The Cult - Electric (1987)

Met de mening dat het werk van de Cult de tand des tijds slecht heeft doorstaan ben ik het absoluut niet eens, want zowel het fraai uitwaaierende geluid van Love als de strakke rocksound van Electric klinken ook drie decennia later nog altijd mooi organisch, en met de composities is niets mis – onbegrijpelijk waarom sommige mensen hier de nummers op elkaar vinden lijken, en helemaal gek wanneer dat niet bij de eerste luisterbeurt maar pas na een paar maal draaien gebeurt.
        Dus de zin ontbreekt je om Love 2 te maken, en je hebt er eerder oren naar om terug te keren naar de hardrock waar je in je jeugd zo graag naar luisterde? Dat mag, maar dan moet je daartoe wel het juiste materiaal tot je beschikking hebben, hetgeen niet vanzelfsprekend is wanneer je net een psychedelische smeltkroes als Love hebt afgeleverd, maar verdomd als het niet waar is : de nummers van Electric zitten bomvol met geweldige melodieën en riffs (met dank aan Billy Duffy voor de prachtige gitaarpartijen), de teksten gaan weer nergens over maar hebben precies de juiste free spirit-uitstraling en bovendien een zeer hoge meebrulfactor, en Rick Rubin geeft de plaat de perfecte sound mee met godzijdank niet zo'n kunstmatig en daardoor extreem tijdgebonden drumgeluid.
        Enige misser : de stomvervelende cover van Born to be wild met een haperend ritme dat maar niet op gang wil komen. Hoogstens van belang als beginselverklaring van Astbury, dacht ik altijd, totdat ik hier lees dat het op instigatie van Rubin op de plaat werd gezet... Gelukkig trekt het briljante intro van Outlaw het schip meteen daarna weer vlot. En op wat ik me voorstel bij "B five two baby way up in the sky, come drop your lovin' on me child" hoort een 18+-sticker. Dertig jaar na dato nog altijd een heerlijke rockplaat.

Aan de track tijden is al te zien dat er geen serieus nummer op staat laat staan enige diepgang. Is dat erg?
A: Nee, want de plaat swingt als een trein en is ook zo bedoelt.
B: Ja, want de riffs lijken al geleend van AC/DC en de Stones en zo verliest de Cult zo zijn eigen smoelwerk.

Ik zit in dubio en kies maar voor de veilige middenweg.

Love was mysterieuzer met ook wat fijne zweverigheid.
Dit is vooral de klok op rock met doeltreffende gitaarriffs, maar tevens wat rechtlijnig.
Ik hoor The Cult liever zoals ze op Love klinken.

Volgens wiki staat dit album in de 1001 album lijst die je ooit gehoord moet hebben. Dat haal ik uit het gebodene er toch niet uit. Maar ja, wie ben ik. Vind de laatste teerling van de band hier niet voor onderdoen.

Luister eens naar track 22 e.v. van dit album:

The Cult - Electric Peace (2013) - MusicMeter.nl

Dat zijn de oorspronkelijke, meer in de lijn van Love liggende, opnames voor het geaborteerde album Peace dat de opvolger van Love had moeten worden, maar uiteindelijk met hulp van Rick Rubin en onder AC/DC invloeden is omgekat naar Electric.

Bedankt voor de tip Chameleon Day

En de originele opnamen klinken naar mijn bescheiden mening beter dan Electric, hoewel dit ook een erg fijn plaatje is.

Ik vind het Peace album ook te gek! Hadden ze die destijds in plaats van Electric uitgebracht dan was de overgang/ontwikkeling naar Sonic temple veel logischer geweest voor mijn gevoel. Nu ging het wel héél erg van links naar rechts. Electric past in mijn beleving veel beter ná Sonic temple.

Bij mij niet. Bij Sonic Temple hebben ze de sound van Love en Electric gefuseerd.

