Father John Misty - Mahashmashana (2024)

Net kaartje vr vredenburg gekocht. Melkweg was echt mindblowing! album is al te horen full op you tube en pindakazen

Hij is wel lekker productief, onze Father John Misty, ik speel zijn voorlaatste album nog steeds heel regelmatig….benieuwd naar dit nieuwe album met de opvallende titel.

Dit album heeft de zo geheten Wall of sound productie wat bij de gewaagde melodieën en songstructuren een bijzondere luisterervaring geeft. Dit album gaat nog een stap verder dan voorganger en introduceert ook andere genres als funk, sinatra style en rock naast de baroque pop. She cleans up is wel een erg rare uitstap naar rock en vind ik er niet oppassen. screamland is dan weer mij te modern geproduceerd met extreem veel limiting. De rest is wel weer wonderschoon, verrassend en een genot om naar te luisteren. Er is vooral veel te ontdekken vanwege die wall of sound. Ben benieuwd hoe hij dat live gaat bolwerken in Utrecht. Eigenlijk is dit precies het tegenovergestelde van waar Tillman mee begonnen is.

Mahashmashana, tis niet omdat ik wijs dat ge moet kijken Arno !

omg die was lang geleden

Father John Misty. het werd me doorlopend aangeraden, maar pas bij I Love You, Honeybear ging ik het eens proberen met een 3,5* als gevolg. Ik hoorde niet datgene waar velen zo voor vielen blijkbaar. Hierdoor liet ik Pure Comedy maar weer schieten en probeerde ik het opnieuw met God's Favorite Customer. Nope, weer die vermaledijde, ietwat nietszeggende 3,5*.

En toen was daar Chloë & the Next 20th Century, een album dat mijn top 10 over 2022 met gemak wist te halen. Een album waar de liefhebbers juist moeite mee hadden want bombast, kitsch en groots. Aha, zeggen de mensen die mij een beetje kennen dan: 'ik snap wel dat jij dat album goed vindt'.

Logisch dat de belangstelling voor Mahashmashana van mijn kant nu wel groot is. Zou ie terug gaan naar de basis of gaat ie verder waar hij is gebleven op de voorganger?! En dat laatste doet het zeker, maar ik hoor nu ook meer dingen: Lou Reed is niet ver weg op Josh Tillman and the Accidental Dose maar tegelijkertijd hoor ik ook Serge Gainsbourg of Jean-Claude Vannier (luister maar eens naar zijn album L'Enfant Assassin des Mouches). en dan heb ik het nog maar over één nummer, want er is nog veel meer: rock, funk, jazzy crooner invloeden en vooral vol, veel en groots. Kitsch?! Niet meer of minder dan op de vorige, maar ja toch ook wel een beetje (of beetje veel).

Voor mij is het wederom zwieren en zwaaien, anderen zullen het wederom niet pruimen.

Ik dacht dat we de meer dan geweldige albums dit jaar nu wel gehad hebben, maar niets is minder waar.
Van Mahashmashana ga ik net zoveel houden als van Chloë & the Next 20th Century, dat weet ik wel zeker!

Bij She Cleans Up krijg ik een enorm dEUS gevoel. Wat een heerlijk album is dit geworden.

She Cleans Up is juist een lekker tussendoortje

Heerlijk nummer komt gelijk binnen.

Aanbevelingen ook hier:
Father John Misty: Mahashmashana Album Review | Pitchfork
Father John Misty - Mahashmashana | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Stiekem weer een paar prachtige nummers, maar over de gehele linie wordt het me zoals altijd weer net iets teveel van het goede.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Father John Misty - Mahashmashana - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Father John Misty - Mahashmashana
Father John Misty laat ook op zijn nieuwe album Mahashmashana weer horen dat hij wat theatrale jaren 70 singer-songwriter muziek kan maken, maar beweegt zich ook in allerlei andere richtingen

Chloë And The Next 20th Century pikte ik pas vele maanden na de oorspronkelijke release van het album op, maar sindsdien koester ik het album van Father John Misty. De Amerikaanse muzikant keert deze week terug met Mahashmashana, dat begint bij het vorige album, maar vervolgens in vele richtingen beweegt. Father John Misty is nog altijd een meester in het maken van wat zwaar aangezette songs met echo’s van de grote singer-songwriters uit de jaren 70, maar Mahashmashana is een behoorlijk divers album, dat zich in meerdere richtingen beweegt. Het is soms wat veel van het goede, maar Father John Misty blijft toch vooral aan de goede kant van de streep en ruim ook.

Joshua Michael Tillman verdiende de kost enige tijd als drummer, onder andere in de band Fleet Foxes, maar brengt inmiddels ook al een kleine twintig jaar soloalbums uit. Dat deed de Amerikaanse muzikant in eerste instantie als J. Tillman, maar vanaf 2011 kennen we Joshua Michael Tillman vooral als Father John Misty. In al die jaren waren de albums van J. Tillman en Father John Misty voor mij persoonlijk geen zekerheid, al besprak ik er incidenteel wel eens een.

