Dog Day Afternoon (1975)

Een vrij aparte misdaadfilm, in ieder geval verre van standaard. Eigenlijk weet ik niet heel goed wat ik hier van moet vinden. Inhoudelijk een aparte bankoverval, waar de overvallers door het publiek bijna als helden worden gezien, en waarin de gijzelaars uiteindelijk gewoon dansen alsof er niks aan de hand is en dergelijke. Enerzijds een redelijke film, maar aan de andere kant ook weer tegenvallend. Onderhoudend, maar door het ontbreken van spanning en vooral het weinige geweld de kogel door het hoofd van Sal was een (onverwachte) uitzondering, werd het toch met 120 minuten een vrij lange zit. Acteerwerk van met name Al Pacino als Sonny en John Cazale als Sal, was overigens vrij goed. Maar toch, deze film is mij ietwat tegengevallen.

Inderdaad toch eerder een tegenvallende film omdat ie wat te lang duurt voor wat het waard is. Daartegenover staat dan weer het feit dat het misschien wel de meest realistische bankoverval is die ik tot op heden heb gezien in een film/serie. Het zou zo allemaal echt kunnen gebeuren en ik kan me best voorstellen dat het spannend is als je er zelf aanwezig bent, maar voor een film biedt deze niet genoeg actie. Bovendien weten de dialogen de film niet echt te dragen en sleept de film toch een vrij lange tijd.

Over de acting valt natuurlijk weinig slechts te zeggen met Al Pacino in een glansrol en de veel te vroeg gestorven Cazale doet het ook goed, hoewel hij nogal op de achtergrond blijft. Dat mensen dit hilarisch noemen vind ik dan ook weer vergezocht, ik heb volgens mij nergens moeten lachen. De soundtrack stelt ook niet veel voor buiten de openingsintro.

Erg ondergewaardeerde film en verdient een hogere ranking! Vanavond weer lekker kijken op Canvas.

Perfect verwoord. Kon niets vinden wat deze film nou zo bovengemiddeld maakt. Vond John Q veel beter, als ik een vergelijking mag noemen.

Deze film stond al een hele lange tijd op mijn lijstje en nu eindelijk gezien. Zalige film!

Toegegeven, een film met Al Pacino stelt mij zelden teleur..... maar wat een rol zet hij hier neer, geweldig! De film is verder een prima mix van misdaad, humor, absurdisme en zelfs een stuk maatschappijkritiek. Ik kreeg er vooral de eerste helft geen genoeg van. Daarna komen er wat aspecten bij, die misschien beter achterwege gelaten hadden kunnen worden. Het creepy maatje van Al speelt ook genadeloos goed en komt met enige geweldige opmerkingen markant uit de hoek. Het slot openbaart zich plotseling, maar is toch zeker passend. Dog Day Afternoon is ronduit goed.

Zie hier waarom Al Pacino tot de toppers behoort.

Sidney Limet doet me vooral denken aan het fantastische "12 angry men" uit 1957, maar ook deze Dog day afternoon mag er best wezen. De film wordt in zijn geheel gedragen door een jonge energieke Al Pacino. Jammer dat er net iets te weinig zendtijd was voor John Cazale, al was het maar als gewetensloze bad guy (hij heeft er namelijk de perfecte kop voor). Jammer, want hier was hij maar een kleurloos volgzaam persoon, een grijze muis (maar dan mis je de insteek van de film en kom je eigenlijk in een ander genre terecht) ...

Ik vond het wat vreemd dat de film gebaseerd is op waargebeurde feiten, want sommigen situaties waren zo absurd dat je daar echt begon aan te twijfelen. Het was nog net geen Stockholm-syndroom, maar het neigde er bij momenten wel naar (zowel bij de gegijzelden als bij de ramptoeristen). Vreemd dat die de show van zo dichtbij mochten aanschouwen ...

