Przejdź do zawartości

Hanna Gronkiewicz-Waltz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hanna Gronkiewicz-Waltz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1952
Warszawa

Prezydent m.st. Warszawy
Okres

od 2 grudnia 2006
do 22 listopada 2018

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Kazimierz Marcinkiewicz (p.f.)

Następca

Rafał Trzaskowski

Prezes Narodowego Banku Polskiego
Okres

od 5 marca 1992
do 31 grudnia 2000

Poprzednik

Andrzej Topiński (p.o.)

Następca

Leszek Balcerowicz

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Gwiazdy Polarnej (1975–2022, Szwecja) Komandor Orderu Korony (Belgia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Hanna Gronkiewicz-Waltz podczas Parady Schumana (2007)
Podczas obchodów 70. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego pod pomnikiem Polegli Niepokonani (2014)

Hanna Beata Gronkiewicz-Waltz (ur. 4 listopada 1952 w Warszawie) – polska prawniczka, nauczycielka akademicka i polityk, profesor nauk prawnych. W latach 1992–2000 prezes Narodowego Banku Polskiego, przewodnicząca Rady Polityki Pieniężnej w latach 1998–2000, wiceprezes Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) w latach 2001–2004, posłanka na Sejm V kadencji w latach 2005–2006, w latach 2006–2018 prezydent m.st. Warszawy, w latach 2006–2017 wiceprzewodnicząca Platformy Obywatelskiej, posłanka do Parlamentu Europejskiego X kadencji (od 2024). Kandydatka na urząd prezydenta RP w wyborach w 1995.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Córka Wojciecha i Marii Gronkiewiczów. Ojciec był adwokatem i powstańcem warszawskim, matka pracowała w handlu zagranicznym. Do dwunastego roku życia mieszkała u dziadków w Płocku[1]. Po przeprowadzce do Warszawy mieszkała przy ul. Wspólnej, później przy placu Konstytucji i przy ul. Gierymskiego. Ukończyła Szkołę Podstawową nr 113 przy ul. Chełmskiej i Liceum Ogólnokształcące im. Antoniego Dobiszewskiego przy ul. Dolnej[2]. Kształciła się także muzycznie[1].

W 1975 ukończyła z wyróżnieniem studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalizacją publiczne prawo gospodarcze[2]. W 1981 uzyskała stopień doktora na podstawie pracy zatytułowanej Rola ministra przemysłowego w zarządzaniu gospodarką państwową. W 1993, już jako urzędujący prezes NBP, na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pod tytułem Bank Centralny – od gospodarki planowej do rynkowej otrzymała stopień doktora habilitowanego nauk prawnych. W 2013 uzyskała tytuł profesora nauk prawnych[3].

Praca naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów pracowała na Wydziale Prawa i Administracji UW. W latach 1990–1992 była adiunktem na Wydziale Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1994 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego na Wydziale Prawa i Administracji UW. Została też nauczycielką akademicką w Zakładzie Administracyjnego Prawa Gospodarczego i Bankowego Instytutu Nauk Prawno-Administracyjnych UW. Była profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, pracowała w Katedrze Europejskiego Prawa Bankowego i Polityki Finansowej oraz w Instytucie Politologii Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych tej uczelni[4]. Członek Collegium Invisibile[5].

Działalność publiczna (do 1991)

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 brała udział w zakładaniu struktur NSZZ „Solidarność” na Wydziale Prawa i Administracji UW[6]. W latach 1989–1992 pełniła funkcję przewodniczącej koła wydziałowego. W 1982 zaczęła brać udział w Ruchu Odnowy w Duchu Świętym.

Od 1991 była członkinią Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Bankowego. W 1991 kandydowała do Sejmu z listy partii politycznej Victoria[7], która miała współtworzyć zaplecze polityczne prezydenta Lecha Wałęsy[8].

Prezes Narodowego Banku Polskiego

[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 1991 prezydent Lech Wałęsa złożył w Sejmie wniosek o powołanie Hanny Gronkiewicz-Waltz na stanowisko prezesa Narodowego Banku Polskiego, jednak w głosowaniu 18 grudnia 1991 jej kandydatura nie uzyskała wymaganej większości. Po sformowaniu rządu Jana Olszewskiego prezydent ponowił jej kandydaturę w marcu 1992. W głosowaniu 5 marca 1992 została przez Sejm powołana na stanowisko prezesa NBP[9]. Poparcia udzieliła jej wówczas nieformalna grupa chadecka w szeregach Porozumienia Centrum ze Stanisławem Hniedziewiczem i Andrzejem Anuszem, niechętna prezesowi Jarosławowi Kaczyńskiemu, a sympatyzująca z premierem Olszewskim[10].

