Malcolm & Marie (2021)

My most anticipated movie of this year.

Heel erg benieuwd naar deze film, John David Washington en Zendaya als tegenspelers lijkt mij heel erg interessant.

Assassination Nation was dermate verschrikkelijk dat ik er al niet echt om stond te springen Levinson Jr. een tweede kans te geven en na de eerste recensies heb ik daar nu nog wat minder zin in.

Ik heb Assassination Nation niet gezien, maar vond dit er toch wel erg leuk uit zien. Reviews zijn inderdaad nogal wisselend, maar er is wel een handvol positieve reviews, tot nog toe precies evenveel in aantal als je de negatieve en neutrale reviews bij elkaar optelt.

Maar echt spetterend is dat niet, natuurlijk.

Aardige film over een koppel die thuis komen na de première te hebben bijgewoond van de nieuwe film van de man. Een simpele opzet van slechts twee acteurs op één locatie. De dialogen wisselend boeiend. Ook valt het wat in de herhaling (het kibbelen en dan weer goedmaken). Redelijk stijlvol in beeld gebracht en het acteerwerk is uitstekend.

Tja waar kijk je eigenlijk naar.

Iets meer dan anderhalf uur geruzie, goedmaken, vleugje sexyness en dan toch weer opnieuw geruzie.

Af en toe zijn de dialogen ietwat pompeus maar toch.....door het acteerwerk van Zendaya en Washington blijf je geïnteresseerd kijken.

Zeker niet voor iedereen en niet ff een filmpje voor een chille zondagmiddag.

Maar, ja ik zou hem wel aanraden. Al is het alleen al om nogmaals bevestigd te krijgen dat zowel Washington als Zendaya nu al hele grote acteurs zijn.

that age gap though

Ik scheel 9 jaar met Miss Milton, maar hij wint wel ja qua verschil (among other things )

Moet 36 en 24 echter perse problematisch zijn dan? Je bent dan allebei werkende, geld verdienende mensen toch? Ik pak even hun echte leeftijden aangezien ik de film nog niet gezien heb.

Ik zou 33 en 21 of 31 en 19 een beduidend groter verschil vinden, ook al scheelt het evenveel jaar.

Zo lang het geen Lolita-achtige taferelen worden maakt leeftijdsverschil wat mij betreft geen snars uit. Ik scheel een jaar met mijn liefje, maar ik had ook een oogje op haar laten vallen mocht ze nog 20 zijn (en geen 29). En ik had me door niks laten tegenhouden.

Nouja, haar instemming is natuurlijk wel een dingetje..

Geen film die voor iedereen weggelegd zal zijn. Ik vond hem best leuk. Bij het ingaan van het laatste half uurtje had ik het wel gehad. Het is een film die wel wat vraagt van de kijker. Je moet constant bij de les zijn want de ruzies zijn scherp en ongemeen hard. Dialogen kan je het moeilijk noemen, eerder monologen als Malcolm of Marie van wal steken.

Het is een verbale krachtmeting tussen de twee waarbij emotionaliteit en macht/wraak meespelen, alsof ze het bewust fijn vinden elkaar pijn te doen of te kwetsen. Haar argumenten - die in verschillende fasen tot uiting komen na een verzoenende tussenpausje - worden even vakkundig omzeild.

Geweldig geacteerd overigens door Washington en Zendaya. De steekspelen zijn interessant al valt hij heel even uit de toon wanneer Malcolm de filmrecensente nogal drammerig door de mangel haalt. Regisseurs en acteurs versus filmcritici: niet altijd een geslaagd huwelijk...

Zoals Fisico het hier heeft gepost: het is niet voor iedereen weggelegd, het was niets voor mij.

Kan je zoiets nu een film noemen?

Het was eerder een praat en zaagprogramma ofzo die goeie 100 min duurde en het is heel de tijd hetzelfde met die 2 tal mensen. Zzz.

Een film voor de speciale gevallen is het .

Snap dat het niet voor iedereen weggelegd is. Interessant hoe ze de film hebben gemaakt in deze tijden. Ik houd wel van lange dialogen. Ze acteren beide erg sterk. Het zwart/wit voegt op zich wel wat toe, maar visueel is het niet heel bijzonder.

