Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Sorry mensen, kon me niet inhouden

Weer een fantastisch Kaufman-script, vol onvergetelijke scenes en een heerlijk mengsel van allerlei realiteiten die door elkaar lopen. Misschien net iets minder geniaal dan Adaptation, maar wel met veel meer hart. Geweldige rol van Carrey. Kan niet wachten om 'm in de bios te zien.

Gemengde gevoelens bij deze film. Het is wel lekker origineel en het begint echt heel veelbelovend. Maar na een tijdje had ik het toch wel gehad met de gimmick. Ik vond de personages met uitzondering van de twee hoofdpersonen ook volstrekt nietszeggend.

Toch wel een aantal sterke scenes, maar het had duidelijk niet de impact die ik verwachtte.

Wat een absoluut vreslijke kutfilm.

Wat iedereen hier in ziet, ik begrijp het niet. Het zal wel weer zijn omdat het verhaal niet lineair verteld wordt, doet het altijd goed.

En nochthans, deze film had alles om goed te zijn. Kaufman aan de pen, een befaamd clipregisseur in de stoel, Carrey die als het echt moet wel een goeie rol kan neerzetten. Jammer dat het uitmondde in een flauw, melig vehikel, met een resem kindersterretjes (met voorop die Disneydwerg), vervelende muziek en art direction een regisseur van clips onwaardig. Het zijn dan ook altijd de verkeerde regisseurs die de overstap wagen (komaan Mr Cunningham, alsjeblief ...).

Grote rommel waar ik verder geen woorden aan wens vuil te maken, en maar zo snel mogelijk probeer te vergeten. 1* voor enkel leuke ideeën en 1 mooie scene (in het strandhuis).

Briljante film met een wel gecompliceerde aanpak om een relatie nader te belichten en de daaraan onlosmakende herinneringen te illustreren.

Wat ik ontzettend knap vond, was dat de gehele kern van het verhaal ontpopt in de herinneringen van Joel [Carrey], waar menigeen waarschijnlijk dacht dat na het wissen van zijn herinneringen, het verhaal [de cliché queeste naar de waarheid of het lot dat ze weer bij elkaar brengt] misschien pas zou beginnen.

Regisseur en scenarioschrijver krijgen het voor elkaar om Joel's gehele karakter bloot te leggen aan de hand van die herinneringen. Daarbij speelde de chronologie en structuur een grote rol.
Toegegeven, het is in het begin verwarrend en lijkt misschien op een gimmick, maar de vertelstructuur is essentieel voor het beeld dat wij [zullen] krijgen van de twee hoofdpersonen.
Joel komt, voor ons, in het begin, over als een ontzettend verwarde loser. Des te meer begrip dat hij de verbroken relatie [en verraad] wil vergeten.
Clem [Winslet], komt ook verward over en ontzettend impulsief. Ook hier een begrijpelijke zet om het te doen.

Maar zodra het kwartje valt en we zien dat het initiële beeld wat we hadden totaal fout was, beseffen we dat de gevolgen meer kwaad dan goed gedaan hebben.
De subplot van Mary [Dunst] en haar baas herhaalt dit [of leidt het in]. Pijnlijk omdat ze het zelf niet weet, maar anderen wel.
Pijnlijker omdat haar gevoelens uiteindelijk ook diepgeworteld zitten, aangezien ze, ondanks een 'schone lei', toch weer hetzelfde doet.

Het klinkt cliché om te concluderen dat de boodschap van de film is: ware liefde kun je niet scheiden of ware liefde vindt elkaar toch wel; Want daar komt het denk ik toch niet op neer.

Dunst is geschokt en verbreekt haar loyaliteit door alle 'patienten' op de hoogte te stellen.
En hoewel het lijkt dat Joel en Clem het zullen proberen zal het nooit meer zijn zoals het geweest is. Niet vanwege de herinneringen die ze nu niet meer delen, maar vanwege de 'eerlijkheid' waarmee ze over elkaar gesproken hebben.
Persoonlijke eigenschappen die logischerwijs in een langdurige relatie zichtbaar worden maar taboe blijven. Maar in het nog prille stadium verkerende relatie van twee verwarde en onzekere mensen is het een ware doodsteek.

Aangezien het Hollywood is geeft het hoop op een happy end, maar we weten wel beter.

