Przejdź do zawartości

Hideki Tōjō

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hideki Tōjō
東條 英機
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1884
Tokio

Data i miejsce śmierci

23 grudnia 1948
Tokio

40. premier Japonii
Okres

od 17 października 1941
do 22 lipca 1944

Przynależność polityczna

Stowarzyszenie Wspierania Władzy Cesarskiej

Poprzednik

Fumimaro Konoe

Następca

Kuniaki Koiso

podpis
Odznaczenia
Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Order Złotej Kani II klasy (Japonia) Wielka Wstęga Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1888–2003) Złote Promienie ze Wstęgą Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1888–2003) Medal Wojskowy za Wojnę Rosyjsko-Japońską 1904-1905 (Japonia) Medal za I Wojnę Światową (Japonia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Wojskowy za Wojnę Chińsko-Japońską 1931-1934 (Japonia) Medal Wojskowy za Wojnę Chińsko-Japońską 1937-1945 (Japonia) Pamiątkowy Medal Wstąpienia na Tron Cesarza Yoshihito (Japonia) Pamiątkowy Medal Wstąpienia na Tron Cesarza Hirohito (Japonia) Pamiątkowy Medal 2600. Rocznicy Powstania Japonii Order Order Pomyślnych Chmur I klasy (Mandżukuo) Order Filarów Państwa I klasy (Mandżukuo) Medal Zasługi Ustanowienia Państwa (Mandżukuo) Pamiątkowy Medal Wzniesienia Świątyni Narodowej (Mandżukuo) Order Zasługi Japońskiego Czerwonego Krzyża Medal Japońskiego Czerwonego Krzyża dla Członka Specjalnego Order Zasługi Czerwonego Krzyża Mandżukuo Order Zasługi Orła Niemieckiego (III Rzesza) Order Chula Chom Klao I klasy (Tajlandia) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Słonia Białego (Tajlandia) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch

Hideki Tōjō (jap. 東條 英機 Tōjō Hideki; ur. 30 grudnia 1884 w Tokio, zm. 23 grudnia 1948 tamże)generał Cesarskiej Armii Japońskiej i polityk. Tōjō był oddanym cesarzowi nacjonalistą i silnym zwolennikiem japońskiej ekspansji w Azji i na Pacyfiku. Z powodu swojej determinacji, nacjonalizmu i silnego przywództwa, nosił przezwisko Kamisori Tōjō (jap. カミソリ東條 Tōjō-brzytwa). W latach 1941–1944 premier Japonii, w rzeczywistości sprawował władzę dyktatorską. Uznany za zbrodniarza wojennego, skazany na śmierć i stracony.

Droga do władzy

[edytuj | edytuj kod]

W 1905 roku ukończył Cesarską Akademię Wojskową ze stopniem podporucznika. Jako żołnierz japońskich sił ekspedycyjnych uczestniczył w interwencji w Rosyjskiej Wojnie Domowej. W latach 1919–1922 przebywał w Niemczech i Szwajcarii jako attaché wojskowy. Od 1920 związał się z Tōsei-ha (Ugrupowaniem Kontroli, 1931–1936), będącym obok Kōdō-ha (Ugrupowania Cesarskiej Drogi, 1931–1936) jedną z czołowych frakcji nacjonalistycznych w armii. W okresie 1922-6 wykładał na Cesarskiej Akademii Wojskowej. W latach 1935–1937 był dowódcą Kempeitai, japońskiej żandarmerii wojskowej w Armii Kwantuńskiej w stopniu generała brygady, stacjonującej na półwyspie Kwantung, a od 1937 jej szefem sztabu. Nie brał czynnego udziału w próbie przewrotu wojskowego zwanego incydentem z 26 lutego 1936. Był jednym z głównych zwolenników inwazji na Chiny w 1937 r., a następnie eskalacji konfliktu. W 1938 roku otrzymał stanowisko wiceministra wojny, zaś w latach 1940–1941 został mianowany ministrem wojny w drugim gabinecie księcia Fumimaro Konoe. W tym okresie opowiadał się za ściślejszą współpracą z III Rzeszą w ramach Paktu Trzech oraz odpowiedzią wojskową na embargo nałożone przez USA po zajęciu przez cesarstwo Francuskich Indochin.

Premier Japonii

[edytuj | edytuj kod]

Książę Fumimaro Konoe podał się do dymisji 18 października 1941. Cesarz Hirohito mianował tego samego dnia Tōjō na stanowisko premiera. W pierwszych miesiącach trwania jego rządu był nie tylko premierem, ale również ministrem armii oraz spraw wewnętrznych, choć po czterech miesiącach ustąpił z tego stanowiska. Prowadził działania mające na celu utwierdzenie kontroli SWWC nad parlamentem poprzez prześladowania liberalnej i lewicowej opozycji. Wraz z eskalacją wojny z Aliantami zacieśniał kontrolę państwa nad prasą, ekonomią i organizacjami politycznymi, ale utrzymał prawodawczą rolę parlamentu. W kampanii przed wyborami 1942 r. partia rządząca była czynnie wspierana przez aparat państwa, choć kilku posłom opozycyjnym udało się wejść do parlamentu. W listopadzie 1943 r. utworzył Ministerstwo Uzbrojenia, mianując samego siebie na stanowisko ministra, w celu zapanowania nad rosnącą rywalizacją armii i marynarki o zasoby. W lutym 1944 został mianowany szefem Sztabu Armii w ramach próby scentralizowania planowania strategicznego, co jednak wystawiło go na krytykę jego przeciwników politycznych. W związku z niepomyślnym dla Cesarstwa Japonii przebiegiem wojny, ustąpił ze stanowiska premiera wraz z całym swym gabinetem 18 lipca 1944. Do końca wojny nie pełnił żadnych funkcji politycznych.

Tōjō przed Trybunałem Tokijskim

[edytuj | edytuj kod]
Tōjō podczas procesu

Po podczas jego aresztowania przez siły amerykańskie 11 września 1945 próbował popełnić samobójstwo, jednak udało się go uratować[1]. Rok później stanął przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym dla Dalekiego Wschodu w Tokio jako oskarżony o udział w zbrodniach wojennych. W 1948 roku został uznany za winnego i skazany na karę śmierci przez powieszenie. Egzekucja odbyła się w Tokio 23 grudnia 1948. Ciało poddano kremacji, a prochy rozrzucono nad Pacyfikiem[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Adam Gaafar, Chcieli mieć dobre ujęcia. Przypadkowo uratowali życie zbrodniarzowi, [w:] Wirtualna Polska [online], Fotoblogia.pl, 15 października 2021 [dostęp 2022-04-24] (pol.).
  2. n, "Oświadczam, że otrzymałem szczątki, nadzorowałem kremację i osobiście rozrzuciłem z samolotu", [w:] Grupa TVN [online], TVN24, 15 czerwca 2021 [dostęp 2022-04-24] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia PWN
  • Lord Russell of Liverpool, Rycerze bushidō
  • Raymond Lamont-Brown, Kempeitai – japońska tajna policja