W czasie sprawowania przez nią funkcji prezesa NBP upłynniono kurs złotego wobec walut wymienialnych, zaś w 1995 weszła w życie ustawa o denominacji złotego. W lutym 1998 prezydent Aleksander Kwaśniewski złożył wniosek o powołanie jej przez Sejm na stanowisko prezesa NBP na kolejną kadencję. Uchwałę powołującą ją na to stanowisko Sejm podjął 19 lutego 1998. W latach 1998–2000 była z urzędu, jako prezes Narodowego Banku Polskiego, przewodniczącą Rady Polityki Pieniężnej. Również z urzędu kierowała Komisją Nadzoru Bankowego. Ze stanowiska w NBP odeszła w trakcie drugiej kadencji 31 grudnia 2000[11].

W 1995 kandydowała w wyborach prezydenckich, popierana przez Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe[12] (mimo sprzeciwu 44 zwolenników Wałęsy w partii[13][14]), Stronnictwo Ludowo-Chrześcijańskie, Zjednoczenie Polskie[15], Partię Konserwatywną, Koalicję Konserwatywną, Niezależne Zrzeszenie Studentów oraz Stowarzyszenie Rodzin Katolickich[16]. Jej kandydaturę zaproponował 19 maja 1995 we Wrocławiu prezes ZChN Ryszard Czarnecki, po czym na przełomie czerwca i lipca wzięła udział obok Jana Olszewskiego i Leszka Moczulskiego w prawyborach wspólnego kandydata prawicy w Konwencie Świętej Katarzyny, które zakończyły się brakiem porozumienia[17]. We wrześniu udzielił jej poparcia wycofujący się z kandydowania Adam Strzembosz, który wcześniej próbował uzyskać jej ugodę z Olszewskim[18]. Negatywną kampanię pod jej adresem prowadziło m.in. Radio Maryja[19][20]. Od lipca do września była liderką sondaży[21], jej notowania spadły po przystąpieniu Wałęsy do kampanii wyborczej, która skupiła uwagę prasy na jego rywalizacji z Aleksandrem Kwaśniewskim[22][23]. Uzyskała wynik 2,76% i nie zakwalifikowała się do drugiej tury głosowania[24].

Działalność publiczna (2001–2006)

[edytuj | edytuj kod]

Od 2001 do 2004 była wiceprezesem ds. zasobów ludzkich i administracji Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju[25][26]. W 2005 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej. Zajmowała się przebudową struktur partii w Warszawie. Zaangażowała się w kampanię prezydencką Donalda Tuska w wyborach w 2005.

W wyborach parlamentarnych w 2005 została wybrana na posłankę, otrzymując najwięcej głosów spośród kandydatów PO w okręgu warszawskim. W Sejmie V kadencji przewodniczyła Komisji Skarbu Państwa. 24 czerwca 2006 objęła funkcję wiceprzewodniczącej PO, a 5 października 2013 również przewodniczącej warszawskich struktur partii. 8 września 2016 poinformowała o rezygnacji z tej funkcji, a 16 grudnia 2017 przestała być wiceprzewodniczącą PO i członkinią zarządu partii.

Prezydent Warszawy

[edytuj | edytuj kod]

28 grudnia 2005 została ogłoszona przez Platformę Obywatelską kandydatką w wyborach samorządowych w 2006 na stanowisko prezydenta Warszawy. W pierwszej turze wyborów zajęła 2. miejsce, uzyskując 34,47% poparcia – 145 329 głosów. W drugiej turze pokonała Kazimierza Marcinkiewicza, uzyskując 53,18% poparcia[27]. W związku z wyborem na urząd prezydenta Warszawy wygasł jej mandat poselski[28]. 2 grudnia 2006 została zaprzysiężona na urząd prezydenta Warszawy[29]. W 2007 wojewoda mazowiecki Jacek Sasin wydał zarządzenie zastępcze wygaszające mandat prezydent Hanny Gronkiewicz-Waltz z powodu niezłożenia w terminie oświadczenia o prowadzeniu działalności gospodarczej przez męża, które to zarządzenie zostało jednak uchylone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z powodu niekonstytucyjności przepisów, na podstawie których zostało ono wydane[30]. W 2010 zdecydowała się ubiegać o reelekcję. Wygrała już w pierwszej turze wyborów, uzyskując 53,67%. W 2014 Hanna Gronkiewicz-Waltz po raz kolejny wystartowała z ramienia PO na prezydenta Warszawy. W pierwszej turze poparło ją 47,2% głosujących[31]. W drugiej turze pokonała kandydata PiS Jacka Sasina z wynikiem 58,64% głosów, uzyskując tym samym reelekcję na kolejną kadencję[32]. W wyborach w 2018 nie ubiegała się o reelekcję, kończąc urzędowanie 22 listopada tegoż roku. Pod koniec ostatniej kadencji jej działania pozytywnie oceniało 58% mieszkańców Warszawy w wieku 15 i więcej lat, a 59% było zdania, że sprawnie zarządzała miastem i była jego dobrym gospodarzem (przeciwnego zdania było odpowiednio 34% i 35% badanych)[33].

