Jump to content

Stasi

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Ministria për Sigurinë Shtetërore
Ministerium für Staatssicherheit
Stema

Muzeu i Stasit në Berlinin Lindor
Agency overview
Formuar8 shkurt 1950 (1950-02-08)
Zhbërë13 janar 1990 (1990-01-13)[1]  
LlojiPolicia sekrete
Selitë qendroreLichtenberg, Berlini Lindor
MotoSchild und Schwert der Partei
Të punësuar
  • 91,105 të rregullt
  • 174,000 informalë[2]
Agencia executives

Ministria e Sigurimit Shtetëror (gjermanisht: Ministerium für Staatssicherheit), e njohur më mirë si Stasi (Gjermanisht: [ˈʃtaːziː]; shqip: Stasi ose Shtazi),[n 1] ishte shërbimi shtetëror i sigurimit të Gjermanisë Lindore nga viti 1950 deri në 1990.

Funksioni i Stasit ishte i ngjashëm me atë të KGB-së, duke shërbyer si një mjet për të ruajtur pushtetin shtetëror, me fjalë të tjera, "Mburoja dhe Shpata e Partisë" (Schild und Schwert der Partei). Kjo u realizua kryesisht nëpërmjet një rrjeti informatorësh civilë. Kjo organizatë kontribuoi në arrestimin e rreth 250,000 njerëzve në Gjermaninë Lindore.[3]

Stasi gjithashtu kryente spiunazh dhe operacione të tjera klandestine jashtë vendit nëpërmjet shërbimit të inteligjencës së huaj vartëse, Zyrës së Zbulimit ose Zyrës Qendrore A (gjermanisht: Hauptverwaltung Aufklärung). Stasi gjithashtu mbante kontakte dhe herë pas here bashkëpunonte me terroristë nga Gjermania Perëndimore.[4]

Stasi kishte selinë në Berlinin Lindor, me një kompleks të gjerë në Berlin-Lichtenberg dhe disa objekte më të vogla në të gjithë qytetin. Erich Mielke ishte shefi më jetëgjatë i Stasit, në pushtet për 32 nga 40 vitet e ekzistencës së RDGJ. HVA (Hauptverwaltung Aufklärung), nën Markus Wolf, fitoi reputacionin si një nga agjencitë më efektive të inteligjencës gjatë Luftës së Ftohtë.[5]

Pas bashkimit të Gjermanive, shumë zyrtarë u ndoqën penalisht për krimet e tyre dhe dosjet e vëzhgimit që Stasi kishte mbajtur për miliona gjermano-lindorë u shklasifikuan, në mënyrë që të gjithë qytetarët të mund të kontrollonin dosjet e tyre personale sipas kërkesës. Dosjet u mbajtën nga Agjencia e Regjistrimeve të Stasit deri në qershor 2021, kur u bënë pjesë e Arkivit Federal Gjerman.

Krijimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Versioni i parë

Stasi u themelua më 8 shkurt 1950.[6] Wilhelm Zaisser ishte ministri i parë i Sigurimit të Shtetit të Republikës Demokratike Gjermane, dhe Erich Mielke ishte zëvendësi i tij. Zaisser u përpoq të shkarkonte Sekretarin e Përgjithshëm të SED Walter Ulbricht pas kryengritjes së qershorit 1953,[7] por u hoq nga Ulbricht dhe u zëvendësua me Ernst Wollweber më pas. Pas kryengritjes së qershorit 1953, Byroja politike vendosi ta zvogëlojë aparatin në një sekretariat shtetëror dhe ta përfshijë atë nën Ministrinë e Brendshme nën udhëheqjen e Willi Stoph. Ministri i Sigurimit të Shtetit u bë njëkohësisht Sekretar i Sigurimit të Shtetit. Stasi e mbajti këtë status deri në nëntor 1955, kur u rikthye në një ministri.[8][9] Wollweber dha dorëheqjen në 1957 pas përplasjeve me Ulbricht dhe Erich Honecker, dhe u pasua nga zëvendësi i tij, Erich Mielke.

Në vitin 1957, Markus Wolf u caktua kreu i Hauptverwaltung Aufklärung (HVA) (Administrata kryesore e zbulimit), seksioni i inteligjencës së huaj të Stasit. Si shef i inteligjencës, Wolf arriti sukses të madh në depërtimin e spiunëve në qarqet qeveritare, politike dhe të biznesit të Gjermanisë Perëndimore . Rasti më me ndikim ishte ai i Günter Guillaume, i cili çoi në rënien e kancelarit të Gjermanisë Perëndimore Willy Brandt në maj 1974. Në vitin 1986, Wolf doli në pension dhe u pasua nga Werner Grossmann.

Marrëdhëniet me Shërbimet Sovjetike të Inteligjencës

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Edhe pse Stasit nën zëvëndësdrejtimin e Mielke-s iu dha pavarësi sipërfaqësore në vitin 1957, KGB-ja vazhdoi të kishte oficerë ndërmjetës në të gjitha drejtoritë kryesore të Stasit në selitë e tij, dhe në secilën prej selive të tij rajonale rreth Gjermanisë Lindore. Stasi ishte ftuar nga KGB-ja edhe për të vendosur baza në Moskë dhe Leningrad për të vëzhguar turistë gjermano-lindor në vizita atje. Falë lidhjes së ngushtë me shërbimet sovjetike të inteligjencës, Mielke i referohej oficerëve të Stasit si "Çekistë" (sipas policisë sekrete në Bashkimin Sovjetik, homolog me Stasin). KGB-ja përdori "ngucjen e fshehtë"[10] si taktikë për ta kontrolluar popullatën, dhe për të shtypur kundërshtarët dhe personat politikisht jokorrektë. Kjo përfshinte shkaktimin e papunësisë, izolimin social, dhe nxitjen e problemeve psiqike e emotionale. Në këto metoda gjinden fillet e përdorimit të Zersetzung (gjermanisht: shpërbërje) nga Stasi, që është konsideruar si forma më e përsosur e saj.[10]

Në vitin 1978, Mielke i dha oficerëve të KGB-së në Gjermaninë Lindore formalisht të njëjtat të drejta dhe fuqi që i kishin në Bashkimin Sovjetik.[11] BBC-ja nënvizoi që oficeri i KGB-së (dhe më vonë, President i ardhshëm i Rusisë) Vladimir Putin punoi në Dresden gjatë viteve 1985-89 si oficer ndërmjetës nga KGB-ja tek Stasi.[12] Zëdhënësi i Kremlinit, Dmitry Peskov iu përgjigj këtyre kronikave duke deklaruar që "KGB-ja dhe Stasi ishin agjenci partnere të inteligjencës".[12]

Veprimtaria

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Personeli dhe rekrutimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Herësi për Stasin ishte 1 polic sekret për 166 Gjermano-lindorë. Kur shtohen informuesit e rregullt, ky herës bëhet edhe më i shpeshtë: Në rastin e Stasit, do të kishte qënë të paktën një spiun për 66 banorë! Kur shtohet numri i vlerësuar i informatorëve me kohë të pjesshme, rezultati është monstruoz: një informator për 6.5 banorë. Nuk është e paarsyeshme të hamendësohet se të paktën një informator Stasi ishte i pranishëm në një mbledhje me 10 ose 12 të ftuar. Si një oktapod gjigand, tentakulat e Stasit depërtonin çdo aspekt të jetës.

— John O. Koehler, gazetar gjermano-amerikan[13]

Midis 1950 dhe 1989, Stasi punësoi gjithsej 274,000 njerëz në një përpjekje për të çrrënjosur armikun e klasës. [14] [15] [16] Në vitin 1989, Shtazi kishte të punësuar 91,015 njerëz me kohë të plotë, shifër që nuk përfshin 2,000 bashkëpunëtorë jozyrtarë të punësuar plotësisht, 13,073 ushtarë dhe 2,232 oficerë të ushtrisë RDGJ, [17] së bashku me 173,081 informatorë jozyrtarë brenda RDGJ-së [18] dhe 1,553 informatorë në Perëndim. [19]

Oficerët e rregullt të Stasit rekrutoheshin nga rekrutët që ishin liruar me nder nga shërbimi i detyrueshëm ushtarak 18 mujor, kishin qenë anëtarë të partisë në pushtet SED, kishin patur një nivel të lartë pjesëmarrje në aktivitetet e krahut rinor të Partisë dhe kishin qenë informatorë të Stasit gjatë shërbimit të tyre ushtarak. Kandidatët do të duhej të rekomandoheshin më pas nga oficerët politikë të njësisë së tyre ushtarake dhe agjentët e Stasit, shefat vendorë të zyrës së Stasit në nivel distrikti dhe Volkspolizei të distriktit ku ata ishin banues të përhershëm, si dhe Sekretari i SED-së së distriktit. Këta kandidatë më pas iu nënshtroheshin disa testeve dhe provimeve, të cilat kishin për qëllim të identifikonin aftësinë e tyre intelektuale për të qenë oficer dhe besueshmërinë e tyre politike.

Deri në vitin 1995, ishin identifikuar rreth 174,000 informatorë të përcaktuar si "bashkëpunëtorë jozyrtarë" (inoffizielle Mitarbeiter) të Stasit, pothuajse 2.5% e popullsisë së Gjermanisë Lindore midis moshës 18 dhe 60 vjeç [14]. 10,000 IM ishin nën 18 vjeç. [14] Sipas një interviste me Joachim Gauck, mund të ketë pasur deri në 500,000 informatorë. [14] Një ish-kolonel i Stasit, i cili shërbente në drejtorinë e kundërzbulimit, vlerësoi se shifra mund të shkonte deri në 2 milionë nëse përfshiheshin informatorët e rastësishëm. [14] 

Infiltrimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Hyrja kryesore në selinë e Stasit në Berlin

Oficerë me kohë të plotë u caktuan në të gjitha impiantet kryesore industriale (shkalla e çdo mbikëqyrjeje varej kryesisht nga vlera e një produkti për ekonominë) [15] dhe një qiramarrës në çdo ndërtesë apartamentesh u caktua si një mbikëqyrës që i raportonte një përfaqësuesi të zonës Volkspolizei (Vopo). Spiunët raportonin çdo të afërm apo mik që qëndronte natën në banesën e tjetrit. Në muret e apartamenteve dhe dhomave të të hoteleve hapeshin vrima të vogla përmes të cilave agjentët e Stasit filmonin qytetarët me videokamera speciale. Shkollat, universitetet dhe spitalet u infiltruan gjerësisht, [20] ashtu si edhe organizatat, si klubet kompjuterike ku adoleshentët shkëmbenin video lojëra perëndimore. [21]

Stasi kishte kategorizime formale për çdo lloj informatori dhe kishte udhëzime zyrtare se si të nxirrte informacione dhe të kontrollonte ata me të cilët binin në kontakt. [22] Rolet e informatorëve varionin nga ata tashmë të përfshirë në një farë mënyre në sigurinë e shtetit (si policia dhe shërbimet e armatosura) deri te ata që vepronin brenda disa lëvizjeve disidente (siç janë artet dhe Kisha Protestante ). [23] Informacioni i mbledhur për grupet e fundit është përdorur shpesh për të ndarë ose diskredituar anëtarët. [24] Stasi sigurohej që informatorët të ndiheshin të rëndësishëm, duke pasur stimuj materialë ose shoqërorë dhe ishin të mbushur me një ndjenjë aventure, dhe vetëm rreth 7.7%, sipas shifrave zyrtare, u detyruan të bashkëpunonin. Një pjesë e konsiderueshme e atyre që spiunuan ishin anëtarë të SED. Përdorimi i ndonjë forme shantazhi nuk ishte i pazakontë. [23] Një numër i madh informatorësh të Stasit ishin shoferë të tramvajëve, pastrues, mjekë, infermierë dhe mësues. Mielke besonte se informatorët më të mirë ishin ata, puna e të cilëve përfshinte kontakte të shpeshta me publikun. [25]

Radhët e Stasit u shtuan ndjeshëm pasi vendet e Bllokut Lindor nënshkruan marrëveshjet e Helsinkit të vitit 1975, të cilat udhëheqësi i RDGJ-së Erich Honecker i konsideronte si një kërcënim të rëndë për regjimin e tij, sepse ato përmbanin gjuhë që i detyronte nënshkruesit që të respektonin "të drejtat e njeriut dhe liritë themelore, duke përfshirë lirinë e mendimit, ndërgjegjes, fesë dhe bindjes”. [26] Numri i bashkëpunëtorëve arriti kulmin në rreth 180,000 në atë vit, duke u rritur ngadalë nga 20,000 në 30,000 në fillim të viteve 1950 dhe duke arritur në 100,000 për herë të parë në 1968, si përgjigje ndaj Ostpolitik dhe protestave në mbarë botën . [27] Stasi veproi gjithashtu si një përfaqësues i KGB-së për të kryer aktivitete në vende të tjera të Bllokut Lindor, si Polonia, ku sovjetikët përçmoheshin. [28]

Stasi depërtoi pothuajse në çdo aspekt të jetës së RDGJ. Në mesin e viteve 1980, një rrjet IM filloi të shtrihet në të dyja shtetet gjermane. Në kohën kur Gjermania Lindore u shëmb në vitin 1989, Stasi punësonte 91,015 punonjës dhe 173,081 informatorë. [29] Rreth një në çdo 63 gjermano-lindorë bashkëpunoi me Stasin. Sipas të paktën një vlerësimi, Stasi i mbajti nën mbikqyrje njerëzit e vetë më shumë se çdo polici sekrete në histori. [30] Stasi punësonte një polic sekret për çdo 166 gjermano-lindorë. Për ta krahasuar, Gestapo vendosi një polic sekret për 2000 njerëz. Sado e kudondodhur të ishte kjo, raporti rritet kur merren nformatorët parasysh: duke llogaritur informatorët me kohë të pjesshme, Stasi kishte një agjent për 6.5 persona. Ky krahasim bëri që gjahtari nazist Simon Wiesenthal ta quante Stasin edhe më shtypëse se Gestapo. [31] Agjentët e Stasit u infiltruan dhe minuan qeverinë dhe agjencitë e spiunazhit të Gjermanisë Perëndimore. 

Në disa raste, bashkëshortët madje kanë spiunuar njëri-tjetrin. Një shembull i profilit të lartë për këtë ishte aktivistja e paqes Vera Lengsfeld, burri i së cilës, Knud Wollenberger, ishte një informator i Stasit. [25]

Zersetzung (Shpërbërja)

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Stasi perfeksionoi teknikën e ngacmimit psikologjik të armiqve të perceptuar , teknikë e njohur si Zersetzung ( shqiptohet [ʦɛɐ̯ˈzɛtsʊŋ] - një term i huazuar nga kimia që fjalë për fjalë do të thotë " dekompozim ".

