Little Richard - Here's Little Richard (1957)

Ik zat laatst stil bij dit album.

O, wacht, 1 april is al voorbij. Sorry, bovenstaande heb ik niet gezegd!

Elvis, Buddy, Carl, Jerry lee, Chuck en Little Richards, fab. Ver, heel ver voor mijn tijd maar de opnames die ik van de oer rockers klinken nog steeds fris en vol passie en energie. Het is duidelijk waar Beatles, Stones etc. goed naar hebben geluisterd, maar dat is geen geheim, beide bands hebben deze namen veel genoemd en geëerd en ze veel gecoverd in hun begindagen.
Deze gisteren voor €10,- op de kop getikt, een koopje.

Ik heb een LP uit 1970 die heet Little Richard's Greatest Hits! Deze heeft precies dezelfde tracklist. Dus conclusie: deze debuur-LP bevat direct al zijn grootste hits.

debuut-LP

Erg leuk debuut van Little Richard. Dat hij charismatisch figuur was in die tijd (en misschien zelfs nu nog is), lijkt me vrij duidelijk. Dit album spreekt op dat vlak zo tot de verbeelding dat de muziek voldoende is.

De energieke klasbak blaast in minder dan een halfuur de luisteraar volledig weg. Sterker nog; hij doet dat eigenlijk reeds in de eerste 2 minuten en 26 seconden die opener Tutti Frutti in beslag neemt!

En hoewel dat nummer altijd wel 's mans signature song zal blijven, is het daarna zeker geen armoe troef: Rip It Up, Long Tall Sally, Jenny Jenny, Slippin' and Slidin'... stuk voor stuk uitmuntend, je kan er simpelweg niet stil op blijven zitten!

Vooral in het tweede deel van de fifties vierde Rock 'n Roll hoogtij; wat een feest moet dat niet zijn geweest, daar als teenager in rond te hangen..

4,5 sterren

Dit is een prima album; 60 jaar oud inmiddels en nog steeds zeer aanstekelijk. Op het album staat eigenlijk geen zwakke song en de kwaliteit van de liedjes is zeer constant. Goede stem en de solo's met de saxofoon zijn mooi. Een minpunt is dat de teksten niet zeer hoogdravend zijn, maar dat is inherent aan het genre.

Grappig dat je het Rock 'n Roll noemt. Ik heb ooit een interview met Little Richard gezien waarin hij zelf beweert dezelfde stijl qua muziek te hebben als Wilson Pickett, maar dat zijn publiek hoofdzakelijk blank is, en bij Pickett hoofdzakelijk zwart. Hij beweert hierin ook dat zijn muziek idd Rock 'n Roll genoemd wordt, en de muziek van Wilson Pickett wordt Soul genoemd. Hij begreep het niet, en ik ook niet !! Hij wordt ook vergeleken met Elvis, Jerry Lee en Buddy Holly, en Pickett met Otis Redding, Solomon Burke en Sam Cooke. Hij is zwart, maar lijkt net als Chuck Berry geadopteerd!

Beetje rare opmerking, want ondanks dat het gepopulariseerd is door een aantal blanke performers is rock & roll van oorsprong toch echt een zwart genre. Hoezo geadopteerd?

Van soulartiesten die je noemt, of überhaupt van het soulgenre, was ten tijde van deze plaat nog geen sprake. Er werd wel al een fundering gelegd in de vorm van rhythm & blues, wellicht doel je daarop. Ik kan me wel goed voorstellen dat hij dergelijke soulartiesten heeft geïnspireerd - vooral met zijn gepassioneerde zang. Ik kan me ook voorstellen dat het interview over zijn latere jaren ‘60-werk ging, maar dat ken ik niet zo goed. Toevallig is er ook een link met Pickett: beiden hebben een jonge Jimi Hendrix in hun band gehad. Maar als hij Pickett specifiek noemde in het interview, moet het sowieso om een jaren ‘60-interview gaan: ik kan me voorstellen dat hij niet meer van het rock & roll-stempel afkwam, en dat dat hem frustreerde. Dat stempel komt echter niet uit de lucht vallen: een plaat als deze lijkt mij namelijk nog heel erg rock & roll. Er zijn hier ook al R&B-invloeden te vinden overigens: die saxofoon bijvoorbeeld. Al is het lastig, want de term R&B werd destijds vaak voor alle zwarte muziek in Amerika gebruikt. Het onderscheid tussen rock & roll en rhythm & blues kon ook vaag zijn.

R.I.P. Little Richard. Wat een stemgeluid en wat kon ie swingen. vooral die breakdowns zijn genieten. Je ontkomt er niet aan dat de productie wel erg gedateerd klinkt, maar het enthousiasme van Richard maakt zo veel goed

Little Richard voelt voor mij toch vooral als de categorie muzikanten die een onweerlegbare niet te ontkennen impact hebben gehad op de moderne popmuziek, maar - lost van die significantie - ook weinig beluisterbaar zijn vandaag de dag. Het succes van Little Richard, en het album Here's Little Richard, heeft een zodanig grote impact gehad op de pop, dat alles met terugwerkende kracht flauw en voorspelbaar aanhoort. De grote lading aan Rock & Roll nummers die na dit album uitkwamen en dezelfde bluesschema's, dezelfde ritmes, dezelfde thema's en dezelfde riffs nabootsen zijn ontelbaar. En daarom is dit een album dat ik maar met moeite een eerlijk cijfer kan geven: als het gaat om de objectieve originaliteit van dit werk, scoret dit een dikke tien, maar zelf heb ik 'm na de eerste luisterbeurt afgezet en niet meer naar terugverlangt.

Liedjes als Tutti Frutti, Can't Believe You Wanna Leave en Rip It Up zijn historische pareltjes die je, in origineel of als flauwe cover, zo vaak hebt gehoord, dat je ze nog amper goed kan waarderen op gezonde afstand.

Ik ben jaloers op zijn goede gebit!