NB:
Ook al zou de geloofwaardigheid van het hele wisproces een punt moeten zijn; Enerzijds is dat het thema noch intentie van het verhaal. Anderzijds kun je het publiek nog bedwelmen met mooi en professioneel geleuter in een high-tech kliniek, maar gezond verstand zegt ons nog dat zoiets onmogelijk is, dus vanwaar de moeite. On with the story...
Er zijn dingen zoals aannames.
Ik ergerde me echt dood toen ik een recensie las over Ringu/The Ring waar de zgn. criticus de plank missloeg omdat hij zich maar niet over dat punt heen kon zetten hoe het kijken van een bandje een telefoontje kon triggeren...
Zucht...

Ik denk dat er best veel mensen heen gaan die denken "Jim Carrey-komedie-film ala the mask/dumb &dumber/etc".
Die vinden de film waarschijnlijk vreselijk!

Ik vind Jim Carrey in de bovengenoemde films echt onverteerbaar, maar in bijvoorbeeld The Truman show en Man on the moon vind ik hem wel goed. En in deze film vond ik hem geweldig.

Zijn mimiek vond ik wel heel goed, die kop als hij er achter komt dat zijn auto stuk is! (is in de eerste 5 minuten is dit een spoiler?) Maar hij overdrijft het tenminste niet zo.

Na de film nog een hele discussie gehad, blijkt dat toch iedereen de film heel anders ziet. Het schijnt dus een happy end te hebben, is mij niet opgevallen!
Vond de film wel goed, dus 4 sterren.

Wat me verbaasd is dat iedereen deze film vergelijkt met Adaptation. Die heb ik vorig jaar ook gezien, maar vond ik echt slaapverwekkend. Dus ik was bang dat ik deze film ook niet goed zou vinden, maar dat viel me mee.
Ik geloof dat ik Adaptation 2 sterren had gegeven, deze krijgt er toch echt 4

Zo, lekker houtje-toutje verhaal, sory!

Vrij lang naar uitgekeken. Vrij hoge verwachtingen. Ik hoopte op Kaufman die een film maakt die gevoeliger is en niet meer volledig drijft op een ingenieus origineel plot. Gondry het geheel speels in beeld brengt. Carrey die ingetogener dan ooit speelt. En precies dat gebeurt deels ook en zal in ieder geval de bedoeling zijn geweest. En toch is het voor mij allemaal net niet. Het is ook nooit goed met mij.

Het begin (tot de optiteling) vond ik eigenlijk nog het sterkst. Een sfeervol ontmoetingsverhaal met een paar hintjes naar wat komen gaat. Carrey blijkt nog veelzijdiger dan iedereen dacht. Veel mooie muziek. En enkele bijzonder mooie scenes.

Het script was me iets te veel Being John Malkovich-light. Te twilight zone-achtig.

Het deel dat zich afspeelt in het brein gaat te lang door. De subplotjes vond ik maar flauw eigenlijk. Voor Gondry zitten de constante overgangen naar nieuwe decors wat in de weg. Soms ronduit prachtige momenten, maar ze duren altijd maar kort. De overgangen tussen die momenten zijn best leuk. Maar ook die vallen nogal in herhaling.

Het ergste is nog dat deze film, hoewel er duidelijk moeite wordt gedaan om en emotioneel coherent verhaal te vertellen me weer vrij koud laat. En dan heb ik toch liever dat Kaufman echt uit de bocht vliegt en kies ik toch Being John Malkovich en Adaptation boven dit.

Best een frisse, vindingrijke amusante film. Maar zeker niet de topper waar ik op gehoopt had.

3.0*

Ik heb deze gister gezien in de bioscoop. Zonet heb ik Me, Myself and Irene gezien. Morgen deze nog een keer kijken. Ik denk dat ik dan niet anders kan dan deze 5* geven. Heb gister lang naar woorden gezocht om mijn beoordeling te formuleren maar ik kon er gewoon niet opkomen...

Misschien morgen.

Zoals Kaufmann telkens weer filmisch het hoofd weet in te gaan, dat wekt diepe bewondering bij mij. Ook hier schiet het wat mij betreft enigszins door de bocht (in het begin kan ik diverse dingen echt niet volgen en dat weerhoudt me van ontroering/inleving soms) maar er wordt zo mooi neergezet wat een relatie kan doen in je hoofd. Al die interpretaties van hoe je je in een relatie tot elkaar verhoudt - vermakelijk hoe degene met wie ik naar de film was gegaan en ik allebei andere conclusies trokken uit wat we gezien hadden.

