RD-180
 Prowadzony przez NASA test RD-180 w Marshall Space Flight Center | |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant | |
| Wykorzystanie | |
| Materiały napędowe | |
| Pierwszy lot |
1999 |
| Osiągi | |
| Siła ciągu na poziomie morza |
3 830 kN |
| Siła ciągu w próżni |
4 510 kN |
| Impuls właściwy na poz. morza |
311 s |
| Impuls właściwy w próżni |
338 s |
| Maks. czas działania |
270 s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
2 |
| Ciśnienie w komorze |
266,8 bar |
| Stosunek ciągu do masy |
78,44 |
| Wymiary | |
| Długość |
3,56 m |
| Średnica |
3,15 m |
| Masa |
5480 kg |
RD-180 (ros. РД-180) – dwukomorowy silnik rakietowy zaprojektowany i produkowany przez rosyjskie przedsiębiorstwo NPO Energomasz, stanowiący pochodną czterokomorowych silników RD-170 i RD-171, używanych w rosyjskich rakietach nośnych Energia i Zenit[1]. Silnik oferowany jest na rynku przez amerykańską spółkę RD AMROSS, stanowiącą joint venture Pratt & Whitney Rocketdyne (50%) i NPO Energomasz (50%). Silnik wykorzystuje technikę cyklu zamkniętego wzbogaconego ciekłym tlenem, opracowaną w Związku Radzieckim.[2] na potrzeby rakiety N1. Technikę stosowano też w USA, Europie, Japonii oraz w Chinach. Radzieckie osiągnięcie owocowało 25-procentowym wzrostem wydajności silnika, względem dotychczas stosowanych technik ciekłopaliwowych[2]. Silnik jest dostarczany m.in. do United Launch Alliance (ULA), gdzie został dostosowany do wymagań amerykańskich rakiet nośnych Atlas III i Atlas V.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ RD-180 Engine; overview. Pratt and Whitney. [dostęp 2012-08-06]. (ang.).
- ↑ a b Brooke Mosley: RD-180 Engine: An Established Record of Performance and Reliability on Atlas Launch Vehicles. United Launch Alliance. [dostęp 2012-08-06]. (ang.).