Black Mirror - Seizoen 3 (2016)

Minder dan de vorige seizoenen.

Het belangrijkste verschil is voor mijn gevoel dat Black Mirror een stuk toegankelijker is geworden, meer mainstream, zowel in haar (meer "Amerikaanse") stijl als in haar inhoud. Zo heeft de eerste aflevering bijvoorbeeld een erg klassieke sfeer, met veel pianomuziek, in plaats van de koele science fiction sfeer die voorgaande seizoenen in grotere mate hadden, en ligt de boodschap er metersdik bovenop. En de donkere humor en wrange eindes zijn ook aanzienlijk verdund, terwijl die de serie voor mij juist fris maakten: nu wordt de kijker vaker een boodschap opgedrongen, en een aantal keer krijgen we zelfs een happy ending. Ten slotte voelt het allemaal gewoon niet meer zo fris als het was. Dat de serie regelmatig terugvalt op clichés die we al talloze keren hebben gezien in science fiction helpt wat at betreft niet.

Verder zal ik nog kort iets zeggen over de individuele afleveringen:

1. Nosedive: deze aflevering, geregisseerd door Joe Wright (van oa Pride & Prejudice), heeft de meest klassieke sfeer van alle afleveringen, met klassieke muziek op de achtergrond en veel kleur. Dat spreekt mij persoonlijk niet zo aan (zeker niet bij science fiction), maar belangrijker is dat het plot zo ontzettend onsubtiel is. Het gaat over een toekomst waarin mensen elkaar voortdurend beoordelen met sterren, wat uitgedrukt wordt in een gemiddelde, met als resultaat dat mensen alles doen om anderen te plezieren. Op zich geen oninteressant uitgangspunt, maar het ligt er allemaal veel te dik bovenop, waardoor het eerder als een flauwe parodie dan een dystopie aanvoelde, en het eindigt met een nogal flauwe moraal. 2.5*

2. Playtest: in deze aflevering, geregisseerd door Dan Trachtenberg (van 10 Cloverfield Lane), test een backpacker een prototype uit van een virtual reality ervaring waarin zijn grootste angsten worden gematerialiseerd. Een leuk uitgangspunt dat zorgt voor een spannende aflevering, maar erg origineel is het natuurlijk niet, en ook de uitwerking barst van de clichés ("wat is er echt en wat niet?!"). 3.5*

3. Shut Up and Dance: een aflevering, geregisseerd door James Watkins (van Eden Lake), over een jongen die via zijn webcam gefilmd wordt terwijl hij masturbeert en vervolgens met die video wordt gechanteerd om instructies te volgen die hem worden toegestuurd. Wat zorgt voor een vermakelijke thriller die goed het gevaar laat zien van cybercrime (en online vigilantisme) en een lekker donker einde heeft. 3.5*

4. San Junipero gaat over twee vrouwen die verliefd worden in een mysterieuze gemeenschap. Het uitgangspunt - ouderen krijgen de kans om in een virtuele wereld verder te leven - is leuk maar de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt (de 70's vooral, met de bijbehorende muziek, aankleding en clichés) ligt me niet en het verhaal (een vrij voorspelbaar romantisch drama) boeide me weinig. 3*

5. Men Against Fire gaat over een soldaat die strijdt tegen "roaches", een soort zombie-achtige wezens die de wereld bedreigen - alleen blijken het in feite "normale" mensen te zijn (met "inferieure" genen) en is hun uiterlijk een virtuele illusie die ertoe dient om hen te ontmenselijken. Een leuk idee, maar de uitwerking is vrij mager en de personages zijn ontzettend eendimensionaal. 3.25*

6. Hated in the Nation is met anderhalf uur veruit de langste aflevering. Iedere dag wordt de meest gehate mens in het land vermoord, en een detective en haar assistent gaan op onderzoek uit om te ontdekken wie hierachter zit. Detectiveseries zijn mijn ding niet, en de personages zijn nogal saai, maar het laat wel goed de gevaren zien van het op de wereld loslaten van allerlei technologie die gehackt kan worden en vervolgens ingezet wordt tegen de bevolking, en het donkere einde is leuk, zij het weinig subtiel - alleen dat geforceerde happy ending hadden ze achterwege mogen laten. 3.25*

Alles bij elkaar is de serie nog steeds de moeite waard, vooral doordat er weinig series zijn die op een vermakelijke en effectieve manier de gevaren laten zien van toekomstige technologieën en ontwikkelingen. Dit derde seizoen is echter wel minder fris - toegankelijker, clichématiger, minder donker - en voelt minder als een eenheid, meer als een verzameling van uiteenlopende korte films van regisseurs met verschillende artistieke visies, dan de vorige seizoenen en mist afleveringen die echt uitblinken. 3.25*

Ik ben het voor een groot deel met jou eens jasper.

