yeule - softscars (2023)

Ik vind het vervelend om in herhaling te vallen en over te komen als één of andere fanboy of hack, maar Dazies en Sulky Baby zijn toch met voorsprong - en het is niet eens close - het beste nieuwe dat ik gehoord heb op een jaar tijd - vooral in een periode waarin ik het gevoel weinig nieuwe muziek ontdek, deels omdat ik het niet trek en anderzijds misschien ook omdat ik wat verzadigd ben of het gevoel heb van de "this is it" al gevonden te hebben. En dit is nu dus de "this is it" voor mij.

Nochtans wordt er wel onder heel wat stijlen geswitcht, dit is eigenlijk toch wel weer een andere richting, meer 90's revival shoegaze en dream pop, minder de art pop, ambient pop, glitch en industriëlere van de 1ste en het 2e album. Maar met MBV en Slowdive in mijn top 10 artiesten dus opnieuw in mijn straatje.

Hopelijk halen de tien andere nummers hetzelfde niveau als Dazies en Sulky Baby. Zoja, dan zit een topnotering en hoge ranking er ook voor deze aan te komen.

Een knallende review van Pitchfork voor deze plaat: yeule: softscars Album Review | Pitchfork.

Disclaimer: ik heb nog niets gehoord en dat zal ik zeker gaan doen - gezien de behoefte aan hedendaagsche popmuziek alhier (nu zowel de producten van Romy én ene Olivia fiks tegenvallen) - en dan kom ik zeker terug.

Echter, vertrouwen op de regelmatig zwalkende recensies op PF staat wat mij betreft gelijk aan autorijdend de weg willen vinden in het Ruhrgebied mbv van een TomTom van zes jaar oud

Een track als Don't Be So Hard on Your Own Beauty hoor ik vooralsnog niet.

Daar ben ik het wel mee eens Mjuman. De waarde die ik hecht aan de PF-reviews grenst aan nihil, maar het is wel zo dat dit soort releases me volstrekt ontgaan waren als het niet voor die medium was.

Gelukkig heeft den Tidal deze ook in een mooie Dolby mix in de ether hangen, dus zal ik die vanmiddag ook maar eens aanslingeren.

Gaat hier ook gebeuren. Via datzelfde medium kan je ook die Olivia, Romy (én Roisin Murphy) vinden. Mijn aandacht op deze dame was echter al gevestigd door de promopraetsels van TornadoEF5 die vrij regelmatig te vinden is bij albums van miene smek.

Erg goed, moet het nog een paar keer draaien voor de nummers die nog niet gereleased werden als single, maar zeker niet minder dan de voorgaande twee albums.

Na een paar luisterbeurten is mijn conclusie dat het heldendicht wat Pitchfork schrijft, rijkelijk overtrokken is. Ja, dit is een fijne popplaat stampvol vakkundig geproduceerde liedjes, maar de impact is minimaal; het beklijft niet. De Dolby mix voegt in dezen wel echt iets toe; de muziek wordt nog dynamischer en het zorgt dat je wilt blijven luisteren. Echter, er zijn genoeg kanttekeningen te plaatsen.

Qua tekst vind ik het allemaal vrij matig. Het lijkt alsof de critic van PF gevallen is voor het trauma van yeule en daarbij niet meer kritisch is gaan kijken naar hoe dat trauma wordt omschreven. Non-binair in conservatief Singapore, zelfmutulatie als gevolg van niet jezelf kunnen zijn; dat is ook niet mis natuurlijk. "Losing the arms race / Your family's disgrace". Maar, qua schrijfwerk haalt ze het niet bij andere moderne godinnen zoals Lorde of Swift.

yeule is een exotisch popuitstapje wat op zich wel bevalt, maar in tegenstelling tot de stad Singapore zelf, geen blijvende indruk bij mij achterlaat.

Dat is jouw mening, maar ik ben het wel eens met Pitchfork hier. Ik denk ook wel dat Taylor Swift en Lorde niet te vergelijken vallen met yeule, dat zijn totaal andere stijlen. Ik denk ook wel dat dit meer gericht is naar jongere generaties zoals "Gen Z" (of die leeftijdscategorie). Daar zijn de meeste van haar fans te vinden. Muziek is altijd subjectief, een album reviewen is voor die reden dan ook lastig. Innovatie binnen pop is altijd een goede intentie, maar het is ook wel allang niet meer louter pop.

Nee hoor, een album reviewen is beslist niet lastig; dat doe je vanonder je eigen pet, mbv je eigen voorkeur. Afgezien daarvan zijn er recensenten die zelden een album echt negatief bespreken, om wisselende redenen.

