Antichrist (2009)

Na een uur uitgezet.

Wat een vreselijk saaie k*t film!

Na twee dagen geleden deze film gezien te hebben gaat er toch wel een half sterretje bij. Wat heeft deze film me toch bezig gehouden de afgelopen dagen. Ik begrijp misschien weinig van het plot, maar de sfeercretie is hoogstaand. De openingsscène is sowieso het beste stukje cinema ooit gezien. Daarnaast is de film grappig genoeg zo ontzettend meeslepend met een visuele stempel waar je U tegen zegt. De shots van de bossen met een bepaalde visuele buiging zijn zo onwijs krachtig en gevoelig dat ik de film niet los kan latten. Op camera technisch gebied vind ik enkel Malick net zo sterk. Alstublieft, ondanks alle commercie, laten we hopen dat er nog genoeg creatieve geesten in deze wereld zich tonen op het gebied van wat we te zien krijgen, ondanks kijkcijfers of box office. Film blijft voor mij kunst en zo min mogelijk media. Die openingsscène?

Wou deze eens herzien (eigenlijk bedoel ik afkijken), blijken er twee versies te bestaan, de ongekuiste van 108 minuten (die ik in de bios deels zag en waarbij ik afhaakte, wat mijn 0,5* verklaart), en gekuiste versies die varieren tussen 100 en 104 minuten (waar ik nou net niet op zoek naar was)... Ik heb een correctie ingestuurd v.w.b. de speelduur (bron). Het kan dus zijn dat niet iedereen hier dezelfde film heeft gezien.

Holy shit. Waar heb ik naar zitten kijken. Wat je ook van deze film vind, het is een feit dat het een speciale is die vele verschillende meningen zal doen kweken.

Het is een artistieke, psychologische en symbolische prent. Met Lars von Trier verwacht je al geen normale film. De openingsscene zet wat dat betreft direct de toon. Hij gebruikt veel expliciete beelden. Het drama is groot en hevig, gaandeweg -zeker nadat we de bossen ingaan- wordt het ernstig psychologisch. En dan is ook wel helder waar het de genre-aanduiding horror vandaan haalt (ik ben daar geen liefhebber van, maar durfde het aan omdat ik geen slasher met schrikmomenten verwachtte, dat is het dus ook zeker niet), want hij is op een duistere manier soms best eng. Woorden als bizar, ziek en misselijkmakend komen naar boven. En ja, dat wordt alleen maar erger. Maar je wilt blijven kijken, want het is meeslepend.

Het artistieke en psychologische is erg interessant, de cinematografie subliem. De natuurbeelden in superslomo deden me direct denken aan de indrukwekkende openingssequence van Melancholia. Het symbolische, religieuze ging me eerlijk gezegd boven het hoofd. Daardoor zal ik waarschijnlijk een groot deel van Triers intentie gemist hebben. En blijf ik met een lichtelijk gekantelde maag achter, niet precies wetend wat ik ervan moet vinden. Maar ik ga hem er niet nog een keer voor kijken. Niet aan te raden voor the faint of heart.

Inderdaad dit. Thanks, nu hoef ik over deze film niks meer te schrijven.

Herzien. Blijft geniaal wat Von Trier hier voorschotelt. Nog steeds wat angstig om zijn oudere werk door te spitten, maar deze film blijft een bedwelmend artistiek hoogstandje. Visueel van uitzonderlijke klasse met enkele zeer beklijvende, verontrustende beelden. Zeker in combinatie met de eerie ambient en dreigende soundscapes weet de film een sfeer van onbehagen neer te zetten. Blijft voor mij ook één van de weinige films die in de buurt komt om écht eng te zijn, al valt de creepiness factor niet zozeer te herleiden uit jumpscares of spanning, maar vooral uit de bevreemdende sfeer en enkele zeer verontrustende momenten. Meest unsettling moment blijft voor mij de scene waarin Dafoe in slo-mo uit het bos loopt en je langzaam die lijken tussen de bomen ziet verschijnen.

