Vladimir Rajić
| Vladimir Rajić | |
|---|---|
| 1882. | januar 1882. |
| Užice | UžiceKneževina Srbija |
| 1956. | februar 1956. |
| Mesto smrti: | FNR Jugoslavija |
1882. 1956. Vladimir Rajić (Užice, 11. januar 1882 — 14. februar 1956) je bio episkop raško-prizrenski Srpske pravoslavne crkve u periodu 1947—1956. godine.
Rođen je 11. januara 1882. godine u Užicu, od oca Nikole i majke Jelene. U Užicu je završio osnovnu školu i dva razreda realke. Posle toga je završio Vitansku (rusku) duhovnu seminariju i 1907. godine Moskovsku duhovnu akademiju. Po završetku školovanja se vratio iz Rusije u Srbije i radio je kao nastavnik u Kragujevcu, Užicu, Šapcu, Beogradu, Skoplju, a od 1922 do 1938. godine u Beogradu.
Zamonašio se 4. maja 1937. godine u manastiru Ravanici, zamonašio ga patrijarh srpski Varnava.
U čin jerođakona rukopoložen je 10. maja, a u čin jeromonaha 13. maja 1937. godine. Tokom juna 1938. godine je izabran, a 30. oktobra 1938. godine hirotonisan za episkopa mukačevsko-prešovskog, na čijem je čelu bio do 1945. godine.[1] Odatle su ga 1941. godine proterali Mađari, pa je od 1945. do 1947. godine administrirao raško-prizrenskom eparhijom. Od novembra 1946. do maja 1947. administrirao je i crnogorsko-primorskom mitropolijom.[2] Za Đurđevdan 6. maja 1943. služio je liturgiju u hramu svetog Đorđa na Čukarici.[3]
20. maja 1947. godine postavljen je za episkopa raško-prizrenskog i na tom položaju ostao do smrti. Kao episkop poslao je frulu vladici Nikolaju u Ameriku, 50-ih godina 20. veka, posle pisma Vladimira Rajevskog, profesora bogoslovije svetog Tihona Zadonskog u Saut Kananu u Pensilvaniji, gde je i vladika Nikolaj takođe radio.[4] Na praznik Cveti 1954. godine rukopoložio je u čin jerođakona Petra Bankerovića u hramu svetog Georgija u Prizrenu, iste godine ga je u crkvi Svete Trojice u Beogradu unapredio u čin jeromonaha. Petar Bankerović (1925-1988) je kasnije bio episkop u Australiji 1977-1988.[5] O problemima u svojoj eparhiji obaveštavao je Sinod SPC, u izveštaju iz 1951. obaveštava da su Albanci srušili novu crkvu u Đakovici da bi se od njenog materijala i na tom mestu podigao spomenik Eminu Duraku.[6]
Vladimir Rajić je umro 14. februara 1956. godine. Po sopstvenoj želji sahranjen je na pravoslavnom groblju u Prizrenu. Opelo je izvršio episkop banjalučki Vasilije, uz učešće brojnog sveštenstva i naroda. U izveštaju od 27. aprila 1961. episkop Pavle navodi da su na groblju u Prizrenu porazbijane sve porcelanske slike na pravoslavnim spomenicima, pa i na spomeniku episkopa Vladimira.[7]
Srpska pravoslavna crkva podnela je inicijativu da se deo Omladinske ulice u Užicu nazove njegovim imenom.[8]
- ↑ „Sv Roman Slatkopojac”. Arhivirano iz originala na datum 2011-05-22. Pristupljeno 2012-12-29.
- ↑ MONTENEGRINA - digitalna biblioteka crnogorske kulture i nasljedja
- ↑ „Archive copy”. Arhivirano iz originala na datum 2009-04-17. Pristupljeno 2012-12-29.
- ↑ „Balvanderi - Vladika Nikolaj”. Arhivirano iz originala na datum 2009-08-12. Pristupljeno 2012-12-29.
- ↑ Dvadeset godina od upokojenja vladike Petra (Bankerović)
- ↑ „Srpska Politika”. Arhivirano iz originala na datum 2010-09-18. Pristupljeno 2012-12-29.
- ↑ „Četvrt veka golgote kosovskih Srba - Pravoslavlje - NOVINE SRPSKE PATRIJARŠIJE”. Arhivirano iz originala na datum 2012-09-10. Pristupljeno 2012-12-29.
- ↑ Srbija : Sklavko čeka svoju ulicu : POLITIKA
| Prethodnik: Damaskin |
episkop mukačevsko-prešovski 1938 — 1945 |
Nasljednik: - |