Naar inhoud springen

Internationale Transportarbeiders Federatie

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
International Transport Workers' Federation (ITF)
Geschiedenis
Ontstaansdatum 10 juni 1896
Structuur
Voorzitter Vlag van Australië Paddy Crumlin
Secretaris-generaal Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Cotton
Regio Mondiaal
Ledenaantal ca. 4 600 000
Verwante organisaties
Internationaal IVV
Media
Website www.itfglobal.org
Portaal  Portaalicoon   Economie

De International Transport Workers' Federation (ITF), in het Nederlands Internationale Transportarbeiders Federatie, is een internationale vakbondsfederatie.

De vakbondsfederatie werd op 10 juni 1896[1] opgericht te Londen als International Federation of Ship, Dock and River Workers[2] naar aanleiding van een stakingsactie bij dokwerkers te Rotterdam. Bij de stakers ontstond de vraag voor Europese steun bij hun actie. Die vraag werd beantwoord door Britse scheepsvakbondsleiders die een orgaan oprichtten om deze steun te organiseren, dat uitgroeide tot de ITF. Stichters waren onder meer de Britten Havelock Wilson (NSFU), Ben Tillett, Tom Mann (beiden DWRGLU) en de Zweed Charles Lindley.[2] Hoewel aanvankelijk opgericht voor de maritieme industrie, werden later ook werknemers uit de weg-, spoorweg- en luchtvaarttransportsector in de ITF opgenomen. Dit resulteerde in 1898 tot de naamswijziging naar International Transport Workers' Federation (ITF).[2] De Belgische Transportarbeidersbond (BTB) was een van de eerste leden van deze koepelorganisatie. Prominente leden van deze vakbond zoals Louis Major en Omer Becu namen sleutelposities binnen het ITF in en drukten hun stempel op de organisatie.

De ITF voert al sinds 1948 strijd tegen de zogenaamde flags of convenience of goedkope vlaggen. Die stellen scheepseigenaars in staat om gemakkelijker bemanningsleden in lageloonlanden te werven. Bovendien laat de veiligheid op deze schepen vaak te wensen over, aangezien zij zich aan de veel minder strikte normen van hun vlaggenstaat dienen te houden. Hierdoor komen ongevallen en milieurampen aan boord van schepen met een flag of convenience veel vaker voor. Enkele bekende voorbeelden:

  • De MV Erika, die onder de Maltese vlag voer, zonk in 1999 voor de Franse kust en verloor daar zo'n 10 000 ton olie.
  • De Deepwater Horizon, een boorplatform met de Marshall Eilanden als vlaggenstaat. Na een ontploffing op 20 april 2010 zonk de Deepwater Horizon. Gedurende drie maanden kwamen dagelijks miljoenen liters ruwe aardolie in de Golf van Mexico terecht.

De ITF verdedigt de belangen van transportvakbonden in bestuursorganen zoals de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) en de Internationale Burgerluchtvaartorganisatie (ICAO). Ook biedt ze informatie en advies aan de vakbonden omtrent de ontwikkelingen in de transportindustrie. Verder organiseert de ITF internationale solidariteitsacties bij conflicten tussen haar lidvakbonden en werkgevers of overheden.

Het hoofdkwartier van de organisatie is gevestigd in Londen, daarnaast zijn er regiokantoren in Nairobi, Ouagadougou, Tokio, New Delhi, Rio de Janeiro, Amman, Moskou en Brussel.

Periode Voorzitter[3]
1893 - 1901 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Mann
1901 - 1904 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Chambers
1904 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ben Tillett
1904 - 1916 Hermann Jochade
1920 - 1925 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Williams
1925 - 1933 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Cramp
1933 - 1946 Vlag van Zweden Charles Lindley
1946 - 1947 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Benstead
1947 - 1950 Vlag van België Omer Becu
1950 - 1954 Vlag van Zwitserland Robert Bratschi
1954 - 1955 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Deakin
1955 - 1958 Vlag van Duitsland Hans Jahn
1958 - 1960 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Cousins
1960 - 1962 Vlag van België Roger Dekeyzer
1962 - 1965 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Cousins
1965 - 1971 Vlag van Zwitserland Hans Düby
1971 - 1986 Vlag van Oostenrijk Fritz Prechtl
1986 - 1994 Vlag van Canada Jim Hunter
1994 - 1998 Vlag van Duitsland Eike Eulen
1998 - 2006 Vlag van India Umraomal Purohit
2006 - 2010 Vlag van Zuid-Afrika Randall Howard
2010 - heden Vlag van Australië Paddy Crumlin
Periode Algemeen secretaris
1896 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ben Tillett
1896 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Peddie
1896 - 1904 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Chambers
1904 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ben Tillett
1904 - 1916 Hermann Jochade
1919 - 1942 Vlag van Nederland Edo Fimmen
1942 - 1950 Vlag van Nederland Jaap Oldenbroek
1950 - 1960 Vlag van België Omer Becu
1960 - 1965 Vlag van Nederland Pieter de Vries
1965 - 1968 Vlag van Zwitserland Hans Imhof
1968 - 1977 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Blyth
1977 - 1993 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Lewis
1993 - 2014 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Cockroft
2014 - heden Vlag van Verenigd Koninkrijk Stephen Cotton

Het hoogste orgaan van de organisatie is het congres dat volgens Regel VI van de ITF Constitution om de vier jaar plaatsvindt.