Sam Levinson is zo'n regisseur die fantastisch is op televisie. Euphoria is één van mijn favoriete shows op het moment vanwege de manier waarop het issues als drugs, genderidentiteit en seksualiteit in het algemeen behandeld. In films laat Levinson echter echt 0,0 van dat talent zien.

Assassination Nation vond ik een flauwe film die aanvoelde alsof het geschreven was door een middelbare man die te hard probeerde mee te gaan met wat 'hip en cool' is onder tieners en was daarom voor mij, ondanks wat leuke elementen, uiteindelijk een misser.

Malcolm & Marie is meer dan dat, Malcolm & Marie is een afschuwelijke film van het niveau waarvan ik mij afvraag of de Sam Levinson die Euphoria maakt misschien gewoon stiekem een totaal ander persoon is. Naast dat de opzet van de film buitengewoon suf is en eigenlijk al aan het begin van de film resoluut wordt samengevat met 'Nothing worthwhile is going to be said this evening', is het waard om wat dieper in de inhoud van de film te duiken, want mijn god is dat problematisch.

Allereerst, het is meteen duidelijk dat Malcolm & Marie niet echt over Malcolm & Marie gaat. Nee, het gaat over Sam Levinson. Malcolm, de onbegrepen filmmaker die nu opeens wordt gewaardeerd door een film te maken over drugsverslaving bij een jong meisje (*kuch* Euphoria *kuch*), is duidelijk een director's avatar en daar komt eigenlijk de eerste vraag, namelijk waarom witte regisseur Sam Levinson zichzelf voor een film verplaatst in het lichaam van een zwarte man. Ik bedoel maar, in de film raaskalt Malcolm een hoop over hoe witte recensenten zijn werk gewoon niet begrijpen, wat vreemd is als je je bedenkt dat Malcolm Levinson is. Beweert Levinson hier dat witte recensenten zijn werk niet begrijpen? Vergelijkt hij zijn eigen carrière met de struggle van zwarte regisseurs om erkend te worden? Waarom speelt hij sowieso de raskaart als hij zelf totaal niet uit ervaring kan spreken hierover?

Het tweede probleem van de film wanneer het op de film en Malcolm's status als director's avatar aankomt is dat de film eigenlijk gewoon gaat over dat Sam Levinson pissig is op een specifieke recensent (mogelijk van de LA Times) die Assassination Nation niet cool vond. De ellenlange betogen over de huidige staat van filmkritiek komen duidelijk uit een soort van kant van hem die gewoon niet kan accepteren dat sommige mensen misschien gewoon een film die hij had gemaakt niet goed vonden. Sam, ga gewoon zoals normale mensen op Twitter ranten als je het oneens bent met een recensie, schrijf geen film van 100 minuten over hoe oneerlijk het is en hoe mensen jouw kunst niet begrijpen.

Maar hey, hoe zit het dan met het andere deel van de film? Het deel dat niet over filmkritiek gaat en focust op de relatie? Ja, laten we het daarover hebben. De relatie die de film toont is er één die gebouwd is op totaal emotioneel en verbaal misbruik. I mean sure, in het heetst van de strijd zeg je misschien dingen die je niet meent, maar *checks notes* "I could crush you if I wanted to"? Dat is bedreiging. De monoloog over hoe Zendaya zichzelf in alles ziet, maar de film eigenlijk gebaseerd is op alle andere vriendinnetjes die hij heeft gehad? Jep, verbaal misbruik en power play om iemand te kleineren.

Alles wat Zendaya/Marie inbrengt wordt totaal niet serieus genomen of Malcolm heeft direct een tegenwoord. Pas als zij naar zijn niveau afdaalt en een mes pakt en schijnbaar haar eigen leven bedreigd en ook begint te praten over hoe zij vreemd is gegaan achter zijn rug om, begint Malcolm een beetje op te letten. En zelfs dan heeft hij een lollig tegenwoord op het moment dat ze onthuld dat het niet echt was. Dat is niet een gezonde relatie.

