Lady Blackbird - Slang Spirituals (2024)

Het is wel echt een ladies jaar als ik kijk naar de interessante releases. Een trend die is langer bezig is, wat mijn smaak betreft dan.
Het upbeat Reborn is wel egg poppie helaas. Dan hoor ik Dark days (te vinden op Moby - Always Centered at Night (2024) veel liever.
Desalniettemin een album om naar uit te kijken.

Hier heb ik veel zin in. Van haar vorige album én haar optreden in Paradiso geniet ik nog steeds, dus kom maar door met deze en live in Carré.

Openingsnummer is geweldig!

Heb de EP al een tijdje in huis. Ben benieuwd of de liefhebbers van het eerste album deze nieuwe richting gaan omarmen. Ik vrees van niet. Voor mij persoonlijk heeft dit een te hoog YMCA gehalte. Jammer.

Ik kan juist niet wachten op dit nieuwe album van deze queer powervrouw! Het debuut is zo sterk, dat moet je niet nog eens over willen doen. Ik juich het toe dat het nu een andere wending neemt en de singles bevallen me goed.

Prima aERodynamIC, interesse om deze EP over te nemen?

Nah, ik koop liever het album

Zo dan. Dit gaat even schrikken worden voor de liefhebbers van dat schitterende debuut van Lady Blackbird. De extravagante lady die inspiratie opdoet bij Grace Jones en door haar eigen queer-zijn opkomt voor rechten van lgbtq en nog meer alfabetletter-minderheden. Dit gegeven draagt bij over hoe zij zich graag presenteert en is van invloed op haar teksten: je moeten bevrijden van een juk dat je jarenlang draagt.

De power vocalen zijn terug, maar verder is dit andere koek. De jazz is nauwelijks nog hoorbaar en de soul wordt rijkelijk omarmd met hier en daar een vleugje gospel. En dat gebeurt volvet met koortjes en al. Denk aan recente artiesten als Anastacia of Yola, maar uiteraard put Marley Munroe wel degelijk uit een verder verleden.
Op dit album ook een cover van Bettye Swan's When the Game Is Played on You die ze een eigen draai geeft.
Afsluiter Whatever His Name is een psychedelische trip waar je al helemaal niks meer terug herkent van de 'jazzy Lady Blackbird'.

Het debuut was magisch en betoverend (ook live). Slang Spirituals is meer feest en vier de vrijheid. Het is dat ik niet vies ben van deze richting, maar zo mooi als Black Acid Soul is het niet en daar kan ik mee leven. Op een herhaling zat ik niet te wachten want dat zou als snel een wat minder indrukwekkende kopie zijn geworden ben ik bang. Nee, met dit feest ga ik graag de herfst in en voor wat meer sfeer staan er wel degelijk nummers tussen waar ik ook van kan genieten (Man on a Boat).

De rokerige jazz waar Lady Blackbird met snijdende emoties doorheen laveert is verdwenen. Overwegend ingeruild voor soul, met de tonen van gospel als hoofdmoot.

Brushes maken plaats voor bombast.
Voor hetgeen deze flamboyante dame liet horen op haar debuut, zijn dit hapklare brokken. Die worden weliswaar verdienstelijk, maar evenmin vervangbaar gepresenteerd.
De langste liedjes (doordrenkt van psychedelische soul) gaan er wat mij betreft met de prijs vandoor. Meer van dit had het album goed gedaan.

Dit is andere koek dan het debuut album: Van soul naar gospel. Van buitencategorie naar gewoon een mooi en solide album!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lady Blackbird - Slang Spirituals - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Lady Blackbird - Slang Spirituals
Na een fantastisch en vooral jazzy klinkend debuutalbum keert Lady Blackbird deze week terug met Slang Spirituals, waarop de Amerikaanse muzikante kiest voor meer soul en gospel, maar nog altijd de sterren van de hemel zingt

Black Acid Soul van Lady Blackbird kan de boeken in als een van de meest memorabele debuutalbums van de afgelopen jaren, maar hoe geef je een vervolg aan zo’n album. Lady Blackbird kiest voor een muzikale koerswijziging. Slang Spirituals verwerkt veel minder invloeden uit de jazz dan zijn voorganger en kiest vooral voor soul en gospel. Het subtiele geluid van Black Acid Soul is bovendien vervangen door een bij vlagen veel voller geluid dat zowel teruggrijpt op de soul uit het verleden als op die uit het heden. Gebleven is de geweldige zang, want Marley Munroe laat ook op het nieuwe album van Lady Blackbird weer horen dat ze behoort tot de beste soulzangeressen van het moment.

