Megan Rapinoe

Megan Rapinoe
	; Rapinoe w 2019
Pełne imię i nazwisko	Megan Anna Rapinoe
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1985 ; Redding, Stany Zjednoczone
Wzrost	170 cm
Pozycja	Pomocnik
	Informacje klubowe
Klub	Reign FC
Numer w klubie	15
Kariera juniorska
Lata	Klub
2002–2005	Elk Grove Pride
2005–2008	Portland Pilots
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ; ↑ Aktualne na: 3 grudnia 2019. ;
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Stany Zjednoczone
	Mistrzostwa świata
	Igrzyska olimpijskie
	Złoty Puchar CONCACAF
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Megan Anna Rapinoe (ur. 5 lipca 1985 w Redding) – reprezentantka Stanów Zjednoczonych w piłce nożnej, zawodniczka Reign FC grająca na pozycji pomocniczki. Podczas Mistrzostw Świata odbywających się w Niemczech zdobyła jedną bramkę w meczu fazy grupowej przeciwko Kolumbii. Podczas turnieju olimpijskiego w Londynie zdobyła złoty medal wraz z reprezentacją Stanów Zjednoczonych, zdobywając trzy gole oraz czterokrotnie asystując. Mistrzyni świata z 2015, kiedy to strzeliła 2 gole. Cztery lata później obroniła trofeum wraz z reprezentacją i ponownie wygrały Mistrzostwa świata, na których to zdobyła Złotą Piłkę, Złotego Buta i została najlepszą zawodniczką w finale. Na koniec 2019 zdobyła prestiżową nagrodę w plebiscycie Złota Piłka France Football.

Lata dzieciństwa

Rapinoe dorastała w kalifornijskim Redding razem z rodzicami Jimem i Denise oraz pięcioosobowym rodzeństwem, wliczając w to bliźniaczkę – Rachael. W piłkę nożną grać rozpoczęła w zespole Mavericks w którym grała w kategoriach wiekowych od U-12 do U-14.

Kariera klubowa

Następnie przeniosła się do zespołu Elk Grove Pride z którym wygrała ligę stanową wraz z tym zespolę co dało szansę gry w mistrzostwach Women's Premier Soccer League, gdzie zajęła drugie miejsce. W 2005 roku razem ze swoją siostrą bliźniaczką rozpoczęła studia na University of Portland, mimo iż początkowo planowały przystąpienie do Santa Clara University. Ostatecznie wybrały studia w stanie Oregon i grę w zespole Portland Pilots w którego pierwszym sezonie gry została niepokonana zdobywając mistrzostwo piłkarskiej ligi kobiecej NCAA. W sezonie tym zyskała kilka nagród w tym miejsce w drużynie gwiazd ligi, drużynie pierwszoroczniaków ligi, została wybrana zawodniczką sezonu konferencji zachodniego wybrzeża ligi. Zagrała we wszystkich 25 meczach sezonu jako ofensywny pomocnik zdobywając 15 bramek, 13 asystując zdobywając siedem decydujących bramek^[1].

W drugim sezonie (2006) gry zagrał jedynie w 11 meczach. Spowodowane było to kontuzją odniesione podczas jednego z meczów. Mimo tego zdobyła 10 bramek i dwukrotnie asystowała. W trzecim sezonie (2007) również zagrała w ograniczonej liczbie spotkań. Powodem była kontuzja więzadła krzyżowego. Zagrała jednak w dwóch meczach. W sezonie 2008 po raz ostatni zagrała w rozgrywkach uniwersyteckich, grając w 22 spotkaniach. Z powodu występującej wcześniej kontuzji mogła grać w rozgrywkach NCAA, jednakże zdecydowała się na udział w drafcie ligi Women's Professional Soccer, a następnie grę w tych rozgrywkach.

Rapinoe zdobyła 88 punktów w rozgrywkach dla Portland Pilots (30 bramek, 28 asyst) jest to 10. wynik w historii uczelni mimo rozegrania jedynie 60 spotkań^[1].

Od 2002 do 2005 grała w zespole Elk Grove Pride w którym przez cztery lata zdobyła 25 bramek. W 2009 roku została wybrana jako druga zawodniczka draftu ligi WPS przez Chicago Red Stars. W inauguracyjnym sezonie 2009 w 18 spotkaniach (17 w pierwszym składzie) zdobyła dwie bramki i trzy asysty. Została również wybrana do drużyny gwiazd ligi WPS. W sezonie 2010 zmagała się z chorobą jednak wystąpiła w 20 meczach, zdobywając jedną bramkę w ostatnim meczu sezonu zasadniczego^[1]. W grudniu 2010 roku przeniosła się do Philadelphia Independence po tym jak zespół z Chicago zakończył działalność. W nowym zespole nie grała jednak długo, bo po czterech meczach i zdobyciu jednej bramki została sprzedana do drużyny magicJack. Operacja ta odbyła się podczas mistrzostw świata w Niemczech. W momencie jej obycia była największą w historii ligi, była warta 100 tysięcy dolarów^[2]. Jednak po zakończeniu sezonu liga zakończyła swoją działalność, a zawodniczka została wolnym agentem. W październiku 2011 roku zagrała w dwóch meczach zespołu ligi W-League – Sydney FC, zdobywając jedną bramkę. Od 2012 roku grała w zespole Seattle Sounders Women, a w styczniu 2013 roku przeniosła się do francuskiego Olympique Lyon.