Kreeg veel zien om verliefd te worden. Dat is toch een mooie uitkomst van een film die voor een groot deel over relatiecrises gaat (mijn interpretatie!).

Eternal Sunshine of the Spotless Mind; een verrassende, boeiende en sfeervolle film. De film zit erg goed in elkaar, de visuele effecten zien er prima mooi uit en het verhaal is leuk uitgewerkt. Ook het acteerwerk is van redelijk hoog niveau, met name Carrey doet het uitstekend. Verwachtingen waren misschien ietsjes te hoog, want héél bijzonder vond ik de film nu ook niet, maar desondanks erg van genoten.

4 sterren.

Een schitterende film. Een oud verhaal wordt op een erg originele manier uitgewerkt. Ik had er wel wat anders van verwacht, ik had gedacht dat het wissen van zijn herinneringen slecht een korte scene zou zijn, de keuze om daar zowat de hele film om te laten draaien vind ik erg goed. Dat wissen ziet er ook allemaal prachtig uit en levert erg veel mooie scenes op. Gondry is een bekwaam filmregisseur en het script van Kaufman is weer eens briljant. Net als het acteerwerk van Winslet en Carrey. Echt een van de beste acteurs van dit moment. Er zijn weinig acteurs (geen?) die een serieuze rol zo overtuigend kunnen spelen en tegelijkertijd ook echt grappig kunnen zijn met gekken bekken trekken.

Voor de boodschap van de film verwijs ik graag door naar ToNe op pagina 10 want hij heeft gelijk. Ik gaf oorspronkelijk een 4,5 maar nu ik alle berichten door heb gelezen kan ik niet anders dan een 5 geven.

De extras op de DVD zijn ook wel grappig trouwens. Je ziet hoe er met het forced perspective gewerkt is. In het keukendecor loopt Gondry naar achter van de tafel en weer naar voren, dit ziet er echt erg bizar uit.

Kaufman does it again! Bizar en humoristisch zoals altijd, met Carrey die weer eens een keer de show steelt. 4*

Goed acteerwerk, prachtige plaatjes en een verhaal over liefde. Wat wil een mens nog meer? Erg mooie film die nog dagenlang door m'n gedachte bleef ronddwalen 4,5*

ik ga hier misschien toch maar eens een goede bespreking bijplakken, het is tenslotte mijn nummer 1.

Alleen al het begin, de kennismaking tussen Clementine en Joel op de trein is zo leuk, zij die eigenlijk een total bitch lijkt. En dan de flashback en alles wat er gebeurd is, de ruzie en de ontmoeting in de winkel(ik denk dat ik zelden iemand zo verbaasd heb zien kijken als Joel in die scene). Geweldig!!

Dan het deel waarop hij naar het ziekenhuis gaat en het tapeje opneemt. Allemaal zeer mooi maar dan komt het meest memorabele uur denk ik in de geschiedenis van de film(voor mij dan toch). Het hele gereis door zijn herinneringen.

Het is allemaal zo mooi in beeld gezet. De scene waarinJoel schreeuwt dat hij het niet meer wilt is zo geweldig! echt kippenvel.

Dan nog het gedeelte waarinze vluchtten van de herinneringen. Ook zeer mooi en ook het moment waarop Kirsten Dunst de quote van ESOTSM voorleest, en je hen ziet rondlopen met schitterende achtergrondmuziek is heel mooi

Dan het moment waaropmary doorheeft dat ze eigenlijk al een relatie met hem heeft gehad en alle tapejes terugstuurt, en dan het moment waarop Joel en Clementine in de auto ernaar luisteren. Allemaal geweldig tot nu toe. En het wordt niet slechter want dan komt het moment waarop ze tegen elkaar zeggen in de hal dat ze terug een relatie willen beginnen, helemaal opnieuw. En dan het liedje van Beck, zo'n geweldig einde!!Voor mij het beste ooit!.

kortom, zoals iedereen al weet natuurlijk een dikke 5 sterren film.

PS: ook de scene in het huis is zeer mooi. zeker het moment waarop ze zegt: What if you stay this time? Zooo mooi!!