Van in het begin zie je veel empathie en menselijkheid bij Sonny. Geen meedogenloze man die mensen slaat of neerknalt. Integendeel, hij leek zich haast te verontschuldigen. Deze sympathie wordt ook uitgestraald naar de kijker. Geen op geld beluste maniak, maar een overval om de geslachtsoperatie van zijn vriend te betalen (rare plot, dat wel al zou geld voor een ziek kind misschien wat te cliché/melodramatisch geweest zijn). Prachtige mimiek en acteerprestatie van Al Pacino: doortastend en onzeker tegelijk! Op Cazale na niet echt memorabele andere casts gezien.

Prachtige sfeerschepping ook in het begin van de film van het New York van de jaren 70. Je bent direct in de mood. Ik moet dringend nog wat meer van Lumet zien (Network, Serpico, Before the devil knows you're dead), want wat ik al zag van hem is top! Verdiende 4,0*

Fijn dat er weer een klassieker is waar ik de goede status wél van begrijp - gebeurt niet altijd, zie The Godfather en Into the Wild. De film had me van begin af aan te pakken, met prachtige beelden van een bloedheet jaren '70 New York naar uiteindelijk de bankoverval. Met een luchtige toon toch enorm spannend en meeslepend. Persoonlijk jammer dat ik niet begreep waarom sommige van de omstanders op de hand waren van het toch wat irritante personage van Pacino, maar van mijn vader begreep ik dat dat met die eerdere overval te maken had - zie ook dat geschreeuw van 'Attica! Attica!' Interessant om te lezen hoe de film is gedraaid, gaf ook voor mij wat meerwaarde. Film wordt op drie kwart iets meer van hetzelfde, maar als er uiteindelijk zicht is op de finale wordt het weer een stuk spannender met zelfs puntje-van-je-stoel werk. Heel erg goed.

4,0*

Deze eens bekeken en was toch wel aangenaam verrast. Ik had geen verwachtingen bij deze film, maar vond het wel een originele bankovervalfilm. De cast deed het ook prima en ondanks dat de film al wat ouder is, was hij zeker nog te doen.

Ook ondanks de langere speelduur, wist hij me toch te boeien. De moeite om gezien te hebben.

Wat vond ik dit een fantastische misdaad film! (Gebaseerd op waargebeurde feiten) De film speelt zich vanaf het begin af aan in de bank af, 2 onervaren bankrovers, die roekeloos een bank instappen. Met als doel om geld bij elkaar te verzamelen, zodat zijn vriend Leon Schermer (Chris Sarandon) een seksueel transplantatie kon ondergaan. ( Spanning, emotie, sensatie humor, Dog Day Afternoon brengt het allemaal. Karakteristiek, was het precies wat ik van Al Pacino verwachte, lekker autoritair, en absoluut niet graag met zich laat sollen en dat deed hij weergaloos. Ook John Cazale voerde zijn persoontje fantastisch uit. Een onzeker sulletje, die erg toegewijd is aan zijn goede vriend Sonny Wortzik (Al pacino) en voor hem door het vuur zou gaan, ook al zou hij het risico daarvoor moeten lopen iemand te doden. Opmerkelijk is hoe het volk de bankrovers op den duur als helden gaan zien, nog opmerkelijker hoe snel dat weer afneemt. Zodra de media op tv aankondigt dat één van de bank rovers een homo is. Wat ik ook zo mooi vond aan deze film, was het feit dat beide bankrovers amateuristisch overkwamen Het geknoei alleen al van Sonny Wortzik, om zijn wapen te pakken. Maar dat hij ontzettend geslepen was op de politie. De onderhandelingen die hij doorgaans voerde met de politie, het controleren van de auto, waarmee ze naar het vliegveld worden gebracht. Hij moest eigenlijk continue een zekerheidje hebben. (Wat natuurlijk helemaal niet zo gek is.) Maar door de combinatie van een benauwde omgeving Airconditioning kapot en vermoedelijk een dosis van te weinig slaap, voelde ik dat hij ook over die eigenschap de controle begon te verliezen. Wellicht had het einde dan een hele andere wending kunnen krijgen! (Die overigens erg sterk was, de stilte was significant!

Beetje langdradige film, maar misschien is dat wel noodzakelijk om de verveling van al die uren weer te geven. Mooie personages. Sal, die serieuze, mocht ik wel. Die Sonny was een nare kletsgrage eikel. Jammer van het einde derhalve.

