Ігар Святаславіч
Ігар Святаславіч | |
---|---|
Нараджэнне |
2 красавіка 1151 |
Смерць |
1202[1] |
Род | Рурыкавічы |
Бацька | Святаслаў Ольгавіч[2] |
Маці | Марыя Пятрылаўна[d][3] |
Жонка | Ефрасіння Яраслаўна[d] |
Дзеці | Vladimir III Igorevich[d][4], Святаслаў Ігаравіч[d], Roman II Igorevich[d], Oleg Kursky[d], Oleg Igorevich[d] і Rostislav Igorevich[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Ігар Святаславіч (у хрышчэнні Георгій; 2 красавіка 1151, Ноўгарад-Северскі — 1202[1], Ноўгарад-Северскі) — князь курскі і пуціўльскі (1164-80), ноўгарад-северскі (1180-98), чарнігаўскі (1198—1201).
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Паходзіў з дынастыі Рурыкавічаў. Сын Святаслава Ольгавіча. У 1158 годзе прысутнічаў на з’ездзе кіеўскага князя Ізяслава Давідавіча і чарнігаўскіх князёў у Лутаве. У 1169 годзе ўдзельнічаў у паходзе на Кіеў, арганізаваным уладзімірскім князем Андрэем Багалюбскім. Не пазней за 1170 год ажаніўся з дачкой галіцкага князя Яраслава Асмамысла. 20 ліпеня 1172 года разбіў полаўцаў, узначаленых ханамі Кабяком і Канчаком, якія рухаліся да Пераяслаўля, і вызваліў шматлікіх паланёных качэўнікамі рускіх. У 1173 удзельнічаў у паходзе войскаў сабранай уладзімірскім князем Андрэем Багалюбскім кааліцыі на Кіеў і Кіеўскую зямлю, у верасні—кастрычніку беспаспяхова абложваў Вышгарад, які абараняецца князем Мсціславам Расціславічам Храбрым. Пасля смерці старэйшага брата Алега (1180) заняў ноўгарад-северскі стол. У тым жа годзе ўдзельнічаў у з’ездзе чарнігаўскіх князёў з кіеўскім князем Святаславам Усеваладавічам. У 1181 годзе актыўна падтрымаў Святаслава Усеваладавіча ў яго барацьбе за кіеўскі стол з князем Рурыкам Расціславічам. Удзельнічаў у аблозе Друцка, прывёў атрады полаўцаў ханаў Кабяка і Канчака, з якімі ўступіў у часовы саюз, да Вышгараду, а затым да Далобскага возера, дзе быў разбіты пасланымі супраць яго Рурыкам Расціславічам войскамі. Ігар Святаславіч і Канчак збеглі ў Гарадзец-Астэрскі. Увесну 1184 года Ігар Святаславіч разграміў полаўцаў на р. Хірыя, а летам таго ж года — на р. Мерль.
23 красавіка 1185 г. Ігар Святаславіч пачаў новы паход на полаўцаў, апеты ў «Слове пра паход Ігаравы». У склад яго сіл увайшлі палкі яго сына Уладзіміра Ігаравіча, брата Усевалада Святаславіча, пляменніка Святаслава Ольгавіча і чарнігаўскі атрад на чале з ваяводам Ольсцінам Алексічам. Паход скончыўся цяжкай паразай рускіх князёў 12 мая 1185 года, усе кіраўнікі паходу трапілі ў палон да полаўцаў, а паражэнне паставіла пад пагрозу ўсю абарону Паўднёвай Русі, асабліва на левабярэжжы Дняпра. Знаходзячыся ў палоне, Ігар Святаславіч дзякуючы паруцы хана Канчака атрымаў адносную свабоду перамяшчэння. Верагодна, восенню 1185 года ён збег, схіліўшыся на ўгаворы полаўца Аўлура, які сам меў намер сысці ў рускія землі, а таксама палонных дружыннікаў.
Увосень 1188 года арганізаваў вяселлі сваіх сыноў: Уладзіміра, які вярнуўся з палону ў канцы лета з жонкай, дачкой хана Канчака, але не вянчанага па праваслаўным абрадзе, і Святаслава, які ўзяў у жонкі дачку белгарадскага і оўруцкага князя Рурыка Расціславіча — Яраславу. У 1190 годзе Ігар Святаславіч выдаў замуж дачку за Давіда Ольгавіча — унука кіеўскага князя Святаслава Усеваладавіча. У 1191 здзейсніў паспяховы паход на полаўцаў, захапіўшы жывёлу і коней. Зімой 1191/92 арганізаваў новы паход вялікай кааліцыі чарнігаўскіх Ольгавічаў (Усевалад Святаславіч, дзеці кіеўскага князя Святаслава Усеваладавіча — Усевалад, Уладзімір і Мсціслаў, Расціслаў Яраславіч і Давід Ольгавіч). Аднак полаўцы загадзя даведаліся пра гэта выступленне, падрыхтаваліся да нападу, у выніку чаго рускае войска павярнула ноччу ад р. Аскол таму. У 1194 годзе быў на з’ездзе ў Рогаве, скліканым Святаславам Усеваладавічам для арганізацыі паходу на разанскіх князёў. Заняў чарнігаўскі стол пасля смерці чарнігаўскага князя Яраслава Усеваладавіча.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ а б Igor Svyatoslavich // Encyclopædia Britannica
- ↑ Игори // Военная энциклопедия — СПб.: Иван Дмитриевич Сытин, 1913. — Т. 10. — С. 567–568.
- ↑ Pas L. v. Genealogics — 2003.
- ↑ А. Э. Владимир-Петр Игоревич // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1892. — Т. VIа. — С. 651.