Kariera reprezentacyjna

Drużyny juniorskie

Rapinoe grała w zespole U-16 w 2002 roku uczestnicząc w meczach odbywających się we Francji i w Houston w stanie Teksas. Rok później zagrała jako zawodniczka United States Youth Soccer Association w międzynarodowym turnieju w Houston. W tym samym roku zadebiutowała w kadrze do lat 19 w której łącznie zagra 21 spotkań. Swoją pierwsza bramkę dla drużyny USA zdobyła w meczu przeciwko Meksykowi 1 marca 2003 oku. Później uczestniczyła w turnieju kwalifikacyjnym strefy CONCACAF do Mistrzostw świata kobiet U-19 w którym w trzech meczach zdobyła trzy bramki. Zaś w głównym turnieju zdobyła trzy bramki, w tym w meczu o trzecie miejsce przeciwko Brazylii.

Drużyna seniorska

Rapinoe trenowała z zespołem seniorskim od 2006 roku, kiedy to przystąpiła do obozu treningowego w Carson. W tym samym roku zagrała swój pierwszy mecz w kadrze seniorek miało to miejsce 23 lipca w meczu przeciwko Irlandii, 1 października tego samego roku strzeliła swoją pierwszą bramkę przeciwko Chińskiemu Tajpej. Z powodu kontuzji więzadła krzyżowego nie zagrała w reprezentacji w 2007 i 2008 roku. Tracąc przy tym okazję do gry na mistrzostwach świata w Chinach i na igrzyskach olimpijskich w Pekinie.

W 2009 roku powróciła do reprezentacji z którą zajęła drugie miejsce w turnieju o Puchar Algarve zdobywając zwycięską bramkę w meczu fazy grupowej przeciwko Norwegii.

W 2010 roku zagrała w ośmiu z dziesięciu meczów reprezentacji zdobywając cztery bramki i dwie asysty, jedną z nich zdobyła w meczu przeciwko Włoszkom, które dało awans do mistrzostw świata^[1]^[3]. Zagrała również w turnieju finałowym, podczas którego zdobyła jedną bramkę w meczu przeciwko Kolumbii. Celebrując zdobycie bramki zaśpiewaniem piosenki Bruce'a Springsteena – Born in the U.S.A.^[4]. W meczu ćwierćfinałowym zdobyła bramkę przeciwko Brazylii w serii rzutów karnych. Ostatecznie zdobyła wraz z reprezentacją drugie miejsce, przegrywając w finałowym spotkaniu z Japonią w serii rzutów karnych. Po zakończeniu turnieju 10 września 2011 roku w rodzinnym mieście zawodniczki przeprowadzony został dzień jej imienia – Megan Rapinoe Day. 12 lutego 2012 roku zdobyła Harry Glickman Profesjonalne Female Athlete of the Year Award dla najlepszej zawodniczki stanu Oregon w dorocznym, jubileuszowym 60. edycji tego konkursu^[5].

W 2012 roku pomogła reprezentacji USA zdobyć złoty medal na letnich igrzyskach w Londynie. Zdobywając bramkę przeciwko Kolumbii w meczu fazy grupowej oraz dwie bramki w półfinale przeciwko Kanadzie^[6]. Wśród najlepszych strzelających znalazła się na piątym miejscu ex aequo z Alex Morgan, Steph Houghton i Yūki Ōgimi.

W 2019 roku wraz z reprezentacją USA zdobyła złoty medal Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej Kobiet we Francji. Było to czwarte mistrzostwo świata piłkarek amerykańskich i drugie z rzędu. Zdobyła 6 bramek, gdzie razem z Ellen White i Alex Morgan była najskuteczniejszą zawodniczką mistrzostw.

7 lipca 2022 roku została odznaczona przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Joego Bidena Prezydenckim Medalem Wolności – najwyższym amerykańskim odznaczeniem cywilnym^[7].

Życie prywatne

2 lipca 2012 roku ujawniła w wywiadzie dla magazynu Out, iż jest lesbijką^[8]^[9]. Przez trzy lata spotykała się z australijską zawodniczką Sarah Walsh^[10].