Het in de lente van 2022 verschenen Chloë And The Next 20th Century besprak ik pas aan het begin van 2023, toen ik het album in zoveel jaarlijstjes was tegengekomen dat ik het bijna als mijn plicht voelde om het album nog een keer te beluisteren. In een koude wintermaand viel opeens alles op zijn plek en sindsdien ben ik zeer gehecht aan het soms wat theatrale en zwaar aangezette, maar ook bijzonder sfeervolle en tijdloze album.

Chloë And The Next 20th Century klonk afwisselend als een jaren 70 album van Harry Nilsson, Randy Newman en Elton John, maar dan wel vertolkt door Father John Misty. Door de opgebloeide liefde voor het vorige album van Father John Misty, dat ook wel wat deed denken aan de net wat minder bombastische albums van Rufus Wainwright, schreef ik het deze week verschenen Mahashmashana als eerste op voor een recensie.

Met Mahashmashana heeft Father John Misty wederom een ambitieus album gemaakt. Je hoort het direct in de openingstrack en titeltrack, die maar liefst negen minuten duurt en waarin Father John Misty direct alles uit de kast trekt. Het is een track die herinnert aan de al eerder genoemde singer-songwriters uit de jaren 70, maar dan wel bijgestaan door een heel leger aan muzikanten en geproduceerd door Phil Spector in een bui waarin er nog wel een schepje bovenop kan.

Het klinkt barok, bombastisch, pompeus en bijna overdadig, maar net als het teveel dreigt te worden neemt de muziek gas terug en is er voor de stem van Father John Misty, die uitstekend gedijt in een wat voller klankenpalet. Alleen door de titeltrack vind ik Mahashmashana al een fantastisch album, maar het album bevat na de imposante openingstrack nog ruim veertig minuten muziek.

In die veertig minuten laat Father John Misty horen dat hij meer kan dan tijdloze en wat theatrale singer-songwriter muziek maken. Mahashmashana is een verrassend divers album, waarop de Amerikaanse muzikant steeds weer andere wegen in slaat. De zwaar aangezette openingstrack wordt gevolgd door een wat venijnige maar ook groovy en Bowiesque rocksong (She Cleans Up), die weer wordt gevolgd door een wat broeierige track (Josh Tillman And The Accidental Dose), die ook op Lou Reed’s New York had kunnen staan.

Het sfeervolle en met veel strijkers opgetuigde Mental Health klinkt zoet en sprookjesachtig en ligt weer wat meer in het verlengde van de songs op Chloë And The Next 20th Century en ook in de twee tracks die volgen domineert de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Het is wederom wat zwaar aangezet, maar echt prachtig uitgevoerd.

Father John Misty lijkt weer geland, maar komt in het ruim acht minuten durende I Guess Time Just Makes Fools Of Us All met een funky injectie op de proppen, waarna het album zeer stemmig met heel veel strijkers en een sfeer die herinnert aan de albums van de grote crooners uit de jaren 50 en 60. Het is absoluut veel dat Father John Misty uit de speakers laat komen, maar ik vind het ook dit keer prachtig. Erwin Zijleman

Beetje hit-or-miss, met 'miss' in de zin dat ik sommige nummers niet echt voel. De opener en Screamland springen er voor mij uit, maar sommige nummers – zeker die in het verlengde van Chloe liggen – worden wat dweperig. Mental Health is wel tekenend voor dit album; muzikaal best interessant, maar ik haak af door het continu herhaalde 'Mental Heeaaalth'. Gelukkig heeft FJM zijn stem mee, waardoor zijn muziek nooit onplezierig is om naar te luisteren.

Ik kende deze artiest alleen van naam, maar een recensie in De Volkskrant triggerde me en nu staat het album op repeat. Wist vooraf niet wat ik kon verwachten en ben aangenaam verrast. We gaan zien wat die eerst luisterbeurten opleveren.

Voller, grootser, betoverender: Father John Misty imponeert met zijn zesde album ‘Mahashmashana’
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

De Volkskrant schijnt dat effect te hebben op mensen

De vorige was al heel groots en vol. Deze is een tikkeltje bedaagder voor Tillman's doen.

Tja.....dat is natuurlijk ook maar één mening, maar die zorgt er soms voor dat ik een artiest check die ik over het hoofd zag. Net als OOR én MM trouwens.

Wat een heel fijne verrassing, deze plaat! Ik kan het niet helemaal onder woorden brengen, maar ik heb een ingewikkelde band met Father John Misty. Soms vind ik 'm heel goed, een andere keer doet het me heel weinig en lijken al zijn nummers wel op elkaar. Maar deze plaat overtuigde me al in de 1ste luisterbeurt. Heerlijke instrumentatie, en het viel mij tijdens het luisteren helemaal niet op dat de meeste nummers zo lang duren. Deze gaat hier nog eventjes vaak gedraaid worden vooraleer ik m'n lijstje met de top 10 albums van 2024 maak!