 

Por përse e ruante Stasi gjithë këtë informacion në arkivat e tij? Qëllimi kryesor ishte të kontrollonte shoqërinë. Në pothuajse çdo fjalim, ministri i Stasit jepte urdhër të zbulohej identiteti i secilit, që do të thotë kush mendon çfarë. Ai nuk donte të priste derisa dikush të vepronte kundër regjimit. Ai donte të dinte paraprakisht çfarë po mendonin dhe planifikonin njerëzit. Gjermano-lindorët e didnin se ata ishin të rrethuar nga informatorët, në një rregjim totalitar që krijoi pabesi dhe një gjëndje frike të kudondodhur, mjeti më i rëndësishëm për të shtypur njerëzit në çdo diktaturë.

—Hubertus Knabe, historian gjerman[32]

Në vitet 1970, Stasi vendosi se metodat e persekutimit të hapur, të cilat ishin përdorur deri në atë kohë, si arrestimi dhe tortura, ishin shumë të vrazhda dhe të dukshme. Forma të tilla të shtypjes po shkaktonin një dënim të madh nga shtetet e tjera. U kuptua se ngacmimi psikologjik kishte shumë më pak gjasa të njihej për atë si i tillë, kështu që viktimat e tij dhe mbështetësit e tyre kishin më pak gjasa të provokoheshin në rezistencë aktive ndaj regjimit, duke qenë se ata shpesh nuk do të ishin të vetëdijshëm për burimin e problemeve të tyre. Në këtë mënyrë mund të shmangej edhe dënimi ndërkombëtar. Zersetzung ishte krijuar për të gjurmuar dhe "fikur" armiqtë e perceptuar në mënyrë që ata të humbnin vullnetin për të vazhduar çdo aktivitet "të papërshtatshëm". [n 2] Kushdo që gjykohej se shfaqte qëndrime të pasakta politike, kulturore ose fetare, mund të shihej si një forcë "armiqësore-negative" [33] dhe të shënjestrohej me metodat Zersetzung . Për këtë arsye anëtarët e Kishës, shkrimtarët, artistët dhe anëtarët e nën-kulturave rinore ishin shpesh viktima të kësaj strategjie. Metodat Zersetzung u aplikuan dhe u zhvilluan më tej në një mënyrë "kreative dhe të diferencuar" [34] bazuar në personin specifik që synohej, dmth. ato u përshtatën bazuar në psikologjinë e objektivit dhe situatën e jetës. [35]

Taktikat e përdorura nën Zersetzung zakonisht përfshinin ndërprerjen e jetës private ose familjare të viktimës. Kjo shpesh përfshinte sulme psikologjike, të tilla si hyrja në shtëpinë e tyre dhe manipulimi i hollë i përmbajtjes, në një formë të ndezjes me gaz, p.sh. lëvizja e mobiljeve, ndryshimi i kohës së alarmit, heqja e fotografive nga muret ose zëvendësimi i një lloj çaji me një tjetër etj. Praktika të tjera përfshinin dëmtimin e pronës, sabotimin e makinës, ndalimin e udhëtimit, sabotimin e karrierës, administrimin e gabuar të trajtimit mjekësor, fushatat e shpifjeve që mund të përfshinin dërgimin e fotografive të falsifikuara dhe kompromentuese ose dokumenteve familjes së viktimës, denoncimin, provokimin, luftën psikologjike, përmbysjen psikologjike, përgjimin e telave, përgjimin me pajisje përgjuese, telefonata misterioze ose dërgesa të panevojshme, duke përfshirë edhe dërgimin e një vibratori te gruaja e objektivit. Rritja e shkallës së papunësisë dhe izolimit social mund të ndodhte dhe shpesh ndodhte për shkak të pasojave negative psikologjike, fizike dhe sociale të të qenit në shënjestër. [36] Zakonisht, viktimat nuk e kishin idenë se Stasi ishte përgjegjës. Shumë mendonin se po humbisnin mendjen, dhe nganjëherë pasojat ishin prishjet mendore dhe vetëvrasja. Ka një debat të vazhdueshëm për sa i përket masës, nëse janë përdorur, që pajisjet e drejtuara dhe të armatosura të energjisë , të tilla si transmetuesit me rreze X, janë përdorur kundër viktimave.

Një përparësi e madhe e ngacmimeve të kryera nën Zersetzung ishte se natyra e tyre relativisht delikate nënkuptonte se ato mund të mohoheshin në mënyrë të besueshme, duke përfshirë edhe qarqet diplomatike. Kjo ishte e rëndësishme duke pasur parasysh se RDGJ-ja po përpiqej të përmirësonte pozitën e saj ndërkombëtare gjatë viteve 1970 dhe 80, veçanërisht në lidhje me Ostpolitikën e kancelarit të Gjermanisë Perëndimore Willy Brandt që përmirësonte masivisht marrëdhëniet midis dy shteteve gjermane. Për këto arsye politike dhe operacionale , Zersetzung u bë metoda kryesore e represionit në RDGJ. [n 3]

Operacionet ndërkombëtare

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Pas ribashkimit të Gjermanisë, zbulimet e aktiviteteve ndërkombëtare të Stasit u publikuan, si trajnimi i tij ushtarak i fraksionit të Ushtrisë së Kuqe të Gjermanisë Perëndimore. [37]

