Green Bullfrog - Green Bullfrog (1971)

Stuk leuker dan in mijn herinnering. Toen ik de reissue ergens eerste helft jaren '80 als puber kocht was ik vooral teleurgesteld dat het geen hardrock was.

Een album waarbij liefhebbers van Deep Purple de oren moeten spitsen. Ten eerste vanwege twee van de deelnemers aan dit eenmalige project Green Bullfrog, te weten Ritchie Blackmore en Ian Paice. Ten tweede vanwege het moment van opnemen en uitbrengen, namelijk in maart 1971 tussen In Rock en Fireball in.
Het album werd in 1980 in de VS en later in het cd-tijdperk ook daarbuiten ten onrechte heruitgegeven als een album van Blackmore met deze hoes (tot gisteren ook op MuMe als zodanig te vinden). Bovendien onder die vlag op streaming te vinden. Tijd voor enige correcties en vooral: wat is dit album Green Bullfrog wél?
Opgenomen van februari tot en met mei 1970, waarbij Discogs vermeldt dat het in 3 dagen op band werd gezet. Het zou allebei tegelijk waar kunnen zijn. In ieder geval tussen de drukke verplichtingen van de leden door. Green Bullfrog was het idee van producer Derek Lawrence, waarbij de muzikanten vanwege contractuele verplichtingen niet onder eigen naam werkten. Technicus was Martin Birch, in diezelfde periode naam makend met zijn producerswerk voor Deep Purple. Wie was wie en wat was zijn rol?

Zanger was Jordan oftewel Earl Jordan, die hierna zou toetreden tot Les Humphries Singers. Maar liefst vier leden speelden gitaar:
- Boots oftewel Ritchie Blackmore van Deep Purple;
- Pinta oftewel Albert Lee, dezelfde die in ’71 op Jon Lords Gemini Suite speelde en later bij onder meer Emmylou Harris en Bill Wyman zou opduiken;
- The Boss oftewel Big Jim Sullivan, sessiemuzikant bij onder meer Françoise Hardy, Cliff Richard en Gilbert O’ Sullivan;
- en The Vicar, alias van Rod Alexander, actief in onder meer de groep Axe.

Toetsen werden bespeeld door Sorry oftewel Matthew Fisher (piano) van Procol Harum én Bevy, alias van Tony Ashton (piano en orgel), die later opnieuw met Purpleleden zou werken in Paice Ashton Lord. Bassist is Sleepy oftewel Chas Hodges, als muliti-instrumentalist bekend van solowerk en op de drumkruk zat Speedy, beter bekend als Ian Paice van Deep Purple.

Tot 1978 is dit een obscuur album. Dan echter wordt Blackmore geïnterviewd door Guitar Player en met het bespreken van Green Bullfrog wordt voorkomen is dat het project in de vergetelheid verdwijnt. Wel ontstaat onnodige verwarring: ten onrechte noemt hij Roger Glover als bassist, een citaat dat op de Amerikaanse hoes van 1980 belandt.

En de muziek: een aangename verzameling van uptempo blues en klassieke r&b. De elpeeversie verschilt qua trackvolgorde van de cd-versie en streaming. De oorspronkelijke is toch echt veel logischer.
Na drie dampende r&b-nummers sluit het lange, instrumentale Bullfrog kant 1 af en laten de musici hun virtuositeit horen. Kant 2 vervolgt met meer r&b, waarbij op de eerste twee nummers blazers klinken en in Walk a Mile in My Shoes strijkers. Lovin' You Is Good for Me, Baby is het langzaamste nummer van de plaat maar nog altijd midtempo, waarin de blues het sterkst klinkt.

Bepaald niet alleen interessant voor liefhebbers van Deep Purple, maar ook voor hen die van energieke, klassieke r&b houden. Wie het album in zijn meest uitgebreide vorm wil horen, verwijs ik naar YouTube, waar een bonustrackversie is te vinden met naast de originele ook een opgepoetste mix én niet eerder verschenen nummers.