Na een klein uur geeft Von Trier nog wat extra gas en wordt de film louter absurder. Gainsbourg is waanzinnig (goed), de symboliek - hoewel er ook genoeg aan de verbeelding overgelaten werd - sterk getroffen en gelukkig verre van opzichtig. Niet voor the faint of heart inderdaad met enkele onsmakelijke uitspattingen, maar absoluut een indrukwekkend werkje mits je een beetje absurditeit kan verdragen. De beste Von Trier die ik al gezien heb. Dikke 4,5* blijven staan.

Doordat Nymphomaniac lang in m'n kop heeft gezeten, deze ook maar eens aangeschaft. Helaas kon Antichrist me minder bekoren. Het is wederom behoorlijk vreemd op bepaalde punten, maar waar ik bij Nymphomaniac het over het algemeen goed kon volgen, daar raakte Antichrist me een aantal keer kwijt.

Het is duidelijk dat er een boel symboliek verwerkt is in deze creatie van Von Trier en ik heb een flink aantal puzzelstukjes, maar een en ander lijkt nog niet te passen.

Misschien nog maar eens bekijken.

Nicholas

Misschien werkt het voor jou anders, maar persoonlijk vind ik Antichrist op z'n best als ik er niet bij nadenk. Gewoon 'lekker' je onder laten dompelen in die gitzwarte sfeer, de film draait zelf ook voor een groot deel om oerdriften en instinctief handelen.

Ik vind symboliek in een film fascinerend. Een enkele keer zie ik dan meer dan de maker daadwerkelijk voor ogen had, maar in dit geval heb ik echt het idee dat ik iets mis.

Antichrist: the visual theology of Lars Von Trier | openDemocracy

Misschien, waar het de cinematografie betreft, wel de beste openingssequentie die ik ooit heb gezien. Maar daarna verglijdt deze bizarre trip in een traag en tergend samenspel tussen Dafoe en Gainsbourg (eerste uur) en een macabere vertoning die ik net zo graag had overgeslagen (het tweede uur). Uiteraard loopt deze film over van de interessante symboliek en beeldspraak, maar in deze vorm stootte het me af. Von Trier slaat iets door in z'n donkere gedachtewereld, en spant dan ook nog eens twee acteurs voor zijn karretje die mij überhaupt al een beetje tegenstaan. Daardoor werd het nog een hele opgave Antichrist geïnteresseerd uit te zitten. Over von Triers visies en ideeën met betrekking tot deze film zal ik zeker nog wel een aantal artikelen opzoeken en lezen, maar de visuele verwerking laat ik verder voor wat ze is. Enkele beelden zijn verontrustend en onnodig, de acteurs overtuigen niet en voor een film met zoveel impliciete inhoud vond ik sommige sequenties verrassend oninteressant. Dat was bij Dogville wel anders...

De cinematografie blijft het enige element dat ik echt kon waarderen. Dat wil zeggen, die van de openingssequentie, in combinatie met latere slow motion-beelden van m.n. het hert.
Verder was deze film niet echt aan mij besteed.

1.5*

Als je van kunst houd dan is dit je film, maar ik trek dat niet zo. Erg moeie beelden, maar ook schokkende en erotische, maar erg traag. Niet mijn ding!!

Nog een film die een 0,5 krijgt (de vijfde), en met gemak de slechtste film die ik ooit heb gezien. Von Trier had er al eentje bij de top 10 slechtste films die ik gezien heb (Melancholia). Hij heeft er nu 2, en als ik op Dogville gestemd had, ging hij er zelfs drie gehad hebben. Ik weet niet wat voor een sadist je moet zijn om dit 1) deze film te maken/regisseren/bedenken en 2) te (willen) bekijken en 3) nog goed te vinden. Ik ben deze film zo blanco mogelijk ingegaan, zonder vooroordelen, en waar dit bij bepaalde regisseurs wel werkt, werkt het bij hem overduidelijk niet. Op zich ging de tijd wel voorbij, maar dat is omdat je na een bepaalde tijd toch louter naar de beelden kijkt, en geen fuck meer geeft om de tekst of wat er gezegd wordt, want het gaat toch allemaal om niets. Er zitten soms wel eens wat betere shots in (of bijvoorbeeld wanneer de hoofdstuk aangekondigd wordt), maar verder is dit één en al pretentie. Het eerie sfeertje (wat je blijkbaar wel makkelijk kan oproepen) is het enige waar je nog van "kan" genieten. Ik heb sowieso al een hekel aan films waar het figuurlijke de bovenhand haalt van de inhoud, dat hier voor mij gewoon ook niet aanwezig is. En leer ook eens een steadycam te gebruiken, en geen nieuwe cuts te gebruiken wanneer je NIET of amper van perspectief verandert

