The Help (2011)

Prachtige film

film reviews in 100 woorden: The Help (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be

The Help is een leuke, luchtige en soms een emotionele vertelling over rassendiscriminatie in de VS (in deze film zijn het de jaren ‘60). Dit verhaal hebben we al een tiental keer gezien, maar hier wordt het allemaal niet zo groots en serieus aangepakt. De kracht van deze film ligt in het persoonlijke conflict tussen de personages en hun standpunt in deze kwestie. Sissy Spacek en Allison Janney waren fantastisch … iedereen was fantastisch in deze film, waardoor er voor mij niemand echt uitspringt. Het verhaal heeft enkele zwakke momenten, maar de film blijft luchtig en aangenaam om te kijken.

3.5*

Hele mooie film. Top 100 waardig. Verdiende misschien wel de oscar voor beste film in 2011.

Prachtige, mooie meeslepende film die zich afspeelt in de jaren 60 in Mississippi, waar er een grote klassenstrijd is tussen blank en zwart.

De film was realistisch opgebouwd, en vooral Emma Stone acteerde super!!

Wat een hoge scores en lovende kritieken, zeg. Is dat voor de film of voor het thema? Ik vond hem vooral uitzonderlijk saai en nikserig, zowel qua verhaal als uitvoering. Echt zo'n film die je de volgende dag al weer vergeten bent.

Een film kan ook op andere fronten goed zijn dan alleen een verhaal of de uitvoering ervan. De film zette mij vooral aan het denken namelijk. Overigens vind ik het verhaal en zeker de uitvoering best goed. Er werd een heel naar sfeertje neergezet, maar ik vrees dat de meeste criticasters die niet opgemerkt hebben. Het is ook niet zomaar een film waarin het 'goede' het 'kwade' wel even overwint. Ik had hier wel een heel luchtige film verwacht, gezien het vele geel op de poster.

De film is bloedserieus en laat zien hoe onze negroïde medemens in de zuidelijke staten van de VS vernederd werd in de jaren zestig, maar ook hoe moeilijk het is om uit die spiraal te komen. Veel huishoudhulpjes zullen er waarschijnlijk niet meer rondlopen, maar verder geloof ik niet dat, ondanks dat iedereen volgens de wet gelijk is, de situatie veel verbeterd is daar. Het deed mij vooral denken aan alle schijnheiligerds die afschuw roepen om de verdronken Aylan en dat vluchtelingen opgevangen moeten worden, maar op hun achterste poten staan als diezelfde mensen opgevangen gaan worden in hun eigen woonplaats. Eigenlijk zijn we geen steek veranderd. Het verhaal van The Help is nog altijd actueel en dat zal het helaas nog heel lang blijven.

Verder over de film eigenlijk niks negatiefs. Het hele verhaal heb ik moeiteloos uitgekeken, ondanks dat ik wel wat opzag tegen de twee en een half uur plus reclameblokken. alles was dik in orde en hier en daar nog wat verrassende wendingen met een grappige toon. Het is geen Schinder's List of Dances With Wolves, maar zeker de moeite waard.

Wat een een realistische film.

Hebben we wat geleerd NEE.

Het is nog steeds het zelfde in de USA,stupid rednecks patriotten.

Normaal gesproken hou ik niet van dat soort films,met rasistisch tintje.

Maar wat is dat goed weer gegeven,de film zuig je helemaal mee en er in.

Zeer goed geacteerd,aangrijpend, verhaal lijk me op waarheid gebaseerd.

Als grote kerel zijnde heb ik toch een paar keer moeten slikken.

Voor mij een hele dikke 5 met een goude griffel.

Zwolle84 vraag me af welke film jij heb gezien,het is gen actie film ,maar een mooie drama.

Vaak vind ik een verfilming van een gelezen boek tegenvallen.

In dit geval gelukkig niet al is het boek veel uitgebreider (die geef ik dan ook een 5).

Leuke film. Goed thema en goede acteurs.

Alleen de rol van Stone, die ik best prima vind spelen, had van mij door iemand anders gespeeld mogen worden.

Misschien wel omdat ik een heel ander beeld van haar had in mijn hoofd, tijdens het lezen van het boek.