Inwestycje w czasie prezydentury

[edytuj | edytuj kod]

Podczas prezydentury Hanny Gronkiewicz-Waltz w Warszawie powstały m.in. Centrum Nauki Kopernik[34], Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN[35] oraz Most Marii Skłodowskiej-Curie[36]. Zmodernizowana została Oczyszczalnia Ścieków „Czajka”[37], przeprowadzono prywatyzację Stołecznego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej[38], ukończono budowę I linii metra, zainicjowano i ukończono budowę centralnego odcinka II linii metra[39][40] oraz przebudowę nadrzecznych bulwarów[41][42]. Pod koniec swojej trzeciej i ostatniej kadencji w listopadzie 2018 doprowadziła do zawarcia z Gülermak Agir Sanayi Inşaat ve Taahhüt i Astaldi wartej 959 mln zł umowy na rozbudowę II linii metra w zakresie dwóch ostatnich stacji: Ulrychów i Powstańców Śląskich[43]. Z kolei plany budowy Mostu Krasińskiego[44] oraz dokończenia obwodnicy śródmiejskiej[45] zostały odsunięte w czasie. Miasto zainwestowało w zakup nowego taboru autobusowego i tramwajowego, decydując się jednocześnie na stopniowe podnoszenie cen biletów i korekty tras[46]. W 2012 uruchomiony został system rowerów publicznych Veturilo[47]. W czasie prezydentury Hanny Gronkiewicz-Waltz uruchomiono też nowe linie tramwajowe na Bemowie i Białołęce[48].

Referendum w sprawie odwołania

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 opozycyjni samorządowcy i politycy rozpoczęli akcję zbierania podpisów na rzecz organizacji referendum ws. odwołania Hanny Gronkiewicz-Waltz. Głosowanie w tej sprawie odbyło się 13 października 2013[49], referendum okazało się nieważne z uwagi na zbyt niską frekwencję[50].

Afera reprywatyzacyjna

[edytuj | edytuj kod]
Liczba zreprywatyzowanych nieruchomości w poszczególnych latach (1990–2016)
 Osobny artykuł: Reprywatyzacja w Warszawie.

W 1990, po upadku realnego socjalizmu, rozpoczął się zwrot nieruchomości warszawskich przejętych na podstawie tzw. dekretu Bieruta. Do czasu objęcia urzędu przez Hannę Gronkiewicz-Waltz zwracano ok. 130 nieruchomości rocznie. Za jej prezydentury częstotliwość zwracania nieruchomości zwiększyła się do ok. 200 nieruchomości rocznie (w 2008 i 2009 po blisko 300 kamienic)[51]. Na przypadki nadużyć podczas procesu reprywatyzacji (z okresu prezydentury Hanny Gronkiewicz-Waltz i jej poprzedników) uwagę początkowo zwracały środowiska lokatorskie, ruchy miejskie (np. Miasto Jest Nasze) oraz media[52][53].

 Osobny artykuł: Afera reprywatyzacyjna w Warszawie.

W szczególności ujawnienie w 2016 przez „Gazetę Stołeczną” reprywatyzacji działki przy ul. Chmielnej 70[54] zwróciło uwagę mediów ogólnopolskich i przyczyniło się do ukucia terminów „afery reprywatyzacyjnej” oraz „dzikiej reprywatyzacji”[55][56][57][58][59][60][61][62][63]. Innymi przykładami nieprawidłowości, opisywanymi głównie przez dziennikarki „Gazety Wyborczej” Iwonę Szpalę i Małgorzatę Zubik, były zwroty kamienic przy ul. Noakowskiego 16 (gdzie jednym z beneficjentów był mąż prezydent Warszawy, a do czego doszło w 2003, tj. przed objęciem urzędu przez Hannę Gronkiewicz-Waltz)[64], ul. Kazimierzowskiej 34[65], ul. Tykocińskiej 30 czy gimnazjum przy ul. Twardej 8[66].

