Gu Ling Jie Shao Nian Sha Ren Shi Jian (1991)

Zo, daar is dan (pas) de eerste stem voor een Yang-film buiten Yi Yi. Jammer, want dit is een erg mooie film over de problemen van het Taiwanese volk na de 2e wereldoorlog. Over hun onzekerheid omtrent hun toekomst en de toevlucht van de jeugd tot elkaar bestrijdende bendes. De film mijdt valse sentimenten en resulteert daardoor in een ontzettend authentiek, eerlijk beeld van de samenleving (Deed me wat dat betreft veel denken aan Olmi's L'albero degli zoccoli, al zit hier een meer uitgesproken plot aan vast). Ik vind deze minstens even goed als Yi Yi, zoals volgens mij ook door de meesten die beide hebben gezien wordt gevonden (8,6 op imdb.com trouwens!).

Nadeeltje is dat de film moeilijk aan te komen is. De enige versie die wordt verkocht/de ronde doet op filmhubs is een laserdiscrip van VHS-tape. De kwaliteit is dan ook ronduit slecht te noemen en de (dubbele) ondertiteling staat in het beeld, waardoor hij bij lichte achtergronden onleesbaar wordt. Toch goed voor een dikke 4/5.

Ik zou haast misdaden begaan voor een fatsoenlijke DVD-release. Ik ben heel erg benieuwd naar deze film, maar hou me in voor wat betreft slechte versies.

Ben je geen cinefiel als je een niet bijster geweldige download met een totale lengte van 237 minuten gaat zitten kijken? Of ben je het dan juist wel? Feit is dat ik na het bijzonder geslaagde YiYi (uit 2000) uitermate nieuwsgierig was naar dit epos van Yang, dat – voor zover ik weet - nooit op een voor een westerling bestemde dvd is verschenen. A brighter summer day (een toepasselijk tekstfragment uit Presley’s Are you lonesome tonight?) beschrijft het lot van de eerste generatie Taiwanezen en is qua thematiek zeer nauw verwant aan A city of sadness van Hou Hsai-Hsien. Ook stilistisch liggen beide films niet mijlenver uit elkaar, al veroorlooft Yang zich ietwat meer structuur en laat hij de boel emotievoller eindigen. In de vier uur zien we een generatie jongeren zoeken naar een identiteit. Daar waar hun ouders nog met één been op het Vastenland staan, kijken de jongeren naar Anerika, spelen ze basketbal, luisteren ze naar popmuziek en proberen ze hun eigenwaarde op te vijzelen in jeugdbendes. Die laatste bezigheid neemt de overhand en we zien de centrale persoon, Sir, zijn leven op tragische wijze verkloten. Wederom een sterke film uit een ijzersterk filmland.

Laten we hopen dat het trieste nieuws van de dood van Edward Yang als positief bij-effect een release van deze film op DVD zal hebben.

Ik ben een stuk hoopvoller. Blijkbaar is ook deze film door Martin Scorsese's organisatie opgeknapt en op het komende filmfestival van Cannes gaat een splinternieuwe print draaien. Dat zal hopelijk resulteren in of een vertoning in Nederland (IFFR?, Filmmusuem?) of een DVD-release ergens in de wereld.

Staat al een tijdje in mijn top 3 met films die ik graag wil zien, maar die nergens op DVD uit zijn. Er waren tot nu toe alleen maar matige dowloads en bootlegs in omloop. Waar ik maar vanaf ben gebleven.

Ben ik wel benieuwd welke die andere twee zijn. Of is die Top 3 net zo uitgebreid als mijn Top10 van de meest verschrikkelijke films aller tijden

edit: ik zie hier nogal berichten over slechte VHS-rips en downloads etc. Ik heb de film gewoon op TV bekeken, jaar of 10 geleden (zou trouwens wel kunnen zijn dat dat in het Duits was), maar de beeldkwaliteit was dus niks mis mee.

edit 2: Ik weet niet of je hoop moet hebben dat Martin Scorsese retauraties op DVD verschijnen. In Rotterdam zijn er wel een aantal vertoond. Maar ik hoef je vast niet te herinneren aan die oude Koreaanse Hitchcock van dit jaar...