Osiągnięcia

Olympique Lyon

Mistrzostwo Francji: 2012/13
Puchar Francji: 2012/13
Finał Ligi Mistrzyń UEFA: 2012/13

Reign FC

Mistrzostwo USA: 2014, 2015

Reprezentacyjne

Mistrzostwo świata: 2015, 2019
Wicemistrzostwo świata: 2011
Mistrzostwo olimpijskie: 2012
Złoty Puchar CONCACAF: 2014, 2018
Puchar Algarve: 2011, 2013, 2015
SheBelieves Cup: 2018
Turniej Narodów: 2018

Indywidualne

MVP Pucharu Algarve: 2013
Najlepsza XI NWSL: 2018
Najlepsza rozgrywająca według IFFHS: 2019
Drużyna roku według IFFHS: 2019
Najlepsza piłkarka według FIFA: 2019
Złota Piłka Mistrzostw świata: 2019
Złoty But Mistrzostw świata: 2019
Drużyna roku według FIFPro: 2019
Zawodniczka finału Mistrzostw świata: 2019
Złota Piłka France Football: 2019

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Player Bio – Megan Rapinoe. ussoccer.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).
↑ Jeff Kassouf: WPS: Top of table clash and Rapinoe's value. equalizersoccer.com. [dostęp 2011-07-08]. (ang.).
↑ Italy fall to United States as lineup confirmed. uefa.com. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
↑ FIFATV: Three-star United States dismantle Colombians (od 1:30 do 1:48). youtube.com. [dostęp 2012-04-02]. (ang.).
↑ Steve Brandon: New names in the winners circle. portlandtribune.com. [dostęp 2012-02-15]. (ang.).
↑ Grant Wahl: Comebacks, officiating, scoring made U.S.-Canada a classic. cnn.com. [dostęp 2012-08-06]. (ang.).
↑ Why was Megan Rapinoe awarded the Medal of Freedom? USWNT star a recipient of president's highest honor in 2022 [online], www.sportingnews.com [dostęp 2022-07-07] (ang.).
↑ Jerry Portwood: Fever Pitch. out.com. [dostęp 2012-02-07]. (ang.).
↑ Joanna Wróżyńska, Nieustraszona, Wysokie Obcasy (Tygodnik – sobotni dodatek do Gazety Wyborczej), 27 lipca 2019 r., str. 9-12
↑ Dorothy Snarker: Megan Rapinoe comes out, officially, to OUT. afterellen.com. [dostęp 2012-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-01)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Profil zawodniczki na fifa.com. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-16)].
Profil zawodniczki na US Soccer. ussoccer.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)].
Profil zawodniczki na stronie Chicago Red Stars. womensprosoccer.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-24)].
Profil zawodniczki na stronie drużyny Portland
Anna Konieczyńska: Megan Rapinoe – Fighterkana str. https://www.vogue.pl
Paweł Grabowski: Największa aktywistka świata sportu. Szalone pół roku Megan Rapinoe (dostęp: 23 grudnia 2019) na str. https://sport.onet.pl

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Aktualne na: 3 grudnia 2019.

[Bio-3] Player Bio – Megan Rapinoe. ussoccer.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).

[WPS-rekord-4] Jeff Kassouf: WPS: Top of table clash and Rapinoe's value. equalizersoccer.com. [dostęp 2011-07-08]. (ang.).

[WC-Włochy-5] Italy fall to United States as lineup confirmed. uefa.com. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).

[BorninUSA-6] FIFATV: Three-star United States dismantle Colombians (od 1:30 do 1:48). youtube.com. [dostęp 2012-04-02]. (ang.).

[Award-7] Steve Brandon: New names in the winners circle. portlandtribune.com. [dostęp 2012-02-15]. (ang.).

[IO'12-8] Grant Wahl: Comebacks, officiating, scoring made U.S.-Canada a classic. cnn.com. [dostęp 2012-08-06]. (ang.).

[9] Why was Megan Rapinoe awarded the Medal of Freedom? USWNT star a recipient of president's highest honor in 2022 [online], www.sportingnews.com [dostęp 2022-07-07] (ang.).

[C-Out1-10] Jerry Portwood: Fever Pitch. out.com. [dostęp 2012-02-07]. (ang.).

[11] Joanna Wróżyńska, Nieustraszona, Wysokie Obcasy (Tygodnik – sobotni dodatek do Gazety Wyborczej), 27 lipca 2019 r., str. 9-12

[C-Out2-12] Dorothy Snarker: Megan Rapinoe comes out, officially, to OUT. afterellen.com. [dostęp 2012-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-01)]. (ang.).

[a]

[b]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

2001–2010	2001: Mia Hamm 2002: Mia Hamm 2003: Birgit Prinz 2004: Birgit Prinz 2005: Birgit Prinz 2006: Marta 2007: Marta 2008: Marta 2009: Marta 2010: Marta
2011–2020	2011: Homare Sawa 2012: Abby Wambach 2013: Nadine Angerer 2014: Nadine Keßler 2015: Carli Lloyd 2016: Carli Lloyd 2017: Lieke Martens 2018: Marta 2019: Megan Rapinoe 2020: Lucy Bronze
od 2021	2021: Alexia Putellas 2022: Alexia Putellas 2023: Aitana Bonmatí