W efekcie ujawnienia afery Hanna Gronkiewicz-Waltz zdymisjonowała wiceprezydentów Jacka Wojciechowicza i Jarosława Jóźwiaka oraz rozwiązała Biuro Gospodarki Nieruchomościami, które było odpowiedzialne za rozpatrywanie wniosków o zwrot nieruchomości[67]. Zaprzestano też praktycznie zwrotów nieruchomości w naturze, co zbiegło się z wejściem w życie tzw. małej ustawy reprywatyzacyjnej[68][69]. Część środowisk politycznych, komentatorów i ekspertów uznawała, że Hanna Gronkiewicz-Waltz ponosiła polityczną oraz faktyczną odpowiedzialność i powinna podać się do dymisji[70][71][72][73][74][75][76]. Innymi następstwami sprawy były aresztowania m.in. kilkorga byłych urzędników urzędu miasta (w tym zatrudnionego przed objęciem urzędu przez Hannę Gronkiewicz-Waltz wicedyrektora BGN)[77][78] i adwokatów[79], jak też odwołanie (a później również tymczasowe aresztowanie) dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie[80]. W 2017 powołano Komisję do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich, której celem miało być wyjaśnienie i usuwanie skutków warszawskich decyzji reprywatyzacyjnych wydanych z naruszeniem prawa. Komisja kilkukrotnie wzywała prezydent Warszawy w charakterze strony lub świadka, jednak ta odmawiała stawiennictwa, m.in. podważając legalność działania tego organu[81][82][83]. Spotkało się to z szeroką krytyką[84][85]. Komisja nakładała na nią grzywny; część z nich następnie została uchylona przez sąd administracyjny[86][87]. Naczelny Sąd Administracyjny natomiast, wbrew stanowisku prezydent Warszawy, nie stwierdził istnienia sporu kompetencyjnego – uznając, że tryb wznowienia postępowania przez prezydenta miasta i tryb nadzorczy komisji weryfikacyjnej mogą działać jednocześnie[84][88].

W październiku 2017 Hanna Gronkiewicz-Waltz, omawiając wyniki zleconego wewnętrznego audytu, stwierdziła, że przy reprywatyzacji „działała grupa przestępcza, która wychodziła daleko poza tych kilku urzędników, których dyscyplinarnie zwolniłam”. Według niej obejmowała ona również sądy i adwokatów[89][90]. Marcin Bajko, były dyrektor Biura Gospodarki Nieruchomościami, ocenił, że Hanna Gronkiewicz-Waltz była świadoma skali nieprawidłowości[91].

Działalność publiczna (od 2019)

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2019 została powołana przez Carlosa Moedasa, komisarza ds. badań, nauki i innowacji, na przewodniczącą misji doradczej Klimatyczno-neutralne i inteligentne miasta przy Komisji Europejskiej. Misję powołano celem opracowywania planów doradczych i prowadzenia badań głównie w zakresie ograniczenia emisji dwutlenku węgla w miastach[92]. Weszła również w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[93].

W 2024 z ramienia KO bez powodzenia kandydowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego z okręgu nr 4[94]. Mandat posłanki do PE X kadencji objęła jednak w październiku tego samego roku, zastępując Marcina Kierwińskiego[95][96]. Dołączyła do frakcji Europejskiej Partii Ludowej[96].

Wyniki wyborcze

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Victoria Sejm I kadencji nr 1 902 (0,13%)N[7]
1995 Krajowy KW Hanny Gronkiewicz-Waltz Prezydent RP – 492 628 (2,76%)N[24]
2005 Platforma Obywatelska Sejm V kadencji nr 19 137 280 (18,09%)T[97]
2006 Prezydent m.st. Warszawy – 145 329 (34,47%)
374 104 (53,18%)T[27]
2010 345 737 (53,67%)T[98]
2014 294 434 (47,19%)
342 857 (58,64%)T[99]
2024 Koalicja Obywatelska Parlament Europejski X kadencji nr 4 94 474 (7,24%)N[94][a]

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

W 1994, 1997, 1998 i 1999 zaliczana przez amerykański miesięcznik finansowy „Global Finance” do grona najlepszych prezesów banków centralnych na świecie. W 1997 odznaczona medalem „Ecclesiae populoque servitium praestanti – Zasłużony dla Kościoła i Narodu”[107]. W 1998 otrzymała Nagrodę Kisiela, a w 2006 tytuł „Kobieta Roku” miesięcznika „Twój Styl”[108]. Wyróżniona tytułem „Człowieka Roku” 1999 Forum Ekonomicznego[109].

W 2022 otrzymała tytuł honorowego obywatela m.st. Warszawy[110].

