Jerzy Tadeusz Wróbel

Jerzy Tadeusz Wróbel

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1923 Warszawa
Data i miejsce śmierci	10 sierpnia 2011 Warszawa
profesor doktor habilitowany nauk chemicznych
Specjalność: alkaloidy, chemia organiczna, chemia połączeń naturalnych, związki heterocykliczne
Doktorat	1957
Habilitacja	1960
Profesura	1968
Polska Akademia Nauk
Status	Członek rzeczywisty (1980), Członek korespondent (1973)
Uczelnia	Politechnika Łódzka, Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	1946–1993
prodziekan (1965–1969) i dziekan (1969–1972) Wydziału Chemii UW, dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Chemii UW (1968–1972)
Odznaczenia

Grób Jerzego Wróbla na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jerzy Tadeusz Wróbel (ur. 29 kwietnia 1923 w Warszawie, zm. 10 sierpnia 2011 tamże) – polski chemik, profesor nauk chemicznych o specjalności alkaloidy, chemia organiczna, chemia połączeń naturalnych, związki heterocykliczne, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Życiorys

Urodził się w inteligenckiej rodzinie Antoniego i Zofii z domu Kruś. Ukończył szkołę podstawową, a następnie Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie, w 1941 uzyskał w nim maturę na tajnych kompletach. Od roku 1942 studiował na tajnym Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W czasie powstania warszawskiego był więziony w koszarach SS przy ul. Rakowieckiej. Ze względu na ciężką chorobę we wrześniu 1944 został zwolniony i przeniesiony do szpitala w Milanówku. Od listopada 1944 do wyzwolenia przebywał w Poroninie.

Od 1945 w Łodzi podjął studia chemiczne, najpierw na Uniwersytecie, a potem na Politechnice. Studia ukończył w kwietniu 1949 otrzymując tytuł magistra inżyniera chemika. Od września 1946 pracował w Katedrze Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej początkowo jako asystent (do 1951), później na stanowisku adiunkta (1951–1953). W maju 1953 został służbowo przeniesiony do Warszawy i rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Organicznej na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1957 uzyskał stopień doktora, a w 1960 na podstawie pracy „Struktura i przeobrażenia chemiczne niektórych alkaloidów indolowych” habilitację. W 1968 nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1975 został profesorem zwyczajnym. Był członkiem PZPR. W latach 1965–1969 był prodziekanem Wydziału Chemii UW i dziekanem w latach 1969–1972. Od 1968 do 1972 był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Chemii UW. Od 1973 członek korespondent, od 1980 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk. Wcześniej pracował na Politechnice Łódzkiej i w jednostkach Polskiej Akademii Nauk oraz był radcą w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego. W latach 1984–1989 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Nauk Chemicznych PAN.

Należał także do Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Związku Nauczycielstwa Polskiego, Polskiej Partii Robotniczej oraz do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1948).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera D24-5-5).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)

Bibliografia

• Preparatyka i elementy syntezy organicznej.
• Wybrane zagadnienia z chemii organicznej i biochemii .
• Wykaz profesorów i docentów Uniwersytetu Warszawskiego. Dane biograficzne, „Roczniki Uniwersytetu Warszawskiego”, tom 10 (redaktor Ludwik Bazylow), 1971, s. 146.