En op zich zou dit niet heel verkeerd zijn om in een film te stoppen als Malcolm duidelijk een antagonist was in het verhaal of in ieder geval niet iemand waarmee je je helemaal moet identificeren. In Marriage Story zeggen en doen zowel Adam Driver en Scarlett Johansson een aantal afschuwelijke dingen in het kader van hun ruzie, maar de film maakt het duidelijk dat dit is waarom het ook gewoon niet werkt als zij bij elkaar zijn en dat het beter is dat deze relatie voorbij is, voor elkaar alsook voor het kind.

Malcolm & Marie mist die nuance. Sterker nog, het einde impliceert dat ze allebei gewoon weer verder gaan met hun leven samen en dat de ruzie iets van afgelopen nacht was en 'normaal' is in een relatie. Een ruzie waarin de man continu de vrouw aanviel met ad hominem aanvallen, indirect haar leven bedreigde, haar kleineerde, hij haar verslaving tegen haar gebruikte als ammunitie en zichzelf afbeeldde als de ultieme redder. Als dit Sam Levinson's idee is van een normale relatie, dan heb ik enorm medelijden met zijn vrouw.

Dus uiteindelijk hebben we een film die deels een soort van kinderachtig "Nee, jij bent kut"-retort is tegen filmcritici die Assassination Nation niet cool vonden en deels een soort pro-huiselijk geweld manifest is, allemaal vermomd als een 'serieuze kunstfilm' doordat Levinson het in zwart-wit heeft gefilmd. Valt me nog mee dat hij niet ook nog de 1.19:1 aspect ratio heeft gebruikt.

Levinson, blijf vooral Euphoria maken, maar misschien moet je gewoon geen films meer doen. Okay?

Tegenvaller. De film begint sterk, zeker als de camera op Zendaya is gericht en je langzaamaan haar mix van verveling en ergernis ziet opkomen als Washington een beetje druk staat te doen. Die ergernis had ik als kijker ook. Washington is een wat kleurloos acteur (zagen we al in Tenet) die nu maar probeert vooral heel veel lawaai te maken en zo enige presence te geven. Maar het is vooral overacteren, theaterwerk. Gezien de enkele locatie zou je bijna denken dat dit een toneelstuk is van origine, maar niet eens. Nee dan Zendaya die met haar blikken duizend keer meer zegt dan al het geschmier van Washington bij elkaar. Al vond ik haar nergens de uitstraling hebben van een ex-junkie.

Ook het script is zwak. De ruzies, tirades, monologen (dialoog valt het niet te noemen) lijken eerder bedoeld om richting de kijker wat te zeggen dan dat ze in de film passen. Zijn nog nogal gemaakt. Geen moment zijn ze in de film echt geloofwaardig en vaak praten de acteurs (vooral Washington dan) tegen het niets, alsof ze los staan van die enkele andere acteur. Je kan er een symbool in zien vor de verwijdering in hun relatie, maar dan zou ik te veel eer geven.

Visueel wel heel mooi, met veel contrastrijk zwart-wit, sterke kadreringen, fijn spel met licht en donker en af en toe leuke camerastandpunten. Ook enkele losse scènes werken nog wel. En er worden ook echt wel interessante dingen gezegd. Maar 100 minuten John David Washington is toch echt te veel. 2,5*.

Malcolm&Marie is een klein meesterwerk.

Ik begon wat huiverig, zwart-wit. Is dat de nieuwste trend ofzo?? Ogenblikkelijk wilde ik de film weer afzetten maar de muziek zorgde dat ik bleef. Hij kreeg een wat romantische sfeer. De aftiteling aan het begin, de jazzy vibe. Alsof hij recht uit de jaren 50 kwam, maar dan in 2021.

De film is geschoten op één locatie, wat mij het gevoel gaf of het in een take was opgenomen. Geen fouten, pure perfectie door twee sterke tegenspelers. Marie (Zendaya) komt als godin ten tonele, maar door de film heen wordt ze puurder en komt ze dichter tot zichzelf, ze kleed zich uit, de make-up wast ze van haar gezicht alsof het gelijk staat aan hoe de film zich langzaam openvouwt. Malcolm (Washington) begint met een groove en eindigt als gebroken man alsof het gelijk staat aan hoe ik me voel aan het eind van de film. Ik heb niet meer gezeurd over zwart-wit. Ik begon me te mengen in het verhaal en startte zowaar zelf bijna een discussie, alsof ze die met me aan zouden gaan. Ik heb alleen nog maar geluisterd, gekeken, mezelf opnemend in hun verhaal. Ik ken ze niet, Malcolm&Marie, ik stap als kijker midden in hun verhaal maar gaandeweg leer ik ze precies kennen, hun geschiedenis, hun heden. Het is alsof ik aan het einde alles weet wat ik aan het begin miste. Voor mij is Malcolm&Marie een film die je een keer hoeft te zien en nooit meer gaat vergeten. Hij voelt niet als een film, overigens. Het voelt als door het raam gluren wanneer je buren buiten ruzie maken, of je adem inhouden omdat je het bed door de muur hoort kraken. Alles wat we stiekem allemaal willen, je mee laten voeren door hun drama.

