Arrêtez les Tambours (1960)

Ze bestonden nog maar net: films van Georges Lautner...vooral gekend natuurlijk vanwege zijn luchtige misdaadwerk, maar in zijn prille begin nog bloedserieus bezig in deze cine papa oorlogsfilm.

De nog ongekende regisseur moest het stellen met een uiterst bescheiden budget, getuige het overdadige gebruik van stock footage voor de weergave van oorlogshandelingen, en de goedkoop ogende "echte " footage van kloppartijen met weinig overtuigende uniformen en wapens.

Daar draait de film verder niet om, is eerder een overwegend oldschool drama over een typisch Frans dorpje- geen precieze locatie- in the heartland waar de brave burgers de oorlog over zich heen laten gaan als een natuurramp. In het midden treffen we protagonist Blier- zijn zoon hier assistentregisseur- als de burgemeester en uiteraard symbool van brave humaniteit.

Deze goede mens geraakt verzeild in de dilemma's zoals we die uit tig van dit soort films kennen en zit ook letterlijk tussen 2 vuren, dreigt uiteindelijk door beide partijen uitgekotst te worden juist vanwege zijn pogingen het Goede te doen. Over het goede gesproken: de befaamde Goede Duitser komt hier ook al langs, tuurlijk die zagen we al in LSDLM van Melville maar evident was Hij nog niet. Wordt hier vlees in Gabor, behalve officier ook arts gelukkig - het moet wel een beetje waarschijnlijk blijven. En in deze oldschoolfilm is de maquis natuurlijk ook in het kleinste gat prima vertegenwoordigd.

Maar toch zien wij in deze film uit 60 reeds een morele ambiguiteit doorschemeren die een nieuwe tijd aankondigt, en waarvoor hij imho te weinig credits krijgt. Ja, het is allemaal schematisch en retorisch alsmede voor de hand liggend meestentijds, maar onder het oppervlak zien wij van alles broeien. Bij voorbeeld : de maquis blijkt uiterst feilbaar te zijn en blaast een rode kruistrein op, dat soort mislukkingen zag je in voorgaande films doorgaans niet. Ook de rol van Bliers dochter behoort al tot een andere tijd van morele dubbelzinnigheid, en we hebben de figuren van de brave, laffe burgers die zich opportunistisch door de oorlog slaan en pas tegen afloop plots hun "goede " kant laten zien. Nogmaals : dit is een film uit 60 en 15 jaar ouder dan e.g. Lacombe Lucien.

Goede score overigens van niemand minder dan Delerue, en een diëgetisch liedje gezongen door Barouh.

Hoe dan ook, nu tamelijk vergeten en een must see is het ook weer niet. Velen hier moeten deze film trouwens gezien hebben, ik vraag me dan ook af waarom hier niet gestemd is. Kunnen jullie dat alsnog doen ?