Galeb (brod)
Za ostale upotrebe, v. Galeb (razvrstavanje).
| Galeb | |
|---|---|
|
| |
| Opšti podaci | |
| Karijera | .svg){kind=small} JRM .svg){kind=small} Krigzmarine .svg){kind=small} Ređia marina
|
| Porinut | 1938. |
| Sudbina | izvan službe, na mrtvom vezu u Rijeci |
| Glavne karakteristike | |
| Deplasman | 5.377 |
| Dužina | 117 m |
| Širina | 15,13 m |
| Gaz | 5,7 m |
| Pogon | dva Fiatova dizelska motora |
| Snaga | 2 x 2.500 KS |
| Brzina | 17,6 čv |
| Doplov/samostalnost | 10.000 n.m. |
| Posada | 193 |
| Naoružanje | 4 x 40/60 mm Bofors 2 x 20/IV mm M-75 3/IV lanser MTU-4 za Strelu-2M |
Galeb ili Brod mira je bio školski brod Jugoslovenske ratne mornarice i rezidencijalna jahta koju je koristio predsednik SFRJ Josip Broz Tito na svojim brojnim putovanjima i za ugošćivanje brojnih državnika i poznatih osoba. Brod na području bivše SFRJ, kao i brojnih država članica Pokreta nesvrstanih, predstavlja jedan od simbola bivše države. Izgrađen je 1938. godine u Đenovi i porinut pod imenom RAMB III, a za potrebe maršala Tita je rekonstruisan 1951. g. Kao Evropski glavni grad kulture Rijeka 2020 obnovljen Galeb će kao Brod muzej mira i nesvrstanosti biti privezan u sušačkoj luci Porto Baroš.
Tokom svoje aktivne službe brod je promenio tri imena i tri zastave pod kojima je plovio.
Godine 1936. italijanska kompanija za trgovinu južnim voćem — Ređina Acienda Monopoli Banane (ital. Regina Azienda Monopoli Banane, RAMB) iz Đenove naručila je četiri brza broda na dizelski pogon. Četiri broda istog tipa, među kojima i RAMB III izgrađen su u brodogradilištu Ansaldo u Đenovi 1938. godine. Originalana namena brodova je bio prevoz smrznutih banana iz Somalilanda i Eritreje u Italijanskoj Istočnoj Africi u Evropu.[1]
Pred početak Drugog svetskog rata zbog svojeg dizajna RAMB III je prenamenjen u eskortnu krstaricu za prepade na trgovačke brodove.[1] Deplasman broda je iznosio 3.667 tona, a dizelski motori su omogućavali da postigne brzinu od 18,5 čvorova.[1] Kada je Italija 10. juna 1940. objavila rat Ujedinjenom Kraljevstvu i Francuskoj, RAMB III je jedini od četiri broda bio u matičnoj luci. Iako nije ispunio svoju originalnu namenu, pa tako nikada nije stigao u Italijansku istočnu Afriku, RAMB III je ostvario podugačku karijeru u Italijanskoj kraljevskoj mornarici u kojoj je u konvojima za snabdevanje služio kao prateći brod. Poput ostala tri istovetna broda naoružan je dvama 120 mm topvima, kao i sa osam 13,2 mm protivavionskih topova.[1]
Dana 12. novembra 1940. tokom napada na Taranto u južnom Jadranu se na zadatku nalazila skupina britanskih razarača. Skupina je na putu od Valone prema Brindiziju naišla na mali konvoj od četiri italijanska trgovačka broda, koje su pratili RAMB III i prateći brod Fabrici (ital. Fabrizi).[1] RAMB III je pri kontaktu s britanskim razaračima ispalio 19 salvi i bez pretrpljene štete se uspešno probio iz obruča.[1] Fabrici je ostao s trgovačkim brodovima i takođe otvorio vatru na britanske brodove. Iako je primio direktan pogodak, koji ga je ozbiljno oštetio, posada broda nastavila sa borbom. Nakon što je Fabrici neutralisan, britanski brodovi su potopili sva četiri trgovačka broda.[1]
Dana 10. maja 1941. RAMB III se nalazio na zadatku u libijskoj luci Bengazi, gde je prevozio meso za italijansku vojsku, kada je pogođen torpedom iz britanske podmornice HMS Triumf (engl. HMS Triumph).[1] S takvim oštećenjem brod nije mogao da isplovi. Ipak, kapetan Đuzepe Aneti (ital. Giuseppe Aneti) rasporedio je teret tako da je brod uspeo da isplovi unazad. Brod je ploveći s krmom napred doplovio do devetsto milja udaljene Sicilije, odakle je tegljačima dovučen u brodogradilište San Marko u Trstu.