De top 3 verandert nog weleens (al staat deze er altijd wel in), maar daar zou je bijvoorbeeld ook Kamigami no Fukaki Yokubo (1968) en Paisà (1946) bij kunnen zetten (al is er van die laatste wel ooit een beroerde Duitse DVD geweest).

Ik las al een tijd horrorverhalen over slechte prints die bij retrospectieven zouden worden vertoond omdat er niks anders was.

Ben toch blij dat ik die gezien heb hoor .

Limite is trouwens ook van die club en van verschillende gaan sterke DVD geruchten (o.a. van onze Koreaan).

Jippie, Criterion gaat ermee komen. Nog niet bekend wanneer (en het zal op zijn vroegst wel eind 2009 worden denk ik), maar blij ben ik.

Heel goed nieuws! Criterion kennende zal de kwaliteit lichtjaren beter zijn dan wat er vooralsnog voorhanden is.

De Criterion is voor onbepaalde tijd uitgesteld (het schijnt dat er problemen met rechten ontward moeten worden) maar het IFFR breng redding!

Heel af en toe heb ik een film die voor mij meer is dan iets dat ik zomaar wil zien. een film waarvan ik intuitief aanvoel dat ik 'm echt heel goed ga vinden. Ik had dat met Pather Panchali bijvoorbeeld of met Jeanne Dielman. Ik kon maar deels verklaren waarom ik dat zo voelde. Met deze film had ik hetzelfde.

Films die ik zomaar graag wil zien kunnen best tegenvallen. Films waarbij dat speciale gevoel heb, die vooralsnog eigenlijk nooit. Het blijkt een gevoel dat ik kan vertrouwen (alleen jammer dat het zo zeldzaam is). A Brighter Summer Day blijkt namelijk ook een geweldige film te zijn. Zo'n film die constant beter en completer wordt naarmate de film bezig is en onderweg naar huis blijft groeien. Er werd op het IFFR een print vertoont die niet aan elkaar geplakt mocht worden en dus na elke rol kort stopte (hetgeen overigens veel vlotter ging dan vorig jaar met de Koreaanse film Hanyo). De print zag er subliem uit en het was heerlijk om dit in Cinerama 1 te mogen zien.

De film speelt zich af in het Taiwan van 1959 en 1960. Taiwan was een aantal decennia een Japans eiland geweest. Na de Tweede Wereldoorlog kwam het in Chinese handen. En toen de communisten op het vaste land wonnen van de nationalisten vluchten de leden vam de regering samen met een hoop inwoners van China naar Taiwan. Taiwan beschouwde zichzelf als het overgebleven niet-communistische deel van China en China beschouwde Taiwan als een opstandige provincie. Die status quo duurt min of meer tot vandaag.

De film speelt dik tien jaar na de onrust. Tijdens de Japanse overheersing was de cultuur van Taiwan wat verjapanst. De regering probeerde Chinese taal en cultuur hevig te stimuleren, maar er bleef een soort van scheiding bestaan tussen de Taiwanese inwoners van voor eind jaren '40 en de grote groep die er toen bijkwam. S'ir is de zoon van een immigrantengezin. Hij groeit op in een familie die worstelt met het verleden, met een been nog op het Chinese vasteland staat. Zich ergert aan al te Japanse, maar ook aan Westerse invloeden. Si'r is zoekende naar een eigen identiteit ín een samenleving die daar ook naar zoekt en vind die in Rock 'n rollliedjes, Amerikaanse films en jeugdbendes. Sir ontleent daar meer en meer zijn hele identiteit en eigenwaarde aan. met fatale gevolgen.