Daarom dat ik benadruk dat ik deze film zo blanco mogelijk probeerde in te gaan. Ik ben ook geen fan van Tarantino maar ik heb gisteren wel genoten van Kill Bill 1. Ik zeg: "Blijkbaar lukt dit niet bij Von Trier", maar misschien was ik wel hard gisteren, maar het verandert het punt niet. Ik kan tegenwoordig heel veel smaken, maar dit absoluut niet.

Waarschijnlijk net als velen onder jullie ben ik verbouwereerd achtergebleven na het bekijken van Antichrist. Ik kan Lars von Trier best appreciëren. Dogville bvb staat in mijn top 10 en verdedig ik ten gronde indien dat moet (dat geldt eveneens voor die andere controversiële regisseur Aronofsky), maar deze Antichrist, tja, wat moet je daarmee? Extra duiding voor wie zich geroepen voelt, steeds welkom …

De openingsscène vond ik alvast visueel en cinematografisch zeer sterk gebracht. De sneeuw, de zwart-wit beelden, de slomo, het drama en de passie droop er van af. Ook de symfonie als geluid vond ik goed. De film bevat veel symboliek en ontgaat me wellicht op vele punten. De natuur staat centraal in de film en de relatie ervan tot de mens. De expliciete en zelfs choquerende scènes leidden voor mij tot niets. Als het de bedoeling was om de film onder de aandacht te brengen of om zijn statement duidelijk te maken, dan is dat zeker gelukt. “Even bad publicity is better than no publicity”.

Ik had de idee dat de vrouw - ik kan me niet direct een naam herinneren - in een duale frustratie zit omdat ze zoontje overleden is terwijl zijn seksuele gemeenschap had met haar man. Enerzijds leidt haar seksuele verlangen naar de hunker, verbondenheid en herinnering naar Nic. Maar anderzijds gruwelt ze ervan en neemt ze afstand van zichzelf (de zelfverminking van haar geslachtsdelen) en haat ze haar man (die mede schuldig is voor de dood van hun zoon). Hij mocht het dan ook aan den lijve ondervinden (masturberen tot bloedens toe, de molensteen in zijn been, ...). De woede en de schaamte neemt de bovenhand en vrouw kan als antichrist worden voorgesteld. Wie stelt de eigen seksuele beleving boven het leven van je eigen kind?

De plot bevat ook bizarre onlogische en surrealistische dingen zoals de sprekende vos, het kalvende hert en de reïncarnerende kraai, neervallende bomen en eikels, dit ondersteund door creepy horrorgeluiden. Desalniettemin gemengde gevoelens bij deze film.

De versie die ik heb gezien was 104 minuten en gekuist leek deze geenszins. Bij momenten leek het wel porno. Dat is eigenlijk ook hoe ik deze film zou omschrijven. Torture porn voor arthouse lovers. Het zal je niet verbazen dat ik er geen hol aan vond. Dogville en Manderlay die hadden nog wel iets, maar dit vond ik gewoon onzin. Horror is het misschien wel, maar de horror zit hem eerder in om de film door te komen dan de beelden zelf. Het hoeft geen betoog dat ik deze graag zo snel mogelijk uit de horror KO wil als het kan al in de voorronde.

Bizar. Mijn kennismaking met Von Trier is deze Antichrist geworden. Ik wist dat hij heel controversieel is en dat dit een tamelijk gestoorde film is. Dat viel me op zich nog mee, er zijn een paar ongeziene scènes die niet erg smakelijk zijn. Ik snap ook wel de symboliek erbij of de bedoeling erachter van die bloederige scènes, wat het best erg zwaarmoedig maakt.