Had wel wat meer verwacht van zo'n klassieker. Misschien verwachtte ik wel meer een drama en thriller dan de film uiteindelijk is. Ik zou Dog Day Afternoon eerder als een soort absurde klucht omschrijven. Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar een hoop elementen komen toch wel sterk over. De sfeer onder de politie en omstanders buiten en de gijzelnemers en gijzelaars binnen is niet bepaald zoals je het verwacht. Het levert een hoop komische momenten op, maar als maatschappelijke kritiek of tijdsbeeld kwam het toch wat hol op mij over.

Wel een knappe prestatie dat de film uiteindelijk nog wel wat van zijn emotionele kern vindt en altijd spannend blijft. En dat allemaal zonder dat er ooit ook maar een noot muziek aan te pas komt. Maar dit is toch een wat meer eenvoudige film dan ik had verwacht had. Alleen als podium voor Pacino is de film nog wel echt het bekijken waard. Sonny is zo'n interessant figuur. Nerveus, sympathiek, paranoïde, onvoorspelbaar, je kan hem met veel woorden omschrijven. 3.0*.

Heerlijke film die begint met knappe beelden van NY in de zeventiger jaren (ja de Twin Towers stonden er nog in vol ornaat).

De bankrovers zijn zo weinig professioneel, alles gebeurt zo stuntelig dat ik er hartelijk mee kon lachen.

Knappe acteursprestaties van Cazale, maar nog meer van de sublieme Pacino.

De jongste tijd nog meer Dvd's met Pacino gezien, gedraaid rond dezelfde tijd (ook nog Serpico en and justice for all…). Klasse acteur.

Toch een tegenvaller hoor. De film wil vanalles, maar is daardoor niet spannend, niet leuk, niet maatschappijkritisch. Pacino is oké maar zit er vaak ook wel over. Cazale heeft wel een schitterende rol met die constante treurige blik in zijn ogen. De rest is aardig maar zijn veelal wel typetjes. Op den duur zit er ook geen vernieuwing meer in en met de locatie kan ook weinig meer worden gedaan. Zo mist de film ook sfeer, terwijl zeker de eerste minuten juist heel sfeervol waren. Het is allemaal niet slecht, maar dat is het dan ook. 2,5*.

De acteerprestaties van Pacino en in mindere mate Cazale verdienen zonder twijfel '5' sterren. Echter in 2021 voelt deze film als een ontzettend lange zit waarin weinig verrassends gebeurd en alles loopt zoals je verwacht. Ik kan me voorstellen dat het in die tijd echt een topper was, zo voelt het nu echter niet meer. Op wat Pacino en Cazale laten zien, na.

Ontzettend goede film! Hij is van begin tot eind spannend, maar bovenal is hij realistisch en menselijk: de criminelen blijken ‘echte’ mensen, die als zodanig sympathie oproepen, en veel situaties waarin ze verzeild raken bij de mislukte bankoverval zijn ronduit hilarisch. De bankoverval is zo echter dan de gelikte versies die je meestal in films ziet en tegelijk benadrukt de film hoe zo’n bankoverval een sensationeel media-event is waarin iedereen zich even een ster waant.

In eerste instantie boeiend drama die ik eigenlijk alleen qua naam kende. Een naam trouwens die anders doet vermoeden qua inhoud als je de term niet kent, mede vanwege de goede kritieken en Canvas de kans gegrepen. En de eerste conclusie is dat de film een uitermate sterk begin heeft maar daarna zijn grip verliest.

Goed is het begin waarin Sonny en Sal een bankoverval denken te kunnen plegen maar zich al snel in een hopeloze situatie bevinden. Een situatie overigens waarin vooral naar voren komt dat de beide heren geen criminele masterminds blijken te zijn maar eerder twee simpele zielen die een slechte beslissing maken. Boeiend is de ontwikkeling met het publiek die volgens sommige kijkers als vreemd wordt ervaren maar vooral het verhaal van de jaren '70 vertelt. Een verhaal dat draait om opstand, rellen en aversie tegen de politie. Detroit was een paar jaar eerder, iedere anti-Vietnamdemonstratie werd soms met doden tot gevolg neergeslagen en Sonny haalt zelf de situatie rond de Attica gevangenisopstand aan. Zo raar is het niet dat men Sonny supportert al is het alleen maar om tegen de politie te zijn. Robin Hood achtige taferelen met geld in het publiek gooien en het feit dat mensen erg tv geil zijn wint alleen maar meer zieltjes voor Sonny en Sal. Tot daar is de film dan ook uitermate interessant samen met de band die het personeel met de heren krijgt, uiteraard bekend als het Stockholm Syndroom.