Iedereen die deze film mooi vindt raad ik echt aan het boek te lezen. Die heb ik in een paar dagen uitgelezen!

“If you can love your enemy, you already have victory.”

Een indrukwekkend en intrigerend kijkje in de keuken van blanke gezinnen in het zuiden van Amerika in de jaren 60. Rassenscheiding en discriminatie waren nog aan de orde van de dag en Afro-Amerikaanse vrouwen werkten als surrogaatmoeder en hulp in het huishouden bij blanke gezinnen. Blanke kinderen werden opgevoed en grootgebracht door deze vrouwen en één van deze kinderen komt jaren later weer terug naar Mississippi om te gaan werken bij een plaatselijke krant.

Skeeter (de sprankelende Emma Stone) wil graag een boek schrijven vanuit het oogpunt van de Afro-Amerikaanse vrouwen en gebaseerd op hun leven. Dat de vrouwen daar in eerste instantie sceptisch tegenover staan is logisch want hun baan verliezen betekent geen geld voor de eerste levensbehoeften. Wanneer Aibileen (de geweldige Viola Davis) overstag gaat en haar ervaringen begint te delen komt er langzaam een ommekeer en nadat Minny (de eveneens geweldige Octavia Spencer) ook mee gaat doen is het hek van de dam. Op een schitterende manier weet regisseur Tate Taylor dramatische scènes te combineren met ontroerende, humorvolle en soms ronduit hilarische scènes (Eat my shit!). Je zit op sommige momenten met plaatsvervangende schaamte te kijken naar hoe de blanke vrouwen met hun hulpen omgaan maar daardoor voelt het allemaal wel levensecht aan. Vooral Hilly spant de kroon en wat een fabelachtige prestatie van Bryce Dallas Howard die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Speciale vermelding voor Jessica Chastain die de wat naïeve en buitengesloten Celia op een geweldige manier speelt en op het laatst samen met Spencer filnk weet te ontroeren. Prachtig! The Help heeft mij weten te raken, aan het denken gezet, ontroeren en aan het lachen gemaakt. Een heerlijke filmbelevenis.

Films over rassendiscriminatie in de States zijn niet nieuw en meestal leggen zij schrijnende toestanden bloot die, hoe ge ook de rassenproblematiek benadert, niemand onverschillig laat en doorgaans woede om de geleden onrechtvaardigheid opwekt.

Dit is hier, naar mijn gevoelen, niet het geval. Eigenlijk slaat de film nooit echt overtuigend aan. Lijkt mij eerder een soort dorpskroniek vanuit één gezichtshoek bekeken.

Had een veel krachtiger film verwacht.

Prachtige film. Wat een supermooie, natuurlijke uitstraling heeft Emma Stone toch weer in deze film. De overige actrices spelen ook echt prachtig vooral de bitchy Bryce Dallas Howard! Ik kreeg vaak beschamende gevoelens dat wij als mensen zo dom konden zijn en nu ook nog steeds zo dom zijn. Hoe kan het dat mensen denken dat ze meer zijn dan een ander? Alleen maar door huidskleur of geloof of seksualiteit? Deze film laat dit maar weer eens prachtig zien. Helaas is het niet veel beter nu in deze tijd.

Ontzettend mooie film. Acteerwerk goed. En ook erg het idee dat het er zo aan toe ging in de jaren 50. Alle actrices doen het erg goed. Geweldig om naar te kijken ook al is het soms erg moeilijk te verkroppen dat het er vroeger zo aan toe ging.

Mooie en verrassende film, hoewel je dan toch eigenhandig het laagje sentiment te veel vakkundig dient weg te poetsen, en wat dan overblijft is zeker een geslaagd eindproduct. Emma Stone - zelf nog niet veel in actie gezien - is een prima cast. Heel erg mooie actrice, en ook de zwarte huishoudsters doen het zeer goed. Eigenlijk wist ik niet dat het zo een common good was om zwarte en blanke huishoudens gescheiden te houden, en dat er zoveel zwarten effectief bij blanke mensen de was en de plas gingen doen. Dat op zich, vind ik eigenlijk al vrij erg, maar de manier waarop ze dan nog behandeld worden, zet dan helemaal aan tot kwaad bloed. Vandaar ook deze film of de strijd die in de film wordt getoond, en dat element zorgt er voor dat het een film is die het wel goed zal doen in vele huiskamers in Europa en progressief Noord-Amerika. Uiteindelijk dus iets te veel sentiment en wellicht ook wel te stereotiep uitgewerkte personages, maar dat heb je natuurlijk wel meer in film. Een film die het toch vooral moet doen omwille van het verhaal dat het vertelt.

