JWH-210

JWH-210
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	4-etylonaftalen-1-ylo-(1-pentyloindol-3-ilo)metanon
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C26H27NO
Masa molowa	369,50 g/mol
Wygląd	krystaliczne ciało stałe
	Identyfikacja
Numer CAS	824959-81-1
PubChem	45270396
SMILES
	c4cccc2c4c(CC)ccc2C(=O)c(c3)c1ccccc1n3CCCCC
InChI
	InChI=1S/C26H27NO/c1-3-5-10-17-27-18-24(22-13-8-9-14-25(22)27)26(28)23-16-15-19(4-2)20-11-6-7-12-21(20)23/h6-9,11-16,18H,3-5,10,17H2,1-2H3
	InChIKey
	LACIUQLUNACUKC-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Rozpuszczalność
	ok. 0,5 mg/ml w etanolu, ok. 20 mg/ml w DMSO, ok. 50 mg/ml w DMF
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
Legalność w Polsce	środek odurzający grupy I-N

JWH-210 – organiczny związek chemiczny, substancja psychoaktywna i analgetyk z grupy syntetycznych kannabinoidów. Jest silnym agonistą receptorów kannabinoidowych o stałych powinowactwa K_i 0,46 nM do receptora CB₁ i 0,69 nM do CB₂^[2]. Wśród innych podobnych związków z podstawnikiem w pozycji 4 przy naftalenie, jak na przykład JWH-122, JWH-182 i JWH-081, JWH-210 charakteryzuje się jednym z najwyższych powinowactw do receptora CB₁. Związek ten został odkryty przez Johna W. Huffmana – od jego nazwiska pochodzi nazwa JWH dla tej rodziny kannabinoidów. Ze względu na wykrycie JWH-210 w dopalaczach, został on uznany w Polsce w 2011 roku za środek odurzający grupy I-N^[3]. Został on również zdelegalizowany w innych państwach, m.in. w Szwecji^[4]

Przypisy

↑ ^a ^b JWH 210 [online], karta charakterystyki produktu Cayman Chemical Company, numer katalogowy: 10644 [dostęp 2022-10-27] (ang.).
↑ John W.J.W. Huffman John W.J.W. i inni, Structure–activity relationships for 1-alkyl-3-(1-naphthoyl)indoles at the cannabinoid CB₁ and CB₂ receptors: steric and electronic effects of naphthoyl substituents. New highly selective CB₂ receptor agonists, „Bioorganic and Medicinal Chemistry”, 13 (1), 2005, s. 89–112, DOI: 10.1016/j.bmc.2004.09.050, PMID: 15582455 (ang.).
↑ Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, Dz.U. z 2011 r. nr 105, poz. 614 .
↑ Förordning (1999:58) om förbud mot vissa hälsofarliga varor [online], Sveriges riksdag [dostęp 2022-10-27] (szw.).