Toch begint de film zo op het uur en een kwartier toch wel ernstig te slepen en heeft de patstelling met de politie wel zijn saaiste punt bereikt. Het ellenlange gesprek met Leon doet evenmin goed en het net zo vruchteloze gesprek met zijn vrouw, dingen die eigenlijk nergens naar leiden. De verschillende gradaties van hoop verliezen, angst en spijt als gijzelnemer raken daardoor bijna ondergesneeuwd terwijl dit wel interessant is. Net als de verhitte gesprekken op straat tussen Sonny en Moretti zijn fraai gemaakt. Lekker verhit typetje en goed gespeeld door Durning. Interessant is ook het verschil tussen Sal en Sonny en hun omgang met de gijzelaars. En wat ik erg mis is een stukje achtergrond van deze jongens en waarom ze de overval plegen. Vietnam? De Bak? Sal rept in ieder geval over de bajes. De operatie van Leon? Het blijft gissen eigenlijk en graag had ik wat meer geweten. De echte Sonny was het in ieder geval niet eens met de film. Hij zelf beweerde dat circa 30 procent klopte . Het beeld van zijn vrouw, waar hij al twee jaar bij weg was, klopte niet, hij sprak niet zijn vrouw via de telefoon noch zijn moeder op straat, en het geld zou zijn voor de geslachtsoperatie van Leon. Toch zijn daar ook stemmen die melden dat het om een maffia operatie ging die faliekant mislukte.

Het maakt Dog Day Afternoon tot een twijfel geval met zijn pakkende eerste helft en slepende twee helft en ik kan dan ook niet anders zeggen dat de film zijn niveau niet doortrekt. Bijzonder te benoemen is de kritiek die Cazale heeft op het roken van enkele medewerkers met de opmerking dat hij bang is voor kanker, apart met de wetenschap dat hij vier jaar later aan longkanker zou overlijden en de première van The Deer Hunter niet eens mee maakte, zwaar ook voor Meryl Streep die inmiddels met hem getrouwd was, maar dat terzijde. Dog Day Afternoon is daarom het beste te benoemen als interessant voor een keer en vooral een interessant tijdsbeeld wat de roerige jaren '70 betreft.

Matig. In de tweede helft begint de film te slabakken. Telefoongesprek met Leon , gesprek met de moeder, zijn testament, … het is allemaal overbodig. Maar is de ganse film dat niet een beetje ? Lumet strooit veel kruimels rond doch nooit komt het tot een conclusie. Het sociale commentaar, de sensatiezucht van media en toeschouwers, de anti establishment kreten, wantrouwen tegen de politie, het financiële commentaar ('hoeveel verdient een bankbediende' scene) is dus slechts ... een scene, de relatie tussen Pacino en Cazale (welke band hebben die twee ? het personage van Cazale is niet uitgewerkt en dient enkel als spanningselement want hij moet uitgeschakeld worden), ook de politie diensten zijn plotelementen, enz. Het leidt nergens naar toe, het zijn eerder anekdotes want uiteindelijk gaat het enkel om een 'heist gone wrong' verhaaltje.