Laat ik voorop stellend dat dit goed zal scoren bij de Grimes-liefhebbers. Ik vind het af en toe erg rommelig en ik ben bovendien niet iemand die de teksten uitpluist op biografisch gegevens dan wel parallellen, tenzij ze heel prangend zijn - daarvoor verwijs ik graag naar de teksten van bijv Antony/Anohni.

Bovendien heb ik een beetje moeite met die stem - er zitten wel aardige vondsten in; maar nergens raakt het me zoals Little Simz of FKA Twigs, om even twee andere millenial-loves te noemen.

Vwb Pitchfork wil ik wel graag een glashelder ijkpunt aandragen: kijk daar naar de identieke waardering voor de laatste twee National-albums en kijk naar de (divergerende) waardering hier. PF zal never nooit niemals mijn anker zijn - daarvoor hebben ze gewoon te vaak ernaast gezeten

De waardering hier is ook niet 'heilig'. The National is gewoon een populaire band, hier en ook relatief in de lage landen. Op RYM is het enthousiasme voor die band ook al een stuk milder. Deze zal duidelijk hoger scoren dan de meeste National albums na, op het trio Alligator, Boxer en High Violet. Niet dat het zelfs in de verste verte te vergelijken valt.

Pitchfork heeft veel van z'n pluimen verloren de laatste jaren. Niet muzikale elementen, zoals het feit dat yeule zichzelf non-binair noemt, spelen tegenwoordig de hoofdrol in hun recensies.

Neemt niet weg dat dit een bijzonder originele, verrassende en toegankelijke plaat is. Moeilijk om er een genre op te plakken, wat dreampop, noise pop en met Fish in the pool krijgen we zelfs een heerlijke piano wals. De productie is ook geweldig, met de koptelefoon zijn alle details een plezier.
Op RYM boven de 3000 stemmen op enkele dagen en voorlopig nr 2 van dit jaar, ik kan daar best inkomen

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: yeule - softscars - dekrentenuitdepop.blogspot.com

yeule - softscars
yeule maakte op het vorig jaar verschenen Glitch Princess de popmuziek van de toekomst en herhaalt dit kunstje op het minstens even ongrijpbare maar ook minstens even fascinerende softscars

De uit Singapore afkomstige yeule leverde vorig jaar met Glitch Princess een onverwacht jaarlijstjesalbum af. Het is een album dat is te omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden, maar ook als een onuitputbare bron van goede ideeën. Het is een omschrijving die ook van toepassing is op het nieuwe album van yeule. Op softscars klinkt yeule weer flink anders dan op haar vorige album, maar het is wederom een ongrijpbaar album dat het ene moment redelijk toegankelijke popsongs laat horen, maar hier het volgende moment weer mijlenver van verwijderd is. Het is een album dat 1001 invloeden verwerkt, maar uiteindelijk blijft yeule volkomen uniek.

In mijn jaarlijstje over 2022 was Glitch Princess van yeule wat mij betreft een van de meest bijzondere albums. Het is een album waar ik in eerste instantie helemaal niets mee kon, tot de puzzelstukjes in elkaar begonnen te vallen. Glitch Princess was een vat vol tegenstrijdigheden, waarin yeule af en toe dicht tegen de erkende popprinsessen van het moment aan kroop, om zich er niet veel later weer totaal van te vervreemden. Glitch Princess trok niet alleen in muzikaal opzicht de aandacht maar baarde ook opzien door de presentatie van yeule als een ‘non-binaire cyborg’, wat het album voorzag van een futuristisch tintje.

Ik sloot de inleiding van mijn recensie van het tweede album van yeule af met de volgende woorden en daar sta ik nog steeds achter: “Glitch Princess is soms mooi en ingetogen, maar net zo makkelijk hard en pompeus. Soms klinkt het album verrassend toegankelijk, maar yeule zoekt ook het experiment. Na één keer horen vond ik het vreselijk, na vijf keer horen bijzonder en na tien keer horen geweldig. yeule maakt op Glitch Princess de popmuziek van de toekomst.”

Deze week keert het alter ego van de uit Singapore afkomstige maar tegenwoordig vanuit Londen en Los Angeles opererende Nat Ćmiel, die werd geboren als Natasha Yelin Chang, terug met een nieuw album, softscars. Het is een album dat net als zijn voorgangers is te omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden, maar softscars is een ander album dan Glitch Princess. Je hoort het direct in de openingstrack, waarin yeule zich omringt met de bocht uit vliegende gitaren en het in vocaal opzicht uitschreeuwt. Het is een ruwe uitbarsting die wordt gevolgd door een redelijk conventioneel popliedje, al is conventioneel een begrip dat in het woordenboek van yeule niet voor komt.