Odniesienia w kulturze

[edytuj | edytuj kod]

Tekst utworu „Hanna Gronkowiec walczy” grupy muzycznej Kazik na Żywo, opublikowany na albumie Bar La Curva / Plamy na słońcu (2011), stanowi bezpośrednie odniesienie do osoby Hanny Gronkiewicz-Waltz[111].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Mandat europosłanki X kadencji objęła w 2024.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Dziadek mnie rozpieszczał, babcia musiała trzymać dyscyplinę. tvn24.pl, 1 czerwca 2015. [dostęp 2019-06-20].
  2. ↑ a b Hanna Gronkiewicz-Waltz. platforma.org. [dostęp 2012-01-25].
  3. ↑ Wyzwaniem przyspieszanie procesów innowacyjności. prezydent.pl, 22 listopada 2013. [dostęp 2013-11-22].
  4. ↑ Prof. dr hab. Hanna Gronkiewicz-Waltz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-06-20].
  5. ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-02].
  6. ↑ Hanna Gronkiewicz-Waltz. forbes.pl. [dostęp 2012-06-10].
  7. ↑ a b Poland – candidate data. essex.ac.uk. [dostęp 2019-06-20]. (ang.).
  8. ↑ Apel poległych partii. onet.pl, 17 października 2007. [dostęp 2019-06-20].
  9. ↑ M.P. z 1992 r. nr 8, poz. 56.
  10. ↑ Dudek 2013 ↓, s. 195, 198.
  11. ↑ Poczet prezesów Narodowego Banku Polskiego od 1945 r.. nbp.pl. [dostęp 2023-01-06].
  12. ↑ Dziemidok 1997 ↓, s. 128–129, 132.
  13. ↑ Dudek 2013 ↓, s. 337.
  14. ↑ Dziemidok 1997 ↓, s. 129.
  15. ↑ Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Krystyna Paszkiewicz (red.). Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, s. 157. ISBN 83-229-2148-9.
  16. ↑ Kazimierz Groblewski. ZChN poparło Hannę Gronkiewicz-Waltz. „Rzeczpospolita”. 566, 28 sierpnia 1995. [dostęp 2024-12-11]. [zarchiwizowane z adresu 2024-12-11]. 
  17. ↑ Dziemidok 1997 ↓, s. 124–127.
  18. ↑ Dziemidok 1997 ↓, s. 128, 130.
  19. ↑ Jarosław Makowski: Niepokorni synowie Kościoła. opoka.org.pl, 17 listopada 1998. [zarchiwizowane z tego adresu (19 sierpnia 1999)].
  20. ↑ Dudek 2013 ↓, s. 338.
  21. ↑ Dziemidok 1997 ↓, s. 130–132.
  22. ↑ Dziemidok 1997 ↓, s. 134–135.
  23. ↑ Dudek 2013 ↓, s. 336.
  24. ↑ a b Dz.U. z 1995 r. nr 126, poz. 604.
  25. ↑ Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013, s. 430. ISBN 978-83-240-2130-7.
  26. ↑ Statement by President [online], Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, 10 października 2001.
  27. ↑ a b Wybory samorządowe 2006. pkw.gov.pl. [dostęp 2010-07-06].
  28. ↑ M.P. z 2006 r. nr 87, poz. 883.
  29. ↑ Gronkiewicz-Waltz: władza w oderwaniu od wielkiej polityki. wp.pl, 6 grudnia 2006. [dostęp 2010-07-06].
  30. ↑ WSA uchylił decyzję wojewody o wygaszeniu mandatu Gronkiewicz- Waltz. money.pl, 31 lipca 2007. [dostęp 2022-03-20].
  31. ↑ Oficjalnie: Hanna Gronkiewicz-Waltz i Jacek Sasin w drugiej turze wyborów w stolicy. tvp.info, 19 listopada 2014. [dostęp 2014-12-02].
  32. ↑ Oficjalne wyniki wyborów w Warszawie. Gronkiewicz-Waltz triumfuje. dziennik.pl, 1 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-02].
  33. ↑ Barometr Warszawski: Listopad 2018. um.warszawa.pl, 2018. [dostęp 2019-02-25].
  34. ↑ Robert Trzaska: Centrum Nauki Kopernik już otwarte. um.warszawa.pl, 5 listopada 2010. [dostęp 2013-09-27].
  35. ↑ Dariusz Bartoszewicz, Tomasz Urzykowski: Muzeum Historii Żydów – nowa atrakcja Warszawy zachwyca. wyborcza.pl, 22 kwietnia 2013. [dostęp 2013-09-27].