Eeuwig zonde dat The Cult na het weergaloze Love gekozen heeft voor een meer recht-toe-recht-aan aanpak. Door de beklemmende, intense sfeer en vrij unieke combinatie van new wave/post-punk met hardrock is Love voor mij niet minder dan een mijlpaal in de popgeschiedenis die absoluut thuishoort in de top 250 op deze site. Dat dit nog niet het geval is, wijt ik dan maar aan de onbekendheid van die plaat.

De gortdroge productie maakt van Electric een album dat totaal niet meer te vergelijken is met de band die op Love zo’n indruk maakte op mij. Er had veel meer in gezeten dan nu het geval is, afgaande op de Peace-remixes die ik gehoord heb van songs als Wildflower en Love Removal Machine. Die hadden absoluut niet misstaan op het vorige album.

Lange tijd heb ik bij het opzetten van Electric op twee gedachten gehinkt. Hoe zou ik dit nu moeten beoordelen in vergelijking met Love en Dreamtime? Daar ben ik een tijdje terug vanaf gestapt, want op zichzelf is dit helemaal geen slechte plaat. Dankzij Ian Astbury’s uit duizenden herkenbare zang en Billy Duffy's strakke gitaarwerk klinken songs als Lil’ Devil, Peace Dog en Love Removal Machine nog altijd veel beter dan het wat het gros van de hardrockbands in die tijd uitbracht: 3,5*.

Love Removal Machine blijf ik een flauwe Start Me Up pastiche vinden. Maar ik heb naast deze elpee ook deze 45 toeren single en daar staat een versie op die een stuk beter is. Het van de Stones gejatte riffje is daar een stuk meer naar de achtergrond en het nummer heeft een andere productie waar meer de wave sound van Love in terug komt.

Dat zal vermoed ik de oorspronkelijke versie zijn die bedoeld was om op het album Peace terecht te komen. Hierboven wordt uitvoerig beschreven over het hoe en waarom mocht je geïnteresseerd zijn

Nou, ik heb ook de single van Love removal machine, maar in mijn herinnering is dat hetzelfde nummer als de albumtrack, toch? Of zouden er meerdere versies van die single zijn?

Moet zeggen dat het nummer mij juist aansprak vanwege die overduidelijke classic (hard)rock benadering. The Cult kende ik toen alleen van de single She sells sanctuary, die ik ook had gekocht. Toen ik enkele jaren later ook dit album kocht, bleek dat het geluid nogal verschilde van de voorgaande twee platen. Ongetwijfeld onder invloed van Rick Rubin én het repertoire van AC/DC en Led Zeppelin, die ze voorafgaand aan de sessies beluisterd moeten hebben. Alsof ze opeens een blik hardrock hadden opengetrokken...
Ik ben het wel met jullie eens dat die riff wel heel erg lijkt op Start me up van de Stones. Het is bijna plagiaat. Maar ik vond en vind dit wel een lekkere, van-dik-hout-zaagt-men-planken hardrockplaat

Ik heb deze cd in de kast staan, maar heb op de een of andere manier nooit veel hiervan gehouden. Slecht is het zeker niet, want de gitaarriffs spetteren nog steeds en de algemene (hardrockende) sound klinkt eigenlijk nog steeds best fris. Maar verdomd als ik niet die mystiek van de vorige twee platen mis. Tel daar ook nog eens bij op dat die Born To Be Wild-cover echt belabberd slecht is. Teveel AC/DC, te weinig mystiek, te weinig wave/gothic, maar wel wat puik gitaarwerk nog steeds. Toch is deze uitgeklede variant van The Cult niet helemaal mijn ding.

Tussenstand:
1. Love
2. Dreamtime
3. Electric

@lennert: Bij dit album wil ik je dan het dringende advies geven te luisteren naar het onuitgebrachte album 'Peace' dat de voorloper is van Electric en waar je veel nummers van Electric hoort in een 'Love'-productie. Galmende gitaren dus, in plaats van de gort droge sound van Electric. De band vond die opnames echter niet te best en wilde meer nadruk gelegd hebben op de "harde kant" van hun sound. Vandaar dat alles opnieuw werd opgenomen onder productie van Rick Rubin. De 'Peace' opnames vind je op dit album verzameld: The Cult - Electric Peace (2013)

Oh, dat klinkt zeker interessant!