Gewoonlijk probeer ik de singles van een album waar ik heel erg naar uitzie, niet te vaak (één of twee keer) te draaien voordat ik het volledige album kan horen. Toen deze zomer I Guess Time Just Makes Fools of Us All uitkwam, had ik gemist dat dit een voorbode voor een nieuw album betrof, ik dacht dat het alleen een 'extra' nummer van zijn greatest hits was (want dat het was het óók). Het kwam mooi uit dat ik dacht me niet te hoeven inhouden, want al vanaf de eerste luisterbeurt was ik volledig verslaafd aan deze song. Met afstand mijn meest gedraaide song van de zomer, misschien wel het jaar (ieder geval stevig ingeklemd tussen nummers van Nick Cave en The Smile).

Maar dat ik dit nummer zo onderhand al kon dromen, doet niets af aan de kracht ervan, ook in de context van het album. Het blijkt namelijk wel een beetje het buitenbeentje te zijn, deze funky trip die me afwisselend doet denken aan Dylan in zijn Christelijke periode en Lennon die met disco flirt. Een buitenbeentje dat het voor elkaar krijgt om maar niet te vervelen. Net zoals het tweede single Screamland maar niet lukt, om eens níet mijn hart uit mijn lichaam te scheuren, elke keer dat dat refrein erin knalt, welhaast de boxen opblazend.

En dan heb je al ongeveer een kwart van deze plaat gehad, want dat heb je met platen waar weinig tracks op staan. Maar ik hóu van platen met weinig-maar-wel-hele-lange tracks, denk ook bijvoorbeeld aan Bowie's Station To Station en - het hier in een nummer ook geciteerde - Astral Weeks van Van Morrison. Het maakt van Mahashmashana een veel krachtigere plaat dan bijvoorbeeld Pure Comedy, de enige andere Father John-plaat die qua grootsheid hiermee te vergelijken valt. Maar die duurt een minuut of twintig te lang, waardoor de muzikale en tekstuele intensiteit wat dood slaat.

Wat Mahashmashana ook anders maakt dan al zijn andere platen, is dat hier muzikaal (vooral in de arrangementen) zo ontzettend veel gebeurd (het openingsnummer zou ik willen omschrijven als 'Phil Spector on lsd') dat het wel moeilijk is om de aandacht bij de teksten te houden. Terwijl wat ik daarvan opvang - per luisterbeurt steeds wat meer - zo briljant is als altijd: genadeloos sardonisch naar zichzelf en de maatschappij waar we ons in bevinden. Maar zijn pronkende preekstem raakt soms verzopen in alle sounds. Het maakt het beluisteren van dit album wel enigszins uitputtend, maar toch staat er geen noot teveel op, alles klopt met elkaar.

En net wanneer je wel toe bent aan een beetje lucht is daar dat heerlijke I Guess Time dan weer. Om vervolgens af te sluiten met het romantische Summer’s Gone, dat teruggrijpt op zijn vorige album (het jazzy Chloë) dat ik in tegenstelling tot velen zeker geen mindere plaat vond.

Maar ik hoor hier verwijzingen naar ál zijn eerdere werken (de Costello-achtige amfetaminen-rock van She Cleans Up had zo op Fear Fun gepast, de desoriënterende ontboezemingen van The Accidental Dose op Customer of Honeybear), en toch klinkt Mahashmashana als geen enkele ander Papa Sjon-album. Want dat waren stuk voor stuk prachtfilms, maar dit is de IMAX-versie. Óp naar het volgende level.

Kanonnen.... wat een plaat! Ik was vadertje Jan een beetje kwijtgeraakt na God's favorite, maar ik zette dit gisteravond op en werd meteen weggeblazen en gegrepen. Weelderige pathos zoals alleen Father John Misty dat kan.
Nog even verder luisteren, maar op het eerste gehoor een hele knappe plaat!

Soms barokke, uitbundige pop, soms introspectieve ballads, soms puntige mini-rockertjes. Het geluid van Father John Misty, die met het verstrijken der jaren alleen nog maar beter is gaan zingen. Titelnummer en openingstrack ontspoort in een emotionele uitbarsting van zang, strijkers en saxofoon. Daarna speelt Josh Tillman weer de enige rechtmatige erfgenaam van Elton John in de vorm van uitermate fijne gitaar- en pianoliedjes. Het is een bij vlagen overweldigende plaat geworden, dit Mahashmashana. De (zelf)spot is nooit ver weg, hier en daar vol en vet aangezet. Maar dit album is misschien wel de beste uit zijn inmiddels best wel imposante oeuvre

Ben ik de enige die bij She Cleans Up aan Stuck in the Middle with You moet denken?

Alleen al het openings- en titelnummer maakt dit album geniaal.
Echter… Guess Time Just Makes Fools of Us All…..
dat maakt het af. Wat een nummer!
Het album schuurt tegen de 5 sterren.

Dat openingsnummer is echt prachtig.