A Brighter Summer Day is een, ondanks de lengte vrij toegankelijke en tegelijk complexe film. Het is tegelijk een historisch document, als een filosfische film over indentiteit en een verhaal over de ondergang van een gevoelige tiener. Een film die op al die niveaus heel veel te vertellen heeft en over echte mensen gaat heeft sowieso een geweldig scenario. Daarbij komt ook nog dat de film sentiment en bombast kan vermijden, vol zit met intieme en oprecht gevoelige scenes.

Zonder meer beter dan het bekendere Yi Yi (al heb ik zin om die film binnenkort weer eens te herzien) en als de DVD komt dan is dat een verplichte bestelling voor me.

4.5*, maar herziening levert wellicht 5 sterren op.

Maakt me trouwens heel erg benieuwd naar Hou's A City Of Sadness.

Weinig toe te voegen aan de reviews hier. Ondanks de lange speelduur wat zorgde voor zware oogleden, vond ik dit een zeer aangenaam epos. Herziening waar ik zelf de baas over de pauze-knop ben, is het meer dan waard.

Ik vroeg me van tevoren wel af waarom Scorsese in godsnaam zo'n relatief jonge film had gerestaureerd. Ik ga maar eens hard roepen dat 'A Brighter Summer Day' in alle facetten lijkt op een Amerikaanse film van de hand van meesters als Scorsese himself of pak-m-beet Ford Coppola. Wellicht door het ontbreken van het melo-dramatische en de bombastiek, om anderen te herhalen.

Loom, maar toch genoeg vaart in de gebeurtenissen. Legio personages, die langzaam maar zeker uitgediept worden. En veel oog voor details, zowel in kleine non-irriterende grapjes als de aankleding (whoehoe, een Elvis Presley poster met een Chinese waaier), maar ook puberale zaken als 'first love' en politieke zaken als de grimmige sfeer tussen Chinezen en Taiwanezen.

Meest on-Oosterse produktie uit het Oosten die ik heb gezien in ieder geval.

Mooi geschreven starbright boy!

Is het probleem bij Criterion al opgelost? Of heeft er al een andere DVD-label zich gemeld voor een DVD/BR-release?

Dit zou toch wel heel jammer zijn.

Het forum waar je naar linkt ligt eruit, maar voor zover ik weet is er geen nieuws helaas. Doodjammer want ik heb heel veel zin om deze film weer te zien.

Does your memory stray to a brighter sunny day

Maar in Taiwan horen ze "A Brighter Summer Day".

Taipei rond 1960....Elvis, crooners, Rock 'n' Roll en rivaliserende jeugdbendes (gesplit in autochtone Taiwanezen en geimporteerde Chinezen).
Magnifieke film van 4 uur die nergens saai wordt.
Liefde en gangs...dat doet denken aan de VS...en dan gaan de meeste personen ook nog vergezeld van bijnamen als Cat, Tiger, Honey en Airplane al wordt een bende-oorlog wel beslecht met samourai-zwaarden.
Taiwaneese jeugd hield zich meer bezig met Elvis dan met Mao (en geef ze eens ongelijk).
Dat Martin Scorcese weg is van deze film is ook niet zo gek omdat dit de Aziatische tegenhanger is van zijn eigen film-milieu.
En met het geweldig zangertje Cat als hoogtepunt.

Ik ben weer eens een uitzondering: het complexe, nostalgische, authentieke, historische, ingewikkelde verhaal, vol met subpots, over de sociale spanningen en onzekerheid in Taipei, over mensen die niet weten waar ze thuis horen, over jongerencultuur vond ik niet intrigerend en zeker niet het meesterwerk dat ik verwacht had. Het zal allemaal wel heel inzichtelijk zijn, maar ik vond het zo onbeschrijvelijk saai. Ik heb vergelijkingen met The Godfather gelezen: no way!

De Blu-Ray / DVD van A Brighter Summer Day komt eraan. En het retrospectief ook.