Congres Datum Locatie[4][1]
* 14 - 16 juni 1898 Vlag van Verenigd Koninkrijk London
1 19 - 21 september 1900 Vlag van Frankrijk Parijs
2 4 - 7 juli 1902 Vlag van Zweden Stockholm
3 14 - 17 augustus 1904 Vlag van Nederland Amsterdam
4 25 - 28 juni 1906 Vlag van Italië Milaan
5 26 - 29 augustus 1908 Vlag van Oostenrijk Wenen
6 23 - 27 augustus 1910 Vlag van Denemarken Kopenhagen
7 26 - 30 augustus 1913 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen
8 29 - 30 april 1919 Vlag van Nederland Amsterdam
9 15 - 19 maart 1920 Vlag van Noorwegen Kristiania
10 18 - 22 april 1921 Vlag van Zwitserland Genève
11 2 - 6 oktober 1922 Vlag van Oostenrijk Wenen
12 7 - 12 augustus 1924 Vlag van Duitsland Hamburg
13 15 - 21 september 1926 Vlag van Frankrijk Parijs
14 19 - 24 juli 1928 Vlag van Zweden Stockholm
15 22 - 27 september 1930 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen
16 7 - 13 augustus 1932 Vlag van Tsjechië Praag
17 18 - 24 augustus 1935 Vlag van Denemarken Kopenhagen
18 31 oktober - 5 november 1938 Vlag van Luxemburg Luxemburg
19 6 - 11 mei 1946 Vlag van Zwitserland Zurich
20 19 - 24 juli 1948 Vlag van Noorwegen Oslo
21 21 - 29 juli 1950 Vlag van Duitsland Stuttgart
22 16 - 23 juli 1952 Vlag van Zweden Stockholm
Congres Datum Locatie
23 16 - 24 juli 1954 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen
24 18 - 26 juli 1956 Vlag van Oostenrijk Wenen
25 23 juli - 1 augustus 1958 Vlag van Nederland Amsterdam
26 20 - 29 juli 1960 Vlag van Zwitserland Bern
27 25 juli - 4 augustus 1962 Vlag van Finland Helsinki
28 28 juli - 6 augustus 1965 Vlag van Denemarken Kopenhagen
29 28 juli - 3 augustus 1968 Vlag van Duitsland Wiesbaden
30 28 juli - 6 augustus 1971 Vlag van Oostenrijk Wenen
31 7 - 15 augustus 1974 Vlag van Zweden Stockholm
32 21 - 29 juli 1977 Vlag van Ierland Dublin
33 17 - 24 juli 1980 Vlag van Verenigde Staten Miami
34 20 - 28 oktober 1983 Vlag van Spanje Madrid
35 31 juli - 8 augustus 1986 Vlag van Luxemburg Luxemburg
36 2 - 9 augustus 1990 Vlag van Italië Firenze
37 4 - 11 augustus 1994 Vlag van Zwitserland Genève
38 30 juni - 2 juli 1996 Vlag van Verenigd Koninkrijk London[5]
39 23 oktober - 5 november 1998 Vlag van India New Delhi[6]
40 14 - 21 augustus 2002 Vlag van Canada Vancouver
41 2 - 9 augustus 2006 Vlag van Zuid-Afrika Durban[7]
42 5 - 12 augustus 2010 Vlag van Mexico Mexico-Stad[8]
43 10 - 16 augustus 2014 Vlag van Bulgarije Sofia[9]
44 14 - 20 oktober 2018 Vlag van Singapore Singapore[10]

Gelieerde organisaties

[bewerken | brontekst bewerken]

De Europese afdeling is de Europese Transportarbeiders Federatie (ETF), daarnaast werkt het ITF nauw samen met het Internationaal Vakverbond (IVV). De internationale vakbondsfederatie verenigt 781 vakbonden en vakcentrales die de belangen behartigen van werknemers uit de transportsector in 155 landen. In totaal vertegenwoordigt de ITF zo'n 4,6 miljoen werknemers[11]

In België zijn de Belgische Transportarbeidersbond (BTB), ACV Transcom, de Bond van Bedienden, Technici en Kaderleden (BBTK) en de Algemene Centrale der Openbare Diensten (ACOD) aangesloten. In Nederland zijn dit respectievelijk de CNV Bedrijvenbond, FNV Bondgenoten, Nautilus NL en de Vakbond van Nederlands Cabinepersoneel (VNC).

Historisch document

[bewerken | brontekst bewerken]