  36. ↑ Ten most rozwiązuje wiele komunikacyjnych problemów. tvn24.pl, 24 marca 2012. [dostęp 2013-09-27].
  37. ↑ Największa w Europie eko-inwestycja: warszawska oczyszczalnia ścieków Czajka. muratorplus.pl, 18 marca 2013. [dostęp 2013-09-27].
  38. ↑ Jan Fusiecki: Warszawskie ciepło sprzedane z pakietem dla pracowników. wyborcza.biz, 26 sierpnia 2011. [dostęp 2013-09-27].
  39. ↑ Kamila Małocha: W czerwcu rusza budowa II linii metra. Będą ogromne utrudnienia w ruchu. polskatimes.pl, 12 maja 2011. [dostęp 2013-09-27].
  40. ↑ Otwarcie drugiej linii metra. Dziś przejazd bezpłatnie. wp.pl, 8 marca 2015. [dostęp 2016-02-10].
  41. ↑ Filip Pabjas: Rusza wielka metamorfoza Bulwarów Wiślanych. Nowa architektura nad wodą. archirama.pl, 11 stycznia 2013. [dostęp 2013-09-27].
  42. ↑ Bulwary wiślane otwarte. „To cudowne miejsce do odpoczynku”. tvn24.pl, 2 sierpnia 2015. [dostęp 2016-02-10].
  43. ↑ Wszystkie stacje II linii metra zakontraktowane. „Historyczny moment”. tvn24.pl, 15 listopada 2018. [dostęp 2018-11-18].
  44. ↑ Robert Biskupski: Zbudujemy nowy most. rp.pl, 8 marca 2012. [dostęp 2013-09-27].
  45. ↑ Jarosław Osowski: Inwestycyjna rzeź Pragi. Dlaczego nic tu nie budują?. gazeta.pl, 17 października 2012. [dostęp 2013-09-27].
  46. ↑ Janina Blikowska: Nowy tabor pojedzie na krótsze trasy. zw.com.pl, 26 marca 2013. [dostęp 2013-09-27].
  47. ↑ Krzysztof Śmietana: Ruszyły rowery Veturilo. 1000 wypożyczeń po 4 godzinach. wyborcza.pl, 1 sierpnia 2012. [dostęp 2013-09-27].
  48. ↑ Zniknęły ikarusy, odjechały „parówki”. Zmarnowane lata w komunikacji?. tvn24.pl, 28 sierpnia 2018. [dostęp 2018-09-01].
  49. ↑ Janina Blikowska: Referendum w stolicy 13 października. rp.pl, 20 sierpnia 2013. [dostęp 2013-09-27].
  50. ↑ Referendum gminne w sprawie odwołania Prezydenta m.st. Warszawy przed upływem kadencji, zarządzone na dzień 13 października 2013 r.. pkw.gov.pl. [dostęp 2013-10-14].
  51. ↑ Biała Księga reprywatyzacji warszawskich nieruchomości. Wykaz postępowań dekretowych zakończonych w latach 1990–2016 wydaniem decyzji zwrotowej z uwzględnieniem spraw, w których została wydana decyzja indemnizacyjna przez ministra finansów. um.warszawa.pl, 13 lipca 2016. [dostęp 2018-06-01].
  52. ↑ Raport o reprywatyzacji warszawskiej cz. I. hoza27a.pl, 18 listopada 2010. [dostęp 2018-05-09].
  53. ↑ Danuta Frey: Reprywatyzacja: zwrot znanych nieruchomości. rp.pl, 24 marca 2012. [dostęp 2018-05-09].
  54. ↑ Iwona Szpala, Małgorzata Zubik: Kto zarobi na pl. Defilad? Ujawniamy kulisy reprywatyzacji. wyborcza.pl, 22 kwietnia 2016. [dostęp 2018-05-09].
  55. ↑ Dzika reprywatyzacja. fakt.pl. [dostęp 2018-05-09].
  56. ↑ Dzika reprywatyzacja. se.pl. [dostęp 2018-05-09].
  57. ↑ Afera reprywatyzacyjna. wp.pl. [dostęp 2018-05-09].
  58. ↑ Reprywatyzacja w Warszawie. tvn24.pl. [dostęp 2018-05-09].
  59. ↑ RAPORT: Warszawska afera reprywatyzacyjna. tvp.info. [dostęp 2018-05-09].
  60. ↑ Afera reprywatyzacyjna w Warszawie. onet.pl. [dostęp 2018-05-09].
  61. ↑ Afera reprywatyzacyjna w Warszawie. interia.pl. [dostęp 2018-05-09].
  62. ↑ Afera reprywatyzacyjna. polsatnews.pl. [dostęp 2018-05-09].
  63. ↑ Łukasz Grzegorczyk: Afera reprywatyzacyjna w Warszawie. Co wiemy do tej pory?. wprost.pl, 29 sierpnia 2016. [dostęp 2018-05-09].
  64. ↑ Iwona Szpala, Małgorzata Zubik: Co prezydent Warszawy wiedziała o kamienicy odzyskanej przez jej męża. 12 listopada 2014. [dostęp 2018-05-09].