Nakon kapitulacije Italije, RAMB III su, još uvek na popravkama, 9. septembra 1943. u Trstu zauzeli Nemci. Prvo su nameravali da ga prenamene u brod za prevoz trupa, a zatim je doneta odluka da se prenameni u minopolagač nazvan Kibic (nem. Kiebitz). Kako nije bio opremljen potrebnom navigacionom opremom za postavljanje mina, uz Kibic je uvek plovio još jedan brod, koji je bio opremljen takvom opremom.[1] Posle prenamene Kibic je mogao da ukrca 240 mina, postavljene su mu šine za izbacivanje mina i dodatno protivavionsko naoružanje. Tokom 1944. godine, sve dok i sam nije naleteo na jednu od mina u blizini Ankone, postavio je više od 5.000 mina u Kvarneru i severnom Jadranu.[1] Kibic se po drugi puta, u vožnji krmom prema napred izvlači do Pula|Pule gde je popravljen.[1] Nakon toga se povukao u Rijeku gde ga je nakon više pokušaja potopilo savezničko ratno vazduhoplovstvo 5. novembra 1944.
Nakon oslobođenja Rijeke i kraja rata započelo je čišćenje luke od olupina pa je godine 1947. otpočelo i vađenje Kibicove olupine sa dubine od 22 metra. Vađenje potonulog broda izveo je splitski Brodospas. Prilikom vađenja Kibica prvi put je na istočnoj obali Jadrana primenjena tehnika vađenja broda pomoću cilindara i vazduha pod pritiskom. Brod je naposletku izvađen početkom 1948. godine, delimično rastavljen i rekonstruisan u pulskom brodogradilištu. Brod je potpuno i vrlo luksuzno i moderno uređen i predat Jugslovenskoj ratnoj moranrici kao školski brod Galeb, koji je uz to postao i rezidencijalna jahta predsednika SFRJ Josipa Broza Tita. U novoj ulozi koja se veoma razlikovala od originalne namene broda, Galeb je služio sledećih 30 godina.
Tito je na palubu Galeba prvi put stupio 1952. godine u Podgori, kada je s palube broda izvršio inspekciju brodova Jugoslovenske ratne mornarice. Tokom sledećih 27 godina Galeb je u Titovoj službi proveo tačno 549 dana: u tih 549 dana, Tito je na brodu proveo 318 dana, prešavši 86.062 nautičkih milja (157.420 km) na putovanjima po Jadranu i svetskim morima u misijama mira i prijateljstva. Do Titove smrti na brodu su boravila 102 svetska državnika.
Brod je prvi put u fokus međunarodne javnosti došao u martu 1953. kada je, išavši na susret sa Vinstonom Čerčilom, Tito, kao prvi komunistički vođa u istoriji koji je posetio Veliku Britaniju, brodom uplovio u Temzu. Tita je prilikom poseta na palubi broda prvi službeno pozdravio Vojvoda od Edinburga. Od marta 1953. godine, Tito je Galebom putovao 14 puta, pri tom posetivši 18 zemalja na tri kontinenta - Evropi, Aziji i Africi, pristavši u 29 luka, od kojih u neke i više puta. Tokom poseta Galebovom palubom prošli su mnogi državnici i predstavnici prijateljskih zemalja, od spomenutog engleskog premijera Vinstona Čerčila, grčkog kralja Pavla i kraljice Frederike do etiopskog cara Hajla Selasija i marokanskog kralja Hasana II, a posetili su ga i predsednici nesvrstanih zemalja Gamal Abdel Naser, Džavaharlal Nehru, Ahmed Sukarno, general Abud, Kvame Nkrumah, Albert Tabnen, Habib Burgiba, Sirimavo Bandaranaike, U Nu, Ne Vin, Modivo Keita, Seku Ture, arhiepiskop Makarios, ali i predsednik SSSR-a Nikita Hruščov. Pored državnika na Galebu su boravili i mnogi svetski poznati naučnici, umetnici, poput Elizabet Tejlor i Ričarda Bartona, koji je glumio Tita u partizanskom filmu Sutjeska iz 1973.[2] i visoka vojna lica. Zadnje Titovo putovanje ovim brodom bilo je 1979. godine