Twee mensen zijn hopeloos op zoek naar een beetje geluk in de liefde. Leuk om te zien hoe Carrey dit geluk nastreeft op een voor hem a-typische manier; serieus, onzeker en afwachtend. Ook Winslet breekt met haar imago van het lieftallige poppetje en zet een voor haar nieuw soort personage neer; een flamboyante meid met een al even wispelturig voorkomen als karakter. De prestaties van beiden zijn even goed als verrassend. Maar, op een of andere manier is dit voor mij niet genoeg om me echt betrokken te voelen bij de personages en hun relatie. Wellicht ook omdat er naar mijn mening te weinig aandacht besteed wordt aan de situaties die ze samen beleven en teveel aan de uitvoering van het wisproces.

Het concept van "gewist geheugen" is trouwens een tot vervelens toe herhaald begrip in de cinema, maar ik moet toegeven dat het in deze context een geheel nieuwe dimensie aanneemt. De uitvoering ervan is ook dik in orde, al valt het weer op dat, zoals bij vele nieuwe projecten, de niet-lineaire vertelstructuur een onmisbare gimmick tot succes blijkt. Is dit storend? Niet echt. Origineel? zeker niet. Functioneel? Wellicht. Goed uitgevoerd? Absoluut! Ik kan me er dus mee verzoenen. Dat het wisproces begint met de meest recente herinneringen lijkt me logisch, al betwijfel ik of het noodzakelijk was om de film te laten beginnen met het einde.

Positieve vermelding gaat nog uit naar de soms mooie fotografie (zie cover) en het leuke subplot met Kirsten Dunst (rrr), al kan je je weer afvragen of dit geen foefje was van de regisseur om de film net iets langer te laten duren dan nodig.

Conclusie: Etneral Sunshine of the Spotless Mind is een film die een uitgemolken concept op een verfrissende manier weet te brengen, gesteund door een staaltje cinematografisch vernuft, maar die helaas faalt om de kijker te betrekken bij de personages en hun liefdesverhaaltje.

Mooie film, met goed verhaal en leuke acteurs.

Jim Carrey deed het erg goed hoor.

Mooie scene's, maar werd er niet ontroerd door ofzo.

Vage rol van Elijah, maar goed dat hij erin speelde was wel leuk.

Heb me wel vermaakt

4*

Echt schitterend!

Deze film lag al lang op mijn kijkstapel. Ik had de verwachting dat dit niks voor mij zou zijn. Vooral ook doordat deze film enorm is gehypet, mede dankzij de onchronologische vertelstructuur die de film aanhoudt.

Toch moet ik toegeven dat deze film wel degelijk iets heeft. Het spelen met tijd is mij goed bevallen. Origineel script en op een speelse manier uitgewerkt. Jim Carrey acteert hier goed, als iemand die zich in een vluchtige romance stort, dit wil vergeten omdat hij zich anders gekwetst zou kunnen voelen. Terwijl zijn ontmoetingen met Clementine langzaam vervagen beseft hij zich wat voor een prachtmeid het was. Een onzekere periode dient zich aan waarbij de kijker verrast wordt door een streberige Joel. Een onzekere, prille liefde ontvouwt zich steeds meer tot een prachtige romantische film waarbij Joel moet concurreren tegen buitenstaanders die het op zijn vriendinnetje hebben voorzien. Kate Winslet geeft op een fijne manier gestalte aan een bevlogen, impulsieve vrouw die in alles het tegenovergestelde van Carrey is. Dat botst natuurlijk en maakt de ontwikkelingen tussen beiden boeiend om te zijn.

De locaties waarin iedereen verzeild raakt wisselen zich snel af. Maar wie droomt er nou niet van om eens te ontwaken op het strand , samen met diegene die jou gelukkig maakt? Prachtig hoe het denkproces van Joel in beeld wordt gebracht.

Gelukkig mikt de film niet alleen op het romatische aspect maar zijn er vele geslaagde komische invalshoeken voorhanden. Eljah Wood zorgt voor een komische noot, als onhandige zichzelf als een kleuter gedragende slipjesmaniak. Maar ook de aanwezigheid van Dunst zorgt voor vertier. Niet subtiel hoe ze alles en iedereen om haar vingers lijkt te willen winden. Maar wel geslaagd, zeker haar avances richting de doctor waren grappig en voorzagen het verhaal van meer dan alleen maar een romantisch verhaaltje. Het moment dat zij samen met die computernerd op bed staat te bouncen kwam ik niet meer bij. Wel jammer, dat zij naarmate het einde wordt geconfronteerd met de nadelen van het experiment en zodoende besluit om alles terug te draaien .