Zendaya is in de laatste 2 jaar ontzettend gegroeid, waar ze in in Spiderman nog een scholiere speelde en ik niet helemaal overtuigd was van haar acteerwerk, is ze nu een echte vrouw geworden, eentje waarvan ik denk dat ze het nog ver gaat schoppen.

Washington kende ik niet, hij is voormalig footballspeler en zat in een aantal films die ik niet heb gekeken, misschien moet ik dat voor de vergelijking toch maar gaan proberen.. Daar hebben we nu tenslotte genoeg tijd voor.

De regisseur Sam Levinson was mij ook onbekend, die ga ik dan ook maar onder de loep nemen.

Nou, mocht je zin hebben om een vlieg op de muur te zijn, of met een glas tegen de muur te luisteren naar het geruzie aan de andere kant. Deze film neemt je mee. Intiem. Ups en Downs. Stoppen op momenten waarop jij eigenlijk wil dat ze doorgaan alsof je porno op het slechtste moment begint te haperen. Je handen over je mond, in je haar. Roepend naar de twee enige mensen op het scherm. Dit is jouw film! Dit was mijn film.

9/10. klasse.

Ja. Oh, ja, absoluut mijn ding. Wat een geweldige film, in alle eenvoud.
Lijkt voor mij op Tape, met Uma Thurman en Ethan Hawke, die ik, toen ik hem zag echt fantastisch vond. Deze film is dat ook.
Het zwartwit maakt alles net even wat mysterieuzer, dromeriger zeg maar. Wat alles net een beetje dramatischer maakt om te zien. Scherp en zwart, met een grauw randje. Waarschijnlijk is niet alles even interessant: In een goed verlopen ruzie/discussie is ook lang niet alles boeiend om te gebruiken/zeggen, dus dat is wel echt levensecht. Althans, wat mij betreft. Niet dat ik zoveel ervaring heb met zulke dingen. Maar goed, ik kan me er wel een voorstelling van maken en dat doe en deed ik dan ook.

Zendaya is echt een plaatje en John Washington is wederom verpletterend sterk.

Allemachtig, wat geweldig.

Zendaya is een prachtige jongedame met serieuze acteer skills maar ik vind haar hier echt verkeerd gecast hoor. Ze is naar mijn bescheiden mening gewoon te jong voor deze rol en kwam bij mij niet echt overtuigend over. Heb me trouwens mateloos zitten ergeren aan haar manier van roken (weet niet of ik de enige ben die dat opgevallen is) Bij iemand die niet rookt kun je gelijk zien dat het nep is aan de manier van vasthouden van de sigaret tot het inhaleren.

Nee, deze film heeft me niet kunnen bekoren...

Zo zonde dat, vrijwel de gehele film, dat krekel geluid te horen is. Daardoor voelt de film direct een stuk gekunstelder. Zonder dat geluid, had de film voor mij gewoon echt half puntje meer gekregen.

Het is alsof Malcolm en Marie in een tredmolen zitten, waarin ze elkaar beurtelings de maat nemen. In het begin is het nog wel leuk, maar geleidelijk aan komt er sleet op waardoor de monologen gaandeweg vervelend beginnen te worden.

Dat doet niets af aan het feit dat Zendaya en Washington degelijke vertolkingen neerzetten in weerwil van het nogal monotone script. Ik heb begrepen dat dit een vluggertje is van Sam Levinson en dat is te merken.

