Przejdź do zawartości

Frederick Abel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Frederick Abel edytowana 17:52, 7 gru 2024 przez Tokyotown8 (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Frederick Abel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1827
Londyn

Data i miejsce śmierci

6 września 1902
Londyn

Zawód, zajęcie

chemik, wynalazca

Sir Frederick Augustus Abel (ur. 17 lipca 1827 w Londynie, zm. 6 września 1902 tamże) – angielski chemik i wynalazca, odkrył metodę bezpiecznego wytwarzania bawełny strzelniczej, współtwórca kordytu[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn znanego muzyka i wnuk nadwornego malarza księcia Meklemburgii-Schwerinu. Od wczesnych lat wykazywał zainteresowanie naukami przyrodniczymi pod wpływem stryja, mineraloga A.J. Abela, ucznia Berzeliusza.

W latach 18451851 studiował w Royal College of Chemistry w Londynie, kierowanym przez Augusta von Hofmanna. Po zakończeniu studiów krótko prowadził zajęcia laboratoryjne w Szpitalu św. Bartłomieja w Londynie, a od 1852 roku, jako następca Michaela Faradaya, wykładał chemię w Królewskiej Akademii Wojskowej w Woolwich. W 1854 roku w tamtejszej akademii objął stanowisko chemika arsenału i został ekspertem Ministerstwa Wojny w dziedzinie amunicji.

Jego pierwszym osiągnięciem było opracowanie metody wytwarzania stabilnej i bezpiecznej bawełny strzelniczej. Polegała one na usuwaniu wszelkich śladów kwasu siarkowego i kwasu azotowego użytych podczas produkcji, poprzez rozdrabnianie bawełny, wypłukiwania kwasów sodą i suszenie.

Od 1888 roku został przewodniczącym komitetu państwowego do spraw innowacji w dziedzinie silnych materiałów wybuchowych. W 1889 roku wraz z Jamesem Dewarem wprowadzili nowy materiał wybuchowy - kordyt, będący mieszaniną bawełny strzelniczej oraz nitrogliceryny z dodatkiem kamfory i nafty, jako substancji działających stabilizująco oraz konserwująco[1].

Autor równania służącego do obliczenia ciśnienia wytwarzanego w czasie wybuchu. Wynalazł noszący jego nazwisko przyrząd do badania nafty, używany powszechnie w I połowie XX wieku[potrzebny przypis].

W 1891 został uhonorowany tytułem szlacheckim, a w 1893 nadano mu tytuł baroneta.

Książki

[edytuj | edytuj kod]
  • Handbook of Chemistry (z C. L. Bloxamem)
  • Modern History of Gunpowder (1866)
  • Gun-cotton (1866)
  • On Explosive Agents (1872)
  • Researches in Explosives (1875)
  • Electricity applied to Explosive Purposes (1884)

Jest również autorem kilku ważnych haseł w dziewiątej edycji Encyklopedii Britannica.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Piotr Amsterdamski, Bolesław Orłowski, Małgorzata Yamazaki, Słownik uczonych, Warszawa: Horyzont, 2002, s. 7-8, ISBN 83-7311-430-0, OCLC 52743550 [dostęp 2022-02-18].