Aller au contenu

gloriya

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye 1

[candjî]

Sipotchî calcaedje do latén d’ eglijhe « gloria » (gloire), çou ki dene on mot avou l’ cawete « -a ».

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
gloriya gloriyas

gloriya omrin (djinre diferin do sfwait mot e francès)

  1. (e l’ eglijhe catolike) priyire crustinne, ki cmincive e latén pa "Gloria".
    Ene fråze d’ egzimpe est co a radjouter.
  2. (mocreçmint) tchant di glwere, di triyonfe.
    • Tes omes k' ont passé cial come on côp d' aloumire
      Ha ! Ha !
      Çou k' i nos ont fwait rire avou leu gloriya !Louis Lagauche, "L' inmant", Ås walons, (1947), p. 120 (fråze rifondowe).

Parintaedje

[candjî]

(minme sourdant etimolodjike)

Mots vijhéns

[candjî]
Ortografeyes
[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ôtès ortografeyes (avou des sourdants nén rkinoxhous) :
  • 1 :
Li mot n’ est nén dins : E1, E203, R10
Ratournaedjes
[candjî]
priyire "Gloria"
tchant di glwere, di triyonfe
  • Francès : chanson fanfaronne, chanson de triomphe