Logo DBNL
Opwaartsche Wegen. Jaargang 7 (1929-1930)

Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

(1929-1930)– [tijdschrift] Opwaartsche Wegen–rechtenstatus Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Verzen
door G. Kamphuis.

Amsterdam.

 
In 't natte asfalt van de straten
 
Spieglen slierten witte lichten, flits en schaduw -
 
De lucht is dun en glinstrend:
 
Een groene sluier,
 
Waarin millioenen fonkelingen suizen.
 
 
 
En 'k zie mijzelf, een vreemdeling, hier in dit lichaam loopen
 
Tusschen de velen, in wier oogen glanzen
 
Hunkering en vrees en drift en dood -
 
 
 
Weer ben ik uren lang den weg gegaan,
 
Starend naar een helder, vreemd en onvermoed geluk -
 
- Een vrouw -
 
Voorbij - Haar snelle glimlach, en haar diepe oogen -
 
 
 
Langzaam sloot de nacht zich dicht.

Het park.

 
De nacht zwoegt hijgend -
 
En koortsig bonst het donkre bloed.
 
 
 
Het park -
 
Een woeste duisternis,
 
Waar vreemde vrouwenoogen fonklen.
 
Een somber, dreigend visioen -
 
Daarachter laaien vale vlammen
 
Boven een horizon, waarlangs de dag ontsteld verwoei -
 
 
 
Een heldergroene ster viel sidderend,
 
En uit het giftig duister van de struiken
 
Brak plots de vloek eens satyrs,
 
Schaterende -

Het lied der lotoseters.

τῶν δ᾽ ὃς τις λωτοῖο φαγοι μελιηδέα ϰαρπόν, οῦϰέτ᾽ ἀπαγγεῖλαι πάλιν ἤϑελεν ούδὲ νέεσϑαι.
Odyssee IX.
 
Te lang reeds hadden wij gezworven,
 
Te lang reeds was ons moede hart
 
Geschroeid door vuur en strijd, en zwart-
 
Gebrand ons lijf, door bijl en speer gekorven.
 
Hier bloeit de Lotos. Hier
 
Is 't eeuwig donkre derven
 
Voorgoed ten ende. Rust -
 
Nooit zullen wij meer zwerven.
 
 
 
Wij zagen Troje's poorten branden,
 
Een vuurgloed rooder dan de zon -
 
Maar toen het duister in ons klom
 
Strekten wij smeekend doch vergeefs de handen.
 
Hier bloeit de Lotos. Hier
 
Is 't eeuwig donkre derven
 
Voorgoed ten ende. Rust -
 
Nooit zullen wij meer zwerven.
 
 
 
Wij hadden jaren lang gestreden,
 
Wij zijn gepijnd door bloed en vuur,
 
En soms, in 't plotsling stervensuur,
 
Heeft iemand luid om vrede'en rust gebeden.
 
Hier bloeit de Lotos. Hier
 
Is 't eeuwig donkre derven
 
Voorgoed ten ende. Rust -
 
Nooit zullen wij meer zwerven.
 
 
 
Ons schip voer wel langs vele stranden,
 
Maar hier, hier is de zoete vrucht,
 
In 't bloemendal, waar wij, ontvlucht
 
Aan 't matelooze dolen, eindlijk landden.
 
Hier bloeit de Lotos. Hier
 
Is 't eeuwig donkre derven
 
Voorgoed ten ende. Rust -
 
Nooit zullen wij meer zwerven.
 
 
 
Nooit keeren wij naar vrouw en kindren,
 
Vergeten zij ons vaderland -
 
Vergeten zij voorgoed de band
 
Des bloeds. Want deze spijs zal nimmer mindren.
 
Hier bloeit de Lotos. Hier
 
Is 't eeuwig donkre derven
 
Ten eind. Rust broeders, rust -
 
Wij zullen nooit meer zwerven.

Een avond.

 
Een avond, glanzend om ons dichtgezonken -
 
De dag, van zon en wreede geuren zwaar,
 
Werd hier, aan 't water, smeltend licht en klaar
 
En donkre boomen staren diep verdronken.
 
 
 
De wolken in hun transparante kleuren
 
Vervloeien blank in 't wieglend spiegelbeeld -
 
Ik voel je smalle hand, die mijn hoofd streelt
 
En uit je haren waaien zoete geuren.
 
 
 
Is eindlijk 't zieke woelen van de dagen
 
Gestorven tot een diep en zuiver uur?
 
Nu heeft het moede hart de zware duur
 
Van doelloosheid en dwaasheid niet te dragen.
 
 
 
Wij bleven lang, totdat een helder vuur
 
Op 't water doofd' en we de sterren zagen.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs


plaatsen