Ten eerste vind ik seizoen 3 veruit het slechtste deel van voorgaande seizoenen.

Uitzonderingen vond ik wel 'Shut up and dance' en 'Hated in the nation'.

Met namen de laatste aflevering vond ik erg origineel (het einde was wel wat minder inderdaad)

Het minste seizoen van de drie, wat voornamelijk komt doordat drie afleveringen wel sterk zijn (2,3 & 6) en drie niet.

De thema's en ideeën zijn interessant maar de uitwerking is dat lang niet altijd. Grootste gemis is echter de impact, iets waar het eerste seizoen in uitblinkt. Zo is de eerste aflevering een grote vrolijke bende zonder enige vorm van zwartgalligheid erin en een 'in your face' boodschap van hier tot ginder.

Aflevering 4 heeft dan wel weer een interessant idee, maar weet niet te overtuigen. Datzelfde probleem heeft aflevering 5 ook. Beide zijn niet lekker uitgewerkt.

Aflevering 2 daarentegen weet het idee wel goed over te brengen. En als gamer zijnde en geïnteresseerde in VR&AR trekt dit thema me natuurlijk ook een stuk meer.

In aflevering 3 is het shock element weer terug, en man wat een resultaat is dat.

Aflevering 6 is mijn favoriet en daarbij neem ik dat einde op de koop toe (hoewel het zoveel krachtiger zou zijn zonder).

Hetgeen mij trok in de afgelopen seizoenen mist hier grotendeels. Het komt allemaal een stuk vrolijker en opgewekter over, terwijl juist dat nare zwartgallige randje mij zo trok. Tevens mist dit seizoen impaxt en overtuiging, leuke ideeën maar matig uitgewerk.

Misschien dat ze gewoon terug moeten naar 3 afleveringen per seizoen.

Ik heb gisteren de eerste aflevering gezien en vond ook deze erg sterk. Benieuwd wat ik dan van de andere ga vinden

San Junipero! Erg interessant idee en erg goede aflevering die je erg aan het denken zet!

@ legian: grappig...Ik vond juist afleveringen 1 en 4 de sterkste afleveringen Kwestie van smaak dus!

Damn die gast van episode 2 is een irritante eikel.

Wederom een erg sterk seizoen. Je merkt duidelijk dat de serie ditmaal in handen is van een Amerikaans team. Alles is net iets grootschaliger en minder Brits. Op zich helemaal niet erg voor de veranderingen. De afleveringen zijn allemaal goed tot uitstekend, met als hoogtepunt de aflevering San Junipero. Wat een heerlijke sfeer hing daar, had ik ook graag in de vorm van een film willen zien. De aflevering Playtest vond ik veruit de minste. Fijn dat er dit keer weer goed afgewisseld werd tussen echt pure science-fiction (ver in de toekomst) en verhalen die eigenlijk nu al kunnen gebeuren, zoals die in Shut Up and Dance.

Laat maar komen dat vierde seizoen!

Damn. This is good. Netflix startte met S3ep1 zonder dat ik het door had. Pas na drie afleveringen werd het mij duidelijk. Niet dat het veel uitmaakt, gezien het afzonderlijke afleveringen zijn. Maar als dit het minste seizoen is, hoe goed is de rest dan wel niet? Razend benieuwd.

Absoluut niet eens met de stelling dat dit het mindere seizoen zou zijn, alsook het meest toegankelijk.

In tegendeel, waar de verhalen in S2 wat last hadden van het feit dat ze in hetzelfde vaarwater zaten van het voorgaande in de grote lijnen, kon de afwisseling van S3 ten zeerste bekoren. S2 was niet altijd even sterk uitgewerkt, qua verloop ook vrij voor de hand liggend en weinig verrassend.