Het was ook wel een welkome afwisseling want damn wat was dat eerste uur saai. Een paar mooie shots en slomo's, maar die gesprekken. Mamma Mia.. om van in slaap te vallen gewoon.

Ik heb dan helemaal ook niks met filosofisch en psychologische gezever. Dat maakt het dus ook lastig te beoordelen. Ik denk niet dat ik fan ga worden maar wou het wel eens proberen. Als je het geprobeerd hebt, kan je jezelf niks verwijten. Hij krijgt van mij een 1.5*. Er zit wel wat potentieel in maar helaas is Von Trier teveel fantast en vertelt ie zijn verzinsels op een slordige manier.

Poeh!

Een film die ik zeker nogmaals moet zien om er a) wat van te proberen te begrijpen en b) omdat het filmisch een verbluffende film is met zowel gruwelijke als mooie beelden.

Geweldige performances van Dafoe en Gainsbourg trouwens. Von Trier vraagt wel flink wat van hen!

Dat de film opgedragen is aan Tarkovsky en dat von Trier daar blijkbaar door is geïnspireerd is wel duidelijk zichtbaar in de beeldtaal van deze film. Veel (het shot van de hut bijvoorbeeld) deed me denken aan 'Zerkalo'. Toch lijkt von Trier hier ook mee te spelen door ook een soort antiTarkovsky-shots te plaatsen (het troebele water bijvoorbeeld).

Apart en ik weet nog steeds niet of ik dit goed vind of juist niet.

Tamelijk indrukwekkend.

In een rustige en muisstille zaal deze film dus ook eindelijk mogen aanschouwen, wat tegelijkertijd ook mijn eerste echte Von Trier ervaring is geworden. En die liet eigenlijk gelijk, verrassend genoeg een best goede ervaring na met Antichrist.

Schokkend of enorm verontrustend vond ik het nergens, er zitten een aantal walgelijke momenten in ja en de film durft soms behoorlijk veel waar je de geest van Von Trier soms ernstig in twijfel gaat trekken. Maar hij schreef het verhaal ook onder depressie.

Ik ben vast de enige, maar die Gainsbourg heeft ze ook niet helemaal op een rij met dit soort rollen denk ik zo, maar ze voert hem wel met overtuiging uit. Dafoe was ook vrij sterk. De film is visueel echt prachtig, erg intrigerend en meeslepend. Vooral rustige bosopnames barsten soms van de sfeer. Net als die opening trouwens.

Ook een griezelige soundtrack, dat perfect matcht met de sfeer die soms sterk neergezet wordt. Nergens saai naar mijn mening, misschien soms wat moeilijk om te volgen hooguit. Een vreemde, maar een vrij indrukwekkende ervaring dus. De woorden "Chaos Reigns" bleven nog even in mijn hoofd zitten na de film.

Één van de beste films die ik ooit gezien heb, barstensvol symboliek, metaforen (de beeldjes, de dieren, de vrouwen aan het eind) en verwijzingen naar het christendom, alsook het satanisme. Deze film is voor mij kunst met een grote K, op vele momenten zou je een foto kunnen maken, gelijk een schilderij. Film wordt louter gedragen door de 2 hoofdrolspelers. Prachtige goed gekozen muziek, mooi zwart-wit slow motion begin en einde. Lars von Trier schreef de film toen hij in een diepe depressie zat, maar komen kunstenaars, schrijvers en componisten niet juist tot grote hoogte wanneer ze in een crisis, psychose of depressie zitten? Advies: lees de uitgebreide toelichting op Internet vooraf, dan begrijp je de symboliek van de film beter......

Lars von Trier is één van mijn favoriete regisseurs, maar dit vind ik een mindere film van hem. Ik vond het niet erg spannend of eng, het verhaal en de uitwerking pakten mij nauwelijks en ik raak daardoor ook minder geïnteresseerd in de symboliek. Ik begrijp ‘m niet helemaal. Ik ben er niet erg geshockeerd door, maar ik heb Nymphomaniac pas gezien, dus ik ben wel wat gewend van von Trier . Het acteerwerk vind ik goed. De dieren vind ik mooi gemaakt, al zijn ze duidelijk niet echt. Dit was ‘m niet voor mij. 2,5*

Bijzonder intrigerende film, die mij ademloos heeft laten kijken vanaf de beginscene tot het slot. Heel grimmig sfeervol en op sommige momenten schokkende beelden. Mijn eerste kennismaking met Von Trier maar dat smaakt absoluut naar meer.

