Język lingala
Wygląd
Obszar | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Liczba mówiących |
ok. 2 mln[1] | ||||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||||
Status oficjalny | |||||||
Ethnologue | 3 środek szerszej komunikacji↗ | ||||||
Kody języka | |||||||
ISO 639-1 | ln | ||||||
ISO 639-2 | lin | ||||||
ISO 639-3 | lin | ||||||
IETF | ln | ||||||
Glottolog | ling1263 | ||||||
Ethnologue | lin | ||||||
GOST 7.75–97 | лин 395 | ||||||
WALS | lin | ||||||
Występowanie | |||||||
Zasięg języka lingala jako języka miejscowej ludności i języka wehikularnego | |||||||
W Wikipedii | |||||||
| |||||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język lingala, także: kingala, ngala – język z rodziny bantu, używany jako język ojczysty przez około 2 miliony osób w północno-zachodniej Demokratycznej Republice Konga oraz północnym i środkowym Kongu. Rozprzestrzeniony jest także jako język wehikularny po całym terytorium wspomnianych państw oraz w południowej części Republiki Środkowoafrykańskiej i północnej Angoli. W sumie językiem tym posługuje się około 10 milionów osób.
Obok suahili i hausa język lingala jest jednym z najważniejszych języków wehikularnych Czarnej Afryki.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ David M. Eberhard , Gary F. Simons , Charles D. Fennig (red.), Lingala, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- Stanisław Piłaszewicz, Eugeniusz Rzewuski, Wstęp do afrykanistyki, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2004, ISBN 83-235-0061-4, OCLC 749258177 .