Shembuj

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  • Ekspertët e Stasit dërguan konsulentë në qeverinë e Mengistu Haile Mariamut në Etiopi . [38]
  • Regjimi i Fidel Kastros në Kubë ishte veçanërisht i interesuar të merrte trajnime nga Stasi. Instruktorët e Stasit punuan në Kubë dhe komunistët kubanë u trajnuan në Gjermaninë Lindore. [39] Shefi i Stasit, Markus Wolf përshkroi sesi ai modeloi sistemin kuban bazuar në atë gjermano-lindor. [40]
  • Oficerët e Stasit ndihmuan në trajnimin fillestar dhe indoktrinimin e organizatave egjiptiane të Sigurimit të Shtetit nën regjimin e Gamal Abdel Naserit nga viti 1957 deri në vitin 58 e tutje. Kjo u ndërpre nga Anwar Sadat në 1976.
  • Ekspertët e Stasi-t punuan për të ndihmuar në krijimin e forcave sekrete të policisë në Republikën Popullore të Angolës, Republikën Popullore të Mozambikut dhe Republikën Popullore të Jemenit (Jemenit të Jugut). 
  • Stasi organizoi dhe trajnoi gjerësisht Mukhabarat (policinë sekrete) siriane Baathiste nën regjimin e Hafez al-Assadit dhe Partisë Ba'ath nga viti 1966 e tutje dhe veçanërisht nga viti 1973. [41]
  • Stasi dërgoi agjentë në Perëndim si agjentë të fjetur. Për shembull, agjenti i fjetur Günter Guillaume u bë një ndihmës i lartë i kancelarit socialdemokrat Willy Brandt dhe raportonte për politikën dhe jetën e tij private. [42]
  • Stasi operoi të paktën një bordello . Agjentët u përdorën kundër burrave dhe grave që punonin në qeveritë perëndimore. "Kurthi" u përdor kundër burrave të martuar dhe homoseksualëve. [43]
  • Martin Schlaff – Sipas hetimeve të parlamentit gjerman, emri i koduar i miliarderit austriak për Stasin ishte “Landgraf” dhe numri i regjistrimit “3886-86”. Ai fitoi para duke furnizuar me mallra nën embargo Gjermaninë Lindore. [44]
  • Sokratis Kokkalis – Dokumentet e Stasi pohojnë se biznesmeni grek ishte një agjent i Stasit, veprimet e të cilit përfshinin shpërndarjen e sekreteve teknologjike perëndimore dhe dhënien e ryshfeteve ndaj zyrtarëve grekë për të blerë pajisje të vjetëruara telekomi të Gjermanisë Lindore.
  • Fraksioni i Ushtrisë së Kuqe (Grupi Baader-Meinhof) - Organizata terroriste që vrau dhjetëra gjermanoperëndimorë dhe të tjerë mori mbështetje financiare dhe logjistike nga Stasi, si dhe strehim dhe identitete të reja. [45] [4] [5]
  • Stasi dha urdhër pë fillimin e një fushate gjatë së cilës varrezat dhe vendet e tjera hebraike në Gjermaninë Perëndimore u lyen me svastika dhe simbole të tjera naziste. Fondet u kanalizuan në një grup të vogël gjermano-perëndimor për të mbrojtur Adolf Eichmann .
  • Stasi kanalizoi shuma të mëdha parash për grupet neo-naziste në Perëndim, me qëllim paraqitjen e Perëndimit si neonazist. [46] [4]
  • Stasi lejoi neo-nazistin e kërkuar nga Gjermania Perëndimore ,Odfried Hepp, të fshihej në Gjermaninë Lindore dhe më pas i dha atij një identitet të ri në mënyrë që të mund të jetonte në Lindjen e Mesme. [4]
  • Stasi punoi për një fushatë të krijimit të materialeve dhe propagandës së gjerë kundër Izraelit. [47]
  • Vrasja e Benno Ohnesorg – Një informator i Stasit në policinë e Berlinit Perëndimor, Karl-Heinz Kurras, qëlloi për vdekje një demonstrues të paarmatosur, veprim i cili nxiti një lëvizje të tërë të radikalizmit marksist, protestës dhe dhunës terroriste. [48] The Economist e përshkruan atë si "e shtëna që mashtroi një brez". [49] [50] Të dhënat e mbijetuara të Stasi-t nuk përmbajnë asnjë provë se Kurras po vepronte nën urdhrat e tyre kur qëlloi Ohnesorg. [51] [52]
  • Operacioni Infektion — Stasi ndihmoi KGB-në të përhapte keqinformim për HIV/AIDS se Shtetet e Bashkuara kishin krijuar sëmundjen. Miliona njerëz në mbarë botën ende i besojnë këto pretendime. [53]
  • Derdhja kimike e Sandozit - thuhet se KGB-ja  urdhëroi Stasin të sabotonte fabrikën kimike për të shkëputur vëmendjen nga fatkeqësia e Çernobilit gjashtë muaj më parë në Ukrainë. [54] [55]
  • Hetuesit kanë gjetur prova të një skuadre vdekjeje që kreu një numër atentatesh (përfshirë vrasjen e gazetarit suedez Cats Falck ) me urdhër të qeverisë së Gjermanisë Lindore nga viti 1976 deri në 1987. Përpjekjet për të ndjekur penalisht anëtarët dështuan. [56] [57] [58]
  • Stasi tentoi të vriste Wolfgang Welsch, një kritik i famshëm i regjimit. Bashkëpunëtori i Stasit, Peter Haack (emri i koduar i Stasit "Alfons") u miqësua me Welsch dhe më pas e ushqeu me hamburgerë të helmuar me talium . U deshën javë të tëra që mjekët të zbulonin pse Welschit i kishte filluar rënie e flokëve papritur. [59]
  • Dokumentet në arkivat e Stasit thonë se KGB-ja urdhëroi agjentët bullgarë të vrisnin Papa Gjon Palin II, i cili njihej për kritikat e tij ndaj të drejtave të njeriut në Bllokun Lindor, dhe Stasi-t iu kërkua të ndihmonte për fshehjen e gjurmëve. [60]
  • Sipas National Review, një njësi speciale e Stasit ndihmoi inteligjencën rumune në rrëmbimin e disidentit rumun Oliviu Beldeanu nga Gjermania Perëndimore. [61]
  • Stasi në 1972 bëri plane për të ndihmuar Ministrinë e Sigurisë Publike (Vietnam) në përmirësimin e punës së saj të inteligjencës gjatë Luftës së Vietnamit. [62]
  • Në vitin 1975, Stasi regjistroi një bisedë midis politikanëve të lartë të CDU-së të Gjermanisë Perëndimore , Helmut Kohl dhe Kurt Biedenkopf . Më pas u “lëshua” në revistën Stern si një transkript i regjistruar nga inteligjenca amerikane. Revista më pas pretendoi se amerikanët po përgjonin gjermanët perëndimorë dhe publiku e besoi historinë. [63]

Rënia e Bashkimit Sovjetik

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Rekrutimi i informatorëve u bë gjithnjë e më i vështirë drejt bashkimit, dhe pas vitit 1986 pati një normë negative të qarkullimit të IM-ve. Kjo pati një ndikim të madh në aftësinë e Stasit për të vëzhguar popullsinë në një periudhë trazirash në rritje dhe njohuritë për aktivitetet e Stasit u bënë më të përhapura. [64] Stasi ishte ngarkuar gjatë kësaj periudhe për të parandaluar që vështirësitë ekonomike të vendit të shndërroheshin në një problem politik, duke shtypur problemet më të rënda me të cilat përballej shteti, por nuk ia doli. [15]

Më 7 nëntor 1989, si përgjigje ndaj ndryshimit të shpejtë të situatës politike dhe shoqërore në RDGJ në fund të vitit 1989, Erich Mielke dha dorëheqjen. Më 17 nëntor 1989, Këshilli i Ministrave ( Ministrirat der DDR) e quajti Stasin Zyra për Sigurinë Kombëtare (Amt für Nationale Sicherheit – AfNS), e cila drejtohej nga gjeneral-leutnant Wolfgang Schwanitz. Më 8 dhjetor 1989, Kryeministri i RDGJ Hans Modrow drejtoi shpërbërjen e AfNS, e cila u konfirmua me një vendim të Ministrit më 14 dhjetor 1989.

Qeveria hoqi dorë nga krijimi i Verfassungsschutz der DDR (një reformim i Stasit) dhe urdhëroi shpërbërjen e menjëhershme të AfNS më 13 janar 1990. Disa funksione të AfNS, të lidhura në mënyrë të arsyeshme me zbatimin e ligjit, iu dorëzuan Ministrisë së Punëve të Brendshme të RDGJ. E njëjta ministri mori gjithashtu kujdestarinë e objekteve të mbetura të AfNS.

Rikuperimi i skedarëve të Stasit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjatë Revolucionit Paqësor të vitit 1989, zyrat dhe burgjet e Stasit në të gjithë vendin u pushtuan nga qytetarët, por jo përpara se Stasi të shkatërronte një numër dokumentesh (afërsisht 5%) që përbëheshin sipas llogaritjeve nga 1 miliard fletë letre. [65]

Sulmi ndaj selisë së Stasit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Qytetarë që protestojnë dhe hyjnë në godinën e Stasit në Berlin; shenja akuzon Stasin dhe SED si diktatorë të ngjashëm me nazistët (1990).

