imperfektum

I tradisjonell latinsk grammatikk blei imperfektum nytta om bøyingsformer av verbet som uttrykkjer imperfektiv preteritum, det vil seie ei uavslutta handling i fortid. Jamfør forma colēbant 'tilbad' i denne setninga, som tyder 'romarane tilbad mange gudar':

Latin har også ei anna fortidsform, som i tradisjonell grammatikk blir kalla perfektum. Denne forma uttrykkjer ei avslutta, fullført handling i fortid, det som i moderne grammatikk blir kalla perfektiv preteritum. Jamfør creāvit 'skapte' i denne setning, som tyder 'i opphavet skapte Gud himmelen og jorda':

I moderne grammatikk blir termen imperfektum blir nytta om finitte verbformer utan hjelpeverba ha eller vere, som vist i denne tabellen:

Det er likevel vanleg å utelate termen imperfektum frå namna på verbformene kjøper og kjøpte, som difor oftast går under namna presens og preteritum i staden for presens imperfektum og preteritum imperfektum.

Imperfektum og perfektum i moderne grammatikk utgjer ein grammatisk kategori som ikkje har eit veletablert namn. I ulike grammatikkar kan ein finne mellom anna desse namna:

• retrospektivitet, av latin retrōspicere 'sjå seg tilbake'
• anterioritet, av latin anterior 'som er føre'

Imperfektum-formene beskriv kva som skjer på eit særskilt tidspunkt. Perfektum-formene beskriv ein tilstand som er resultatet av ei tidlegare handling — eller, formulert på ein annan måte, dei beskriv noko som skjedde på eit tidlegare tidspunkt, men som framleis har relevans.

Skilnaden kan illustrerast med desse to setningane:

1. Preteritum imperfektum: Eg mista kniven min i elva.
2. Presens perfektum: Eg har mista kniven min.

Setning 1 fortel om noko som skjedde på eit eller anna tidspunkt i fortida. Setning 2 fortel om ein tilstand i notida som er eit resultat av noko som skjedde i fortida.

• grammatikk
• preteritum
• perfektum