Charlie LeDuff

Przeczytałem w tym roku kilka znakomitych reportaży. Na taki też liczyłem sięgałem po tę książkę i jakże srogo się rozczarowałem. Detroit kojarzę głównie z drużyną NBA Detroit Pistons, legendarną wytwórnią muzyczną Motown, wieloma niezwykle zasłużonymi postaciami dla kultury hip-hop jak J Dilla, Eminem, Slum Village, Elzhi, Royce da 5`9, Black Milk, Danny Brown (byłem w tym roku na znakomitym koncercie) i oczywiście z koncernami General Motors i Ford Motor Company (jeżdżę Fordem i nie narzekam). Miałem nadzieję, że autor reportażu przybliży mi nieco dokładniej dzieje miasta i jego tytułowy upadek. Natomiast głównie to była książka autobiograficzna, pełna megalomanii, egocentryzmu, stawiania siebie w roli bohatera pierwszoplanowego. Szczytem żenady było zgłębianie własnego drzewa genealogicznego, historię prababci i tego typu bzdety, które poza samym autorem nie interesują ani jednej osoby na świecie. Oczywiście było też o upadku miasta, patologiach w administracji. Dużo miejsca zostało poświęcone strażakom. I tu w sumie był jedyny ciekawy wątek o Nocy Diabła w Detroit. Mam w kolekcji płytę D12 "Devil`s night", ale dopiero zgłębiłem o co chodziło z tymi podpaleniami. Było o opuszczonych melinach, narkomanach, zabójstwach, patologiach w sądzie. Ale autor podał to wszystko w dużym chaosie, skacząc po wątkach, co było bardzo irytujące. Książka opowiada o latach mniej więcej 2008-2010, więc nie jest za bardzo aktualna. Jak ktoś chce poznać historię życia dziennikarza z miastem w tle to może spróbować.