Dat was hier zelden het geval. En als het al wat oppervlakkiger was, wist het in ruil wel goed te entertainen of te verrassen, zonder het maatschappijkritische uit het oog te verliezen.

Aflevering 2 is de minste, mede door de lichtjes irritante hoofdfiguur. Wél heel vermakelijk. Maar alle overige zijn puik. En heel afwisselend qua toon, een welkome verfrissing.

Wel heb ik het gevoel elk idee, geldend voor de hele reeks trouwens, elders al gezien te hebben. Maar dat is op zich geen obstakel. Helemaal mijn ding, deze reeks. Wat zou ik deze schrijvers elk graag een X-Files episode zien doen, would be a good fit.

Black Mirror | Season 4 Episode Titles | Netflix - YouTube

Helaas nog geen datum.

Ik kijk er ENORM naar uit ! Voor deze fantastische reeks zet ik maar al te graag al het overige op pauze.

Same here. Laten we hopen dat de show hetzelfde niveau kan blijven vasthouden. Ik heb er al het vertrouwen in.

Uitstekende serie met allemaal op zichzelf staande afleveringen die als verbindende factor de mogelijke gevolgen van de moderne technologieën hebben. Alle afleveringen zijn origineel zowel qua verhaal als uitvoering en vooral sterk omdat het allemaal wel mogelijk is (niet zo heel ver van je bed show) en omdat het een aantal interessante vraagstukken opwerpt. Ondanks dat niet alle afleveringen hetzelfde niveau hebben, verdient deze serie met gemak 4.0 sterren.

Ja Black Mirror blijft goed. Ik vind de diversiteit van de afleveringen in S3 (de verschillende settings en sfeer) prettig. Lekker afwisselend en geen één die echt matig of slecht is. Alleen van de laatste twee afleveringen is wat weggezakt in m'n geheugen; een minder goed teken.

De beste aflevering vind ik Shut Up And Dance. Ongenadig, vrij realistisch wat betreft thematiek en een strak einde (kippenvel toen Exit Music van Radiohead kwam opzetten). Niet verwonderlijk dat het blijkbaar van de regisseur van Eden Lake is.

S4 vanaf 29 dec. op Netflix .

Hield rekening met een minder seizoen omdat dat nog wel eens gebeurt als series naar een andere zender overstappen of een andere grote verandering ondergaan, maar dit is nog steeds een fantastisch seizoen. De eerste aflevering zet direct goed de toon. Meteen een van de beste afleveringen van de gehele serie. Howard is echt feilloos en levert misschien de beste hoofdrol van iedereen af. Dat lachje alleen al.

Playtest vind ik misschien relatief wat minder, maar de aflevering werkt nog altijd als een indrukwekkende psychologische horrorfilm, en de aflevering is niet zo matig als Men Against fire. Een van de leukste dingen aan Black Mirror is uitvogelen hoe alles precies in elkaar steekt, maar hier was het wel heel snel duidelijk naar welke twist men toe wilde werken.

Shut Up and Dance vormt een mooi duo met San Junipero. De een zelfs voor de serie extreem zwartgallig plot dat wel wat van White Bear weg heeft, de ander de feelgood op het einde die je daardoor absoluut niet verwacht. En hoe atypisch ook, dit kan wel eens mijn nieuwe favoriete aflevering zijn. Ik wist niet dat het zo ontroerend kon zijn, een euthanasie en een robot die ergens een geheugendingetje op een server aansluit.

Hated in the Nation is wel ok als afsluiter. Een middenmoter. Ik vond het op zich een wat minder subtiele en onnodig lange aflevering, maar het is ook wel weer knap hoeveel ze in de aflevering hebben gestopt, en hoe er steeds weer vermakelijke wendingen zijn. En het voornaamste onderwerp, wat mensen flikken op internet als ze anoniem kunnen blijven, is van alle door de serie behandelde onderwerpen een die me het meeste aanspreekt. 4.0*.

Beste seizoen tot nu toe, wat mij betreft. Consistent boeiend en interessant, met een paar uitstekende afleveringen. Vooral het vrij komische Nosedive en het melancholische San Junipero zijn erg goed. Niet al het materiaal is van dit niveau; zo zijn de laatste twee afleveringen wel wat minder dan de rest, maar zelfs die steken boven het maaiveld uit.