Een film met slechts 2 acteurs in een kruising tussen Marriage Story en een classic Woody Allen film. Al mist het wel het nodige cynisme. Het verhaal gaat over een koppel dat na een filmpremière thuis komt en er dingen in hun relatie worden uitgesproken die voor een kettingreactie zorgen. Het resultaat is een film lang dialogen die helaas niet altijd even sterk zijn uitgewerkt. Qua tekst dan toch, want op zich doen beide acteurs het best goed.

De film heeft niet zo heel veel te bieden en weet met de vrij magere dialogen niet echt iets te raken. Maar door het acteerwerk en de stijlvolle aankleding, is het ook weer niet slecht. Jammer, want vooral Zendaya toont aan dat ze meer kan dan de tienerrollen van vroeger. Met wat betere teksten en diepgang had dit zeker de film geweest die haar imago van tieneractrice had afgeschud.

Cinema doesn't need to have a message. It needs to have a heart.

Als er één ding is wat Malcom & Marie heeft dan is het wel een hart. Zowel Zandaya als John David Washington leven zich helemaal op in hun personages, en ik voelde mij meer dan eens als een vlieg aan de muur dan dat ik het idee had naar een filmproductie te kijken. Qua plot is dit drama erg dun en het plot wat aanwezig is, is maar tot op zekere hoogte van belang. Het draait hier echt om het acteerspel en de dialogen. Aanvankelijk dacht ik dat Malcom & Marie ging over een koppel wat vastzat in de lockdown. Het blijkt echter al snel dat de film zich niet tijdens de corona crisis afspeelt, maar slechts het tijdsbestek van een nacht beslaat. Jammer, want ik had graag een tijdlijn gezien die langer dan een nacht besloeg.

De zaken waar het koppel over ruziën lijkt betrekking te hebben op een hoop opgekropte frustratie, wat er wel vaker dan alleen in die nacht lijkt uit te komen. Maar dit is een aanname. Juist hierom had ik graag een meer uitgebreide tijdlijn gehad. De meeste koppels maken van tijd weleens een stevige ruzie mee, maar zoals dit stel elkaar de hele nacht de tent uit vecht geeft mij het idee dat er iets al langere tijd structureel mis is in deze relatie. Telkens als ze weer een klein beetje nader tot elkaar weten te komen barst de volgende bom alweer. De woorden 'giftige relatie' lijken dan ook wel op de hoofden van het ''liefdeskoppel'' geschreven. Ze zoeken ook constant manieren om met elkaar in gevecht te blijven gaan. Alsof ze gewend zijn elkaar pijn te doen, en niet anders weten dan op deze manier met elkaar te communiceren.

Het is het perfecte voorbeeld voor de uitspraak dat haat en liefde dicht bij elkaar liggen. Tussen deze twee uitersten lijkt het koppel namelijk voortdurend te balanceren. Althans, dit is mijn interpretatie, maar de meningen hierover kunnen verschillen. Persoonlijk vind ik het van tijd tot tijd wel interessant wanneer je als kijker meer ruimte krijgt om je eigen interpretatie aan het verhaal te geven, en waarbij een script van ondergeschikt belang is. Alleen twee acteerkanonnen in een kamer die de sterren van de hemel spelen.

Wanneer je een plot gedreven productie verwacht kun je Malcolm & Marie beter aan jezelf voorbij laten gaan. Ook ik begon het laatste half uur ook net een beetje teveel van het goede te vinden, waardoor ik goed begrijp dat er veel mensen afhaken. Dit is niet bepaald een lekkere wegkijker of crowdpleaser, en mensen die de film afkraken omdat er te weinig te beleven valt kan ik tot op zekere hoogte wel begrijpen. Het punt is dat de regisseur ook geen focus lijkt te willen hebben op het script, maar een kleine intieme film met een hart heeft willen creëren. Het is daarom dat de zin bovenaan mijn review, die ook door een van de personages zelf uitgesproken word, ook zo toepasselijk is voor deze titel.

3,5*

Tweede Levinson.

Als regisseur lijkt hij wanhopig zijn bekendheid te willen strikken, en ook deze film vormt weer een aparte bijdrage in zijn carrière. Weer helemaal anders en apart ingericht in vergelijking met mijn vorige film. Dat dit overigens tijdens de coronaepidemie is opgenomen mag ook duidelijk zijn, want het is een kleine film.

