Przejdź do zawartości

Blues Brothers (film 1980)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Blues Brothers
Ilustracja
Bracia Blues (Elwood i „Joliet”)
Gatunek

komedia muzyczna

Rok produkcji

1980

Data premiery

20 czerwca 1980
31 grudnia 1980 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

133 min

Reżyseria

John Landis

Scenariusz

John Landis
Dan Aykroyd

Główne role

John Belushi
Dan Aykroyd
Carrie Fisher

Zdjęcia

Stephen M. Katz

Scenografia

John J. Lloyd
Henry Larrecq
Leslie McCarthy-Frankenheimer

Kostiumy

Deborah Nadoolman

Montaż

George Folsey Jr.

Wytwórnia

Universal Pictures

Budżet

27 mln dolarów

Kontynuacja

Blues Brothers 2000 (2000)

Strona internetowa

Blues Brothers – amerykańska komedia muzyczna z 1980 roku w reżyserii Johna Landisa. Tytułowa para braci to „Joliet” Jake Blues, grany przez Johna Belushiego i Elwood Blues, grany przez Dana Aykroyda - postacie stworzone dla programu rozrywkowego Saturday Night Live, w telewizji NBC. Film został nakręcony w Chicago i jego okolicach, a także w Los Angeles i Milwaukee. Doczekał się kontynuacji w postaci filmu Blues Brothers 2000.

W filmie wystąpiły gwiazdy amerykańskiej piosenki, m.in. Aretha Franklin, Ray Charles, James Brown, John Lee Hooker, Cab Calloway, a także inni: Frank Oz (współpracownik Jima Hensona), Twiggy (brytyjska modelka) oraz reżyserzy: John Landis i Steven Spielberg.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]
Reprodukcja „Bluesmobile” w Rusty's TV & Movie Car Museum w Jackson w stanie Tennessee

Akcja rozpoczyna się w momencie, kiedy Jake Blues wychodzi z więzienia stanowego w Joliet. Odbył karę trzech lat z pięciu zasądzonych za napad rabunkowy. Odbiera go stamtąd brat Elwood, jednak zamiast siedzieć za kierownicą luksusowego Cadillaca, przyjeżdża odkupionym po zakończeniu służby radiowozem Dodge Monaco z 1974 (Bluesmobile).

Razem udają się do Chicago odwiedzić sierociniec, w którym dorastali. Zakonnica Mary Stigmata, nazywana przez wychowanków Pingwinicą, prowadząca sierociniec oznajmia im, że będzie zmuszona zamknąć przybytek, jeżeli w ciągu 11 dni nie wpłaci 5000 dolarów tytułem zaległego podatku. Bracia stwierdzają, że pieniądze można zdobyć bardzo łatwo – okradając kogoś, co ochoczo podejmują się zrobić. Po ostrej reprymendzie Pingwinicy postanawiają pomóc sierocińcowi w sposób zgodny z prawem. Początkowo nie mają pomysłu, jak to zrobić, ale podczas przypadkowej wizyty w kościele Jake doznaje objawienia. Przekonuje brata, że pieniądze można zdobyć, reaktywując ich dawny zespół muzyczny The Blues Brothers, który powinien ruszyć w trasę koncertową.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Odbiór

[edytuj | edytuj kod]
Więzienie Joliet, które opuścił Jake Blues

Film uzyskał dużą popularność i pozytywne recenzje krytyków; serwis Rotten Tomatoes w oparciu o opinie z 52 recenzji przyznał mu wynik 87%[1].

Nawiązania

[edytuj | edytuj kod]
  • Scena, w której auto członków partii „Naziści z Illinois” (ścigających braci Blues), leci ponad miastem w takt fragmentu III aktu operyWalkiria” jest nawiązaniem do fragmentu „Czasu apokalipsy”, w którym ten fragment muzyki Richarda Wagnera ilustruje scenę ataku śmigłowców na wietnamską wioskę. Przedmiotem łączącym oba filmy jest plakat z modelką „Playboya”, oglądany przez żołnierzy w „Czasie apokalipsy” i wiszący na ścianie pokoju Elwooda.
  • Z kolei już jako nawiązanie do filmu „The Blues Brothers” scena lotu samochodu ponad ulicami w takt „Walkirii” znajduje się w niecodziennej reklamie samochodu BMW M5 z udziałem Madonny z Clive'em Owenem („The Hire: Star”, reż. Guy Ritchie, 2001)
  • Wizyta zespołu w saunie, gdy negocjują kontrakt z menedżerem, to nawiązanie do okładki płyty „No Sweat” zespołu Blood, Sweat and Tears, na której przedstawiono muzyków grupy w czasie wizyty w saunie: obwiniętych ręcznikami i spowitych kłębami pary. Lou Marini i Tom Malone grający członków „Blues Brothers Band”, grali w latach 70. w zespole Blood, Sweat and Tears – wystąpili i na okładce, i w scenie w saunie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The Blues Brothers (1980) - Rotten Tomatoes [online], www.rottentomatoes.com [dostęp 2017-11-22] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]