De Amerikaanse muzikante Marley Munroe debuteerde drie jaar geleden als Lady Blackbird met het bijzondere fascinerende Black Acid Soul. Black Acid Soul werd terecht onthaald als een sensationeel goed debuutalbum en als een van de allerbeste albums van 2021 en is sindsdien alleen maar indrukwekkender geworden.

Black Acid Soul maakte vooral indruk dankzij de fenomenale stem van de Amerikaanse muzikante, die direct werd vergeleken met een aantal hele grote zangeressen uit het verleden. Ik noemde zelf Billie Holiday, Etta James en Nina Simone als vergelijkingsmateriaal, maar ook de namen van een aantal andere grote jazz- en soulzangeressen uit het verleden zijn relevant. Het is een krachtige maar ook gevoelige stem die bij mij direct goed was voor kippenvel en dat nog steeds is.

Het was overigens niet alleen de stem van Marley Munroe die zoveel indruk maakte. Ook de wat broeierige en zich over het algemeen langzaam voortslepende jazzy instrumentatie voorzag het album van een bijzondere sfeer. De muziek op Black Acid Soul stond voor een belangrijk deel in dienst van de geweldige zang, maar het weergaloze pianospel van Miles Davis pianist Deron Johnson droeg absoluut bij aan de kracht van Black Acid Soul.

Het album maakte van Lady Blackbird een ster, waardoor we relatief lang hebben moeten wachten op het tweede album van de Amerikaanse muzikante. Het deze week verschenen Slang Spirituals heeft een aantal raakvlakken met Black Acid Soul, maar er zijn ook duidelijke verschillen tussen de twee albums.

Net als op haar debuutalbum zingt Marley Munroe ook op haar tweede album de sterren van de hemel. Zeker in de wat meer uptempo tracks op het album komt haar stem met orkaankracht uit de speakers, maar ook het tweede album van Lady Blackbird heeft zijn gevoelige momenten, waarin je hoort hoe mooi en soulvol de stem van de muzikante uit Los Angeles is.

In muzikaal opzicht zijn de verschillen tussen Black Acid Soul en Slang Spirituals een stuk groter. De wat broeierige en vaak ingetogen jazzy klanken op het debuutalbum van Lady Blackbird hebben plaats gemaakt voor een wat voller en bij vlagen heel vol klinkend soulgeluid. Het is een soulgeluid dat je aan de ene kant mee terugneemt naar de wat psychedelisch klinkende soul uit de jaren 60, maar de muziek op Slang Spirituals vindt ook aansluiting bij de soul van dit moment.

Naast invloeden uit de soul heeft het tweede album van Lady Blackbird ook een flinke gospelinjectie gekregen, wat ook uitstekend past bij haar imposante stemgeluid. Bij eerste beluistering verlangde ik toch wel wat terug naar de fraaie, wat subtielere en jazzy klanken op Black Acid Soul, want zeker bij de eerste kennismaking is Slang Spirituals af en toe wel heel veel van alles.

Zeker in de uptempo tracks gebeurt er in muzikaal opzicht van alles, haalt de stem van Marley Monroe vooral stevig uit en dan is er ook nog eens een gospelkoor dat het kleine beetje overgebleven ruimte met veel passie invult. Hiertegenover staan wel een aantal meer ingetogen tracks die dichter tegen het debuutalbum aan zitten en die ik persoonlijk het mooist vind.

