Gran Principáu d'Hungría
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
| estáu desapaecíu | |||||
| |||||
| Alministración | |||||
| Capital |
Estrigonia (es)  | ||||
| Xeografía | |||||
 | |||||
 | |||||
.svg)
.svg){kind=small}
Gran Principáu d'Hungría, Principáu d'Hungría o Ducáu d'Hungría (n'húngaru: magyar nagyfejedelemség) son denominaciones historiográfiques[1] d'una federación de tribus maxares (o húngaros) semi-nómades, de relixón pagana, qu'esistió per cerca de doscientos años ente los sieglos IX y XI. La figura del Gran Príncipe apoderaba y conducía les tribus aliaes a la suya, sicasí tres la muerte d'Árpád, la figura del monarca supremu cayó en crisis y magar la respetaben, los xefes solíen obrar independientemente.
Evolución del Principáu
[editar | editar la fonte]L'entamu exactu de la estructura política conocida como Principáu húngaru ye inciertu, sicasí, cróniques húngares medievales como la Gesta Hungarorum narren la esistencia del Gran Príncipe Álmos d'Hungría (c. 819 - 895), quien fungió d'autoridá suprema sobre los siete xefes de los maxares, gobernando ente'l 858 y el 895. Siete xefes tribales húngaros xunieron simbólicamente los sos siete tribus sol so mandatu como Gran Príncipe en celebrando una ceremonia (el pactu de sangre). La gran federación de tribus resultante yera conocida n'húngaru como fejedelemség ("principáu").
El socesor de Álmos, Árpád, convertir nel únicu líder, totalmente aceptáu polos sos súbditos, y condució a cerca de 300.000 maxares dende Asia escontra la Llanura Panónica nel 895. N'ocupando esi territoriu, los maxares empezaron a realizar incursones por toa Europa, en forma d'espediciones de saquéu, o tamién como mercenarios de los reinos en que s'estremara'l Imperiu carolinxu.
Tres la muerte de Árpád asocediéron-y el so fíu Zolta y el so nietu Taksony na xefatura de la confederación de tribus. Dientro d'esti enorme y difusu proto-Estáu (si puede otorgáse-y esti apellativu), cada tribu o rexón siguía conducida por dellos xefes o comandantes que respondíen a les órdenes del Gran Príncipe. Ente los comandantes más destacaos topábense Lehel, Botond y Bulcsú, ente otros, quien batallaron contra l'Imperiu Bizantín y contra los reinos d'Europa central.
Magar esistía la figura del Gran Príncipe, el so poder y conducción central debilitárase; y, anque caltenía la reconocencia de los xefes tribales locales, nun yera obedecíu ciegamente. Les tribus dientro de la federación conducíen campañes militares independientemente les unes de les otres ya inclusive introducíen cambeos políticos y relixosos nos sos dominios. Esi foi'l casu del xefe Gyula de Transilvania, qu'en 950 viaxó a Constantinopla y fíxose bautizar so la fe cristiana ortodoxa oriental, se conviritó n'amigu del emperador Constantino VII y recibió el títulu de "patriciu". Volvió entós a los sos dominios y llevóse consigo un obispu griegu, Hierotheos, quien empezó'l procesu d'evanxelización na corte de Gyula. Mentanto los otros xefes húngaros siguíen profesando la so relixón pagana y calteníen el so tradicional estilu de vida, qu'incluyía les espediciones de saquéu por toa Europa.
Tres la so derrota na batalla de Lechfeld (955), los húngaros empezaron a abandonar les sos incursiones pol Imperiu Xermánicu y concentráronse na rexón de los Balcanes, de la que se sedentarizaban pasu ente pasu. A mediaos del sieglu X munchos xefes húngaros adoptaron el cristianismu ortodoxu polos sos contactos col Imperiu Bizantín, ente ellos el harka Bulcsú, que tamién recibió'l títulu de "patriciu" al ser bautizáu. D'esta forma, nes rexones orientales del Principáu húngaru, yá yera común atopase con misioneros ortodoxos unviaos por Constantinopla.