Me rënien e RDGJ-së, Stasi u shpërbë. Punonjësit e Stasit filluan të shkatërronin dosjet dhe dokumentet e gjera që mbanin, ose me dorë ose duke përdorur djegie ose grirëse letrash. Kur këto aktivitete u bënë të njohura, para selisë së Stasit filloi një protestë. [66] Mbrëmja e 15 janarit 1990 solli një turmë të madhe të formuar jashtë portave që kërkonte ndalimin e shkatërrimit të dosjeve të ndjeshme. Ndërtesa përmbante të dhëna të shumta dosjesh personale, shumë prej të cilave do të përbënin prova të rëndësishme për dënimin e atyre që kishin kryer krime për interesat e Stasit. Protestuesit vazhduan të rriteshin në numër derisa arritën të mposhtin policinë dhe të hynin në kompleks. Pasi hynë brenda, objektiva specifike të zemërimit të protestuesve ishin portretet e Erich Honeckerit dhe Erich Mielkes, të cilat u shkatërruan, u shkelën ose u dogjën. Disa punonjës të Stasit u hodhën nga dritaret e katit të sipërm dhe u rrahën pasi ranë në rrugët poshtë, por nuk pati të vdekur apo lëndime të rënda. Mes protestuesve ishin edhe ish-bashkëpunëtorë të Stasit që kërkonin të shkatërronin dokumentet inkriminuese.

Polemika e dosjeve të Stasit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Me ribashkimin gjerman më 3 tetor 1990, u themelua një agjenci e re qeveritare, e quajtur Komisioneri Federal për Regjistrimet e Shërbimit të Sigurimit Shtetëror të ish Republikës Demokratike Gjermane ( gjermanisht: Der Bundesbeauftragte für die Unterlagen des Staatssicherheitsdienstes der ehemaligen Deutschen Demokratischen Republik), shkurtuar zyrtarisht në "BStU". U debatua se çfarë duhet të ndodhë me dosjet, nëse duhet t'i hapen popullit apo të mbahen të vulosura.

Ata që kundërshtuan hapjen e dosjeve përmendën privatësinë si arsye. Ata mendonin se informacioni në dosje do të çonte në ndjenja negative për ish anëtarët e Stasit dhe, nga ana tjetër, do të shkaktonte dhunë. Pastori Rainer Eppelmann, i cili u bë Ministër i Mbrojtjes dhe Çarmatimit pas marsit 1990, mendoi se liritë e reja politike për ish-anëtarët e Stasit do të rrezikoheshin nga aktet e hakmarrjes. Kryeministri Lothar de Maizière madje shkoi aq larg sa të parashikonte vrasje. Ata argumentuan gjithashtu kundër përdorimit të dosjeve për të kapur ish-anëtarët e Stasi-t dhe për t'i ndjekur penalisht ata, duke argumentuar se jo të gjithë ish-anëtarët ishin kriminelë dhe nuk duhet të dënoheshin vetëm për të qenë anëtarë. Kishte edhe disa që besonin se të gjithë ishin fajtorë për diçka. Peter-Michael Diestel, Ministri i Brendshëm, u shpreh se këto dosje nuk mund të përdoren për të përcaktuar pafajësinë dhe fajin, duke pohuar se "ishin vetëm dy lloje individësh që ishin vërtet të pafajshëm në këtë sistem, i porsalinduri dhe alkoolisti". Të tjerë, si Ministri i Brendshëm i Gjermanisë Perëndimore, Wolfgang Schäuble, besonin në lënien e së kaluarës së Stasit dhe punën për ribashkimin e Gjermanisë.

Ata në anën tjetër të debatit argumentuan se secili duhet të ketë të drejtën të shohë dosjen e tij dhe se dosjet duhet të hapen për të hetuar ish-anëtarët e Stasit dhe për t'i ndjekur penalisht ata, si dhe për t'i penguar ata të mbajnë poste. Hapja e dosjeve do të ndihmonte gjithashtu në zbardhjen e disa prej thashethemeve që qarkullonin në atë kohë. Disa besonin se politikanët e përfshirë në strukturat e Stasit duhet të hetoheshin.

Fati i dosjeve u vendos përfundimisht sipas Traktatit të Unifikimit midis RDGJ dhe Gjermanisë Perëndimore. Ky traktat e çoi më tej ligjin Volkskammer dhe lejoi më shumë qasje dhe përdorim më të madh të dosjeve. Së bashku me vendimin për t'i mbajtur skedarët në një vend qendror në Lindje, ata vendosën gjithashtu se kush mund t'i shikonte dhe t'i përdorte skedarët, duke i lejuar njerëzit të shihnin skedarët e tyre.

Në vitin 1992, pas një vendimi për deklasifikimin nga qeveria gjermane, dosjet e Stasit u hapën, duke i bërë njerëzit të kenë akses në dosjet e tyre. Timothy Garton Ash, një historian anglez, pasi lexoi dosjen e tij, shkroi Dosja: Një histori personale . [67]

Midis 1991 dhe 2011, rreth 2.75 milionë individë, kryesisht qytetarë të RDGJ-së, kërkuan të shihnin dosjet e tyre. [68] Vendimi gjithashtu iu dha njerëzve mundësinë për të bërë një kopje të dokumenteve të tyre. Një tjetër pyetje e rëndësishme ishte se si media mund të përdorte dhe të përfitonte nga dokumentet. U vendos se media mund të merrte dosje për sa kohë ato ishin të anonime dhe nuk përmbanin informacione për individë nën moshën 18 vjeç ose ish-anëtarë të Stasit. Ky vendim jo vetëm që i dha akses në dosje mediave, por edhe shkollave.

Gjurmimi i ish-informatorëve të Stasit me skedarët e rikuperuar

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Disa grupe brenda ish-komunitetit Stasi përdorën kërcënime të dhunshme për të trembur gjuetarët e Stasi-t, të cilët po gjurmonin në mënyrë aktive ish-anëtarët. Megjithëse këta gjuetarë ia dolën të identifikonin shumë ish-Stasi, nuk mund të ngriheshin akuza kundër askujt thjesht për faktin se ai ishte anëtar i regjistruar i Stasi-t. Personi në fjalë duhej të kishte marrë pjesë në një veprim të kundërligjshëm. Midis personave të profilit të lartë të arrestuar dhe gjykuar ishin Erich Mielke, Ministri i Tretë i Sigurimit të Shtetit të RDGJ dhe Erich Honecker, kreu i shtetit të RDGJ. Mielke u dënua me gjashtë vjet burg për vrasjen e dy policëve në vitin 1931. Honecker u akuzua për autorizimin e vrasjes së të arratisurve të mundshëm përgjatë kufirit lindje-perëndim dhe Murit të Berlinit . Gjatë gjykimit të tij, ai iu nënshtrua trajtimit të kancerit. Duke iu afruar vdekjes, Honecker u lejua të kalonte vitet e tij të fundit si njeri i lirë. Ai vdiq në Kili në maj 1994.