Ik kan er niet om heen dat de The Help een mooi verhaal vertelt en een overduidelijke boodschap overbrengt. Het maakt het natuurlijk niet zonder meer een goede film. Daarvoor ontbrak toch enig realisme. Bijna als in een klucht worden hier de tegenstellingen flink aangedikt en personages opgeblazen. De verhaallijn van de interviews was zeker dik in orde. Helaas wordt de film stevig ontsiert door een veelvoud aan overdreven aanstelligere dames, die flink op de zenuwen begonnen te werken. Dat er een dosis poep en plas humor bij moet om het nog leuker te maken is dan wel erg typerend.

Ik zag de voorbije maand(en) al een aantal films over rassenseggregatie en rascisme de revue passeren (Hidden figures, Fences, Fruitvale Station, Crash, ...), maar deze The help heeft iets bijzonders. Ondanks het feit dat één van de minder goede kanten van de samenleving wordt geprojecteerd probeert Tate Taylor er een luchtige kleurrijke film van te maken. En of dat hem gelukt is: je waant je midden in de golden sixties met die kleurrijke jurken, weelderige haardossen en giechelende bakvismoeders. In de andere hoek heb je dan zwarte huishoudsters die het hele huishouden runnen inclusief hun hofdames bijstaan met de opvoeding van hun kinderen en hen bovenop advies geven of hen opmonteren. Het blijft een vreemde contradictie: zwarten worden gediscrimineerd en als minderwaardig bestempeld. Ze zouden zelfs enge ziektes overdragen, maar ze worden wel ingeschakeld om het meest dierbare te verzorgen als suggrogaatmoeders. En als ze niet meer voldoen, worden ze aan de kant geschoven voor een nieuw exemplaar... echt gortig wordt het wanneer er bij een koffieklets luchtig gediscussieerd wordt over toiletten en zwarten en de zwarte huishoudster ter plaatse gewoon thee inschenkt, alsof ze er niets eens was.

The help is mede een topper dankzij de geweldige voornamelijke vrouwelijke cast. Viola Davis en Octavia Spencer schitteren en wat is het steeds een genot om naar Jessica Chastain te kijken! Hier en daar met een komische noot (bvb bij de chocoladetaart), maar zowel Spencer als Davis worden nooit karikaturen van zichzelf. Er is een perfectie balans tussen emotie, drama en humor ondanks het beladen thema. Mooie boeiende film, dikke 3,5*, zeer dicht aanleunend bij 4,0*!

Ik heb lang een haat-liefde verhouding gehad met deze film, staat al tijden in de top 250 wordt door velen ergens tussen de 6 en 8 op tien gegeven, verhaal leent zich op zich prima tot een "traditioneel" (bij gebrek aan beter woord) drama, ik zag met andere woorden de hopen zakdoekjes al passeren vermomd onder half degelijk en overdreven sentiment. Om nadien de film ergens een 6 a 7 te geven omdat hij echt wel goed zit op veel vlakken maar niet bijzonder of uniek genoeg is om hem echt hoog te scoren, iets dat ik tegenwoordig bij de top 250 films die overblijven toch vaker en vaker heb. Zeker nu er minder en minder overblijven die ik nog moet zien zijn het meestal films die op de één of andere manier "er niet van komen". Ik ben (nog) niet de persoon die de nieuwste hongaarse artmovie opzoekt of die op de hoogte wil blijven van de ontwikkeling van film in Turkmenistan, maar ben ook niet (meer) de persoon die nog écht vaak verrast wordt door een film uit de top 250, lijken toch vaak naar mijn mening films te zijn die gewoon door een hele hoop volk degelijk tot goed wordt gevonden en die door weinig of geen mensen slecht tot rampzalig worden gevonden. Nu goed genoeg over mijn idiote vooroordelen, over de film zelf:

Boy oh boy ben ik blij dat ik die domme vooroordelen (maak ik mij hier schuldig aan een tautologie of iets dergelijks? Vooroordelen zijn immers altijd dom) van me heb afgeworpen en net deze film (ja er is een zekere ironie aanwezig) gekozen heb om mij toch maar eens aan de top 250 te zetten en hem traag maar zeker af te werken. Ik heb werkelijk geen enkele slechte rol gezien in deze film, Davis en Chastain laten zonder twijfel de beste acteerprestaties zijn uit hun respectievelijke carrière, en dat zegt toch best wel wat. Ook "Miss Hilly" (al zou ik zo iemand de titel miss zelf nooit gunnen) speelt het fantastisch, Stone doet het goed (misschien vond ik haar nog wel één van de nét iets mindere main characters) en ook de mannen, die hier tweede viool spelen meestal, doen het goed, beste stuk van Chastain was meteen ook het beste stuk van eender welke man in deze film, het tweede gesprek met Stuart (al was het eerste ook al amusant).

Het verhaal zit verder gewoon prima, stuk geschiedenis uit Amerika dat misschien nog wat te weinig aandacht krijgt over alle media heen (ben bijzonder benieuwd naar het boek nu ook), het is nauwelijks te geloven met wat voor verhalen deze dames op de proppen kunnen komen en dat allemaal in een tijd waarin mijn beide ouders gewoon al aanwezig waren op deze wereld, het is niet zo dat we spreken over ergens rond 1780 ofzo, nee het is gewoon Amerika (zei het dan het minder "mooie stuk van Amerika") in de jaren 60. Een Amerika waarin zwarte vrouwen gedoogd worden zolang ze blanke kinderen opvoeden en verder ja knikken en zwijgen (niet dat de blanke vrouwen geen tijd zouden hebben gehad om hun kinderen zelf op te voeden moesten ze hun bridge partijen naar twee maal wekelijks verminderen hoor), een tijd waarin een WC bezoek spanningen met zich mee kon brengen, want what do you know ook zwarte dames moeten zo nu en dan eens naar het toilet, een tijd waarin eettafels gebruikt werden door blanke vrouwen om het eten dat zwarte vrouwen hadden gemaakt op te eten (die laatste kregen dan als ze geluk hadden wat restjes om apart aan een mini tafel op eten). Enfin te veel om op te noemen maar het is zeker een verhaal dat het recht heeft om op deze manier verteld te worden.

Als dit allemaal wat te donker klinkt voor je smaak, ook humor is aanwezig in deze film hoor, de gesprekken tussen twee zwarte huismeiden vond ik het glimlachen waard, het "shit" moment deed me schaterlachen en het moment waarop de moeder van "Miss Hilly" aangeeft wie de taart van Miss Milly gekocht heeft en waarom deed me uitbarsten in een lachbui die niet meteen stopte.

Is er sentiment aanwezig? Zeker wel, maar goedkoop wordt het nergens. Ik ben normaal niet de persoon die tranen huilt met tuiten omdat er weer maar eens iemand doodgaat terwijl het leven toch zo oneerlijk is (newsflash: het leven is effectief oneerlijk, deal with it en maak er het beste van). Maar hier had ik het laatste halfuur van A tot Z kippenvel, hoe mooi is het wanneer Chastain een geste terugdoet, of wanneer Stone de liefde krijgt die ze verdient (zij het dan niet van één of andere onbenul van een man).

Is de soundtrack (die mij niet eens zo gek opviel eerlijk is eerlijk) goed? Absoluut, nooit overdreven aanwezig maar hij is daar op een natuurlijke manier wanneer je hem ergens nodig hebt, hij kwam in ieder geval nergens ongepast opzetten.

Daarnaast is sfeer gewoon een sleutelwoord in deze film, en die sfeer zit goed (vermoed ik, ik ben nu niet overbekend met Zuidelijk Amerika in de jaren 60). Wagens zijn een lust om naar te kijken, het accent voegt veel toe aan de beleving, landschappen zijn zoals ze horen te zijn, normen en waarden zoals ze toen (tot spijt van ieder modern weldenkend mens) waren. Enfin ik had geen anderhalve minuut nodig om te geloven dat ik een goede vijftig jaar terug in de tijd ging en dat is gewoon een dik pluspunt want daar heb ik toch vaak nog wat problemen mee.