Net als zijn voorganger is softscars is muzikaal opzicht een spannend album, want het kan meerdere kanten op. Wanneer yeule kiest voor subtiele elektronische klanken en wat steviger aangezette beats hoor je redelijk toegankelijke popsongs, al blijft het even wennen aan de zachte en af en toe vervormde zang. Ook op softscars kan yeule echter ook stevig tegen de haren instrijken, bijvoorbeeld met een bak herrie, al is het zwaar vervormde geluid uit de openingstrack (gelukkig) een uitzondering. Invloeden uit de 90sn indierock en shoegaze komen meer dan eens voorbij, maar yeule verwerkt ze op geheel eigen wijze.

Het nieuwe album van yeule is waarschijnlijk te excentriek om de muzikant uit Singapore te scharen onder de meest succesvolle popprinsessen van het moment, maar zelf vind ik het album niet misstaan tussen de albums van deze popprinsessen, al is yeule de tijd flink wat jaren vooruit.

Het leuke en interessante van Glitch Princess was dat het album steeds weer nieuwe dingen liet horen en dat is op softscars niet anders. Het nieuwe album van yeule is niet alleen een vat vol tegenstrijdigheden, maar ook een schatkist vol goede ideeën. Deze goede ideeën zijn gevoed door uiteenlopende genres en bestrijken een aantal decennia popmuziek, maar de muziek van yeule klinkt ook uniek, al doet het me af en toe wel wat aan de muziek van Grimes denken.

Of softscars net zoveel impact op me gaat hebben als het briljante Glitch Princess durf ik nog niet te voorspellen, maar na een paar keer horen durf ik al wel te beweren dat yeule met softscars een van de meest bijzondere popalbums van 2023 heeft gemaakt en iedere keer als ik naar het album luister valt er weer iets nieuws op zijn plek. Erwin Zijleman

Denk je niet dat je een beetje een boeman aan het creëren bent? Het woord "non-binary" wordt welgeteld één keer genoemd in de Pitchforkrecensie, en - vooruit - het woord "gender" ook één keer. Om op basis daarvan te concluderen dat Pitchfork onterecht de hoofdrol aan deze onderwerpen toedicht lijkt me een beetje overdreven. Zeker omdat deze onderwerpen wel degelijk expliciet terugkomen in yeule's teksten van yeule; het helemaal niet noemen zou dan juist vreemd zijn lijkt me.

Goed, over de muziek: de singles van dit project zijn erg fijn, zoals bij hun vorige albums. Toch merk ik dat ik een beetje uitgekeken raak op dit hoekje van RYM-core. Ik heb het gevoel dat er een soort toolkit is waar veel gen-Z artiesten uit putten: hypergedetailleerde producties, een mix tussen elektronica en shoegaze, ambitieuze teksten over (gender)identiteit/de digitale wereld, en glitchy zang, om maar wat te noemen. Als je muziek hoofdzakelijk uit deze toolkit bestaat moet je naar mijn mening wel met goede songwriting op de proppen komen, anders krijg ik een beetje een esthetiek-boven-inhoud-gevoel. En dat krijg ik hier. Dat wordt niet geholpen door de teksten die soms wel echt wat te corny zijn (zingen over genderidentiteit, goed en leuk! Maar "There is a boy and girl inside me, too/Non-binary, it's true" is van het niveau middelmatige Drag Race-verse)

Ik vermoed soms dat we naar deze golf gaan terugkijken zoals we momenteel de 2010 hipsters-met-baardenfolkgolf beschouwen: er waren een aantal pareltjes, maar het was allemaal wel heel erg een product van z'n tijd, en de hoogdravendheid van het genre staat niet altijd in verhouding tot de kwaliteit van de muziek. En ondanks een paar knallers van singles, weet ik dus niet of yeule het gros van hun tijdgenoten overstijgt.

Koen St
Al gecheckt deze??!?!?!

Als ik naar yeule luister voel ik me echt een oud wijf dat niet meer mee kan komen met de hippe nieuwe dingen.

Heb zo het vermoeden dat het wederzijds is: als yeule een blik zou werpen op jouw activiteiten, zou haar de lust en de rust, een bijzondere vorm van energie, ontbreken om hetzelfde te ondernemen.

Deze hyperpop beklijft hier niet echt.

Het gaat natuurlijk om het grotere plaatje.

Ah, juist.