Niet enorm onder de indruk. In de eerste plaats voelt de speelduur van 120 minuten vrij lang aan, té lang voor het verhaal dat er verteld wordt. Regisseur Sydney Lumet focust voornamelijk op de banale en zelfs saaie realiteit van een overval/gijzeling; een keuze die de film semi-realistische proporties geeft, maar er ook een droge zit van maakt. De rol van de politie en de menigte rondom de bank wordt nooit echt diep uitgewerkt, de rol van mede-overvaller Sal evenmin, waardoor enkel Pacino's personage een zekere vorm van gelaagdheid heeft. Het tweede uur is evenwel beter dan het eerste; het personage Sonny wordt in dit uur vrij goed uitgediept aan de hand van enkele figuren uit zijn leven, en Pacino krijgt hier veel ruimte om humaniteit in zijn personage te stoppen en een sterke prestatie af te leveren. Het contrast tussen de opeenvolgende telefoongesprekken met zijn 'vrouw' en zijn vrouw wat betreft houding en mimiek is ijzersterk acteerwerk van Pacino. De laatste tien minuten zijn dan zelfs nog vrij spannend te noemen, al verbaast het nergens dat de film snel en anti-climactisch eindigt. True to life, zo voelt het ook echt aan. John Cazale in één van zijn weinige filmrolletjes buiten The Godfather overigens; hij zet de zwijgzame Sal prima neer. Hij straalt een subtiele maar toch diepe droefheid uit, maar jammer genoeg krijgt hij niet de ruimte om écht te imponeren. Jammer dat die man niet in meer films heeft kunnen spelen. 3*.

Prachtige film over een bankoverval die uitloopt op een gijzeling en snel verder uit de hand loopt. Gebaseerd op een echte gebeurtenis en het is dan ook allemaal vrij realistisch in beeld gebracht. De spanning wordt ook redelijk goed vastgehouden, alhoewel er ook ruimte is voor humor. De gijzelaars, gijzelnemers, politie, media en publiek komen allemaal aan bod hier. Al Pacino is uitmuntend in de hoofdrol.

De laatste tijd veel Lumet gezien en herzien. Maar ondanks dat hij uitstekende films maakte als 12 Angry Men, Fail-Safe,The Pawnbroker en Serpico en nog een heel stel andere prima films vind ik ook na herziening van deze op het grote scherm deze het allerbeste.

Het is een film waarin Lumet meerdere van zijn sterkste kanten uitspeelt. Het een is een Newyorks stadsportret. Het is een film die zich voor een groot deel in een ruimte afspeelt en de film weet waanzinnig goed humor en een film als deze te vangen. Het maakt van de hele situatie iets absurds zonder het in het belachelijke te trekken. De hele film balanceert in een zeer zorgvuldig evenwicht. En dat evenwicht hoort behandelt te worden op filmscholen. En plaatst de hele overval ook nog in een maatschappelijk kader.

Met name de eerste helft is zowat briljant. Van de urban decay in de opening, het begin van de overval, de slimme karaktertekening waarmee zelfs het bankpersoneel wordt vermenselijkt. De attica-scene. De detaillering en de timing. Het briljante spel van Pacino en Cazale (die eigenlijk veel te oud was voor de rol, maar ik snap waarom ze het toch deden). Het is perfectie en als de film dat niveau had gehouden had de film in mijn top 10 gestaan. De tweede helft is iets minder en de film gaat van perfectie naar heel erg goed. Vandaar dat de 4.5 van jaren terug blijft staan. Maar wat is dit toch een prachtige film. Voor mij top 50 allertijden.

Lumet is een regisseur die bepaalde dingen heel goed kan, maar zeker niet alles. Drie jaar na deze film maakte hij The Wiz en zie je hoe onbeholpen het kan worden als hij iets maakt wat helemaal niets doet met zijn sterke kanten.

Voorlopig derde en laatste van drie Lumet films die ik nog wilde zien. Als top 250 film had ik hoge verwachtingen van Dog Day Afternoon. Na The Deadly Affair (3,5*) en The Verdict (4*) lag de lat dus vrij hoog. Wat een ordinaire bankoverval moest zijn ontspoort in een gijzelingsituatie en mediacircus dat absurde proporties aanneemt waardoor de film vaak op het randje van satire en zwarte komedie bungelt.