Had helaas niet zo veel met dit seizoen, dat ik een slag minder vond dan S1 en met name S2. Het bekende Black Mirror-euvel: het is allemaal erg wisselvallig en de op zich boeiende ideeën worden een stuk te ver doorgevoerd. Neem bijvoorbeeld 'Shut up and dance', dat echt een heel interessant startpunt heeft maar dat zo ver wordt doorgevoerd dat ik geen moment kon meeleven met het hoofdpersonage. Een pakketje afleveren, prima, maar een bank overvallen en mensen vermoorden, puur om te voorkomen dat je contactpersonenlijst kan zien dat je masturbeert?. Dat slaat nergens op en maakt het allemaal steeds ongeloofwaardiger. Daar had ik bij meer afleveringen last van, helaas.

Ik was enigszins huiverig wat betreft dit derde seizoen van Black Mirror. Dit was immers waar Netflix de serie overnam, waardoor ik ervan uit ging dat de serie toch wel in één of meerdere opzichten zou veranderen. Uiteindelijk is het enige echt opvallende verschil ten opzichte van de vorige twee seizoenen dat het allemaal iets grootschaliger is geworden. Dat blijkt de serie soms ten goede te komen en soms niet...

Nosedive:

Een sterk begin van het nieuwe seizoen. Het concept sprak me aan; het uitdelen van beoordelingen is zeker iets dat ik de huidige maatschappij in de toekomst zie doen. Ondanks dat de aflevering, zoals we inmiddels gewend zijn, best naar is, blijkt er ook ruimte voor een beetje humor. De balans tussen beide wordt goed gevonden en Bryce Dallas Howard leeft zich prima uit in haar rol. 4*

Playtest:

Begint best leuk, maar naar verloop van tijd zakt het wat in. Met name de scènes in het spookhuis wisten te weinig spanning op te wekken. Wyatt Russell zet zijn personage soms net iets te joviaal neer, waardoor hij eerder irritant wordt dan dat hij sympathie opwekt. Het einde steekt goed in elkaar, maar het wist me niet volledig te overtuigen allemaal. 3*

Shut Up and Dance:

Behoorlijk zwartgallige aflevering. Wist eveneens niet van begin tot eind overal te overtuigen (ik had mijn twijfels bij Kenny die toch de bank besluit te overvallen en op het einde het gevecht wint), maar hier overheersen toch vooral positieve gevoelens. Ik vind het knap hoe ze het thema hebben uitgewerkt en de aflevering is oprecht spannend, beklemmend en eng. Liet me behoorlijk somber achter... 4*

San Junipero:

Schitterende aflevering. Alles lijkt te kloppen: de chemie tussen Mackenzie Davis en Gugu Mbatha-Raw is perfect en ik kon niet anders dan ontzettend met hun personages meeleven. Het hoopvolle einde was een risico, maar ik had het niet anders gewenst. Ik ben fan van hoe er gestalte is gegeven aan de verschillende decennia en ook het achterliggende concept spreekt tot de verbeelding. De fantastische soundtrack is de kers op de taart. 5*

Men Against Fire:

De aflevering die de ondankbare taak had om San Junipero op te volgen. Nergens weet deze aflevering zo te imponeren als de voorganger, maar het viel me alleszins mee. De aflevering verveelt niet en het idee dat het leger geperfectioneerd wordt door hun doelwitten erger te laten voorstellen dan ze in werkelijkheid zijn, weet indruk te maken. Ik vond 'm bij vlagen spannend alsook angstaanjagend. 3,5*

Hated in the Nation:

Absoluut geen oneven concept en ook niet verkeerd uitgevoerd, maar deze aflevering vond ik onnodig lang duren. Slaagde er niet in om constant mijn aandacht vast te houden. Met name de trage start hangt daarmee samen, want wanneer eenmaal duidelijk wordt dat de bijen verband houden met de moorden, komt het op gang en wordt het boeiender. 3*

Wederom zes compleet verschillende afleveringen. De ene is beter dan de andere, maar ik vond zelfs de minder sterke afleveringen niet onvoldoende. Het overkoepelende thema van de (gevaren van de) moderne technologie wordt nergens over het hoofd gezien en ik blijf het knap vinden dat Charlie Brooker en zijn team met zo veel originele ideeën blijven komen. Ik rond mijn gemiddelde van 3,75* naar boven af.