Hier wat voorproefjes. Enjoy!!

The Manor Sessions

Wat betreft het album 'Electric' missen we overigens het geweldige Wolf Child's Blues. Zou een mooie afsluiter geweest zijn (of een hidden track op de cd-versie)...

....En het is alsof het kwartje weer omhoog stuitert. Met dit soort materiaal kan ik weer vrij weinig. Het is me te direct. Alle sfeer is er weer uit en zelfs Astbury overtuigt me deze keer niet. Grappig genoeg moest ik ook een beetje aan AC/DC denken, vooral bij Love Removal Machine. Komt vooral door het gitaarwerk natuurlijk. De Steppenwolf cover doet eigenlijk alles verkeerd, want de kracht van het origineel komt nergens terug in deze uitvoering. Het is echt net alsof de band dit eigenlijk helemaal niet wilde doen. Alles lijkt te moeten wijken voor een stadionrockgeluid, maar dat is eigenlijk net de stijl die de band in mijn ogen niet past. Gemiste kans dit.

Tussenstand:
1. Love
2. Dreamtime
3. Electric

Stadionrock? Dat hoor ik niet in deze gortdroge productie. De opvolger van deze, Sonic Temple, dat is stadionrock...

Chameleon Day Love Removal Machine is toch zeker wel stadionrock? Een beetje in de lijn van de pakkende songs van AC/DC en Aerosmith?
Wel een heerlijk nummer trouwens

Vind ik dus niet, vanwege het gortdroge geluid. Bij stadionrock denk ik aan een meer "wijds" geluid (en wapperende manen in de nek etc).

Ah! Nu begrijp ik je, zoals bij Billy Duffy een paar jaar later. The Cult richt zich toch steeds meer op de Amerikaanse markt qua sound en uitstraling, daar werkten ze hier toch wel al naar toe? Simple Minds en U2 hetzelfde verhaal, die klonken ook niet meer Europees. Van mij hadden ze nog best wel een tijdje voort mogen gaan op die sound van Love. Man, man, man, wat waren ze toen toch geweldig.

Net als Sonic Temple als 2-LP geremasterde reissue gekocht. En waar ik de Sonic Temple reissue echt waardeloos vind klinken zo vind ik deze wel goed gedaan. Leuke van deze reissue is ook dat de tweede LP de originele versie van Electric is zoals deze door Steve Brown geproduceerd was. Die versie kont veel meer in de buurt van Love en is echt een aanrader voor de mensen die Love een geweldig album vonden (en Electric k*t). Je krijgt dus beide versies op een 2-LP. De originele Electric klinkt hier overigens beter dan het (gortdroge) origineel. Een mooie aankoop dus.

Terrorize, prophesize
Small town any place
Prodigal son loyal to none
He had it all to say
Renegade from another world
Child, he was the wild one

Ha, je bedoelt de dubbelaar Electric Peace (2013). Die is inderdaad fijn, vooral vanwege het Peace deel.

Ja en nee. De LP die ik heb heeft ook dezelfde hoes als Electric. Dus niet de zwarte hoes van Electric Peace zoals deze hier op de website staat. Verder wel hetzelfde qua tracks. The Cult – Electric

Wat overigens wel wat apart is dat ze de Electric Peace LP slechter (doffer) hebben gemixed, hier zijn betere opnames van. Ik heb ze nog op diverse originele Cult CD-EP's staan. Die klinken echt veel beter. Staat hier ook op de site The Cult - The Manor Sessions (1988)

Da’s jammer. ‘Electric-Peace’ staat nog op de aanschaflijst vanwege ‘Peace’. Maar dan twijfel ik toch. Die Manor Sessions heb ik ook en nog een dubbel 7” van Love Removal Machine met daarop o.a. ‘Conquistador’, maar dus niet alles van het Peace album (het fijne ‘Zap City’ bijvoorbeeld).

