Cream - Wheels of Fire (1968)

Ik ben om heel eerlijk te zijn niet zo'n fan van studioalbums die worden opgevuld met live-songs. Het zorgt voor een lekkere speelduur, maar ook voor een rare flow in de muziek. Helemaal omdat dit album als puur studioalbum toch echt minstens een 4.5 verdient met de intrigerende meer psychedelische sound. De live-uitvaringen halen echter de vaart er compleet uit en waren wat mij betreft compleet niet nodig, waardoor de eindscore toch wat tegenvalt. Kon alsnog erger en nog steeds een heerlijk album, maar als compleet studioalbum was het wat mij betreft toch beter geweest.

Tussenstand:
1. Wheels Of Fire
2. Disraeli Gears
3. Fresh Cream

Ik vond Crossroads destijds als single in de opruimbak. En kende niet de elpees. Ik was pas 11 of 12 dus geld om elpees te kopen had ik niet. Wat me verbaasde aan de single was de flipside, passing the time. Die intrigeerde en doet dat nog steeds.

Dit album is een stuk interessanter en gevarieerder dan zijn voorganger. Het gitaarwerk van Clapton komt hier een stuk beter tot zijn recht.

De grootste hoogtepunten zijn toch wel White Room en de live versie van Crossroads. Er is nog veel meer interessants te vinden: sommige nummers lijken bijvoorbeeld op de muziek die Led Zeppelin later zou gaan maken, voornamelijk As You Said (doet me denken aan No Quarter) en Politician. Ik vind Passing the Time het zwakste nummer.

Ik ben meer dan content met deze (gevarieerde) jaren 60 vibe-plaat. Bevalt me een stuk beter dan de standaard blues albums die ze hier voor maakten.

Vind je Disraeli Gears een standaard blues album ?

Nee, inderdaad, ik heb effe geluisterd, en dat valt inderdaad wel mee qua standaard blues akkoorden.
Toch vind ik Disraeli Gears persoonlijk een stukje minder.

Het geheel spreekt me niet zo aan. Het is niet slecht, maar ik zit niet op het puntje van mij stoel. White Room heb ik ook altijd slechts 'zo zo' gevonden.
Het duurt tot Those Were the Days eer ik een beetje op fleur. Ook Deserted Cities of the Heart vind ik fijn. Maar dan die rest he? Niet slecht maar beslist niet mijn kopje thee.
Het album staat wel hoog in de 100 Greatest Albums of 1968, namelijk op 10 en op 20 in de 1968 chart van Best Ever Albums.
3*

Fijn live album van de heren. De energie van een live show is niet helemaal meegekomen op deze opnamen. Desalniettemin is het talent hoorbaar en zit er een flink aantal hele fijne momenten tussen. Een drumsolo van 13 minuten is dan weer wel overdreven.

Da's maar de helft van het verhaal, er zit ook nog een studio album bij

Psoonluk vind ik na 50+ jaar Crossroads nog steeds een van de meest dampende live opnames ever. Had je het volume wel voldoende opengedraaid ?

Probeer ik nog even.

Ik wil hier overigens niet onbenoemd laten dat dit album destijds een schitterende hoes heeft meegekregen. Een prachtige zwart-witte en met een mysterieuze en psychedelische vormgeving opgesmukt kunstwerkje!

Een superbe mix van rock, blues, psychedelische folk en humor, ditmaal zonder zwakke plekken omdat Ginger Baker nu samen met een andere muzikant componeert en bovendien niet meer (echt) zingt; Clapton komt met twee prima blues-covers aanzetten, en Jack Bruce bengt mijn twee all-time-favoriete Cream-nummers in, dus de studioplaat kan eigenlijk niet kapot.
        Helaas hebben we het hier niet over de apart uitgebrachte studioplaat maar over de dubbelelpee, en met die liveplaat heb ik nogal wat moeite. Crossroads is lekker fel, en bij Spoonful is het boeiend om te horen hoe Clapton de tijd zonder akkoordenwisseling volkrijgt en met de mogelijkheden van dynamiek speelt terwijl de band hem afwisselend opzweept en intoomt, maar de mondharmonica-"showcase" van Traintime vind ik totaal oninteressant, en de dertien minuten drumsolo van Toad zijn naar mijn smaak gewoon stomvervelend (terwijl Bakers drumwerk op de studioplaten juist één van de oorzaken is waarom ik aan The very best of Cream niet genoeg had en nu inmiddels ook de Those were the days-box heb aangeschaft).
        5* voor de studioplaat, 3* voor het live-gedeelte (dankzij die eerste twee nummers), maar het gemiddelde daarvan is als totaalscore voor mijn gevoel toch echt te laag. Dus een genereuze 4½* vanwege White room en Deserted cities of the heart.
        Overigens bevat voornoemde Those were the days-box niet de oorspronkelijke maar een alternatieve versie van Passing the time, met als enige afwijking dat de instrumentale rave-up 80 seconden langer duurt alvorens daarna het orgel en de xylofoon terugkeren.

Ik neem toch wat terug van mijn woorden. Niet omdat ik het volume verder heb opengedraaid, maar gewoon door vaker te beluisteren. de drumsolo blijft te lang, maar ik voel de energie nu wel en het studiowerk is ook erg goed.
Ik verhoog met een halfje.