Aan Zendaya moest ik wennen omdat ik deze film pal na Zapped zag waar Zendaya nog helemaal een Disneyprinsesje was. Om haar nu in een serieuzere en een meer erotische rol te zien is nieuw, maar uiteindelijk kon ik er wel aan wennen. Het jammere is dat ik haar niet heel bijzonder vond acteren.

Zeker tijdens haar meer boze momenten en scenes waarin ze een gangsteraccentje imiteert valt ze op een pijnlijke manier door de mand. De sentimentelere momenten zijn echter beter. Zendaya wordt verder compleet van de mat gespeelt door Washington die acteert alsof zijn leven er vanaf hangt. Explosief, enthousiast en de juiste toon. Erg goed.

Erg veel inhoud heeft deze film niet. Veel ruzies en romantiek met tussendoor wat onderliggende boodschappen en kritiek naar de filmmaatschappij, wat soms door middel van een niet al te subtiele manier wordt duidelijk gemaakt. Wel boeien de ruzies behoorlijk, maar echt intens of scherp worden ze nooit.

Visueel verder degelijk. Sterk staaltje cinematografie, en enkele scenes met sterk camerawerk. Daar houdt het echter ook weer op, want het ontbreekt de film toch nog aan een echt bijzonder duwtje. Villeneuve wist dit erg goed op te lossen tijdens Polytechnique, en dat laat zien dat Levinson kwalitatief nog niet de beste regisseur is.

Duurt verder ook wat lang, maar het kijkt aardig weg aangezien de sfeer aardig explosief is. Echt betrokken raak je nooit, maar de ruzies en argumenten vermaken wel. Een echt meesterwerk vond ik dit niet, maar dat vond ik ook niet van zijn vorige film en ook die film leek aardig origineel te zijn met zijn idee. Benieuwd naar het volgende project van Levinson. Kijken of hij nu wat meer ruimte krijgt als (hopelijk) corona niet meer onder ons is.

Het is me wat met mannelijke kunstenaars die opeens tegengesproken worden door hun eigen muzen. In 'Malcom & Marie' (2021) komt de relatie tussen de titelfiguren onder spanning als een regisseur (John David Washington) merkt dat zijn acterende vrouw (Zendaya) twijfelt over haar eigen rol in zijn leven. Want heeft zij zichzelf niet weggecijferd ter meerdere eer en glorie van zíjn carrière? Een zedenschets over een woelig huwelijk als opzet voor cultuurkritiek over man- en vrouwverhoudingen in Hollywood. Het is een minimale lockdown-film in smaakvol zwart/wit en zich geheel afspelend in en rond één locatie. Het beperkte uitgangspunt blijft spannend door de intense wisselwerking tussen Washington/Zendaya, die er een onvoorspelbare achtbaanrit van maken. Al moet ik zeggen dat het script geloofwaardiger had kunnen invullen waarom hun ruzies bijgelegd worden of weer oplaaien. Het maakt dat 'Malcom & Marie' (2021) soms geforceerde keuzes maakt in karakterontwikkeling, om maar iets te blijven zeggen over aangesneden thema's.

Malcolm & Marie is de eerste film die ik zie van Sam Levinson, na het eerste seizoen van Euphoria, dat om in MovieMeter frontpage-termen te spreken, ijzersterk was. Nu is dit een van de eerste films die tijdens de lockdown gemaakt is, dus dat gaf enige restricties voor wat er kon. Een dialoog (monoloog?) gedreven film op een single location is dan natuurlijk een goede optie.

En die dialogen zijn soms erg sterk, soms ook wat minder. Gelukkig is het camerawerk bijzonder goed, en toont Zendaya zich wederom een acteur die nog steeds aan het stijgen is; ze speelt Washington ook met gemak van het scherm. Nu oogt deze ook wel als een zelfingenomen klootzak (die onaangenaam wreed kan zijn), en de vraag kwam na drie kwartier wel degelijk bij me op waarom Marie haar spullen niet pakt. Dat de communicatie daarna weer normaliseert, zet je wel aan het denken over deze relatie.

Voor de filmliefhebbers met een voorliefde voor meta-cinema en referenties, heeft Malcolm & Marie het nodige vuurwerk in huis, al komt het soms wel wat selfcongratulatory over. Al met al geen film voor iedereen, maar voor mij ondanks zijn tekortkomingen wel een ruime voldoende.