Al Pacino als Sonny domineert zowat elke scène in Lumets film en met zijn voortdurend heen-en-weer geloop is zijn aanwezigheid verpletterend. Zijn labiele en weinig snuggere kompaan (John Cazale) (he thinks Wyoming is a country), die klaar is om te moorden als het moet, is de factor die belet dat politie en FBI een blitz-actie ondernemen. Het is vooral de publieke opinie die hier ook een rol speelt. Door zijn vrij sociale ingesteldheid weet Sonny de sympathie van de publieke opinie te winnen... als een Robin Hood gooit hij met geld, en de gijzelaars hebben het eigenlijk best naar hun zin in sommige taferelen... dit maakt de ordehandhavers dan ook bijzonder nerveus want ze willen niet dat de publieke opinie zich tegen hen keert.

Pas wanneer het verhaal van de homo-vriend (Chris Sarandon) erbij komt kijken begint hij krediet te verliezen en als een sociopaat en marginaal gezien te worden. Alhoewel ik de film wat aan de lange kant vond en wat soap-achtig begon te vinden met de ex-vrouw en moeder, begrijp ik wel waarom Lumet hier zoveel in zag.

Redelijke film van Lunet

Een aardige film maar niet zo goed als 12 Angry Men en Network. Acteerwerk is zeer goed en Cazale zet een geweldige rol neer. Dit is een aparte crime film want het is niet spannend bedoeld denk ik. Het is meer bedoeld om dit waargebeurde verhaal te laten zien maar dan in een gedramatiseerde manier. Ik weet niet of ik dat echt geweldige cinema vind. De film heeft aardig camerawerk in de eerste helft, vooral die shots vanuit de lucht als Pacino naar buiten komt en begint te schreeuwen. Dat was zeer leuk. De film zit ook bomvol met humor en de grappen zelf zijn best komisch. Daar slaagt de film echt in. De tweede helft daarentegen is niet zo geslaagd. De film gaat door maar er komst steeds meer drama in en wordt het ook zeer voorspelbaar. Camerawerk is dan ook wat minder. De framing in de auto scène had echt beter gekund. Het was namelijk te duidelijk wat er zou gebeuren. Ik vond het einde dus ook zeer teleurstellend. Lunet regisseert net als altijd gewoon goed maar dit is toch wat minder vind ik.

Ja, dit is zeker 1 van Pacino`s beste rollen. In de jaren 70 was ie dè man qua acteren. Wat kan die man goed acteren. Eerst in The Godfather (De scene dat ie Sollozzo en de Capt. McCluskey beiden doodschiet, iets daarvoor...het treingeluid op de achtergrond, en die uitdrukking op zijn gezicht, magnifiek). In Serpico, waar ie een goudeerlijke rechercheur speelt, onevenarend. Godfather Part II, daar had ie ook een oscar voor moeten krijgen. Maar, dat werd weer alleen een nominatie, net zoals in Serpico, Dog Day Afternoon en The Godfather....alleen maar nominaties, maar dat is al een vette prijs op zich.

Deze film ook, hier speelt ie de sterren van de hemel, zoals ze dat wel `s zeggen. John Cazale is ook steengoed als Sal, maar wanneer was Cazale slecht? In elke film waar ie in speelt zijn meesterwerkjes. The Deer Hunter bij wijze van. Alleen kon ie de film niet zien omdat ie een paar weken voor de release van The Deer Hunter overleed aan die verschrikkelijke ziekte. Ook had ie een relatie met Meryl Streep.

Terug naar Dog Day Afternoon. Dit is eigenlijk een film die men moet laten zien hoe men acteren moet.

Dit is voor mij een klein bijna meesterwerk van Lumet die met 12 Angry Men al liet zien wat een goeie regisseur hij is.

Hier doet ie het nòg beter, want wat een geweldige film. Zie ook naar een hele kleine rol die weggelegd is voor Lance Henriksen, die eigenlijk pas doorbrak in The Terminator uit '84.

Geweldig acteerwerk van iedereen zoals Charles Durning en Carol Kane e.a.

Stond heel even in mijn favoriete films allertijden, maar moest plaats maken voor een andere ook zeer goeie film. (Ik dacht Man On Fire).

Dat buiten dit alles.

Echt een film die men toch èèn keer gezien moet hebben.

Van mij ook 4.5*. Een film die ik straks maar weer `s op zet, maar dan op bluray.

Een vergeten steracteur. Had hij langer geleefd dan had men hem in één adem genoemd samen met Pacino en DeNiro