Nu goed ik ben hier al genoeg aan het lullen, ik kan nog kort samengevat zeggen dat ik dit één van de allerbeste films vind uit de top 250, zit hier enige tijd na het kijken nog steeds met kippenvel terwijl ik dit bericht typ, zelfs tranen konden maar op het nippertje bedwongen worden (nota: ik vind niks mis met een wenende man), dit is grootse film, die op een relatief simpele manier maar met fantastische acteurs en actrices, een fantastisch verhaal en geweldige beelden een mens doet nadenken over allerlei zaken.

Hoeft het nog gezegd? Voor mij de volle vijf sterren. En het is bijna jammer dat de andere films in mijn top tien ook zo verschrikkelijk goed zijn.

Laatst deze film gezien en vond ‘m erg goed.

Op voorhand best een interessant thema, al vond ik het jammer dat er weer een blanke heldin aan te pas moet komen. Niets ten nadele van Stone maar haar karakter past niet in de setting van the deep south.

Verder komt subtiliteit duidelijk niet voor in het woordenboek van regisseur Taylor. Eendimensionale personages alom, de enige die een soort van groei doormaakt is de moeder van Skeeter, maar dat gebeurt in zo’n lachwekkend slecht geschreven scène dat het totaal niet landt.

Ik hou niet van films die het de kijker te makkelijk maken, soms wordt dat deels goedgemaakt door andere kwaliteiten maar ondanks enkele goede acteurs slaagt The Help daar niet in.

Erg sterke film. Het verhaal is goed maar niet briljant. De film moet het vooral hebben van de kleurrijke personages (en daarmee doel ik niet op uiterlijkheden) en gelukkig is het acteerwerk dan ook uitstekend. Emma Stone is als altijd goed, Octavia Spencer zorgt als altijd voor een vrolijke noot maar het is vooral Viola Davis die de show steelt (en Jessica Chastain verdient mijns inziens ook een eervolle vermelding met de vertolking van de tragische en ontwapenende Celia). Ik moet wel toegeven dat ik moeite had met de geloofwaardigheid van een personage als van Hilly Holbrook. De film is verder goed in balans en de bijna twee-en-een-half uur kijken dan ook makkelijk weg. Zeker een aanrader.

Toch een tegenvaller.

Een pittig onderwerp in een geforceerd jasje.

Uiteindelijk ontbreekt het aan finesse.

Dat merk je in de overgangen, gebrek aan subtiliteit,

hier en daar een stukje overacting.

Gaat ten koste van de diepgang wat sowieso al niet de kracht was van de film. Jammer. *3.0

Ok.

Inderdaad een erg interessant thema en nog steeds iets waar een groot deel van de wereld over na moet denken. Het feit dat dit echt gebeurd is is natuurlijk zwaar, alleen de manier waarop het hier weergegeven wordt kan ik niet altijd serieus nemen.

Vooral omdat de film rare dingen doet, soms lijkt het wel de kant van een klucht op te gaan. Dallas Howard speelt eindelijk een goede rol, maar haar karakter is zo overdreven en haar gedrag is zo vreemd dat je het allemaal niet meer erg serieus kan nemen. Sommige grappen die hier gemaakt worden slaan de plank volledig mis poepcake en toiletpotten in de tuin passen hier gewoon niet in.

Stone weet de film niet te dragen, maar doet het voor de rest best ok. Ik vraag me alleen af waarom ze haar hier zo lelijk hebben gemaakt (dat kapsel staat haar absoluut niet). David en Spencer doen het ook naar behoren, alleen wederom opnieuw (vooral Spencer) hebben ze een karakter dat soms zo overdreven is dat het niet meer serieus genomen kan worden.

Vooral Chastain en Spacek vielen me eigenlijk op. Chastain speelt zowat de eerste rol die ik daadwerkelijk uit kan staan. Daarmee voor mij persoonlijk de beste rol die ze heeft gespeeld. Spacek heeft heel veel vooruitgang geboekt na Carrie .

Sommige scenes zijn sterk, erg sterk zelfs. Ontslaan van Constantine (vooral dit kwam binnen), de aanslag van de KKK verderop en het openbare geweld van de politie op de zwarte vrouw. Dit soort scenes zijn absoluut nodig voor een film zoals dit en dat tilt het allemaal nog wat omhoog.

Het sfeertje zit er ook goed in, lekker zonnig sfeertje en oud sfeertje zit er ook goed in. 146 minuten gingen best vlot om, al moet ik wel zeggen dat dit absurd hoog gewaardeerd is. De mix tussen flauwe klucht en discriminatie gaat gewoon niet zo, en wederom hier ook niet.

Het probleem van de segregatie en het protest daartegen wordt van onder uit bekeken, uit het standpunt van het personeel. Kathryn Stockett, die een cameo heeft na drieënvijftig minuten, schreef over haar geboortestad Jackson, Mississippi vóór haar geboorte. Ze identificeert zichzelf wellicht met het hoofdpersonage Skeeter - een bijnaam afgeleid van "mosquito", die het schijnbaar vanzelfsprekende in vraag durft te stellen.

Een rake tegenstelling is die tussen de personages van Viola Davis en Octavia Spencer. De eerste speelt een heftige dramatische rol; de tweede zorgt voor de komische noot met haar karakterkop, haar uiteenzetting over bakvet en haar chocoladetaart met een speciaal ingrediënt. De zuiderse sfeer, de kostuums, haarstijlen en accenten zijn goed weergegeven. Muziek uit de vroege jaren '60 is effectief gebruikt.

Een film met sterke vrouwen, overtuigend gespeeld door de cast. Het verhaal boeide mij wel, maar na verloop van tijd vond ik het moeilijker om mijn aandacht erbij te houden en alles goed te volgen. Hij duurt lang en er gebeurt veel. Ik vind het qua thematiek in ieder geval zeker een verhaal dat een film waard is. Ik geef een ruime 7. 3,5*

Een erg mooie film met een kanttekening. Het is redelijk mooi in beeld gebracht, de setting in de huishoudens van de blanke zuidelijke dames ziet er elegant uit en het is erg interessant om te zien hoe de Zuidelijke samenleving er in die tijd uitzag. Dat slavernij de facto nog gewoon bestond. Hoe de zwarte burgers als tweederangsburgers behandeld worden. En uiteindelijk hoe aan hen een stem gegeven wordt.

Maar met dat laatste heb ik toch een beetje moeite. Uiteindelijk is het een blanke dame die de drijvende kracht achter die stem. Het personage Aibileen heeft ook schrijverskwaliteiten, waarom had in het script niet zij die kracht kunnen zijn? Viola Davis die Aibileen speelde merkte wat mij betreft terecht op dat uiteindelijk dit niet een film is die het zwarte perspectief op het zijn van de hulp biedt, maar een blank perspectief van het karakter van Stone.

Het is allemaal ontroerend en soms ook grappig wanneer het karakter van Octavia Spencer haar voormalige bazin stront laat eten, maar dit doet toch afbreuk aan de film, waardoor ik toch een halfje lager uitkom dan ik initieel in gedachten had: 3*.

Toch wat teleurgesteld. Ik had misschien te hoge verwachtingen en het is zeker geen slechte film. Ik had wat moeite om in het verhaal te komen (zeker in het begin), er is op momenten sprake van wat 'overacting' en uiteindelijk komen de verhalen van de maids voor mij niet echt goed uit de verf. Dit is eigenlijk geen film over 'the voice of black' maar een film over 'the voice of one white hero'. Verder had het script wat meer diepgang kunnen krijgen. Ik dacht dat dit kwam doordat het een op waargebeurd gebaseerd verhaal was (en dan kan ik juist enige terughoudendheid met dramatiseren erg waarderen en heb ik graag dat het verhaal probeert dicht bij de feiten te blijven), maar ik leerde later dat het een fictie verhaal was. Overall wordt er goed geacteerd (okay, soms een tikkie over de top), het verhaal is vrij één dimensionaal maar verder goed uitgewerkt en de film heeft echt hele mooie momenten. Je kunt niet echt fouten aanwijzen, maar het raakte me onvoldoende en het bleef een film waar ik naar keek. Daarom drie sterren vanuit de ratio gegeven.