Como resultáu de los cambeos tanto internos como esternos, hacia l'añu 970 el Príncipe Géza d'Hungría adoptó'l cristianismu católicu (el mesmu de Roma y l'Imperiu Xermánicu), y procuró la so estensión ente los sos súbditos, de la qu'entamaba les estructures polítiques del poder central. Mientres los sos 25 años de reináu, apenes caltuvo guerres contra les naciones vecines. La so política pacifista foi reforzada polos matrimonios dinásticos ente los sos fíos y miembros d'otres cases reales, tou ello col fin de reafitar l'autoridá de los maxares na Depresión de Panonia.
Los esfuercios de Géza d'instaurar un poder central estable y de garantizar el tronu al so fíu Esteban nun tuvieron enforma ésitu, yá que tuvo que compartir el reinu con otros miembros de la so familia: Koppány, que tamién reivindicó'l tronu. La voluntá de Gèza, la de que'l so fíu heredara'l tronu, violaba'l derechu tradicional, na que prevalecía'l principiu de la veteranía (el derechu del hermanu de mayor edá). Koppány reclamó coles mesmes a la vilba de Géza, Sarolta.
La decisión de xunise al cristianismu sol patrociniu de Roma o de Constantinopla foi de vital importancia. Les conversiones llograes polos ortodoxos yeren más antigües (dende 948), pero la necesidá d'establecer bones rellaciones colos Estaos xermánicos, vecinos inmediatos, resultó ser razón más que suficiente pa definir l'enclín católica de los húngaros. Na seronda del añu 972 l'arzobispu de Mainz, Bruno de Querfurt, foi unviáu a Hungría pol papa Silvestre II; bautizando al Príncipe Géza y a la so familia. Géza tomó'l nome d'Esteban (la so esposa, Sarolta, fuera bautizada por un obispu griegu na so infancia).
La postrera de les incursiones húngares tuvo dirixida contra'l sureste, lo qu'empioró les rellaciones con Bizancio. L'anexón de Bulgaria pudo ser una alvertencia del emperador bizantín dirixida al principáu húngaru.
Tres la muerte de Géza, el so fíu Esteban asumió'l tronu del Principáu húngaru nel 997. Dos años dempués recibió del papa Silvestre II una corona y el títulu de rex fechu que se considera la fundación d'una nueva entidá política, equiparable a los reinos occidentales: el Reinu d'Hungría. El mesmu rei Esteban I d'Hungría foi darréu canonizáu (conociéndose nel santoral católicu como San Esteban d'Hungría).
Bibliografía
[editar | editar la fonte]- Kristó, Gy. Jánosi, M. Kordé, Z. Koszta, L, Petrovics, I, Szegfű, L. (1988). Az államalapító. Budapest, Hungría: Zrínyi kiadó.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑
- Principáu: S. Wise Bauer, The history of the medieval world: from the conversion of Constantine to the First Crusade, W. W. Norton & Company, 2010, p. 586. Ferenc Glatz, Magyar Történelmi Társulat, Etudes historiques hongroises 1990: Environment and society in Hungary, Institute of History of the Hungarian Academy of Sciences, 1990, p. 10. Acta historica, Volumes 105-110, József Attila Tudom. Bölcs. Kar, 1998, p. 28. Oksana Buranbaeva, Vanja Mladineo, Culture and Customs of Hungary, ABC-CLIO, 2011, p. 19
- Ducáu: Colin Davies, The emergence of Western society: European history A.D. 300-1200, Macmillan, 1969, p. 181. Jennifer Lawler, Encyclopedia of the Byzantine Empire, McFarland & Co., 2004, p.13
- Magyar Nagyfejedelemség o Gran Principáu: Hadtörténelmi közlemények, Volume 114 , Hadtörténeti Intézet és Múzeum, 2001, p. 131
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q2899771