kumpel

kumpel (język polski)

kumple (1.1)

wymowa:

​, IPA: [ˈkũmpɛl], AS: [kũmpel], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. kolega, przyjaciel

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kumpel	kumple
dopełniacz	kumpla	kumpli
celownik	kumplowi	kumplom
biernik	kumpla	kumpli
narzędnik	kumplem	kumplami
miejscownik	kumplu	kumplach
wołacz	kumplu	kumple

przykłady:

(1.1) Heniek jest dobrym kumplem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ziomek, kolega, ziomal, ziom

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kumplostwo n, kumplowanie n, skumplowanie n, zakumplowanie n

forma żeńska kumpela ż, kumpelka ż

czas. kumplować się ndk., skumplować się dk., zakumplować się dk.

przym. kumpelski, kumplowski

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Kumpel

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) buddy, pal
• duński: (1.1) kumpan w
• hiszpański: (1.1) colega m, compadre m
• niderlandzki: (1.1) maat m, kameraad m, vriend m
• niemiecki: (1.1) Kumpel m
• nowogrecki: (1.1) φιλαράκος m, φιλάρας m
• rosyjski: (1.1) приятель m
• szwedzki: (1.1) kompis w, bästis w, polare w, bundis w
• ukraiński: (1.1) приятель m
• włoski: (1.1) camerata m, scimmiotto m

źródła: