerdere werk.

Gelukkig is The Irishman absoluut geen vervelende film om doorheen te komen, maar een echt sterke film vond ik het evenmin. Het is wat mij betreft vooral een hele uitgebreide registratie van een historisch persoon. Frank Sheeran is in dit geval de uitverkorene. Hij krijgt van regisseur Scorsese zelfs een film van wel 209 minuten toegewijd gekregen, alleen mis ik nog een beetje de why daarvan. Niet dat deze film die redenatie niet geeft, maar ik zie in Sheeran niet echt een erg interessant figuur en The Irishman heeft me daarin niet bekeerd tot het optimistische.

Het acteerwerk is zoals verwacht zeer keurig, al blijft Scorsese wel sterk leunen op ellenlange scheldtirades en conflicten. In principe zitten er weinig echt rustige scenes tussen, alles is emotieopwekkend en driftig. Het is natuurlijk een stijlkeuze, maar Scorsese creëert er wel een uitgebreide variatie aan personages mee die qua karakter heel erg op elkaar lijken en daarom nergens onderscheidend zijn. Dat er dan elk uur steeds nieuwe figuurtjes worden geïntroduceerd deed me hierdoor erg weinig. Het levert voor Scorsese een serieuze uitdaging op als hij in het laatste uur de sentimentele kant opgaat.

Gelukkig, tegen alle verwachtingen in, bleek het laatste uur voor mij zelfs het sterkste uur te zijn. De lange weergave van de tragische laatste levensfase van De Niro kon me wel bekoren, terwijl ik de twee uur daarvoor eerder repetitief vond overkomen. Dat De Niro bijvoorbeeld nooit meer contact kreeg met zijn dochter en uiteindelijk als stokoude man die zijn eigen grafkist uitkiest zijn lot komt te accepteren, het raakte me wel. Zo'n gevoel heb ik bij Scorsese eigenlijk nog nooit eerder beleefd, dus daarvoor uiteraard mijn complimenten.

The Irishman is wat mij betreft een erg gedetailleerde, keurig ingevulde film die misschien iets te klassiek wordt geregisseerd. Ik mis echt absolute hoogtepunten tijdens de misdaadregistraties, want nu heb je vooral personages die heel veel met elkaar in conflict komen, in gesprek gaan over wat dan ook, links en rechts misdaden plegen en meer. Het deed me alleen zo weinig. De volgende film van Scorsese tikt ook al zo'n lange speelduur aan. Gebrek aan kwaliteit twijfel ik niet aan, die zal uiteraard bevestigd worden, maar ik moet wel vrezen dat Scorsese zichzelf vooral heel lang zal herhalen, zonder hoogtepunten, zoals hij hier jammerlijk genoeg laat zien.

PS. de teleurstellende de-aging is door veel andere gebruikers al terecht aangekaart, dus dat hoef ik niet meer te beredeneren.

Waar zijn de sigaretten in deze film? Kan eigenlijk niet ontbreken in het straatbeeld.

Lange zit, gelukkig prima cast en een mooi sfeertje.

December 2019 toen ik deze film voor eerst zag zat ik niet bepaald lekker in mijn vel wegens verschillende perikelen, goed ontvangen deed ik de film dan ook niet die ik weg zetten als het volgende voorbeeld binnen het maffie genre dat mij niet ligt. Te lang, te traag, teveel namen en karakters, heel veel gebrei en erg weinig wol. Toch bleef er altijd een bepaalde prikkel om de film toch nog eens een kans te geven en opnieuw te kijken, en al afwegend wat ik gisteravond eens ging kijken kwam opeens The Irishman op de radar dat ik dacht waarom ook niet. Maar helaas bood het geheel niet zo heel veel nieuws waardoor het gevoel wellicht had kunnen veranderen.

Want de kritiek blijft in die zin, het is me veel te langzaam, na anderhalf uur hebben we al een wirwar van karakters, verhalen en onderlinge verbindingen gehad dat ik denk we zijn nu toch al heel ver maar dan blijken we nog niet eens op de helft te zijn, het ene klusje hier, een klusje daar, ontmoeting met praatje hier, onenigheid met die, weer iemand op straat koud gemaakt, het is voor mij op een gegeven moment een brei van dingen waar ik niet meer de belangrijke dingen van de minder belangrijke dingen kan onderscheiden. En dat dus drieeneenhalf uur lang, wat een eindeloos lange film, al l met natuurlijk als belangrijkste gebeurtenis het mysterie rond Hoffa. En verdomd dan duurt het geheel nog eens drie kwartier die ook niet om willen.

Duidelijk zat is dat dit een biopic betreffende die redelijk omstreden is want klopt het beweerde allemaal wel? Je kan van alles zeggen maar is er ook bewijs? Enige interesse kan het geheel en het karakter Frank Sheeran dan ook niet ontzegt worden want een roerige en interessante tijd is het zeker. En met Scorcese weet je dat het geheel overloopt van de stijl en kwaliteit, voeg daar een uitermate sterke cast aan toe met goede acteerprestaties en de film blijkt toch zeker een aantal sterke punten te hebben. Tevens wordt goed het gevoel gevangen dat eigenlijk niemand te vertrouwen is in een dergelijke wereld en op het einde zelfs de grootste badass eenzaam en afgetakeld sterft. Ander punt van kritiek is die zogenaamde deepfake waardoor men er jonger uitziet, toch slaagt het concept voor mij onvoldoende want de acteurs bewegen alsnog houterig en mechanisch, daar is meer dan een digitaal opgepoetste kop voor nodig bovendien ziet de Niro er gewoon oud uit ook al zijn de rimpels gladgestreken, hij kan niet door voor een jonger iemand door.

Zoals gezegd, het idee is er, de stijl ook, maar verder kan ik er niet zoveel mee en heeft het ontzettend veel moeite mij te boeien over de aanzienlijke lengte. Doch zit er wel een cijferverbetering in, want kwaliteit zien en je eigen smaak zijn twee totaal verschillende dingen.