I Saw the TV Glow (2024)

Ik kon hier wel van genieten. De film geeft je een handvol puzzelstukjes, maar vertikt het om ze voor je op de juiste plek te leggen. Misschien zijn er meerdere opties, misschien is geen enkele oplossing helemaal juist. Dat kan frustrerend zijn, zeker als je het idee hebt dat het uit luiheid gebeurt, maar dat had ik hier niet. Prima film om nog een tijdje over na te praten.

Al doende kwamen we tot twee hypotheses, die ik geen van beide helemaal sluitend kan maken.

1. Maddy had gelijk. Zij en Owen zijn inderdaad de plaatsvervangers van Brenda en Isabel op aarde - of hoe je het wil noemen. Owen zou er goed aan doen om met Maddy mee te gaan naar de andere wereld. Het einde onderschrijft deze lezing, maar er valt ook genoeg op aan te merken. Zie 2.

2. Owen lijdt aan psychoses. Hij verbeeldt zich van alles. Bijvoorbeeld dat hij in de televisie gezogen wordt en dat hij in die hinderlaag rijdt. Dat zijn twee dingen die ik verder niet helemaal kan verklaren. Misschien verbeeldt hij zich ook wel dat Maddy bestaat, is zij slechts een fantasie van hem. Dat The Pink Opaque jaren later totaal niet lijkt op wat hij zich herinnert, onderschrijft deze lezing.

Tijdens de film vond ik dat er wel iets meer vaart in mocht zitten en toen de aftiteling begon was ik hongerig naar meer, maar een dag of twee later houdt hij mij nog steeds bezig. Dat is iets positiefs.

In de stukken die ik er online over lees, komt de genderlezing vaak voor. Ik had het er niet uitgehaald, maar de metafoor begrijp ik wel. Het idee dat je je niet thuis voelt in het 'normale' leven, dat je je heil zoekt in fantasie, en uiteindelijk de andere kant bereikt, je echte ik durft te omarmen. Maddy is daar gekomen, Owen duikt nog steeds weg voor wie hij eigenlijk is. Zo zegt hij ergens dat hij een gezin heeft, maar dat blijkt verder uit niets. Wie houdt hij nou voor de gek?

Verder eens met shugenja dat A24-films wel erg op elkaar (beginnen te) lijken. Ik houd best wel van de stijl, maar het wordt een beetje een trucje. Het voelt soms gelikt, terwijl het tegelijk rauw probeert te zijn. Dat wringt, en niet op een goede manier. Maar voorlopig trap ik er lekker met open ogen in.

De film is een A24 release, een bedrijf dat status heeft verworven met een specifieke artistieke art-house--sfeer die net zo inwisselbaar is, als pakweg een Marvel-superhelden film. Deze doet het met nostalgische verwijzingen naar de jaren 90 gecombineerd met de angst voor verspilde, snel voorbijgaande jaren (Tja...Millennials?) Een omgedraaid Coming of Age-verhaal dus eigenlijk....Uiteraard in een gestileerde slaapwandelende arthouse-cinema kwaliteit. De film volgt Maddy's en Owens sombere, saaie leven in een Amerikaans stadje. Beiden zoeken troost in de groter-dan-het-leven-realiteit die The Pink Opaque biedt. Een soort Buffy the Vampire Slayer-serie op tv, onderstreept ook door een kleine cameo in de film van Amber Benson (Tara Maclay in Buffy) De film is bewust wazig, maar van wat ik heb begrepen, lijkt het grofweg te draaien om het onderdrukken van je ware zelf...iets met transgenderisme...met dat soort zelfreflectie of freudiaans gedoe kan ik niet veel...Dus op geen enkel moment liet het echt sporen achter. Misschien voor iemand die zich meer in de film kan herkennen dat het wel een soort horror was maar echte horrorelementen heb ik niet kunnen ontdekken! Daarnaast was er blijkbaar niet voldoende materiaal want er is nogal wat muzikale opvulling van alt. Girlbands. Tja nee het slaagden nergens om eng te zijn of zelf maar je onrustig te laten voelen.

