Streets - Crimes in Mind (1985)

Klassieker uit de AOR tijd van de jaren 80
Heel goed album van de Kansas Zanger Steve Walsh
en City Boy gitarits Mike Slamer
Die net een fantastiche cd heeft uitgebracht met zijn band Slamer
4,5 *

Heelijke rock met ,in mijn ogen althans,de beste zanger.

Typisch Amerikaanse AOR/hardrock zoals je die zo vaak hoort in (uiteraard) Amerikaanse films/series uit de jaren '80.
Echt, in een Miami Vice-aflevering had bijvoorbeeld een Don't Look Back geen slecht figuur geslagen!

Voor mij persoonlijk niet de klasse van een Journey, Strangeways of een Shooting Star, maar er staan toch enkele degelijke tracks op.

Heerlijk album! AOR van de bovenste plank. Maar ja, met zulke toppers in de band kan dat ook haast niet anders. Slamer, Walsh en Greer weten wel hoe je een goed nummer in elkaar moet zetten.

Prima AOR schijfje. Op vinyl.

Toen ik deze plaat zag liggen dacht ik gelijk dat dit de band van Walsh en Slamer moest zijn. Na het bekijken van de achterkant werd mijn vermoeden bevestigd en besloot ik hem mee te nemen. Ik zal hem dit weekend eens beluisteren!

Ga je geen spijt van krijgen!

Ha! Wat een heerlijke greep terug in de tijd van de gloriedagen van de AOR.
Het album begint gelijk met "Don't Look Back" waarop het klasse gitaarwerk van Slamer gelijk al goed te horen is. Ik heb overigens nog een krakerige video van dit nummer op youtube kunnen vinden!
Verder weten nummers als I Can't Wait en Rat Race (met lekker sfeervol keyboardspel van Walsh) ook goed te overtuigen. Een heerlijk album dat veel liefhebbers van AOR wel zal kunnen aanspreken. Vooral aan te raden voor de liefhebbers van het latere werk van de mannen, zoals Seventh Key.

Alle namen, van de mensen die op deze plaat spelen, zijn al genoemd, maar niemand noemt Beau Hill.

Toch wel dé producer voor dit soort muziek. Daar waar Neil Kernon op de eerste plaat een harde, rauwe sound neerzette, tilt Beau hier de band naar ongekende hoogten.
Hoe hij het doet weet ik niet, maar de plaat klinkt rauw, warm, melodieus, vol, open en precies wat Streets nodig had. Zelfs de electronische drums klinken rauw en heavy.

Walsh had zomaar met deze plaat kunnen doorbreken met zijn Streets. Maar hij zou zich toch weer richten op Kansas. Samen met Billy Greer en Steve Morse maken ze Power, wat ook een lekkere harde rockplaat is.

niks aan toe te voegen

Beest van een AOR album met de super Kansas zanger Steve Walsh.
I Can't wait barst van gave soli echt een top(!) nummer.
Jammer dat deze band maar 3 albums maakte.....

Eindelijk deze op lp. En wat knalt deze hard en heerlijk uit de speakers zeg.
Wat een vuur, wat een power. Zwaar overgeproduceerd, en hier kan je waarschijnlijk menig alt-rocker mee het huis uit jagen. Maar ik lust dit wel graag.

+1! Prachtig album en inderdaad heerlijk geproduceerd. Wat snappen alt-rockers nou van productie joh

Ik snap niet helemaal waarom dit qua productie een alt-rocker het huis uit zou jagen, er zijn toch legio alt-rock platen die kraakhelder (en dan kan het nog steeds vet klinken) geproduceerd zijn? Het is eerder de mainstream muziekstijl met vooral de bijbehorende 'extraatjes' als keyboards en effecten waar de meeste alt-rockers niet op zitten te wachten. Zelf eet ik wat dat betreft van twee, of eigenlijk nog wel meer, walletjes. Een plaat als deze kan ik, zij het op z'n tijd, zeker smaken. En dat resulteert hier in een nette:

7.