Ik verbaas mij de laatste tijd regelmatig over die zogenaamde geremasterede reissues die slechter klinken dan het origineel. Dat is ook wel een prestatie om dat voor elkaar te krijgen. Er zou eigenlijk een site moeten zijn waar je dat op kunt zien zodat je je euro's aan iets andere kunt spenderen.

De Cult, voor het eerst gehoord op de veel betere verticale radio programmering. Op de VARA dinsdag : in 1987 hoorde ik voor het eerst in het programma de Verrukkelijke 15 - je weet wel van boven tot onder goed- anyway!!! de singel Love Removal machine van de Cult. Mijn eerste reactie : WAANZINNIG en KRANKZINNIG!!! niet lang daarna werd Love Removal machine niet meer gedraaid op de radio helaas helaas!!!! en anno nu nog steeds niet. De Cult hoort net als andere bands in het illustere rijtje thuis van "de Band van dat ene nummer". Maar dat is niet Love Removal machine maar She sells sanctuary. Het hoogst merkwaardige van alles is dat She sells sanctuary niet verder kwam dan de tipparade en Love Removal machine wel de top 40 heeft bereikt. Maar toch hoor je deze waanzinnige singel niet meer op de radio. Ook stemmers van de top 2000 laten dit nummer -volledig ten onrechte overigens- links liggen jammer jammer jammer. De top 2000 stemmers hadden zich hiermee kunnen afzetten tegen de DJ's die alleen maar dat ene nummer draaien, is helaas niet gebeurt misschien komt er ooit een keerpunt. Anyway over het album Electric doet niet onder bij de voorganger Love. Ben het wel eens dat dit album harder klinkt maar absoluut niet slechter. Gitarist Billy Duffy kan zich wat mij betreft scharen in het illustere rijtje gitaristen : de legendarische Malcolm young van AC/DC en Toni Iommy van Black Sabbath. Als het gaat om gitaarrifs want die zijn voldoende aanwezig op dit album. Met name die rif van Lil' Devil is een rif die dwars door je heen gaat als het ware, zo waanzinnig goed en ook die rif in Love Removal machine is waanzinnig. Born to be wild hadden ze beter van kunnen af blijven. Nummer hoor je al veel te vaak op de radio van steppenwolf. Ze hadden beter The pusher kunnen coveren ook van Steppenwolf want dat is een veel beter nummer van de Easy rider soundtrack maar veel minder bekend, alleen al dat intro van dat nummer : dat smerige gitaargeluid, die vervormde bas en daarna dat prachtige hoge gitaar geluid, anyway dat is voor Steppenwolf. Het Electric album krijgt van mij de volle score. Ik lees ook veel positieve reacties op de Electric peace album waar alle nummers van Electric op staan, maar dan met een andere sound. Dat album ga ik zeker nog aanschaffen want ik ben wel nieuwsgierig hoe die nummers klinken. Over de sound waren de leden van de Cult blijkbaar niet tevreden. Dat ze het later alsnog uit brengen is alleen maar te prijzen. Zouden meer bands moeten doen.

Peace heeft meer de sound van Love, maar dan nog volvetter en bombastischer. De versies van die opnames wijken in sommige gevallen sterk af van die van Electric. Ook zijn er wat nummers die Electric niet gehaald hebben, waaronder een klassieker als Zap City (B-kant Lil Devil).

Op Electric zijn ook een paar nieuwe nummers toegevoegd: Lil Devil en Memphis Hip Shake komen oorspronkelijk niet uit de Peace sessions. Van Lil Devil is nog wel een vroege versie die tussen de Peace en Electric sessions is opgenomen. Dan hoor je hoe dat nummer zich heeft ontwikkeld.

https://youtu.be/E8-q9DbFbHc