Aanvulling: goede soundtrack!

Om indruk te maken op Elaine Stein [Mary Steenburgen], de eindredacteur van een grote nationale krant, besluit jonge journaliste Skeeter Phelan [Emma Stone] begin jaren 60 een serie artikelen te schrijven over het leven van de zwarte ‘hulpen’ in welgestelde witte huishoudens. Skeeter, die zelf is opgevoed door een zwarte ‘hulp’ [Cicely Tyson] weet Abileen Clark [Viola Davis] en Minny Jackson [Octavia Spencer], die in dienst zijn van bevriende families, over te halen hun verhalen te delen. Het geeft de liberaal denkende Skeeter een indruk van hoe meer conservatieve families omgaan met hun hulpen. Taylor bewerkte de gelijknamige roman van Kathryn Stockett op uitstekende wijze en biedt prachtige rollen aan een vrijwel volledig vrouwelijke cast. Davis ging er met de Oscar vandoor, maar het is vooral de interactie tussen haar en Spencer die zorgt voor de meest gedenkwaardige momenten.

Diep respect voor Bryce Dallas Howard. Als je zo goed, zo'n afschuwelijk karakter neer kan zetten dan versta je je vak.

Goede film met zeer goed acteerwerk. Je kan het je als Nederlander haast niet voorstellen dat er niet zo heel lang geleden gewoon apartheid was in Amerika , je weet wel, dat land dat iedereen in de wereld verteld hoe het moet.

Goed gecast allemaal.

En nog maar even met de top 250 aan de slag met deze The Help, en daarmee een voor mij vrij onbekende titel, en hoewel de film bij voorbaat doet denken aan The Color Purple een film die ik goed kan waarderen, had ik toch zo mijn twijfels over de inhoud en of dit wel interessant ging worden. Maar het moet gezegd dat The Help me toch aangenaam verrastte.

Reeds gezegd had ik zo mijn twijfels hoe interessant deze film ging worden rond de vrijgevochten Skeeter die aan de hand van eigen ervaringen met een hulp thuis op zoek gaat naar verhalen over hun behandeling en het verleden. Tsa, nogmaals niet bepaald een kern waar mijn hart sneller van gaat kloppen, maar de film wordt dan toch wel erg goed opgebouwd met een treffend beeld rond deze huishoudelijke hulpen, of beter gezegd slaven, die de ruggengraat van het huis vormen maar net zo goed als vuilnis behandeld worden. Walgelijk is dan ook het elitaire en arrogante kliekje rond de werkelijk stuitende Hilly Holbrook en haar ja- knikkers, zeg maar gerust dat de dames een beetje loco zijn. Het leeghoofdig gezwam, argwaan en de vooroordelen vlieg je om de oren terwijl de hardwerkende, zorgzame en loyale hulpen een betere band met de kinderen hebben dan de moeder zelf. Het is een werkelijk schrijnend beeld rond de strijd om voor bewustwording te zorgen.

De behandeling en vicieuze cirkel van macht, en onder de duim houden worden, betreft zware thematiek die weliswaar luchtig gebracht maar niet zijn uitwerking mist. Wie een spectaculaire film wil zien kan deze The Help beter overslaan want dit is een pure acteursfilm die in alle degelijkheid en subtiliteit gebracht wordt en vooral op persoonlijke conflicten koerst en bij oud gedachtengoed en patstellingen tussen de karakters uitkomt. Want het is natuurlijk Amerika weer op zijn slechts met een hoog 'red-neck-trailertrash-plantageeigenaar' gehalte betreffende de raciale kwesties met een vicieuze cirkel van geforceerd overwicht. Toch blijft het eerste uur van de film een klein beetje doorkomen met de vraag waar het nu precies heen gaat, iets dat in het tweede deel aanzienlijk verbeterd wanneer de spanning en achterdocht stijgt, de belangen groter worden en het blanke volk zelfs elkaar aan vliegt in de vorm van Hilly en Celia terwijl de laatstegenoemde het wel een stuk beter met haar hulp voor heeft dan Hilly.