1991. godine s početkom rata u Hrvatskoj brod je iz Pule povučen u bokokotorski zaliv, gde je ostao vezan do kraja 1990ih, kada je ustupljen Vladi Crne Gore (sa još par pomoćna broda) u zamenu za stanove u naselju Pinješ kraj Ulcinja. Iz Tivta biva tegljen u Bijelu, odakle ga je Vlada Crne Gore prodala kompaniji Plesid Si (engl. Placid Sea) iz Liberije grčkog brodovlasnika Džona Pola Papanikolaua (grč. John Paul Papanicolaou), koji je nameravao da od njega napravi luksuznu jahtu za bogatu klijentelu. Galeb je otegljen u Remontno brodogradilište Viktor Lenac u Rijeci na remont. Zbog nedostataka novca vlasnik nije podmirio višegodišnja dugovanja vezana uz brod, pa je u Rijeci pokrenut sudski postupak i prodaja broda. 2006. godine Ministarstvo kulture Republike Hrvatske je Galeb proglasilo kulturnim dobrom. 2007. godine Ministarstvo je utvrdilo da je brod u lošem stanju pa je dato upozorenje vlasniku da spreči njegovo propadanje. Kako se vlasnik oglušio na zahtev, Odjel gradske uprave za kulturu Grada Rijeke je proglašen za privremenog upravnika broda. 8. septembra 2008. godine brod se zbog prodora padavinskih voda kroz korodiranu palubu nagnuo na desnu stranu.[3] Usled toga izvršena je privremena sanacija palube kako bi se sprečilo dalje prodiranje padavinskih voda u unutrašnjost borda. Održavanje aukcije na kojoj pravo prvootkupa Galeba imaju Grad Rijeka, Primorsko-goranska županija i Republika Hrvatska,[4] zavisi od žalbe koju je grčki brodar Papanikolau podneo protiv rešenja kojim se brod proglašava kulturnim dobrom i predaje na upravu Grada Rijeke. Grad Rijeka planira da Galeba uredi kao muzej smešten u riječkoj luci, a ako bi postojao i investitor, brod bi se osposobio za plovidbu.[3] Vrednost Galeba je procenjena na 275.194 američkih dolara, dok je najniža prihvatljiva ponuda cena od 150.000 dolara.
2020. g. je ex Titovo brodogradilište u Kraljevici preuzelo uređivanje 'Galeba' koji treba postati Muzej nesvrstanosti u okviru manifestacije Rijeka 2020 - evropske metropole kulture.
Brzinu od 17,6 čvorova brod je postizao pomoću dvaju Fiatovih dizel motora od 7.000 KS. Zanimljivost je da su Italijani, ponosni na Galebove motore iz 1938. godine, u jednom trenutku SFRJ ponudili, da u zamenu za dozvolu uklanjanja motora iz broda, kako bi bili izloženi u Fiatovom muzeju u Torinu, Jugoslovenskoj ratnoj mornarici izgrade novi, najmoderniji školski brod. Jugoslovensko rukovodstvo tu je molbu glatko odbilo.[5]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 paluba.info: Školski brod "Galeb"
- ↑ Bid to rebuild Tito’s floating palace, TimesOnline, 23. april 2006.[mrtav link]
- ↑ 3,0 3,1 „Počeo tonuti Titov brod Galeb, 9. septembar 2008.”. Arhivirano iz originala na datum 2009-05-14. Pristupljeno 2012-02-10.
- ↑ „Počinje obnova Titova Galeba u Rijeci, 1. septembar 2008.”. Arhivirano iz originala na datum 2008-09-04. Pristupljeno 2012-02-10.
- ↑ „Rijeka is buying Galeb, 5. decembar 2006.”. Arhivirano iz originala na datum 2012-07-12. Pristupljeno 2012-02-10.
- Vojni leksikon, Vojnoizdavački zavod, Beograd, 1981.
- Slavko Suzić, Iskustvo u gašenju brodova Arhivirano 2007-11-13 na Wayback Machine-u
- Orfeo Tićac, Tragom Galebovih putovanja, Sušačka revija, broj 54/55
- Titova ploveća palača na bubnju, Nacional, 542/2006. Arhivirano 2008-10-04 na Wayback Machine-u
- PALUBAinfo Forum Arhivirano 2009-05-09 na Wayback Machine-u