Slotconclusie: fijn dat Gondry de overstap van muziek naar de filmwereld heeft gemaakt. Around the World van Daft Punk was een fantastische clip. Dankzij de muziek en het dynamische camerawerk weet hij de film ook een zeker ritme mee te geven. Alleen mag hij de volgende keer zijn ideeën best ondersteunen door wat meer visuele kleurenpracht in de film te verwerken. Dat had zeker niet misstaan en zou alleen maar bij hebben gedragen aan wat meer passie, die dan ook nog eens van het scherm af zou spatten. Nu was het kleurengebruik wat saai. Ik associeer grauwe kleuren nou eenmaal niet met liefde. Op naar Science of Sleep....

Trouwens niet beter dan Adaptation, die ik nodig moet herzien. 4*

Een meesterwerk wat verhaal en vormgeving betreft. Acteerprestaties zijn top, vooral Jim Carrey, mijn favoriete acteur aanvankelijk door zijn werk in comedies, verraste me door na zijn geweldige rol in The Truman Show een nog sterkere rol te spelen in deze film. Eternal Sunshine neemt een origineel en uniek gegeven en had het niet beter uit kunnen werken dan hier het geval is.

Gisteren 2e poging gewaagd, maar ik laat de 2,5* staan. Originele invalshoeken en een paar amusante scenes, maar de film loopt niet lekker en weet bij mij niet de juiste snaar te raken.

Eigenaardige prent. Zeer eigenaardig. Met een verrassende Jim Carrey die zich niet éénmaal vergrijpt aan zijn specialitiet: overacting. Voorlopig een gezonde 4* maar ik heb later zeker nog een kijkbeurt nodig om alles eens goed op een rijtje te plaatsen.

Prachtige film met een eveneens prachtige rol van Carey, waarbij je heel veel moet nadenken. Zelf na de film ben je nog bezig om dingen uit te zoeken. Echt goede verhaallijn, special effects zijn top, karakters worden heel goed uitgewerkt enz.

Ik geef 'm 4, 5 sterren.

Volgens mij is Jim Carrey als kind vastgebonden op een stoel en gedwongen zijn hele jeugd Looney Tunes cartoons te kijken. Als gevolg daarvan kan hij alleen maar irritant bekkentrekken en krijg ik iedere keer als hij op het beeldscherm verschijnt de neiging om mijn tv het raam uit te gooien. Gelukkig realiseer me ik dan nèt op tijd dat ik ook gewoon weg kan zappen naar een ander kanaal…..!

Ik zie heus wel dat Carrey een goed acteur is, maar soms heb je dat gewoon met een acteur of actrice (Juliette Lewis kan ik bv. ook NIET uitstaan met haar leipe imbecielenkop!). Tot nu toe vond ik Jim Carrey eigenlijk alleen nog maar te pruimen in ‘the Truman show’ en ‘Man on the Moon’. “In deze film doet ie wèl normaal!”, bezwoeren mijn vrienden en kennissen. Vooruit dan maar…..

En warempel: Carrey irriteert me niet in deze film, hij imponeert me zelfs! Perfect gecast deze man! Ongelofelijk dat ik zoiets ooit nog over hem zou zeggen!!!!

Voor de rest een prima film. Leuk verhaal en goed uitgewerkt. Ik heb echt genoten, dus:

4*

Om maar te beginnen met het feit dat volgende niet klopt in de film: Uiteindelijk krijgt Joel het zover om toch een herrinnering in zijn geheugen achter te laten, namelijk dat iets hem zegt dat hij de volgende morgen naar Montauk moet komen. De enige die dit bedenkt is Joel zelf en Clementine kan hier verder geen inspraak meer op hebben. Toch is Clementine er dan ook en ontmoeten ze elkaar 'bij toeval'. Als ik dit niet goed zie, verbeter me dan.

Het begin van de film is het beste stuk. Daarna probeert de film met een ingewikkeld verhaaltje je aandacht te trekken, maar bij mij werkt dat averechts. Vanaf het moment dat Joel erachter komt dat zijn hij uit zijn vriedin's geheugen gewist is wordt het irritant. Het verhaal springt van de hak op de tak, je wordt als kijker de hele tijd van de ene naar de andere kant van de kamer getrokken. Het verhaal is wel te volgen en de dialogen ook, maar deze zijn totaal niet interessant. Het voelt als voortdurende korte sketches die elkaar opvolgen zonder in verband met elkaar te staan. Dan komt de personage van Patrick in beeld, en dit personage is nog wel het irritantst van de film. Elke keer als hij in een scene voorkomt stoort hij me gewoon, vreselijk. Dit is deels ook te danken aan de manier waarop Elijah Wood dit personage neerzet. Het einde maakt dan wel weer wat goed. Als de herrinneringen afgelopen zijn en ook de korte verhaallijn tussen de dokter en zijn assistente.