4*

Volgens mij heb je niet goed opgelet... Het ging erom waar die naar keek tijdens het masturberen

Volgens mij heb ik prima opgelet. Ik had twee woorden kunnen toevoegen aan mijn omschrijving, maar alsnog: vind je het dan plausibel, ja? Ik vond het veel te ver doorgevoerd, dus. Ik kan me ook niet voorstellen dat jij het helemaal geloofwaardig vindt?

Goh, gezien hetgeen deze jongeman verborgen tracht te houden, de gevolgen die hem boven het hoofd hangen , en de dreigende manier waarop dit allemaal gebeurde in deze specifieke situatie? Er zijn er al voor minder verder gegaan dan hier het geval is. Het blijft fictie natuurlijk. Desalniettemin zeer aannemelijk.

De eerste aflevering behoort niet langer tot fictie maar is inmiddels (in China) realiteit geworden.

China gaat alle 1,4 miljard burgers 'sociale punten' geven – dit zijn de straffen voor wie zich niet gedraagt - businessinsider.nl

Big Brother in China: handig systeem of politiek extremisme? - EenVandaag - eenvandaag.avrotros.nl

In de volgorde dat ik ze zelf zag.

Hated in the Nation - 3.5*

Als de afrekencultuur op het internet een publiek tribunaal wordt met dodelijke slachtoffers. Het begint met een 'noir' moordonderzoek met een getaande rechercheur (Kelly Macdonald) die een groentje (Faye Marsay) inwerkt in een geruchtmakende nieuwe zaak. De moord op een publieke figuur, gehaat door de ganse natie, blijkt het werk van een seriemoordenaar, die zijn moorden laat plegen op commando van een veelgebruikte hashtag. Is de dader schuldig, of de mensen die (gedachteloos) onlinehaat verspreiden? Of de technologie zelf? Zoals in de betere episodes van Black Mirror: de SF-elementen komen sluipenderwijs meer aan de oppervlakte en creëren zo het unheimische gevoel dat de inmenging van technologie geen toekomstmuziek is. Het is ook duidelijk dat de makers (met de nieuwe mogelijkheden van netflix) meer budget hebben om hun SF-werelden vorm te geven. Het knullige is een beetje van de serie af, met een paar scènes waarin de speciale effecten zeker een meerwaarde hebben. Alleen jammer van het flauwe en afgeraffelde einde.

Nosedive - 4*

Achter de hysterisch blije glimlach van Lacie Pound (Bryce Dallas Howard) steekt een droevig mens dat gevangen zit in die hardvochtige like-cultuur. Vooral genadeloos naar vrouwen. Lacie wil heus losbreken en zichzelf zijn, maar elke misstap kan haar zomaar een negatieve score opleveren. En die begerenswaardige wereld, waar alleen de geprivilegieerden vertoeven, blijft lonken. Dan krijgt Lacie een kans om haar status op te krikken, wanneer ze door een jeugdvriendin (in een ontwapenend moment) uitgenodigd wordt voor een huwelijk bij de beau monde. Omhoog liken gegarandeerd! Anders dan andere afleveringen van Black Mirror heeft 'Nosedive' (2016) eigenlijk geen horror- of thrillerelementen. Het is meer een traditionele comedy of errors, waarin een perfectionistische hoofdpersoon wordt gedwongen om onder ogen te zien dat het leven niet valt te sturen. Wat ik gaaf vind aan deze aflevering is dat deze fictiewereld- door de warme kleurtjes, de kostuumdesign en de getoonde sociale etiquette - meer wegheeft van de jaren vijftig dan het nieuwe millennium. Technologie niet als een progressieve stap voorwaarts, maar eerder regressie naar tijden toen sociale normen en man- en vrouwverhoudingen nog onwrikbaar waren.

Playtest - 3*

Wel grappig hoe de losse, ongedwongen sfeer van backpackersromantiek overloopt in gotische horror met een VR-sausje. Waar de Amerikaanse Chris (Wyatt Russell) nog enthousiast meedoet aan een 'Whac-A-Mole' waarbij het zijn brein zelf is - dus niet middels een VR-bril - die beelden op een tafel projecteert. Het laat zich raden dat de gimmick minder leuk wordt als het onderdrukte angsten oproept en de grens tussen waan en werkelijkheid diffuus wordt. Maar eerlijk...regisseurs als o.a. David Cronenberg, Tom Tykwer en de Wachowski's hebben deze thematiek al door en door uitgeplozen. Echt eng of beklijvend wil 'Playtest' (2016) nergens worden, maar ook de achterliggende boodschap (technologie kan onze perceptie op de werkelijkheid verstoren) is te weinig urgent en niet origineel. Ben ik trouwens de enige die 'Waldo' uit 'The Waldo Moment' (2013) en deze mol uit 'Playtest' (2016) best schattig vindt!?