Ik kan me zo onwijs voorstellen dat vrienden van mij die meer in de jaren 70 en 90 rock hangen, dit snel zullen afdoen als: plastic, gelickt, gedateerd, overgeproduceerd, etc. ,

Maar het was ook gewoon een grapje van me.

Gelikt is het zeker, hoewel de gitaar nog voor wat ruwe randjes zorgt.

Indertijd kort na verschijnen gekocht, want in 1985 was ik dankzij het werk van Kansas een enorme fan van Steve Walsh geworden. Of het door een recensie in Oor was of dat ik de elpee in de alternatieve platenwinkel van de Grote Stad tegenkwam, weet ik niet meer. Wel herinner ik me een mooie voorjaarsavond, april of mei. De speakers luid, knalde de muziek in mijn zolderkamer, een grote grijns op mijn gezicht brengend. Het was tevens mijn eerste kennismaking met Streets, waarbij ik bovendien een hoes zag waarvan ik onder de indruk was. En ben. Prachtige tekening van een onbekende kunstenaar. Een kogel in het licht en een sigaret in de schaduw. Mijn hoge verwachtingen werden nergens teniet gedaan.

De slotnoten die Walsh in opener Don't Look Back zingt bijvoorbeeld, dat fantastische rauwe randje in diens stem... Kippenvel van schoonheid. En zo gaat het door, het ene na het andere nummer. Variatie is troef tussen uptempo en midtempo nummers, maar altijd blijft er tempo: de "verplichte" ballade ontbreekt. Hoezee! Jaaa, Broken Glass mag langzaam zijn, het klinkt anders dan wat ik doorgaans als ballade beleef: intenser, spannender en die stém met dat gitáárwerk... Huiveren van schoonheid. Dan het heerlijke gitaarintro van Hit 'n Run dat uptempo en melodieus uit de boxen komt gestormd, alweer een heerlijk nummer met wederom een fraaie solo, gevolgd door het midtempo titellied.
Ook op de tweede plaatkant (vanaf I Can't Wait) blijft dit hoge niveau met dat stoempende ritme. Maar ook een eenvoudiger compositie als Desiree met de bijna huilende vocalen mag er zijn. Mijn absolute favoriet is Rat Race, met zijn sterke opbouw en een tekst die mij tot de dag van vandaag doet nadenken als het in werk of privé idioot druk wordt: "Do you wanna join the rat race?". Of het gekke intro van Turn My Head, het emotierijke nummer dat swingend de plaat afsluit?

Wat verder opvalt is dat Walsh en de Britse gitarist Mike Slamer bijna alle nummers gezamenlijk schreven, vaak samen met liedschrijver Randy Goodrum. De solo's en licks van Slamer zijn nergens lang, het liedje staat centraal. Maar hij maakt ze steevast uiterst krachtig, in een stijl die enigszins aan die van Eddie Van Halen doet denken: vernuftig, frivool en uiterst effectief.

Ozric Spacefolk en Mssr Renard zijn het hierboven oneens over de productie, maar ik ben elders op MuMe tegengekomen dat dit één en dezelfde persoon zou zijn... Belangrijker is dat Beau Hill deze aor héérlijk laat dansen, scheuren, zweten, ontroeren en het geluid transparant maakte. Heel anders dan de massieve productie die tegenwoordig modieus is (denk bijvoorbeeld aan de laatste Ozzy Osbourne). Toetsen en gitaren werken heel goed samen, nergens wordt het vierkant of gezapig; veel energie, toegankelijke hardrock, ijzersterke composities. Opgenomen in thuisstad Atlanta, Georgia, had Hill een uitgelezen kwartet muzikanten voor zich; enkele overdubs volgden in New York.

