Przejdź do zawartości

Karol Rudolf

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Stefan Rudolf
Ilustracja
Płk Karol Rudolf – wiceprezes WKS Legia
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1886[1]
Zawada, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

11 lipca 1952[1]
Warszawa, PRL

Przebieg służby
Lata służby

1914–1949

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Departament Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych

Stanowiska

zastępca szefa departamentu
szef departamentu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Karola Rudolfa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Karol Stefan Rudolf (ur. 8 lipca 1886 w Zawadzie k. Dębicy, zm. 11 lipca 1952 w Warszawie) – doktor prawa, szef Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał brygady Wojska Polskiego, wieloletni wiceprezes klubu Legia Warszawa, a po wojnie jej pierwszy prezes.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Zawadzie w województwie podkarpackim w rodzinie kolejarza Karola i Julii z Pycińskich. Ukończył Szkołę Podstawową w Zawadzie, a następnie cesarskie i królewskie Gimnazjum im. Franciszka Józefa – obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy oraz wydział prawa UJ i Wyższą Szkołę Intendentury[2]. Był członkiem organizacji Strzelec w Dębicy.

Po wybuchu I wojny światowej, od sierpnia 1914 roku w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie walczył w 6 pułku III Brygady Legionów Polskich[3]. 23 sierpnia 1915 roku uzyskał stopień chorążego, a 1 lipca 1916 roku stopień podporucznika rachunkowego Legionów Polskich[4]. Brygada walczyła na froncie wołyńskim aż do jesieni 1916, w tym między innymi w bitwie pod Kostiuchnówką. Tam w marcu 1916 roku powołano piłkarską drużynę legionową, która była początkiem Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa. Wtedy zapewne młody Rudolf zaangażował się w działalność klubu i całe życie pozostał mu wierny. Za udział w walkach został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych[5]. W lutym 1918 roku internowany w Witkowicach, następnie w POW we Lwowie, od 1 listopada 1918 w 4 pułku piechoty Legionów[2].

Po wojnie jako podpułkownik intendentury, doktor prawa pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Biurze Szefa Administracji Armii[5]. W lipcu 1924 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa Szefostwa Intendentury[6]. W tym samym roku, w następstwie reorganizacji dowództw okręgów korpusów, został szefem 2 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Lublinie. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów intendentów[7]. 23 grudnia 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Później został pierwszym zastępcą szefa tego departamentu[9], a później szefem tego Departamentu.

Mieszkał w Domu Generalskim przy alei Szucha 16. Był to luksusowy dom dla oficerów wyższych szarż, zrzeszonych w spółdzielni „Proporzec”, zaprojektowany przez postępowego architekta prof. Edgara Norwetha. W 1929 roku ukazała się obszerna praca zbiorowa pod kierunkiem płk. dra Karola Rudolfa Dziesięciolecie intendentury Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928.

Karol Rudolf znany był jako jeden z najaktywniejszych działaczy WKS Legii Warszawa. Był jej długoletnim wiceprezesem w okresie międzywojennym. W latach 1933–1934 pełnił funkcję wiceprezesa administracyjnego Polskiego Związki Piłki Nożnej, a za prezesury płk. Glabisza był delegatem PZPN do Związku Polskich Związków Sportowych i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej PZPN[10].

Brał udział w II wojnie światowej. Od 1941 roku przebywał w obozie jenieckim oficerów Wojska Polskiego w Oflagu VI E Dorsten w grupie pułkowników baraku trzeciego (nr obozowy 272).

Był pracownikiem Ministerstwa Obrony Narodowej. Nie do końca znana jest rola płka Rudolfa w odbudowie przedwojennego klubu Legia. Według źródeł klubowych płk Rudolf, płk Stanisław Więcek, ppłk Juliusz Neuding, a także por. Henryk Czarnik – przedwojenny piłkarz Legii, którego Rudolf był ojczymem – mieli reaktywować WKS Legia. W klubowych materiałach podaje się wręcz informację, że Rudolf w okresie od czerwca 1945 do 16 lutego 1946 roku pełnił funkcję pierwszego powojennego prezesa Legii. Materiały IPN i notatki prasowe mówią jednak wyraźnie, że Rudolf powrócił do Warszawy z Dorsten dopiero 16 listopada. Fałszerstwo zostało prawdopodobnie dokonane przez redaktorów monografii poświęconej 60-leciu Legii Warszawa i miało na celu umniejszenia roli komunistycznych działaczy w reaktywacji klubu[11][12]. Rudolf został przeniesiony z rodziną z domu generalskiego do odległej dzielnicy Wierzbno. 21 lipca 1946 roku otrzymał stopień generała brygady. W latach 1946–1947 szef Departamentu Finansów MON, potem Departamentu Finansowo-Budżetowego MON. 15 grudnia 1949 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i 20 stycznia 1950 roku ze względu na wiek i stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Zakładach Tytoniowych. W 1949 roku jako wdowiec ożenił się z wdową po swoim przyjacielu z rodzinnej Zawady płk. Józefie Rymucie, który zginął tragicznie podczas ćwiczeń artyleryjskich w roku 1946.

Był mężem Marii z Matejów (1885–1948)[2][13].

Zmarł w Warszawie w 1952 roku. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-21)[13].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • chorąży Legionów Polskich (23.08.1915)
  • podporucznik rachunkowy Legionów Polskich (1.07.1916)
  • podpułkownik intendentury (po I wojnie)
  • pułkownik intendentury ze starszeństwem z dniem 15.08.1924[14]
  • generał brygady (21 lipca 1946)

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2017-11-15] (pol.).
  2. ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 263. [dostęp 2021-08-11].
  3. ↑ Lista oficerów Brygad Legionowych ze stanu 1 IV 1916.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu, Warszawa 1917, s. 66.
  5. ↑ a b „Rocznik Oficerski” 1923, s. 15.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 8 lipca 1924 roku, s. 375.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 363.
  9. ↑ Karol Rudolf, Dziesięciolecie Intendentury Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928, s. 541.
  10. ↑ Stanisław Mielech, Sportowe sprawy i sprawki, s.130–131.
  11. ↑ WKS czy Legia? Biuletyny WOZPN 1945-46 [dostęp z dnia: 2016-03-30]
  12. ↑ Robert Gawkowski, Futbol dawnej Warszawy, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2013 [dostęp z dnia: 2016-03-30].
  13. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  14. ↑ a b „Rocznik oficerski” 1932, s. 313.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  17. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 21, 11 listopada 1936. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Jan Składzień, Za ciasnym wydawał mi się ten zakątek, Jan Szczepański, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982, ISBN 83-08-00781-3, OCLC 69297716.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010.
  • Stanisław Mielech,Sprtowe sprawy i sprawki Wydawnictwo MON 1963.
  • Dębica – Zarys dziejów miasta i regionu, Józef Buszko i Feliks Kirk (red.), Wydawnictwo i Drukarnia Secesja, Kraków 1995.
  • Dziesięciolecie intendentury polskiej siły zbrojnej 1918–1928, Koło Oficerów Intendentów, Warszawa 1929.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Rudolf&oldid=74376486”