104 minuten die als 300 aanvoelen. Hoe kan een film zo fucked up saai zijn zonder structuur. Geen plot, geen introspectie (blaadje met piramide boehoe), onlogische dingen (stinkdier kan ineens Engels praten). Als het de director's z'n doel was om een film te maken die zo fucked up saai is dat de kijker zich mentaal verlamd voelt dat een besnijdenis van een vrouw niet eens schokkend is maar irriterend, dan is z'n doel echt geslaagd.

Mijn nieuwsgierigheid voor deze film was weken terug al ontstaan toen ik via een andere gebruiker bij deze film uitkwam en me inlas. Verrukt was ik dan ook dat ik deze film gistermiddag tegen kwam in een kringloop grenzend aan een rusthuis en gerund door bejaarden. Ze zullen ongetwijfeld niet geweten hebben wat ze in de kast staan hadden, maar misschien interesseerde ze het ook niet. Ik kon me in ieder geval niet bedwingen tot uitstel ondanks de enorme hoeveelheid films die ik nog liggen heb en zette me aan AntiChrist die van meet af aan weer des Trier is. Ofwel, mysterieus, onnavolgbaar, expliciet en bij tijd en wijlen schokkend.

AntiChrist begint typerend voor een Von Trier, expliciet, maar wel met een ontzettend fraai stuk film qua montage en camerawerk. Die eerste fase is bijna dromerig en poëtisch te noemen in stemmig zwart wit met prachtige muziek. Tevens komt daar ook het ongeluk in beeld om te vervolgen met de nasleep. Saai volgens sommigen, toch wordt er al heel veel gezegd, dingen die van belang kunnen zijn en toch wel op boeiende wijze verdriet en trauma in beeld brengen. Zoals de recensie van de Filmkrant rond deze film ook vermeld zijn de gesprekken toch echt wel van dusdanig hoog niveau die vervolgens aan kracht inboeten door het bloederige en chaotische laatste half uur.

Verdriet, schuld, trauma, verwerkingsproces, leven en dood, natuur, voortplanting, wraak, slechtheid, en vooral iets dierlijks. Het komt allemaal voorbij in dit onnavolgbare geheel, en waar de focus ligt op de inzinking van de vrouw die in een totale psychose ontaardt, is de man niet minder interessant. Waar is zijn verdriet en verwerking? Is de therapie op zijn vrouw de vlucht van eigen problemen? Spiegelwerking misschien? De beschuldiging van arrogantie en afstand tot het gezin is een gegeven dat zowel duidelijk maakt als een katalysator kan zijn voor zaken die in het laatste half uur plaats vinden. Sowieso is daar de betweterigheid dat hij haar zal helpen iets dat mede door zijn drammerigheid snel uit de klauwen begint te lopen. Raar zijn de zinsbegoochelingen met de dieren, de eikels op het dak of de geschiedenis van het woud, niet te vergeten het gedoe met de schoentjes. Het lijkt één grote waanzin waar van het de vraag is hoe het nu precies met elkaar in connectie en staat. De geest lijkt toch een Doos van Pandora waar we niet zelden van begrijpen wat er in schuil noch wat er los komt eenmaal geopend. Net zo ongrijpbaar is het laatste bloederige half uur die de film alleen maar verder vervreemd dan dat het inhoudelijk inzicht geeft.

AntiChrist valt vooral op vanwege zijn ontzettend sterke sfeer waarbij de muziek bijna wel in één adem genoemd moet worden. Daarnaast is het natuurlijk een acteurs film eerste klas met de focus vol op Dafoe en Gainsbourg. Een opzienbarende film waar veel over gepraat kan worden levert Von Trier wel weer af, en een beetje lastige film kan ik best verteren, maar wat VonTrier hier nu precies mee in gedachten had is me nog niet helemaal duidelijk.