Rimbledhja e skedarëve të shkatërruar

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Rimbledhja e skedarëve të shkatërruar ka qenë relativisht e lehtë për shkak të sasisë së arkivave dhe dështimit të makinerive grirëse (në disa raste, "copëtim" nënkuptonte grisjen e faqeve dysh me dorë, duke i bërë dokumentet lehtësisht të rikuperueshme). Në vitin 1995, BStU filloi rimontimin e dokumenteve të copëtuara; 13 vjet më vonë, tre duzina arkivistësh të porositur për projektet kishin rimontuar vetëm 327 çanta. Rikuperimi i të dhënave me ndihmën e kompjuterit tani po përdoret për të ribashkuar 16,000 çantat e mbetura – që përfaqësojnë rreth 45 milionë faqe. Vlerësohet se detyra mund të kërkojë 30 milionë dollarë për të përfunduar. [69]

CIA mori disa të dhëna të Stasit gjatë grabitjes së arkivave të Stasit. Gjermania kërkoi kthimin e tyre dhe mori disa në prill 2000. [70] Shihni gjithashtu skedarët Rosenholz .

Oficerët e Stasit pas ribashkimit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Rekrutimi nga kompanitë ruse

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Agjenti i dikurshëm i Stasit Matthias Warnig (emri i koduar "Arthur") është aktualisht kryetari i Nord Stream. Investigimet kanë zbardhur se disa menaxherë kyç të Gazprom Germania janë agjentë të dikurshëm të Stasit.[71]

Lobimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Oficerët e dikurshëm të Stasit vazhdojnë të jenë aktivë nëpërmjet Gesellschaft zur Rechtlichen und Humanitären Unterstützung (GRH, Shoqëria për Mbështetje Ligjore dhe Humanitare). Ish-Oficerët e gradave të larta dhe ish-punonjësit e Stasit ,duke përfshirë drejtorin e fundit, Wolfgang Schwanitz, përbëjnë shumicën e anëtarëve, dhe merr mbështetje nga Partia Komuniste Gjermane, mes të tjerave.

Nxitja për themelimin e GRH ndodhi prej akuzave kriminale të bëra në drejtim të Stasit në fillimvitet 90'. GRH-ja duke i mohuar akuzat si 'drejtësia e fituesit', bëri thirrje që ato të hidheshin poshtë. Në ditët e sotme grupi jep një alternativë, në mos një zë utopik, në debatin publik mbi trashëgiminë e RDGJ-së. Ai bën thirrje për mbylljen e Memorialit Berlin-Hohenschönhausen dhe ndodh të ketë një prani të konsiderueshme në shërbimet përkujtimore dhe ngjarjet publike. Në Mars 2006 në Berlin, anëtarët e GRH-së ndërprenë një ngjarje të muzeut; një skandal politik ndodhi kur Ministri i Kulturës së Berlinit refuzoi të përballej me ta.[72]

Prapa skenave, GRH-ja lobon njerëz dhe institucione të cilat promovojnë pikëpamje të ndryshme. Për shembull, në Mars 2006, Ministri i Kulturës së Berlinit mori një letër nga një anëtar i GRH-së dhe ish-oficer i Stasit në të cilën sulmohej muzeu si promovues "mashtrimeve, acarimeve anti-komuniste dhe terrorit psikologjik ndaj të miturve".[73] Letra të ngjashme janë marrë edhe nga shkollat që kanë menduar të organizojnë ekskursione në muze.

Agjentët e Stasit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Informatorë të menduar

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Shiko më shumë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  • Barkas (prodhues kamionash)
  • Deutschland 83, Deutschland 86 and Deutschland 89
  • Edgar Braun, oficer i dikurshëm i Stasit
  • Felix Dzerzhinsky Guards Regiment
  • The Lives of Others, film i përqëndruar tek Stasi
  • SED (Partia e Bashkimit Socialist të Gjermanisë)
  • Agjencia e Regjistrimeve të Stasit
  • Stasiland
  • Weissensee, serial televiziv