Het begin is uitstekend, het einde is prima, maar wat is de rest van de film irritant. Dit had √éél beter uitgewerkt moeten en kunnen worden. De acteerprestaties van Kate Winslet waren overigens super, ze zet heel goed het personage neer wat er neergezet moet worden. Evenals Jim Carrey die prima acteert. *2

Jim Carrey nog nooit 'serieus' zien spelen, wist niet dat ie dat kon .

Verder hele aparte film, het duurde even voordat ik hem vatte.

Geweldige film, echt van genoten. Het script is boeiend, leuk, origineel en tegelijk zit er ook humor en zwart in. Niemand had het beter gedaan dan Jim Carrey, deze rol is perfect voor hem, ook een pluim voor Kate Winslet. De prachtige beelden met een leuk muziekje eronder in het geheugen van Joel volgen elkaar op: denk aan de ijsscene, de scènes toen Joel klein was, wat een fantasie zit er allemaal in en het klopt allemaal, perfect! Jammer dat deze film slechts 1 oscar kreeg, het mochten er meer zijn.

*****

Bijzondere mix met schitterende acteerprestaties en een dito sfeer. Misschien niet ieders kopje thee, maar een van de leuksten uit Kaufman's koker. Zeer goed.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Ik was vergeten dat ik deze film had liggen, opgenomen waardoor ik dus geen plot of iets had. Ik wist alleen dan het met Jim Carrey was en iets met herinneringen/geheugen had te maken dus verhoopte ik me op een ouderwetse komedie à la Ace Ventura. Dit sloeg faliekant tegen.

Het verhaal is echt saai, het begon best wel leuk maar na een tijd voel je het einde van de film al met je ellebogen aankomen. Het gedeelte met de herinneringen was wel knap gedaan maar werd veel te lang uitgesponnen om er de volle aandacht bij te houden.Carrey was wel weer goed en het was ook interessant om hem eens in een andere rol te zien, Winslet viel ook nog mee maar Dunst, die ik sowieso al niet graag zie spelen, vond ik echt slecht. Ze heeft echt niets van uitstraling en het probleem met Elijah Wood is dat ik er constant de hobbit uit LOTR in zien (niet dat hij in die films slecht speelt maar ik verwacht altijd dat ineens Sam of Gollem opduikt).

Buiten een paar sterke stukken en het acteerwerk van de hoofdpersonages kon dit me allemaal niet veel boeien.

1.5*

Net zoals bij dat handjevol andere 'perfecte' films is het moeilijk om precies te zeggen hoe Geniaal Eternal Sunshine of the Spotless Mind eigenlijk is.

Liefde, zoals ik (merk ik) blijf verkondigen, is het allersterkste wat een film kan oproepen. Nou, daar weet Eternal Sunshine wel raad mee. We worden hier weer blootgesteld aan een liefde zó echt en zó veel meer uit het leven dan die uit de duizenden films die 'een liefdeslijntje in zich hebben', dat een heldere geest er geen weerstand tegen zal kennen.

De film schittert. Het elkaar liefhebbende tweetal dat centraal staat wordt meesterlijk neergezet, zeker Winslet had met de oscar moeten gaan. Hun mensenlijke zelfjes zijn werkelijk interessant, hun chemie is onweerstaanbaar en hun humor is heerlijk. Het steekt gewoon dat ze de herinneringen aan elkaar laten wissen, en wij, de kijkers, voelen de sensatie dat wij nog mogen zien wat dadelijk voorgoed vergeten zal zijn.

De creativiteit die de Franse regisseur erin heeft gestouwd maakt het alleen maar sterker. Filmische pracht en praal stuitert ongeremd ruim anderhalf uur op je af, voice-overs, geluidseffecten, knutselpraktijken: het kan niet op. Technisch alleen al meer dan bijzonder.