Het tweede album van Lady Blackbird is uiteindelijk nauwelijks te vergelijken met het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante en mist wat mij betreft de pure magie van het debuutalbum, maar het is nog altijd een uitstekend en bovendien moedig album, dat weer een andere kant laat horen van Lady Blackbird, die wederom bewijst dat ze een geweldige zangeres met een bijzonder repertoire is. Erwin Zijleman

Blij verrast met de uptempo kant van Lady Blackbird. Haar geluid doet me ineens aan Yola denken.
Bij de eerste luisterbeurt waren "When the Game Is Played on You" en "If I Told You" de nummers die mij het best bevielen.

Schreef ik ook al. Ligt het toch niet aan mij

Ha, ik lees het net terug inderdaad.
Gek dat het bij het eerste album totaal niet in me opkwam. Puur vanwege de stijl van het album blijkbaar valt de stem gelijkenis me ineens op.

Wat mij betreft een fijne andere/nieuwe kant van Lady Blackbird. Het debuut overtreffen zal bij mij moeilijk gaan, maar ik kan deze kant van haar ook zeker waarderen. Haar in Paradiso gezien en straks in Carre; wat een feest. Vinyl schaf ik over een maandje aan. Ik ben nu op vakantie; luxe probleem.

Pfoe, dat valt niet mee - ook na 2 draaibeurten niet. De opener en nog een track verderop doen vermoeden dat Anastacia weer eens haar mond opentrekt; een andere associatie is die misthoornzang van Adele. Ja er staan, gelukkig ook nog 'rustigere' songs op, maar - zo vraag je je af - waarom zo nodig een sound-alike in het leven roepen? De AR-man van BMG? Als ik Betty Lavette wil horen zet ik die wel op; de gospel-achtige songs klinken het fijnst, maar ik vrees dat het geheel onvoldoende is voor de rechtvaardiging van een lp-aanschaf.

Zal het nog wel beluisteren, maar verwacht dat ik uiteindelijk niet boven de 3* ga uitkomen. Erg jammer!

Na een paar draaibeurten.. Het is inderdaad allemaal een stuk makkelijker, zoals ik bij de eerst single ook al vond. Op zich begrijpelijk en verstandig dat ze geen deel 2 van het bejubelde Black Acid Soul wil maken. Wellicht is dit een break van haar diepere soul/jazz stijl. Gek genoeg vind ik juist nummer 9 en 10 minder aangenaam hier. De rest is lekker fris en niets aan de hand (voor af en toe via Spotify) maar komt niet in de buurt van de moderne klassieker die ik haar debuut wel durf te noemen. When the Game Is Played on You ontstijgt de rest van de plaat.

Eerste luisterbeurt: één grote teleurstelling.
Tweede luisterbeurt: klinkt lekker.
Derde luisterbeurt: erg vette plaat.
Inmiddels veel aan het draaien. Mooi album en stiekem wel blij dat ze niet weer hetzelfde doet als op de vorige. Benieuwd hoe dit live gaat zijn.

Wat een teleurstelling dat mijn favoriete nieuwe jazz-zangeres ineens geen jazz meer maakt.. Vooral omdat ik inmiddels kaarten had gekocht voor haar concert, en toch stiekem nog hoop dat ze de hele jazzband het podium op schuift.
Ben na het horen van wat losse tracks een beetje bang geworden dit album te gaan beluisteren. Ga me er dit weekend toch maar aan wagen.

Via een recensie in platomania nieuwsgierig geworden naar het album. Ik kende de artieste nog niet, ik heb dus geen last gehad van de 'beïnvloeding' van haar debuut. Wat ik hoor is een sterk album, waarbij de zang heel goed is. EN ik mag het wel, dat een artieste besluit flink af te wijken van haar stijl op haar debuut, doch bij de rustige nummers zoals Man on a Boat en Someday we'll be Free een heel mooi hoofdknikje naar haar debuutalbum maakt.

Jazzsoul met gospel en popinvloeden waarbij de jazz naar de achtergrond is gegaan. Een mooie volle sound. Het zal voor sommigen wennen zijn, voor mij was het bij de eerste luisterbeurt al raak. Sterk gezongen, vlotte nummers afgewisseld met langzamere nummers. Wel met de kanttekening dat richting het einde de nummers ietsjes minder sterk lijken te zijn, doch dat herstelt Lady Blackbird heel goed.