  65. ↑ Iwona Szpala, Małgorzata Zubik: Mokotowskie marzenie Jakuba R. Fragment „Świętego prawa” – nowej książki o reprywatyzacji w Warszawie. wyborcza.pl, 5 maja 2017. [dostęp 2018-05-09].
  66. ↑ Iwona Szpala, Małgorzata Zubik: Reprywatyzacja w Warszawie. Odkręcają zwrot szkoły przy Twardej. wyborcza.pl, 12 maja 2016. [dostęp 2018-05-09].
  67. ↑ Iwona Szpala, Michał Wojtczuk: Trzęsienie ziemi w ratuszu. Co oznacza odwołanie dwóch wiceprezydentów?. wyborcza.pl, 9 września 2016. [dostęp 2018-05-09].
  68. ↑ Renata Krupa-Dąbrowska: Reprywatyzacja: urzędnicy czekają, zwrotów więc nie ma. rp.pl, 1 marca 2018. [dostęp 2018-05-09].
  69. ↑ Wchodzi w życie tzw. mała ustawa reprywatyzacyjna. lex.pl, 17 września 2016. [dostęp 2018-05-09].
  70. ↑ Paweł Szaniawski: Afera reprywatyzacyjna. Hanna Gronkiewicz-Waltz do dymisji?. newsweek.pl, 9 września 2016. [dostęp 2018-05-09].
  71. ↑ Kempa: Gronkiewicz-Waltz powinna się podać do dymisji. tvn24.pl, 22 sierpnia 2016. [dostęp 2018-05-09].
  72. ↑ Oświadczenie Miasto Jest Nasze po dymisjach w ratuszu. miastojestnasze.org, 8 września 2016. [dostęp 2018-05-09].
  73. ↑ Tyszka: Gronkiewicz-Waltz do dymisji. interia.pl, 18 czerwca 2017. [dostęp 2018-05-09].
  74. ↑ Gronkiewicz-Waltz do dymisji? Gowin: Jestem przekonany, że pani prezydent nie zdecyduje się na to honorowe rozwiązanie. wpolityce.pl, 30 czerwca 2017. [dostęp 2018-05-09].
  75. ↑ Bartłomiej Opaliński, Adam Krzysztof Zieliński: Komisja Jakiego. Czas rozliczeń. Warszawa: Zysk i S-ka, 2018, s. 73–77. ISBN 978-83-8116-460-3.
  76. ↑ Beata Siemieniako: Reprywatyzując Polskę. Historia wielskiego przekrętu. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2017, s. 53, 77, 114–115, 143. ISBN 978-83-65853-23-3.
  77. ↑ Wrocław: Jakub R. aresztowany ws. reprywatyzacji w Warszawie. gazetaprawna.pl, 1 lutego 2017. [dostęp 2018-05-09].
  78. ↑ Afera reprywatyzacyjna. Pięć osób aresztowanych. tvn24.pl, 14 maja 2017. [dostęp 2018-05-09].
  79. ↑ Afera reprywatyzacyjna w Warszawie. Dwoje adwokatów aresztowanych. polskieradio.pl, 13 maja 2017. [dostęp 2018-05-09].
  80. ↑ Anna Krzyżanowska: Były dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie Grzegorz M. zostaje w areszcie. rp.pl, 15 listopada 2017. [dostęp 2018-05-09].
  81. ↑ Hanna Gronkiewicz-Waltz nie stawiła się przed komisją weryfikacyjną: „Nie można łączyć roli świadka z rolą organu czy strony”. newsweek.pl, 27 marca 2018. [dostęp 2018-05-09].
  82. ↑ Hanna Gronkiewicz-Waltz nie stawiła się przed komisją weryfikacyjną. wprost.pl, 29 czerwca 2017. [dostęp 2018-05-09].
  83. ↑ Gronkiewicz-Waltz nie stawiła się przed komisją weryfikacyjną. Jest kolejna grzywna. dziennik.pl, 18 października 2017. [dostęp 2018-05-09].
  84. ↑ a b Beata Siemieniako: Reprywatyzując Polskę. Historia wielskiego przekrętu. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2017, s. 73–74. ISBN 978-83-65853-23-3.
  85. ↑ Bartłomiej Opaliński, Adam Krzysztof Zieliński: Komisja Jakiego. Czas rozliczeń. Warszawa: Zysk i S-ka, 2018, s. 84–88. ISBN 978-83-8116-460-3.
  86. ↑ Nie stawiła się na posiedzeniu komisji Jakiego. Sąd: nie musi płacić grzywny. tvn24.pl, 19 lutego 2018. [dostęp 2018-05-09].
  87. ↑ Sąd uchylił drugą grzywnę dla Hanny Gronkiewicz-Waltz. rmf24.pl, 13 listopada 2017. [dostęp 2018-05-09].
