Miseno

Miseno ye'l llugar d'un antiguu puertu romanu de Campania, nel sur d'Italia. La ciudá ta asitiada nel cabu, nel estremu occidental del golfu de Pozzuoli (Sinus Cumanus o Pilene, nel Golfu de Nápoles), n'agües del mar Tirrenu.

Historia

La ciudá antigua topábase cerca de l'antigua Cumas . Ente les dos ciudaes taba'l llagu Aquerusia, una especie d'albufera productu de les marexaes del mar. Namás doblar el cabu Miseno, había un puertu al pie del puexu, y de siguío, la mariña formaba un golfu d'una gran fondura.

Nesti golfu había un estensu monte de carba sobre terrén arenosu y carente d'agua y que recibía'l nome de Silva Gallinaria. Nesti llugar foi onde los almirantes de Sestu Pompeyo axuntaron a los pirates con ocasión de la revuelta qu'aquél socatró en Sicilia. Felicidad revuelta foi la sulevación de los republicanos de Sestu Pompeyo nel añu 43, pa prosiguir la causa del so padre'l triunviru, Pompeyo el Grande, contra los cesarianos , a la que se punxo fin nel 39 col tratáu de Miseno , robláu por Octavio (herederu de Xuliu César) y Sestu Pompeyo, pol qu'ésti caltenía'l control de Sicilia, Córcega y Cerdeña, col compromisu d'asegurar les unviaes de granu a Roma.

Na antigüedá, Miseno foi la base naval más grande de l'Armada romana, desque la más importante flota romana, la Classis Misenensis, tuvo equí la so base. La primer vegada que s'estableció la base naval foi nel 27 e. C. por Marcu Agrippa, la mano derecha del emperador Augusto.

Col zarru de la base naval y la cercanía de les importantes ciudaes romanes de Pozzuoli y Nápoles, Miseno aportó a un allugamientu de villes romanes luxoses.

Pliniu'l Vieyu foi'l prefeutu al cargu de la flota naval de Miseno nel 79, na dómina de la erupción del Monte Vesubiu, visible al traviés de la badea. Al columbrar los entamos de la erupción, Plinio zarpó pa un posible rescate, y pereció por causa de la erupción. El rellatu de la so muerte ye rellatáu pol so sobrín Plinio el Mozu, quien moró tamién en Miseno naquel tiempu.

Miseno ye retratada na novela de Robert Harris, Pompeya col allugamientu de la Piscina Mirabilis, la estación termal dientro de la cual, nel Aqua Augusta, onde desagua'l acueductu, trabaya'l protagonista, Atilio, nun acuariu.

Restos y afayos

Magar del antiguu puertu militar, creáu probablemente por Marcu Vipsanio Agripa, queda bien pocu, entá son reconocibles a poca fondura so l'agua, los cimientos de los muelles antiguos, construyíos por pilae (pilastres) destinaes a romper les foles y a protexer les naves fondiaes.
Nel banzáu interior (mar Muertu) yeren acoyíes les naves pal caltenimientu y los arreglos y teníen llugar los exercicios militares. Una ponte de madera travesaba'l pasu ente los dos espeyos d'agua.

Piscina mirabilis

Tamién formaba parte de la base naval la Piscina Mirabilis, una enorme cisterna que faía de depósitu del Acueductu de Serino, encargáu del suministru de les instalaciones militares. Esta reserva d'agua ta escavada na roca volcánica de la paré del cantil.

Oratoriu de los Augustales y teatru

Na ribera occidental de la rada de Miseno, onde probablemente taba la sede del comandu de la base naval, topáronse otros dos monumentos locales, l'oratoriu de los Augustales y el teatru, non lloñe unu del otru sobre la punta Sarparella.

L'oratoriu de los Augustales, d'época julio-claudia, pero llargamente retocáu en dómina antoniniana, foi identificáu en 1967 a partir d'una inscripción recuperada nel cursu de la escavación. Pola mor del fenómenu de la lenta oscilación del suelu qu'afecta a tou la mariña, probablemente cayó al mar d'improviso, y por ello caltuvo numberoses escultures ya inscripciones.

Los sos trés estancies taben parcialmente escavaes na roca y en parte construyíes con mampostería. L'espaciu central yera'l verdaderu templu, alzáu sobre un podiu, al que s'aportaba por aciu una escalinata y un pronaos tetrástilo pavimentado con mosaicu.

Nel frontón decoráu con relieves taben representaos dos bustos, unu femenín y otru masculín, representando con toa probabilidá a los dos personaxes dedicantes, Cassia Victoria y el so home.

Nel interior del oratoriu, na paré del fondu, abríase un ábside flanqueado por nichos rectangulares y revistíos con relieves estucados de tema marina.

Ante la escalinata d'accesu al monumentu topóse l'altar de mampostería revistíu con llámines de mármol. Dos escultures representando respeutivamente a Vespasiano y Tito, fueron topaes nel interior del oratoriu. Otra estatua imperial, una imaxe de bronce de Nerva a caballu (anque la cabeza de Nerva foi añadida darréu, sustituyendo quiciabes a la de Domiciano) afayar nuna de les pieces llaterales.

Tou ello espón güei nel Muséu del Castiellu de Baia.

Del teatru güei namái s'estremen tres galeríes, pero por diseños antiguos sábese qu'entá se caltenía nel sieglu XVIII, y que un corredor al traviés de la llomba ponía en comunicación la cávea cola Vía Hercúlea, güei somorguiada.

Faru

Otra muerte que quedó de l'antigua Miseno ye'l faru (ésta paez ser la interpretación más probable del monumentu) sobre la punta del Poggio, constituyíu por una estancia central cuadrada cubierta con cúpula y arrodiada por otros locales pequeños con cobertoria análoga. Esta estructura que paez ser de dómina augustal, anque depués foi reforzada nel sieglu I.

Ver tamién

Referencies

Enllaces esternos

40°47′11″N 14°05′11″E / 40.78639°N 14.08639°E / 40.78639; 14.08639