Замок Дуино
Замокот Дуино е утврдување од четиринаесеттиот век сместено во Дуино (општина Дуино-Аурисина), во близина на Трст, Италија, на карпите со поглед на Трстскиот Залив.
Изградбата на замокот започнала во 1389 година по налог на семејството Валси. На теренот се наоѓаат урнатините на постариот замок изграден во единаесеттиот век од патријархот од Аквилеја. Во деветнаесеттиот век, таа станала една од двете резиденции за принцот Александар фон Турн и такси и неговата сопруга принцезата Мари од чешкиот огранок на Куќата на Турн и такси. Иако не биле најбогатите од линијата Thurn und Taxis, Александар и Мари ги поддржувалее уметниците и писателите, меѓу кои бил и боемско - австрискиот поет Рајнер Марија Рилке. Додека бил гостин на принцезата Мари во почетокот на 1912 година, Рилке почнал да ги пишува своите Девинските Елегии, збирка од десет долги длабоко филозофски и мистични песни кои се сметаат за негово најголемо дело. Рилке ги посветил своите дела на принцезата Мари кога биле завршени во февруари 1922 година и биле објавени следната година.
Замокот Дуино останува сопственост на семејството Thurn und Taxis и е во сопственост на принцот Александар и правнукот на принцезата Мари, принцот Карло Алесандро дела Торе е Тасо, војводата од Кастел Дуино. Замокот е отворен за јавноста како музеј и парк.
Историја
[уреди | уреди извор]
Рана историја
[уреди | уреди извор]Во близина на замокот се наоѓаат урнатините на Стариот замок кој датира од 11 век. Припаѓал на патријархатот Аквилеја. Замокот датира од 1389 година, кога семејството Валси наредило да се изгради силна и цврста тврдина. Со текот на времето, семејството Валси исчезнало и замокот, откако бил користен како затвор, станал резиденција на Луогар и Хофер.
Куќата на Турн и такси
[уреди | уреди извор]На крајот на 19 век стана сопственост на принцот Александар Јохан Винченц Рудолф Хуго Карл Ламорал Елигиус фон Турн и такси од чешкиот огранок на Куќата на Турн и такси. Останува со семејството до ден-денес со неговиот правнук , принцот Карло Алесандро дела Торе е Тасо, војводата од Кастел Дуино, сегашен сопственик. Замокот е отворен за јавноста како музеј и парк.
На крајот и по Втората светска војна, замокот служел како штаб на британскиот XIII корпус (Обединето Кралство) под команда на генерал-полковник. Сер Џон Хардинг, првиот барон Хардинг од Петертон . XIII корпус бил дел од комбинираниот сојузнички медитерански театар за операции под врховниот сојузнички командант генерал-полковник. Сер Вилијам Дути Морган.
Рилке и елегиите на Дуино
[уреди | уреди извор]
Во 1912 година, австриско-боемскиот писател и поет Рајнер Марија Рилке (1875-1926) почнал да пишува делови од неговото познато дело, Девински елегии, додека го посетувал замокот Дуино како гостин на принцезата Марија фон Турн и такси (родена принцеза од Хоенлое).[1] Додека шетал покрај карпите со поглед на Јадранското Море во близина на замокот, Рилке тврдел дека слушнал глас кој го повикува како ги кажува зборовите: „Кој, да викам, ќе ме слушне меѓу хиерархиите на ангелите?“ што набрзо ги напишал во својата тетратка. За неколку дена, тој изработил нацрти на првите две елегии во серијата (од десет) и нацртал делови и фрагменти кои подоцна ќе се вградат во подоцнежните елегија - вклучувајќи го и почетниот пасус на десеттата елегија.[2][3] Елегиите на Дуино се препознаени од критичарите и научниците како негово најважно дело и едно од главните преодни дела помеѓу врвот на германскиот романтизам и модернистичката поезија.[4][5] Тие се десет интензивно религиозни, мистични песни кои тежат убавина и егзистенцијално страдање. Песните користат богата симболика на ангели и спасение и се опишани како метаморфоза на „онтолошките маки“ на Рилке и „страствен монолог за помирување со човековото постоење“ каде се дискутираат темите за „ограничувањата и недоволноста на човечката состојба, човечката свест ... човековата осаменост, совршенството на ангелите, животот и смртта, љубовта и љубовниците и задачата на поетот“.[6]
Рилке ја завршил работата во Швајцарија по десетгодишен период кога депресијата и егзистенцијалната криза го оневозможиле да продолжи да пишува. По објавувањето во 1922 година, Рилке го посветил делото на принцезата, кој ја ценел како една од своите најголеми покровители и најблиски пријатели.[1]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ 1,0 1,1 Freedman, Ralph. Life of a Poet: Rainer Maria Rilke. (Evanston, Illinois: Northwestern University Press, 1998), 317-320.
- ↑ Gass, William H. Reading Rilke: Reflections on the Problems of Translation. (New York: Alfred A. Knopf, 1999), 225.
- ↑ Leishman, J. B. and Spender, Stephen (translators). "Introduction" in Rainer Maria Rilke: Duino Elegies. (New York: W. W. Norton & Company, 1939), 10.
- ↑ Hoeniger, F. David. "Symbolism and Pattern in Rilke's Duino Elegies" in German Life and Letters Volume 3, Issue 4, (July 1950), pages 271–283.
- ↑ Perloff, Marjorie. "Reading Gass Reading Rilke" in Parnassus: Poetry in Review. Volume 25, Number 1/2 (2001).
- ↑ Dash, Bibhudutt. "In the Matrix of the Divine: Approaches to Godhead in Rilke's Duino Elegies and Tennyson's In Memoriam" in Language in India Volume 11 (11 November 2011), 355-371.