  88. ↑ I OW 178/17 – Postanowienie NSA z 2017-10-05. orzeczenia-nsa.pl. [dostęp 2018-12-21].
  89. ↑ Działała grupa przestępcza, która wychodziła daleko poza urzędników. tvn24.pl, 13 października 2017. [dostęp 2018-05-31].
  90. ↑ Michał Wojtczuk: Reprywatyzacja. Hanna Gronkiewicz-Waltz: W ratuszu działała grupa przestępcza. wyborcza.pl, 14 października 2017. [dostęp 2018-05-09].
  91. ↑ Patryk Słowik: Reprywatyzacja warszawska. Byli urzędnicy przerywają milczenie. Warszawa: Arbitror, 2017, s. 183–189. ISBN 978-83-948331-2-1.
  92. ↑ Anna Kozińska: Obsadzanie unijnych stanowisk. Hanna Gronkiewicz-Waltz z nową funkcją. wp.pl, 4 lipca 2019. [dostęp 2019-07-04].
  93. ↑ Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
  94. ↑ a b Wybory do Parlamentu Europejskiego 2024. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-10].
  95. ↑ M.P. z 2024 r. poz. 871.
  96. ↑ a b Hanna Gronkiewicz-Waltz. europarl.europa.eu. [dostęp 2024-10-16].
  97. ↑ Wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzone na dzień 25 września 2005. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-05].
  98. ↑ Wybory samorządowe 2010. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-09-20].
  99. ↑ Wybory samorządowe 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-09-20].
  100. ↑ M.P. z 2010 r. nr 98, poz. 1144.
  101. ↑ M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 345.
  102. ↑ Prezydent zwleka z zagranicznymi orderami. wyborcza.pl, 3 listopada 2008. [dostęp 2010-07-05].
  103. ↑ Legia Honorowa dla Hanny Gronkiewicz-Waltz. um.warszawa.pl, 26 października 2010. [dostęp 2023-03-05].
  104. ↑ Magdalena Łań: Szwedzki order dla Prezydent Warszawy. um.warszawa.pl, 10 maja 2011. [dostęp 2013-09-27].
  105. ↑ Król Belgii odznaczył prezydent Warszawy. Za co?. wyborcza.pl, 29 października 2011. [dostęp 2013-09-27].
  106. ↑ Kapituła Odznaki Pamiątkowej Amicitiae Fidelium. lazarski.pl. [dostęp 2022-09-08].
  107. ↑ Dr hab. Hanna Gronkiewicz-Waltz: Prezes Narodowego Banku Polskiego (1992–2000), Przewodnicząca Rady Polityki Pieniężnej (1998–2000). nbp.pl. [dostęp 2019-10-17].
  108. ↑ „Twój Styl” przyznał tytuł Kobiety Roku Andżelice Borys. press.pl, 15 marca 2006. [dostęp 2015-09-30].
  109. ↑ Nagrody Forum Ekonomicznego. forum-ekonomiczne.pl. [dostęp 2022-06-18].
  110. ↑ Maciej Zubel: Stołeczni radni wyróżnili Gronkiewicz-Waltz. Była prezydent honorową obywatelką stolicy. wp.pl, 9 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-09].
  111. ↑ Kazik Staszewski: Radio ingeruje w muzykę. rp.pl, 25 listopada 2011. [dostęp 2011-12-06].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Prezesi Narodowego Banku Polskiego

NBP

  • kursywa – kierujący NBP lub pełniący obowiązki prezesa Zarządu NBP
Rada Polityki Pieniężnej I kadencji (1998–2004)
Prezes NBP
(przewodniczący Rady)
Członkowie Rady
Prezydenci Warszawy
Prezydenci Warszawy (1792–1863)
Komisarze Warszawy (1863–1915)
Prezydenci Warszawy (1916–1939)
Burmistrz komisaryczny Warszawy
(1939–1944)
Komisaryczni prezydenci Warszawy
(1939–1941)
Prezydenci Warszawy (1944–1950)
Przewodniczący Prezydium Rady
Narodowej Warszawy (1950–1973)
Prezydenci Warszawy (od 1973)

Herb Warszawy

  • kursywa – pełniący funkcję Prezydenta Warszawy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hanna_Gronkiewicz-Waltz&oldid=75588850”