Oh boy, al die 'propere' en verknipte versies per land/religie, zoals hier de 104 minuten (Cut "Catholic Version") realy??? The catholic version LOL Kijk dan eenvoudigweg niet naar zulke films...De reden dat ik ook nog amper de reguliere bioscoop bezoek, films worden gerate en nog eens gerate en moeten knippen en aanpassingen doen, pak er willekeurig 'Robin Hood' uit 2010 uit, knippen, voor bioscooprelease en zo zijn er ontelbare films. Geef mij maar cinema, wel mét dat vunzige randje.

Wat een visueel spektakel van een hoog niveau. De openingscene hevig maar mooi in slow motion in zwart wit. Het zet meteen de boel op scherp. William Dafoe als een ietswat ongeïnteresseerde therapeut voor zijn vrouw Charlotte Gainsbourg. De natuurscenes in mooie kleuren, goede achtergrond muziek en een verhaal vol symboliek, psychologie en heftige (seks) scenes. Een film die je doet nadenken van wat je nou eigenlijk heb zitten kijken. Lars Von Trier heeft hiermee een meesterwerk gemaakt. Cinema kan toch echt kunst zijn.

Slecht.

De film opent, in mooi zwart-wit, op een bombastische manier. Nadien volgt een vrij onnozel vervolg. Veel saai gezwets met steeds extremer gedrag. Het heeft mij in ieder geval niet kunnen bekoren. De extremere scènes zijn best goor en het expliciet in beeld ervan brengen heeft amper toegevoegde waarde. Zonder zou het immers ook duidelijk (en met impact) geweest zijn. Lars von Trier kan de rest wel stemmig en mystiek houden. De film ziet er best oké uit, maar meer ook niet. Het idee dat ik eindelijk eens Antichrist ging kijken was achteraf spannender dan de film zelf. Spijtig.

1,5

Destijds in de bioscoop gezien en onder de indruk, maar nu ik wat ouder ben, zie ik niet veel meer dan artistieke pretentie en saaie zinledigheid. Twee ouders verliezen hun kind en zijn depressief, waarbij vooral eentje nogal de pedalen verliest. Daarmee is alles gezegd. Een feel-bad-film met een paar erg verknipte scènes en voor de rest veel gehuil, geklets en porno.

Van Antichrist - ikruikversemosterd:

"De donkere wintermaanden zijn in aantocht, de laatste weken van 2024 laten zich zien. Dus wat doe ik? De hervertoning van Antichrist bezoeken, natuurlijk. Iedereen zal denken aan “chaos reigns” en het “clitknip”-shot van Charlotte Gainsbourg, ik heb heel andere herinneringen aan Lars von Triers messcherpe horror over rouw, misogynie en depressie.

Ik zag de film namelijk met mijn ouders. Zij waren inderdaad diep onder de indruk van de apocalyptische beelden en de broeierige dreiging van het bos. Maar was het nou echt nodig voor Gainsbourg om steeds haar kleren uit te trekken?

“Ja hoor”, zuchtten mijn ouders toen Gainsbourg opnieuw tegenspeler Willem Dafoe bereed of zichzelf hijgend bevredigde. “Daar gáán we weer.” Er is niets op tegen je mening te geven, bij dit soort titels wil ik toch eerst de sfeer proeven en daarna de inhoud bediscussiëren. Vijftien jaar later (Antichrist is van 2009) hebben mijn ouders evengoed nog een punt. Maar zonder hun commentaar zie ik nu ook dat von Triers provocatie meer is dan de eindeloos neukende Gainsbourg.

Dit is afdalen in de hel van von Triers verstoorde psyche, een smerige, boosaardige plek waar chaos en cryptische symboliek regeren. Antichrist voelt alsof we griezelig dicht bij de besognes van de Deense cultregisseur komen. Vooral dat maakt het zo verontrustend. De magere rol van Gainsbourg is dan een minieme irritatiefactor.

Geen aanbeveling voor een gezellig filmavondje."