Maar de werkelijke kracht zit hem in het meesterlijke scenario. Ik had zelfs van de meest briljante persoon niet verwacht dat hij dit zou kunnen verzinnen. Een uitzinnig uitgangspunt, maar dan zo ongelooflijk menselijk en grappig en ontroerend. Alles aan de film klopt. Het is ingewikkeld, maar eigenlijk heel simpel. Net het leven.

De kwaliteit blijkt ook wel uit dat alles character-driven is. Nooit staat het verhaal voorop, de karakters blijven de spil. Ik wil Patrick, te kennen Elijah Wood, er even uitlichten. Gewéldig hoe hij hier de verschrikkelijke loser speelt. De oprechtheid van hoofdersonage 1 en 2 wordt er alleen maar sterker door; deze achterbakse laffe niksnut krijgt de wind van voren en zijn creativiteitsloze zelf weet zich er geen raad mee. Prachtig.

Ook nog muzikaal een parel. Maar er is dan ook eigenlijk geen kritiek te bedenken. Alles klopt en alles gaat: deze 100 minuten aan kwaliteit bewijzen maar weer eens hoe onbehapbaar sterk ons geliefde medium is.

5*, top 10, kudos, en eeuwige zonneschijn van mijn kant.

Deze eindelijk een week of wat geleden bekeken, nadat ik hem iedere keer -om uiteenlopende redenen- had mis gelopen.

Ik vind het niet het meesterwerk waar regelmatig aan gerefereerd wordt, maar... zeer zeker wel origineel bedacht, uitgevoerd en goede rollen van Carrey en Winslet.

Carrey laat zien dat hij, behalve een komisch talent, ook gewoon een goed acteur is en Winslet speelt zelfs zeer, zeer sterk en zet een fantastisch, complex karakter neer.

Toch doet de film mij rationeel meer, dan emotioneel.
Oftewel, ik zie dat het allemaal goed in elkaar steekt, met werkelijk fantastische scene's in de hoofdpersoons brein, maar me echt veel doen en veel mee laten leven met de hoofdpersonen is er niet bij.

Eigenlijk was dit alleen het geval tegen het einde bij de strand- en daar uit voortkomende strandhuisscene.

Wat ik vooral minder vond aan het scenario, is dat er te veel wordt gefocust op de bij-figuren, zoals Dust en "Frodo", hoewel die laatste wel zeer goed een ongeloofelijke eikel en slijmmerige nul weet neer te zetten.
Ik had echter liever gehad dat het verhaal alleen op Carrey en Winslet gericht was.

Omdat Dust de hele film verder een vervelend, dom wicht uitbeelde, interesseerde het me tegen het einde niet de voor haar verbijsterende ontdekking.

Het gegeven dat het allereerste begin niet de werkelijk eerste ontmoeting tussen de twee hoofdpersonen blijkt te zijn, vond ik dan weer wel goed bedacht.

Alles bijelkaar een meer dan boeiende film, die echter ook wat mankementen gaander weg ging vertonen.

Ik geef hem een acht, ofwel 4 sterren.

Eindelijk herzien, vond hem weer prachtig.

Blijkt echt een gouden combinatie: Kaufman zorgt voor een sterk script, Gondry voor de visuele creativiteit en prachtige hoofdrollen van Carey en Winslet.

Het script van Kaufman is minstens geniaal te noemen. Hij neemt een redelijk zwaar thema en gaat hier met een speelse manier mee om. Wat zorgt voor een oprechte film die nergens melodramatisch word maar het 'feel good' principe er ook niet doorheen wil rammen. Films die hun verhaal non-chronologisch vertellen zijn natuurlijk niet meer echt origineel, net als films over geheugenverlies. Toch voelt ESotSM erg fris aan en is de film zeker niet voorspelbaar.

Visueel vooral lekker energiek en creatief. Gondry zorgt voor mooi belichting, dynamisch camerawerk en vooral erg knappe editing. Alle herinneringen zijn mooi uitgewerkt en hier komt de humor meermaals boven. Gebruik van kleur had misschien nog wel wat creatiever gemogen. Het warme-koude kleuren contrast is een leuk idee, maar werkt niet altijd even goed.

Carrey en Winslet zijn beiden erg goed op dreef, ondanks de grote verschillen tussen hun personages is er toch veel chemie, erg knap. Het rolletje van Elijah Wood vond ik ook wel grappig en Kirsten Dunst doet het ook heel aardig en zorgt nog voor een leuk subplotje.

4.5*, misschien komt dat laatste halfje er ook nog bij.