De tweede film, die ik zie van Edward Yang, na het erg goede Yi Yi. A Brighter Summer Day is niet van dat niveau, maar heeft zeker zijn sterke momenten.

Yang is een regisseur, die blijkbaar graag gebruik maakt van statische lange shots, en dat zie je hier ook duidelijk in de cinematografie terug. Persoonlijk vind ik dat wel een goede keuze bij films met deze speelduur, want ondanks het soms lome tempo heb je hierdoor sneller het idee dat er meer gebeurt.

Verder wordt er een aardig tijdsbeeld geschept van een land, dat duidelijk nog moeite heeft om zijn eigen identiteit te vinden. Men wil het communisme achter zich laten, maar zoiets gebeurt natuurlijk niet van de één op de andere dag. Toch is wel duidelijk te zien dat het land en de mensen steeds meer door de westerse cultuur beïnvloedt worden en daar ook veel zaken van over nemen. Vooral de manier waarop bijvoorbeeld een zanger als Elvis Presley in de cultuur wordt opgenomen, is erg leuk om te zien.

A Brighter Summer Day is een goed epos geworden. Het heeft zijn ups en downs, maar is ondanks de tijdsduur toch prima uit te zitten. De verhaallijnen komen overigens op het einde, op een mooie manier samen. Het doet op sommige momenten zeker denken aan het werk van Scorsese, maar ook heeft het hier en daar wel wat weg van Rebel without a Cause. Al met al een goede film om eens kennis te maken met de Taiwanese cultuur, zou ik zo zeggen.

3,5*

Wordt in september uitgezonden op TCM in de VS, wat toch echt lijkt te wijzen op een release door Criterion binnen afzienbare tijd (en wellicht dat dan MOC in Europa volgt). Het lijkt erop dat de ingewikkelde rechtenkwesties ontward zijn.

En daar is dan de officiele aankondiging van Criterion, blu-ray en dvd in maart. Nou is het de keuze: De DVD bestellen, wachten op een Europese blu-ray-release of toch onderhand maar eens een regiovrije Blu-Ray speler kopen (maar is dat financieel een goed idee?). 22 maart uit.

Extra's zijn ook echt zeer fijn:

Ik heb in navolging van enkele anderen hier bij Stegen de regiovrije Panasonic nog wat gekocht. 200€. Geen spijt van.

Voor mij eens een mogelijkheid hier eens een serieuzere waardering op te plakken.

Finally!

Niet mijn ding. Ik merkte regelmatig dat ik moeite had om me te concentreren en dat mijn gedachten afdwaalden naar andere zaken. Geen goed teken. Dat was vooral het geval tijdens het eerste deel van de film over de rivaliserende jeugdbendes. Dat wist mij geen moment te boeien.

Ik vind Yang’s Yi Yi een stuk beter. Wellicht moet ik de film een herkansing geven, maar de schier eindeloze speelduur nodigt daar vooralsnog niet toe uit.

Inmiddels ook verschenen (alleen op Blu Ray) bij Criterions Britse label.

Taiwanese klassieker.

Yi Yi viel mij ooit enorm tegen, daarom heb ik sindsdien Yang maar links laten liggen. Maar ondertussen de meeste Hous en Tsais wel gezien, dus dan schiet er nog maar eentje over als het om de Taiwenese New Wave gaat. Vandaag had ik wat tijd over, dus meteen maar even voor Yang's langste gegaan.

Op zich is dit een film die dicht aansluit tegen het 80s werk van Tsai en Hou. Het is iets verhalender allicht, met iets meer focu op verhaal en personages, maar herkenbaar is het wel. Probleem is dat die andere twee zich later nog stevig ontwikkeld hebben én dat ze het toch meestal binnen de twee uur wisten te houden.

Acteerwerk is wel oké, leuk om een erg jonge Chen Chang te zien. Visueel is het redelijk, maar weinig speciaal. Yang observeert soms iets te achteloos, waardoor de film wat visuele kracht mist. Soundtrack is ook niet echt dendered, al komt dat deels door de focus op de Amerikaanse muziek, iets wat deel van de thematiek uitmaakt.