Kostelijk is dan ook de ontknoping en de poets die gebakken wordt aan de laatste genoemde. Lekker is sowieso de ontzettende schare aan mooie dames in de vorm van Stone, Howard en Chastain. Vooral de laatste twee zijn uitstekend dreef, de eerste als queenbitch en de tweede als labiele goedzak. Het geheel vloeit samen tot een film die op het einde best wel ontroerd, een mooie boodschap bezit, dat het lijkt dat er toch enige verandering is ingezet en dat er wellicht toch nog hoop is voor de mens. En zoals reeds gezegd verrast The Help toch best wel en blijkt The Help een goede film die vier sterren krijgt en ik op termijn vast nog wel een keer ga zien.

Discriminatiefeelgoodfilm.

Vroegâh was alles beter. Nou niet echt dus, maar toen werden er nog wel zulke films gemaakt, toen hadden we Dr. King nog, en toen vonden we dit soort dingen erg, en toen hadden we een droom. Nu niet meer, nu verheerlijken we het nieuwe rechts en schamen ons niet meer voor uitspraken die een bruinhemd tachtig jaar geleden te ver zou vinden gaan.

Als film is het best een leuk vermaakseltje, en de dames spelen allemaal erg fijn - met vanzelf eervolle vermelding voor Sissy Spacek, en hoe mooi zij oud wordt. Maar de boodschap komt vijftig jaar te laat, en is ingehaald door de nieuwe realiteit waarin discriminatie en racisme weer gemeengoed zijn. Dan kan ik niet anders voelen dan dat er dringendere dingen zijn om een film over te maken, en vanuit dezelfe gedachte vraag ik me af wie de doelgroep van deze film eigenlijk is. Zeven-vinkjes-mensen die graag willen geloven dat de maakbare samenleving af is? Anyone?

Een film lijkt me in de eerste plaats entertainment, en daarvoor is het nooit te laat. Boodschap is leuk meegenomen, en misschien (en misschien ook niet) zet deze film af en toe ook iemand aan het denken.

Maar hoe dan ook wordt een film gemaakt door mensen die werken, en daar hun boterham mee (moeten) verdienen. Bijgevolg ...

...lijkt het me de logica zelf dat het moet kunnen om ook andere films te maken dan over de problemen waar we in 2024 mee te maken hebben. Anders zou het woord 'ontspannen' moeten geschrapt worden als reden om naar de bioscoop te gaan.

Bij 'genre' staat 'Drama'. Ik gok bijgevolg dat de doelgroep die mensen zijn die van het genre 'Drama' houden.

En gezien het aantal stemmen, en de 3,78 hier en de 8,1 op IMDb, denk ik dat de makers prima in hun opzet geslaagd zijn.

Zo'n film die al een tijdje op mijn planning stond vanwege de notering in de Top 250. En ik was er wel benieuwd naar, vooral omdat ik geen idee had welke kant deze film uit zou gaan. Zo'n overdramatische tranentrekker of een echt sterke sfeerschets. Enfin, uiteindelijk hangt de film ertussenin. Niet overdramatisch gelukkig maar ook heel erg veilig maar wel met een sterke sfeer. Je moet wel even het eerste halfuur doorkomen met alle clichés afgevinkt rond racisme in die periode en die locatie maar eenmaal onderweg is deze film best aangenaam kijkvoer. Geen film die onder de huid gaat zitten maar ook niet vervelend is.

Deels is de film heel Hollywoodiaans... Of nee, eigenlijk heel de film is dat. Maar dat heeft goede en slechte kanten. Personages zijn allemaal weinig grijs, ze zijn goed of kwaad, wit of zwart zo je wil (ja ja, pun intended) en de extreem kwaden zijn echt een karikatuur (ik kijk naar jou Dallas Howard). Dan doen Stone en Chastain het beter maar vooral Davis en Spencer. Die laatste nog net een stapje beter omdat Davis altijd iets kils over haar heeft. Voor hoofdrollen vind ik haar nooit geschikt, voor bijrollen wel maar dan wel een specifieke rol. In deze film kan het net. Maar vooral Spencer heeft een enorm warme uitstraling en past perfect hier.

En de echte goede kanten zitten dan vooral in de aankleding die puik is. Je waant je echt in die periode en de warme belichting laat je de hitte voelen. 3,0*.