Fedor Lubartowicz
Fedor Lubartowicz (rok ur. nieznany, zm. w 1431) – książę wołyński, syn księcia Lubarta.
Po śmierci ojca wielkiego księcia Dymitra-Lubarta w 1383 odziedziczył ziemię wołyńską i włodzimierską. W 1386 Władysław Jagiełło odebrał mu część jego księstwa z Łuckiem i ograniczył jego książęcą władzę, usuwając spod niej księcia Fedora Ostrozkiego. 22 maja 1386 roku jako książę łucki złożył hołd homagialny królowi Władysławowi II Jagielle, królowej Jadwidze Andegaweńskiej i Koronie Królestwa Polskiego[1].
23 maja 1393 roku jako książę siewierski złożył hołd homagialny królowi Władysławowi II Jagielle, królowej Jadwidze Andegaweńskiej i Koronie Królestwa Polskiego[1]. W 1393 Jagiełło ostatecznie odebrał mu dziedziczne ziemie, przydzielił natomiast Ziemię Siewierską, której on nie zdecydował się objąć, i wyjechał do Królestwa Węgierskiego. Powrócił około 1400 i otrzymał we władanie Żydaczów (który wcześniej należał do Fedora Olgierdowicza), a w 1431 – Włodzimierz.
Posiadał też zamek w Koropcu (zdaniem Łeontija Wojtowycza, chodzi o Koropiec na brzegu Dniestra)[2]. Miał m.in. syna Andruszka (zm. ok. 1438), księcia (właściciela) Koropca[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Grzegorz Błaszczyk, Dzieje stosunków polsko-litewskich tom II: Od Krewa do Lublina, część 1, Poznań 2007, s. 27.
- ↑ Łewko Wojtowycz: Żydacziwske kniaziwstwo (1393-1442), s. 116. (ukr.)
- ↑ Tamże. shron.chtyvo.org.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)]., s. 117. (ukr.)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Maurycy Dzieduszycki: Kronika domowa Dzieduszyckich. Lwów: Drukarnia Zakładu narodowego im. Ossolińskich 1865, 480 s., dod., s. 30–32.
- Stefan M. Kuczyński: Fedor Lubartowicz (†przed 1410). W: Polski Słownik Biograficzny. T. VI. Kraków: Nakładem Polskiej Akademji Umiejętności, 1947–1948, s. 384–385.