Zo'n 90 minuutjes A Brighter Summer Day is niet zo slecht. Ook niet echt geweldig, enerverende cinema is het allerminst, maar het kabbelt wel aardig voort. Welke 90 minuten maakt nog niet eens zo veel verschil, al is het laatste half uurtje dan wel wat extra dramatisch. Maar waarom een film als deze tot 4 uur rekken, daar kan ik echt niet bij. Misschien had Yang en z'n team nog wat tijd over ofzo, maar na 90 minuten had ik het wel weer gezien, om dan nog eens 150 minuten tegen hetzelfde aan te kijken, da's echt van het goeie teveel.

Het wordt zo ook net allemaal wat sentimenteler en soapier, iets waar je toch niet echt blij van wordt. 't Zal allemaal wel geweldig zijn als je kickt op narratief en speelduur, maar ik vond het vooral weinig respectvol tegenover de tijd die je er als kijker insteekt. Voor een film van 90 minuten had ik er 2.5* aan gegeven, per extra uur een halfje eraf.

1.5*

Een film die er niet alleen over de volle vier uur prachtig uitziet (en alleen al daarom zeer genietbaar is), maar gaandeweg ook steeds meer hart en ziel krijgt, in de manier waarop de nerveuze, semi-militaire atmosfeer geschetst wordt van de naoorlogse Taiwanese samenleving, getekend door de communistische machtsovername op het vasteland en de invloeden van de Amerikaanse popcultuur, aan de hand van de lotgevallen van de introverte puber Si'r, en het vluchtelingengezin van Chinese vastelanders waarin hij opgroeit.

De spanningen en het wantrouwen tussen immigranten en autochtonen weerspiegelt zich in de elkaar bekampende jeugdbendes, die langs dezelfde lijnen verdeeld zijn.

Je ziet en voelt aan alles, de vele specifieke details, op school, in het gezin en op straat, dat hier nogal wat persoonlijke herinneringen van Yang, die in dezelfde tijd opgroeide, in verwerkt moeten zijn.

Yang verbindt zijn verhaal met de eerste officieel geregistreerde moord door een minderjarige in naoorlogs Taiwan, en met een piepjonge Chen Chang heeft hij het perfecte middelpunt om de sociale, historische en persoonlijk-psychologische lijnen van zijn film te laten samenkomen.

Si'r heeft een bepaalde uitstraling waarbij je vermoedt dat we hier met een langzaam vollopende emmer te maken hebben, een potentieel vaatje buskruit zelfs. Trots en onmacht, een ongelukkige combinatie. Een aardje naar zijn vaartje, ook dat nog. Hij lijkt het pragmatisme en opportunisme te ontberen dat zijn leeftijdgenoten zich wel hebben aangemeten. Hij zegt niet veel, en wat hij op zijn lever heeft, vindt weinig weerklank.

Opvallend vond ik de atypische scherpte waarmee de puber de filmregisseur op zijn plaats zet, door hem te verwijten dat hij ‘acteren’ en ‘echte gevoelens’ niet van elkaar kan onderscheiden. Een omineuze opmerking bovendien, als je bedenkt over wie dat oordeel eigenlijk geveld wordt.

Toch lijkt het er lang op dat de zich ophopende frustraties niet voor een echte uitbarsting gaan zorgen, en als dat uiteindelijk toch gebeurt, zie je het eigenlijk niet meer aankomen. Maar zo zal dat misschien toch meestal wel gaan.

Een historisch epos, dat niet vervalt in bombast, maar het persoonlijke op de voorgrond zet, zodanig dat de ‘achtergrond’ des te beter uit de verf komt. Om dat er goed in te branden, moet je wel de tijd nemen. Die vier uur zijn er dan ook niets teveel aan.

Inderdaad, een Taiwanese klassieker.