blindstaren

Dutch

Etymology

From blind +‎ staren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈblɪntˌstaːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: blind‧sta‧ren

Verb

blindstaren

1. (reflexive) to focus blindly, to pay too much attention to something and ignore bigger picture

   We moeten ons niet blindstaren op incidenten.

   We should not focus blindly on incidents.

Conjugation

Conjugation of blindstaren (weak, separable)
infinitive	blindstaren
past singular	staarde blind
past participle	blindgestaard
infinitive	blindstaren
gerund	blindstaren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	staar blind	staarde blind	blindstaar	blindstaarde
2nd person sing. (jij)	staart blind, staar blind2	staarde blind	blindstaart	blindstaarde
2nd person sing. (u)	staart blind	staarde blind	blindstaart	blindstaarde
2nd person sing. (gij)	staart blind	staarde blind	blindstaart	blindstaarde
3rd person singular	staart blind	staarde blind	blindstaart	blindstaarde
plural	staren blind	staarden blind	blindstaren	blindstaarden
subjunctive sing.1	stare blind	staarde blind	blindstare	blindstaarde
subjunctive plur.1	staren blind	staarden blind	blindstaren	blindstaarden
imperative sing.	staar blind
imperative plur.1	staart blind
participles	blindstarend	blindgestaard
1) Archaic. 2) In case of inversion.