En nu zo snel mogelijk Euphoria S1 herkijken en seizoen 2 er achteraan. Als Miss Milton en ik daar ooit tijd voor vinden met onze dreumes.

3,4*

Voor mij werkt deze film niet.

Het gekibbel komt niet geloofwaardig op me over - ik vermijd het woord authentiek maar even. Sowieso heb ik al een bloedhekel aan dit soort gedoe in een relatie, en als het dan nog onecht overkomt ook is het wel helemaal af. En het gaat ook maar door, tot eindelijk op zo ongeveer een uur als Malcolm over de recensie begint het eindelijk een beetje wat lijkt te worden. Relatief dan, want het is weer eens het bekende navelstaren van de filmindustrie natuurlijk, en dat hebben we ook al veel te vaak gezien.

Washington - wat lijkt zijn stem op die van zijn vader - speelt op zich wel goed, en het is zonder meer bewonderenswaardig wat voor een lappen tekst hij moet uitspreken. En Zendaya zeker ook, al vind ik dat ze de 'I've never been clean' scene lelijk verprutst. Maar met dit materiaal is voor mij gewoon geen boeiende film te maken. Had er een van de stukken van Shakespeare voor genomen, in plaats van dit moeizame en trekkerige gedoe van Levinson zelf. Dan had het zwart-wit misschien ook wat minder pretentieus en on-functioneel overgekomen.

Een film die het van het acteer spel en de dialogen hierin moet hebben.

Het moet je type film zijn, omdat hij soms wat langdradig is.

En op een zelfde en eentonige locatie afspeelt.

Dat de film zwart wit is, is weer eens wat anders en maakt de film niet minder.

De film muziek is ook goed voor deze film.

Wel is het acteer spel van Zendaya en John David Washington prima gespeeld.

De film is een inkijkje in het leven van twee mensen.

In een relatie met verschillende achtergronden.

Vooral de achtergrond van Marie wordt het meest uitgelicht.

Bij Malcolm iets oppervlakkiger over zijn achtergrond.

De relatie tussen deze twee mensen is behoorlijk intens en turbulent, door hun achtergronden.

Een prima film die weet te boeien voor de liefhebbers.

Graag gezien. De film Malcolm & Marie heeft een sobere set up. Een villa en twee personages. Meer is het niet en dan maak je het als filmmaker jezelf niet gemakkelijk. Maar 2021 was ook een Corona jaar en ik las achteraf dat deze film onder de beperkingen van de Covid pandemie viel. Maar deze ‘bubbel’ met het elegant paar Malcolm en Marie spat al na een goede 5 minuten uit elkaar wanneer de eerste ruzie valt. Waarom heeft Malcolm zijn geliefde Marie niet bedankt tijdens zijn acceptance speech ?

Krachtige, diepgaande dialogen die genadeloos een koppel fileren. Ik hield er wel van. Stijlvol gefilmd, knappe structuur met verschillende blokjes (die in een andere kamer afspelen) die een thema in hun relatie belichten en sterke karakter ontledingen waar hun achtergrond verweven zit in wat ze nu doen.

Maar het is ook een beetje een repliek (of verdediging) op film analyses. De recensent van dienst (een blonde vrouw hoe kan het ook anders) kent er niks van, authenticiteit is een woord dat je zeker moet vermijden tijdens een bespreking, acteurs zijn ijdel en onzeker, vooroordelen bij afro amerikaanse regisseurs/scenaristen zit nog steeds ingebakken en nooit fictie met realiteit proberen te verbinden. Regisseur Sam Levinson wind er geen doekjes om. Stop met de filmmakers te analyseren. Nu ging ik juist zeggen dat het mij een beetje ontgaat waarom men koos voor een zwart wit fotografie (van Marcell Rev) maar misschien moet ik gewoon de woorden van Malcolm gebruiken nl soms is er geen reden behalve dat de regisseur het zo wil ! Is genoteerd Meneer Levinson. Maar het antwoord waarom hij de actrice Zendaya voor een groot deel in ondergoed laat rondlopen, heb ik niet gevonden. Dan toch authenticiteit ?