Episode 4 en 5 trekken het allemaal wel aardig omlaag. Nou, kleine 3 sterren dan maar.

Laatste episode is de beste Black Mirror tot nu toe.

In de volgorde dat ik ze zelf zag:

Shut Up and Dance - 3.5*

Simpel maar doeltreffend: een tienerjongen komt erachter dat een mysterieuze partij een masturbatievideo in handen heeft en hem dwingt om steeds een stapje verder te gaan. Het is een terugkerend thema dit seizoen hoe beklemmende kleinburgerlijke moraal en de technologische mogelijkheden een giftige cocktail zijn. Misschien nog wel enger en meer beklemmend omdat het gegeven geen dystopische toekomstmuziek is maar een alledaagse realiteit. De sobere sociaal realistische opzet van dit kortverhaal doet me wat denken aan James Watkins' debuutfilm 'Eden Lake' (2008), waarin de horror ook kwam vanuit alledaagse hardheid en pesterijtjes die steeds grimmiger werden. Naar het einde toe neemt 'Shut Up and Dance' (2016) te extreme wendingen die (hoewel ze de maatschappijkritische boodschap onderstrepen en een wrang gevoel achterlaten) de aflevering ook wat ongeloofwaardig maken.

San Junipero - 4*

Hallucinant hoe Yorkie (Mackenzie Davis) minutenlang door San Junipero wandelt, waar de jaren tachtig als een nostalgische retrodroom jeugdiger en onbezorgder dan waar ook ter wereld. Hoe het muurbloempje met jampotbril en verhullende kleding wordt aangetrokken tot die sprankelende Kelly (Gugu Mbatha-Raw) met haar hedonistische, no-nonsense levensstijl. De twist laat zich raden, maar door het lome tempo en die hyperrealistische sfeerfantasie werd ik zelf ook meegezogen in deze lesbische liefdesrelatie. Anders dan in de meeste episodes van Black Mirror (waar toch vaak een waarschuwend toontje klinkt) is technologie hier niet per se de vijand, maar tevens een vat vol ongekende mogelijkheden. Het ligt bij de kijker of het concept van San Junipero een nachtmerrie is of een hemel die door mensen is gecreëerd.

Men Against Fire - 2.5*

The poor man's version of 'Starship Troopers' (1997). Maar wist 'onze' Paul Verhoeven nog op magnifieke wijze nazi-esthetiek te vermengen met Amerikaanse genrecinema, hier heeft 'Men Against Fire' (2016) vooral zelf de houterigheid van een B-productie met een hoog net niet-gehalte. Het verwassen, grijzige filtertje waarmee het eruit zou moeten zien als een somber toekomstbeeld, maar hierdoor vooral lelijk en flets oogt. Het houterige acteerwerk en de voorspelbare militaire clichés. (Positieve noot: wel een diverse cast met veel vrouwen in atypische rollen en een zwarte hoofdpersoon.) Het budget was niet toereikend voor een geloofwaardige toekomstwereld, maar is kleinschalig door steeds te focussen op een handjevol militairen in weinig zinderende oorlogssituaties. Zelfs de achterliggende boodschap - technologie kan oorlogsgeweld dehumaniseren - is niet bijster fris of origineel, want het blijkt toch vooral een obligate verwijzing naar fascistische regimes die allang hebben bestaan of nog steeds bestaan. In Nazi-Duitsland had men geen vernuftige nanotechnologie nodig om tot de grootste verschrikkingen te komen. Het onderwerp had beter uitgewerkt kunnen worden door de nadruk te leggen op drones, robotisering en afstandsoorlogsvoering (hier hebben we nú mee te maken) in plaats van fantaseren over de zoveelste fascistoide dystopie.

Nosedive en San Junipero zijn echt prachtig.

Hier zitten een paar geniale afleveringen tussen!