Moeizaam. Een tegenvaller eigenlijk. Meestal ben ik vol lof over A24, maar dat zat er nu niet in. Toegegeven, ik denk dat ik misschien niet helemaal mee ben met het plot. Ik vond het vrij nietszeggend. Weinig horrorelementen ook en dat was toch de eerste insteek in het waarom ik deze film wou meepikken.

Er zat te weinig vaart in de film. De realiteit en de fictie met die populaire serie vloeide wat in elkaar over. Maar ik vatte het dus niet. Voor de tieners was er op den duur geen realiteit meer, zo hard waren ze opgezogen in de wereld van de tienerserie. Leuk om eens bij stil te staan, maar los hiervan kon de rest me weinig bekoren.

(meesterwerk)

Het is niet vaak dat een film je compleet weet te verrassen. Ik dacht dat dit een of andere maffe indiehorror zou zijn, niet een artistiek coming out-verhaal met een Buffy the Vampire Slayer-achtige tv-serie als vrij opzichtige allegorie voor genderdysforie. Het krachtige einde alleen al zorgt ervoor dat deze nog wel even zal blijven hangen.

Wat de film zo indrukwekkend maakt is dat het zo overduidelijk een zeer persoonlijk verhaal is voor Schoenbrun, en dat de film zo sterk de belevingswereld van Owen over weet te brengen in de vorm van een dromerige en vervreemdende coming of age horrorfilm. De sfeer die wordt opgeroepen is heel specifiek. Als bonus is dit ook nog eens een zeer stijlvolle film, met prachtige cinematografie en een hippe soundtrack.

I Saw the TV Glow was een film waar veel hype rond werd opgebouwd. Er werd voorspeld dat dit een nieuwe, frisse wind in het horror-genre zou zijn, een instant klassieker die grenzen verlegt. Dan kwam de film uit en is de hype een stille dood gestorven. Er werd weinig media-aandacht (toch via mijn gekende kanalen) aan besteed maar schandalig slechte reviews bleven ook uit. Een vreemd geval die me, mede door de lage score op MM, zorgen baarde. Aangezien hij op mijn watchlist stond heb ik me toch moeten overtuigen om dit op te zetten. Blijkt nu, dit is een zeer geslaagde film geworden!

Ik denk dat velen onder ons het wel kennen: een specifiek tv-programma dat net dat tikkeltje te obscuur is maar dat jou, als onbegrepen en best eenzame pre-teen, volledig in zijn greep had. Net door de onbekendheid voelde het alsof jij de enige was die het belang van de serie begreep, wat je dan weer extra hard afzonderde van de mainstream. De show was een soort safe space, met personages die je comfort en geborgenheid bezorgden. Je voelde je er bijna een deel van.

Jaren later herontdek je de serie, die uit je geheugen gewist werd wegens het opgroeien.

Op dat sentiment teert de film vooral. Hierdoor kwamen veel aspecten goed binnen bij mij. Voeg daarbij nog een mooie metafoor voor trans-personen bij en het is helemaal compleet. De uitwerking zit goed in mekaar maar mist enige oompf-factor. Het kabbelt dromerig voort zonder echte resolutie of écht hoogtepunt waardoor je als kijker met een onvoldaan gevoel achterblijft. Het is erg degelijk geacteerd allemaal met Justice Smith die de schijnwerpers steelt. Hierdoor voelt de rest wat verloren aan maar iedereen zit erg goed in zijn rol.

Dit is een bijzonder stuk film dat meer gezien mag worden door users. Het is zeker niet voor iedereen, met name de A24-sceptici zullen niet onder de indruk zijn. Fans van zweverige kul kunnen dan wel weer aan hun trekken komen.

3,5*