Eigenlijk kijk ik nu al uit naar haar derde album. Simpelweg omdat ik heel nieuwsgierig ben en verwacht dat ze dan qua stijl een aantal nummers anders zal doen dan wat we nu al van haar horen. Dat is gaaf, een artieste die heel sterk haar eigen weg gaat.

Geweldig album; ook ik heb het debuut gemist. Zie hier toch wel een splitsing in reacties die beïnvloed worden door het debuut album met een andere stijl. Als ik helemaal bij ben met 'nog te luisteren' plaatjes uit 2024 ga ik die plaat ook eens rustig beluisteren. Misschien dat het bij wel andersom gaat zijn.

Het prachtige jazzy debuut van Lady Blackbird was me er eentje. Ze kwam binnen als een bom en wist ook live meer dan te overtuigen. Hoe maak je dan een vervolg op zo’n overtuigend debuut? Nou, dacht Lady Blackbird waarschijnlijk, door het helemaal anders te doen. Want ze is van de jazz meer richting de soul gegaan. Natuurlijk zat de soul ook al in haar vorige plaat, maar niet op de manier zoals dat op dit Slang Spirituals doet. De muziek van dit album komt echt op je af als luisteraar. De muziek is vol, de instrumentatie is rijk en er zit vaak een heel koor in je oor. Voeg daar dan ook nog de krachtige stem van Lady Blackbird aan toe en je denkt alleen nog maar: wauw! Er is dus een heel stuk meer soul dan jazz op dit album, maar de gospel (qua stijl niet per se qua tekst) is ook nooit ver weg. De backings nemen onder andere ook een grote rol op dit album. De nummers zijn allemaal lekker vol gestopt. De ene keer wat meer groove en de andere keer wat meer slow. Blackbird weet als zangeres ook heel beheerst de vibrato toe te passen. Haar stem doet je sowieso wel wat, die stem laat je niet onberoerd. Eigenlijk zoals dit hele album je als luisteraar niet onberoerd laat blijven.

Ondanks dat ik haar debuut fantastisch vind, heb ik altijd het gevoel dat dat album exact zo klinkt zoals je verwacht van het perfecte jazz/soul album. Alsof ze een blauwdruk heeft gevolgd (of juist gemaakt). En gek genoeg kleurt ze met haar opvolgers duidelijk meer buiten de lijntjes en dan leg ik het na een paar luisterbeurten weg. Ik vond destijds verandering niet fijn. Te poppy. Veel soulartiesten, waarvan ik het debuut goed vind, menen namelijk die weg in te moeten slaan bij hun tweede album. Misschien had ik dit in mijn achterhoofd, waardoor ik Slang Spirituals geen kans meer heb gegeven. Onterecht, want nu ik het er vanwege de jaarlijstjes toch maar bij heb gepakt staat het album onafgebroken aan. Ze heeft duidelijk nog veel meer in haar mars dan ze liet horen op Black Acid Soul. Wat dat betreft sluit ik mij helemaal bij Reijersen aan.

Eerste luisterbeurt... Teleurstelling
Tweede luisterbeurt...het klinkt vermoeiend
Derde luisterbeurt....ik wil dit zo graag goed vinden, maar wordt er niet warm of koud van.

Ik ben een paar tegenvallende releases van dit jaar aan het herbeluisteren, om te kijken of ik niet te streng was. Zo ook Lady Blackbird.
Helaas, Slang Spirituals blijft een album dat ik een paar keer heb geluisterd, maar het komt maar niet tot leven voor me. Haar debuut vond ik geweldig en prima dat ze wat anders doet, maar het klinkt (zelfs met koor) vlak. Haar stem is geweldig, maar het manko met dit album (en met zo veel hedendaagse soul albums ) is dat de productie te glad is. Ik wil gierende hammonds horen, schelle koperblazers en jankende gitaren. Maar in plaats van dat krijgen we een dappere poging tot een hedendaags soul/pop album, dat ongetwijfeld live geweldig tot zijn recht komt, maar het nu net niet is. Als album stelt Slang Spirituals helaas flink teleur.

Heeft iemand ervaring met dit album op vinyl? Lees op Discogs veel negatieve verhalen.