Veel gelikter dan Kansas, waarover ik weleens gemopper lees als we bij hun werk vanaf 1978 komen, toen het volgens sommigen te glad werd. Waarom ben ik dan al bijna veertig jaar enthousiast?
Ik noem nogmaals en met opzet de sterke, emotioneel geladen zang (diens dagen in Kansas overtreffend!) en herhaal dat een heerlijke gitarist de boel niet dichtsmeert maar wel frequent op zijn zes snaren danst. En ook zo lekker: de elektronische toms van Tim Gehrt, die met de immer betrouwbare bassist Billy Greer solide in dienst van de liedjes speelt. Tien sterke composities, adult oriented rock op eenzame hoogte.

Ik denk na het lezen van deze terechte jubelrecensie dat de band Seventh Key je ook heel erg gaat bevallen. Bassist Greer gaat daarin samen met Mike Slamer aan de slag en doet dat heel erg verdienstelijk vind ik. Maar wellicht ken je ze al?

Seventh Key maakte ook uitstekende platen. Eigenlijk geldt dat voor vrijwel alles waar Mike Slamer de hand in heeft gehad. Naast Seventh Key ook de band Steelhouse Lane, en een album onder zijn eigen naam: Slamer, met zang van Terry Brock (Strangeways). En van vóór deze Streets: de band City Boy. Die laatste is minder uitgesproken AOR, heeft iets meer pop-, prog- en dan vooral 10cc-invloeden in zich, maar ook zeer de moeite waard.

Van Seventh Key heb ik ooit iets gehoord, dus eigenlijk ken ik die gewoon níét. Ga ik zeker opzoeken, net als The Night Flight Orchestra die vielip bij het debuut van Cats In Space noemde.

Ben momenteel mijn kast met 'Te beluisteren' aan het doorwerken, muziek die nieuw voor me is of dringend aan herbeluistering toe. Leuk tuinklusje

Goh ja, Steelhouse Lane! Zeker ook geweldig. En Slamer (het album) ook vet met Brock op zang. City Boy is inderdaad wat anders qua muziek maar ook goed te doen. Al vind ik hun latere albums beter (wat steviger) in vergelijking met de eerste paar. Je leest het RonaldjK; nog genoeg te doen

Van City Boy heb ik de discografie via streaming beluisterd, voordat ik aan Streets' debuut begon. Lijkt inderdaad hier en daar op 10CC. Mike Slamer was toen al een goede gitarist, maar speelde bij Streets wel uitbundiger.

En dan dus ook Steelhouse Lane, waar ik nog nooit van heb gehoord en Slamer. Klinkt op die albums dezelfde energieke adult orriented rock?

Sowieso dank mannen, voor deze tips!

Wat mij betreft behoren Seventh Key, Steelhouse Lane en die soloplaat allemaal tot de topocategorie van de AOR in latere dagen, toen het genre aanzienlijk aan populariteit had ingeboet (de jaren negentig en nul). Inderdaad energiek, met een goed oor voor zowel melodieën, sterke composities en een prima (solo)gitaargeluid. Eigenlijk verplichte luistertips voor liefhebbers van dit specifieke genre. We lezen je indrukken tzt graag.

Op het debuut van Seventh Key doen Steve Walsh en enkele andere leden van Kansas ook nog mee!

Jaaaa, alleen al met die laatste zin heb je me!

Helemaal mee eens! Ik heb bewust het stukje 'in latere dagen' weggelaten omdat ik vind dat deze albums zich ook prima kunnen meten met de klassiekers uit de jaren 70 en 80.

Mee eens, hoor. Ik haalde het er bewust bij om aan te geven dat het echt topplaten zijn, en dat dat eens te meer bijzonder is omdat ze van relatief recente datum zijn. Want in verhouding komen er in mijn AOR-melodic rock-favorietenlijst heel weinig albums voor van ruwweg ná begin jaren negentig. Maar als ik een all-time top 100 zou moeten samenstellen van het genre, staan genoemde albums er zeker in.