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Vilasi, Antonella Colonna (9 mars 2015). The History of the Stasi. AuthorHouse. ISBN 9781504937054. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Hinsey, Ellen (2010). "Eternal Return: Berlin Journal, 1989–2009". New England Review. 31 (1): 124–134. JSTOR 25699473. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ "German Stasi victims seek Berlin memorial". BBC News (në anglishte britanike). 2018-01-31. Marrë më 2023-11-15.
  4. ^ a b c d Blumenau, Bernhard (2018). "Unholy Alliance: The Connection between the East German Stasi and the Right-Wing Terrorist Odfried Hepp". Studies in Conflict & Terrorism (në anglisht). 43: 47–68. doi:10.1080/1057610X.2018.1471969.
  5. ^ a b Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism: Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s (në anglisht). Basingstoke: Palgrave Macmillan. fq. 29–32. ISBN 978-1-137-39196-4.
  6. ^ Glees, Anthony (1996). Reinventing Germany: German political development since 1945 (në anglisht). Berg. fq. 213. ISBN 978-1-85973-185-7.
  7. ^ Grieder, Peter (1999). The East German Leadership, 1946-73: Conflict and Crisis (në anglisht). fq. 53–85. ISBN 9780719054983.
  8. ^ Gieseke, Jens (2014). The History of the Stasi: East Germany's Secret Police, 1945-1990 (në anglisht) (bot. 1st). Oxford: Berghahn Books. fq. 41–42. ISBN 978-1-78238-254-6.
  9. ^ Ghouas, Nessim (2004). The Conditions, Means and Methods of the MfS in the GDR; An Analysis of the Post and Telephone Control (në anglisht) (bot. 1st). Göttingen: Cuvillier Verlag. fq. 80. ISBN 3-89873-988-0.
  10. ^ a b Guriev, Sergei; Treisman, Daniel (4 prill 2023). Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (në anglisht). Princeton: Princeton University Press. fq. 49. ISBN 978-0691224473.
  11. ^ Koehler 2000, p. 74
  12. ^ a b "Putin's Stasi spy ID pass found in Germany". BBC News (në anglisht). 11 dhjetor 2018. Marrë më 8 prill 2023.
  13. ^ O. Koehler, John (1999). "Stasi: The Untold Story of the East German Secret Police". The New York Times. Arkivuar nga origjinali më 27 qershor 2018. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  14. ^ a b c d e Koehler 2000
  15. ^ a b c Fulbrook 2005
  16. ^ "Political prisoners in the German Democratic Republic". Political prisoners in the German Democratic Republic | Communist Crimes (në anglisht). Marrë më 2020-11-24.
  17. ^ Gieseke 2001, pp. 86–87
  18. ^ Müller-Enbergs 1993, p. 55
  19. ^ Gieseke 2001, p. 58
  20. ^ Koehler 2000
  21. ^ Gießler, Denis (2018-11-21). "Video Games in East Germany: The Stasi Played Along". Die Zeit (në gjermanisht). Marrë më 2018-11-30.
  22. ^ Fulbrook 2005
  23. ^ a b Fulbrook 2005
  24. ^ Fulbrook 2005
  25. ^ a b Sebetsyen, Victor (2009). Revolution 1989: The Fall of the Soviet Empire (në anglisht). New York City: Pantheon Books. ISBN 978-0-375-42532-5.
  26. ^ Koehler 2000
  27. ^ Fulbrook 2005
  28. ^ Koehler 2000
  29. ^ Gieseke 2001, p. 54
  30. ^ Computers to solve stasi puzzle-BBC, Friday 25 May 2007.
  31. ^ "Stasi". The New York Times (në anglisht).
  32. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura ted.com
  33. ^ Dennis, Mike (2003). "Tackling the enemy: quiet repression and preventive decomposition". The Stasi: Myth and Reality (në anglisht). Pearson Education Limited. fq. 112. ISBN 0582414229.
  34. ^ Dennis, Mike (2003). "Tackling the enemy: quiet repression and preventive decomposition". The Stasi: Myth and Reality (në anglisht). Pearson Education Limited. fq. 114. ISBN 0582414229.
  35. ^ Dennis, Mike (2003). "Monitor and firefighter". The Stasi: Myth and Reality (në anglisht). Pearson Education Limited. fq. 109–115. ISBN 0582414229.
  36. ^ Dennis, Mike (2003). "Tackling the enemy: quiet repression and preventive decomposition". The Stasi: Myth and Reality (në anglisht). Pearson Education Limited. fq. 115. ISBN 0582414229.
  37. ^ Kinzer, Steven (28 mars 1991). "Spy Charges Widen in Germany's East". The New York Times (në anglisht).
  38. ^ A brave woman seeks justice and historical recognition for past wrongs. 27 September 2007. The Economist.
  39. ^ Seduced by Secrets: Inside the Stasi's Spy-Tech World. Kristie Macrakis. P. 166–171.
  40. ^ The Culture of Conflict in Modern Cuba. Nicholas A. Robins. P. 45.
  41. ^ Rafiq Hariri and the Fate of Lebanon (2009). Marwān Iskandar. P. 201.
  42. ^ Craig R. Whitney (12 prill 1995). "Gunter Guillaume, 68, Is Dead; Spy Caused Willy Brandt's Fall". The New York Times (në anglisht).
  43. ^ Where Have All His Spies Gone?. New York Times. 12 August 1990
  44. ^ "The Schlaff Saga / Laundered funds & 'business' ties to the Stasi". Haaretz (në anglisht). 7 shtator 2010.
  45. ^ Koehler (1999), The Stasi, pages 387-401.
  46. ^ Neo-Nazism: a threat to Europe? Jillian Becker, Institute for European Defence & Strategic Studies. P. 16.
  47. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura paulbogdanor.com
  48. ^ Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism: Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s (në anglisht). Basingstoke: Palgrave Macmillan. fq. 16. ISBN 978-1-137-39196-4.
  49. ^ The Truth about the Gunshot that Changed Germany. Spiegel Online. 28 May 2009.
  50. ^ The gunshot that hoaxed a generation. The Economist. 28 May 2009.
  51. ^ Kulish, Nicholas (26 maj 2009). "East German Stasi Spy Killed Protester, Ohnesorg, in 1967". The New York Times (në anglisht).
  52. ^ "Karl-Heinz Kurras: Erschoss er Benno Ohnesorg? Gab Mielke den Schießbefehl?" (në anglisht). 23 maj 2009.
  53. ^ Operation INFEKTION - Soviet Bloc Intelligence and Its AIDS Disinformation Campaign. Thomas Boghardt. 2009.
  54. ^ "KGB ordered Swiss explosion to distract attention from Chernobyl." United Press International. 27 November 2000.
  55. ^ Sehnsucht Natur: Ökologisierung des Denkens (2009). Johannes Straubinger.
  56. ^ Hall, Thomas (25 shtator 2003). "Svensk tv-reporter mördades av DDR" (në suedisht). Dagens Nyheter. Arkivuar nga origjinali më 16 dhjetor 2004.
  57. ^ Svensson, Leif (26 shtator 2003). "Misstänkt mördare från DDR gripen" (në suedisht). Dagens Nyheter/Tidningarnas Telegrambyrå. Arkivuar nga origjinali më 16 dhjetor 2004.
  58. ^ "Misstänkte DDR-mördaren släppt" (në suedisht). Dagens Nyheter/Tidningarnas Telegrambyrå. 17 dhjetor 2003. Arkivuar nga origjinali më 17 dhjetor 2004.
  59. ^ Seduced by Secrets: Inside the Stasi's Spy-Tech World. Kristie Macrakis. P. 176.
  60. ^ "Stasi Files Implicate KGB in Pope Shooting" (në anglisht). Deutsche Welle.
  61. ^ The Kremlin's Killing Ways—A long tradition continues. 28 November 2006. National Review.
  62. ^ "Stasi Aid and the Modernization of the Vietnamese Secret Police" (në anglisht). 20 gusht 2014.
  63. ^ Stasi: Shield and Sword of the Party (2008). John C. Schmeidel. P. 138.
  64. ^ Fulbrook 2005
  65. ^ Murphy, Cullen (17 janar 2012). God's Jury: The Inquisition and the Making of the Modern World (në anglisht). Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 978-0-618-09156-0. Marrë më 3 janar 2014.
  66. ^ The Stasi Headquarters now a museum open to the public.
  67. ^ The File, Information about "The File"
  68. ^ Pidd, Helen (13 mars 2011). "Germans piece together millions of lives spied on by Stasi". The Guardian (në anglisht) – nëpërmjet www.theguardian.com.
  69. ^ Wired: "Piecing Together the Dark Legacy of East Germany's Secret Police"
  70. ^ "Stasi files return to Germany" (në anglisht). BBC News. 5 prill 2000. Marrë më 12 dhjetor 2022.
  71. ^ "Police investigate Gazprom executive's Stasi past" (në anglisht). 7 maj 2008.
  72. ^ Berliner Morgenpost 16 March 2006. Stasi_Offiziere_leugnen_den_Terror(kërkohet abonim)
  73. ^ Backmann, Christa (25 mars 2006). "Stasi-Anhänger schreiben an Bildungssenator Böger" [Stasi supporters write to Education Senator Böger]. Berliner Morgenpost (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 10 korrik 2012. Marrë më 2006-04-04.
  74. ^ a b "I regret nothing, says Stasi spy". BBC. 20 shtator 1999. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  75. ^ Bernd-Rainer Barth; Jan Wielgohs. "Aris, Helmut * 11.5.1908, † 22.11.1987 Präsident des Verbandes der Jüdischen Gemeinden". Bundesstiftung zur Aufarbeitung der SED-Diktatur: Biographische Datenbanken. Marrë më 7 dhjetor 2014. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  76. ^ Lothar Mertens (2006). Lexikon der DDR-Historiker. Biographien und Bibliographien zu den Geschichtswissenschaftlern aus der Deutschen Demokratischen Republik. K. G. Saur, München. fq. 114. ISBN 3-598-11673-X. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  77. ^ "Mandatsentzug läßt Beck kalt: "Ich bin ein Schlachtroß"". Rhein-Zeitung. 29 prill 1999. Arkivuar nga origjinali më 6 mars 2019. Marrë më 5 mars 2019. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  78. ^ "Neues Maueropfer". Die SED-Nachfolgepartei PDS nutzt den Freitod eines Genossen für den Versuch, die Stasi-Debatte abzuwürgen. Die SED-Nachfolgepartei PDS nutzt den Freitod eines Genossen für den Versuch, die Stasi-Debatte abzuwürgen. Vëll. 9/1992. Der Spiegel (online). 24 shkurt 1992. {{cite magazine}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  79. ^ "Perfektes Dopen mit der Stasi" [Perfect doping with the Stasi]. Tagesschau (në gjermanisht). 3 gusht 2013.
  80. ^ February 11, 1992 New York Times article on Czudaj's espionage involvement. - accessed 12 April 2008.
  81. ^ "H-Soz-u-Kult / Mielke, Macht und Meisterschaft". hsozkult.geschichte.hu-berlin.de. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  82. ^ Pleil, Ingolf (11 qershor 2018). "Was der Geheimdienst der DDR mit dem Sport zu tun hatte". Dresdner Neueste Nachrichten (në gjermanisht). Hannover: Verlagsgesellschaft Madsack GmbH & Co. KG. Marrë më 22 nëntor 2020.
  83. ^ Jörg Winterfeldt (22 mars 2000). "Mielkes Rächer unbestraft". Die Welt. welt.de. Marrë më 26 qershor 2009. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  84. ^ "Spying Who's Who". BBC. 22 shtator 1999. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  85. ^ Uwe Müller (22 nëntor 2009). "Das Stasi-Geheimnis der Hotelchefin Uta Felgner". WeltN24 GmbH, Berlin. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  86. ^ "Cottbus-Trainer Geyer horchte Kirsten und Sammer aus". Spiegel (në gjermanisht). Hamburg: DER SPIEGEL GmbH & Co. KG. 27 gusht 2000. Marrë më 7 nëntor 2020.
  87. ^ "Dynamo-Vereinslegenden treten als Ehrenspielführer zurück - wegen Ede Geyer". Spiegel (në gjermanisht). Hamburg: DER SPIEGEL GmbH & Co. KG. 1 qershor 2018. Marrë më 18 korrik 2021.
  88. ^ I Was DEFA's Goebbels. Die Zeit, 12 March 2003.
  89. ^ "Vaterlandsverräter". Film homepage. IT WORKS! Medien GmbH. Marrë më 11 gusht 2013. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  90. ^ Martin Sabrow: Das Diktat des Konsenses: Geschichtswissenschaft in der DDR 1949–1969. Oldenbourg, München 2001, ISBN 3-486-56559-1, pp. 172-173.
  91. ^ Strafjustiz und DDR-Unrecht: Dokumentation (në gjermanisht). Klaus Marxen, Gerhard Werle (eds.). Berlin; New York: De Gruyter. 2000. fq. 19–20. ISBN 3110161346.{{cite book}}: Mirëmbajtja CS1: Është përdorur gabimisht parametri i të tjerëve (lidhja)
  92. ^ Rogalla, Thomas. "Eine Stasi-Debatte, die nicht beendet wurde". Berliner Zeitung (në gjermanisht). Arkivuar nga origjinali më 29 janar 2017. Marrë më 2017-01-05.
  93. ^ Müller, Uwe (2007-09-25). "DDR: Birthler-Behörde ließ Stasi-Spitzel einladen - WELT". DIE WELT. Marrë më 2017-01-05. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  94. ^ "Heinz Kahlau ist tot". Dichter und Drehbuchautor .... Er zählte zu den bekanntesten Lyrikern der DDR: Heinz Kahlau ist im Alter von 81 Jahren an Herzschwäche gestorben. Berühmt wurde der Autor unter anderem durch seine Liebesgedichte - doch er verfasste auch kritische Verse. Der Spiegel (online). 9 prill 2012. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  95. ^ Bernd-Rainer Barth. "Kamnitzer, Heinz * 10.5.1917, † 21.5.2001 Präsident des PEN-Zentrums DDR". Bundesstiftung zur Aufarbeitung der SED-Diktatur: Biographische Datenbanken. Marrë më 20 dhjetor 2014. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  96. ^ "Olympiakos soccer chief was 'spy for Stasi'". The Independent. 24 shkurt 2002. Arkivuar nga origjinali më 24 maj 2022. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  97. ^ "Socrates Kokkalis and the STASI". cryptome.org. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  98. ^ "Stasi spy claims hit Greek magnate". BBC News. 20 shkurt 2002. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  99. ^ Helmut Müller-Enbergs. "Luft, Christa geb. geb. Hecht * 22.02.1938 Stellv. Vorsitzende des Ministerrats u. Ministerin für Wirtschaft". Wer war wer in der DDR?. Ch. Links Verlag, Berlin & Bundesstiftung zur Aufarbeitung der SED-Diktatur, Berlin. Marrë më 5 nëntor 2018. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  100. ^ "Biography: Lothar de Maizière - Biographies - Chronik der Wende". www.chronikderwende.de. Marrë më 7 shkurt 2017. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  101. ^ "Stellungnahme Homepage" [Opinion Homepage] (PDF). Arkivuar nga origjinali (PDF) më 2013-10-04. Marrë më 2014-11-04. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  102. ^ "Bundesstiftung Aufarbeitung". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  103. ^ "Respected lecturer's double life". BBC News. 20 shtator 1999. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  104. ^ "Wie ein Jenaer Stasi-Spitzel Menschen verriet, die ihm eigentlich vertrauen" (në gjermanisht). Thueringer Allgemeine. 27 tetor 2014. Arkivuar nga origjinali më 28 tetor 2014. Marrë më 10 korrik 2023.
  105. ^ Reyburn, Scott (26 janar 2009). "Former Stasi Agent Bernd Runge Gets Phillips Top Job (Update1)". Bloomberg. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  106. ^ "The Schlaff Saga / Laundered funds & 'business' ties to the Stasi". Haaretz. 7 shtator 2010. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  107. ^ Palmer, Carolyn (25 mars 2008). "E.German Stasi informant wins battle to conceal past". Reuters. Arkivuar nga origjinali më 8 shtator 2012. Marrë më 2 korrik 2017. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  108. ^ "Court Decision Paves Olympics Way for Stasi-linked Coach - Germany - DW - 06.02.2006". Deutsche Welle. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  109. ^ Klaus Schroeder (16 korrik 1999). "Projektgruppe moralische Entsorgung: Linke Gesinnungswächter denunzieren die Gauck-Behörde". Frankfurter Allgemeine (Feuilleton section). {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  110. ^ Christa Wolf obituary, The Telegraph, 2 December 2011.

