Gundobad
Gundobad (ok. 452–516) – syn Gundioka, siostrzeniec Rycymera. Król Burgundów (473–516).
W roku 472 został wezwany przez swojego wuja Rycymera do Italii. Zabił cesarza Antemiusza w obrębie bazyliki św. Piotra[1]. W latach 472–473 faktyczny władca Cesarstwa Zachodniorzymskiego; 3 marca 473 powołał na tron marionetkowego cesarza Gliceriusza. Niedługo po tym musiał wracać do Burgundii, by przejąć władzę po śmierci stryja Chilperyka I. Po powrocie, w początkowym okresie sprawował władzę w formie tetrarchii wraz z trzema swoimi braćmi: Godigiselem, Chilperykiem II i Gundomarem, po wyeliminowaniu braci objął rządy samodzielne[2]. Zasłynął jako prawodawca. Wzorując się na wizygockim królu Euryku kazał skodyfikować[3] prawo burgundzkie (Lex Gundobada).
Gundobad był wyznania ariańskiego, jako władca prowadził politykę tolerancji religijnej. Żona Gundobada, królowa Karetena była katoliczką. Władzę po Gundobadzie przejął jego syn Zygmunt wychowany przez matkę w religii katolickiej[4]. Zygmunt uznał katolicyzm religią oficjalna państwa – został uznany za świętego (patron Czech).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bruno Dumezil: Chrześcijańskie korzenie Europy. Kęty: Wydawnictwo Marek Derewiecki, 2008, s. 397 i n.. ISBN 978-83-89637-85-7.
- ↑ Bruno Dumezil: Chrześcijańskie korzenie Europy. Kęty: Wydawnictwo Marek Derewiecki, 2008, s. 397-406,1038. ISBN 978-83-89637-85-7.
- ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Cesarstwo Niemieckie - Arabowie na półwyspie pirenejskim. T. 17. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 108. ISBN 978-83-7425-697-1.
- ↑ Bruno Dumezil: Chrześcijańskie korzenie Europy. Kęty: Wydawnictwo Marek Derewiecki, 2008, s. 373 - 418. ISBN 978-83-89637-85-7.