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Shkurtesë e frazës Staatssicherheit në gjermanisht.
  2. ^ 'Fjalori MfS e përmblodhi qëllimin e zbërthimit operacional si 'ndarja, paralizimi, çorganizimi dhe izolimi i forcave armiqësore-negative me qëllim që, veprime të plota parandaluese, të parandalohen, të reduktohen ose të ndalohen në mënyrë të konsiderueshme veprimet krejtësisht armiqësore-negative dhe pasojat e tyre ose, në mënyra të ndryshme. shkallë, për t'i rifituar si politikisht ashtu edhe ideologjikisht.' Dennis, Mike (2003). "Tackling the enemy: quiet repression and preventive decomposition". The Stasi: Myth and Reality (në anglisht). Pearson Education Limited. fq. 112. ISBN 0582414229.
  3. ^ 'Në epokën e tensionit, metoda kryesore e Stasit për të luftuar veprimtarinë subversive ishte 'zbërthimi operacional' (operativ Zersetzung), i cili ishte elementi qendror në atë që Hubertus Knabe e ka quajtur një sistem 'shtypjeje të qetë' (lautlose Unterdrukung). Ky nuk ishte një largim i ri pasi 'mashtrimet e pista' ishin përdorur gjerësisht në vitet 1950 dhe 1960. Karakteristika dalluese ishte përparësia e dekompozimit operacional ndaj metodave të tjera të represionit në një sistem të cilit historianët i kanë bashkangjitur etiketa si post-totalitarizmi dhe diktatura moderne..' Dennis, Mike (2003). "Tackling the enemy: quiet repression and preventive decomposition". The Stasi: Myth and Reality (në anglisht). Pearson Education Limited. fq. 112. ISBN 0582414229.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Stasi&oldid=2687398"