Më shumë se një mosbindje civile (e cila është një lëvizje proteste spontane që buron nga populli dhe që vazhdon pandërprerë për ditë e javë), kjo duket si një ‘mosbindje politike’ kundër SPAK-ut.

Nuk e di nëse kjo ndodh nga përtacia apo nga injoranca, por shumë kritikë, siç ndodh shpesh, janë ndalur te titulli, pa arritur ta lexojnë tekstin, të cilin e sqaroj për qartësi.

Në tridhjetë vitet e pandëshkueshmërisë së përjetuar në Shqipëri, ka aq shumë krime për t'u ndëshkuar, saqë beteja e SPAK-ut do të rrezikojë gjithmonë të shfaqet e padrejtë ose selektive për njërën palë ose për tjetrën, kur realisht do të mjaftonte një Drejtësi e Pranueshme. 

Meta është akuzuar nga SPAK kryesisht për episode korrupsioni të kryera gjatë një periudhe kur Ilir Meta ishte në qeveri me Partinë Socialiste, por Sali Berisha e mbron verbërisht. Ose Berisha ka bashkëpunuar me aferat e Metës edhe kur ishte në opozita, ose kjo mbrojtje është një tjetër vetëvrasje politike

Ndoshta Ervin Salianji nuk e meritonte të ishte i pari që të paguante këtë çmim të lartë, por dënimi i tij duhet të vlejë si një paralajmërim për të gjithë shpifësit. Kur të vijë momenti i së vërtetës, çmimi që duhet të paguajë ai që ka gënjyer qellimisht, siç shihet me Ervin Salianji, është shumë, po shumë më i lartë nga sa kanë imagjinuar ndonjëherë.

Në përpjekje për të demonstruar se janë viktima të persekutimit politik në procesin e korrupsionit, Sali Berisha dhe familja e tij harrojnë të tregojnë se zotërojnë vlerën më të rëndësishme për ata që pretendojnë se janë të zgjedhur: Të qenit liberal dhe demokrat. Kërcënimet dhe shpifjet ndaj gazetarëve, sulmet ndaj sistemit të drejtësisë dhe kriminalizimi stalinist i çdo kundërshtari politik, demonstrojnë të njëjtën intolerancë të dhunshme dhe joliberale ndaj të tjerëve që kanë ushtruar për 33 vjet.

Edhe pse Shqipëria ka numrin më të lartë të mediave në Europë për banorë, shumica heshtin për dosjen e SPAK për familjen Berisha. Po zhduket nga horizonti mediatik edhe ushtria e ''gazetarëve investigativë''. 

500 faqet që përbëjnë dosjen e Spak-ut për privatizimin e Kompleksit sportiv Partizani janë shumë më tepër se një kështjellë e pamposhtur provash. Ato 500 faqe janë fotografia e një sistemi të korruptuar edhe moralisht, ku një aparat i tërë shtetëror u vu në shërbim të padronit-zot të tyre për të shuar urinë e pangopur për para të familjes së tij. 

Si mund të shpjegohet ky obsesion i opozitës që pretendon të marrë qeverisjen e vendit, të fokusohet kundër një gazetari? Mund të shpjegohet vetëm me urrejtje personale dhe politika të vazhdueshme prej injorantësh që kanë frymëzuar zgjedhjet e Sali Berishës për tridhjetë vjet

Është mungesa absolute e guximit dhe e ideve të reja që e bën këtë opozitë humbëse, e cila është edhe skllave e kompromiseve dhe e lidhjeve të fshehta me botën e financave, biznesit dhe krimit. Opozita e drejtuar nga Sali Berisha nuk ka as epërsi morale dhe as besueshmëri për të fituar luftën ndaj qeverisë. Vetëm për këtë arsye ai humbet dhe do të vazhdojë të humbasë zgjedhjet për dhjetë vitet e ardhshme. Për asnjë arsye tjetër.

Partia e Edi Ramës të dielën mori 1201 vota më shumë se sa mori në majin e 2023, ndërsa Berisha 295 vota më pak, parathënia e qartë e asaj që po projektohet në zgjedhjet politike të 2025-s

Eshtë edhe për çka publikoja 30 vite më parë në “Gazetën Shqiptare” që Sali Berisha më urren edhe sot, deri në pikën që të demonstrojë foton time në parrullat e protestave të tij në krah të fotove të Edi Ramës, Erjon Veliajt dhe Altin Dumanit, duke më ngritur në rolin e njeriut të katërt më të pushtetshëm në Shqipëri! Qesharake dhe patetike në të njëjtën kohë.

Dumani sot forcoi besueshmërinë e tij, duke iu dhënë sulmues të tij, ndoshta pa dashur, dënimin më të keq që ata mund të prisnin.

Gjendja e Francës është shumë e ngjashme me atë të Shqipërisë. Opozita që tashmë ka rënë përfundimisht në duart e Sali Berishës, e tremb popullin shqiptar ekzaktësisht si Le Pen tremb popullin francez.

Është një akt akuzë për mediat, për qeverinë, për opozitën dhe për të gjithë kategorinë e mjekëve, të infermierëve por edhe të atyre pacientëve që në pjesën më të madhe preferojnë të heshtin. Më vjen turp të konstatoj që letër dramatike dhe paralajmerues e Ina Kasimati as në mediat e mia nuk e kemi publikuar. 

Dje, në raptusin e një njeriu të dëshpëruar, pasi qeveria angleze i konfirmoi ndalimin e hyrjes në Britaninë e Madhe, duke e konsideruar rrezik edhe për demokracinë e tyre, më akuzoi për të njëjtën shpifje për të cilën në 2018 u dënua nga një gjykatë shqiptare.

Berisha faktikisht pohon se, në vendimin e tyre, autoritetet britanike më kanë besuar mua dhe mediat e mia. Tani, pyetja që mund të bëjë opinionin publik është e thjeshtë: Kujt i duhet besuar? Sali Berishës dhe qehajajve të tij gënjeshtarë alla “Kellici” apo alla “Noka”, apo Departamentit amerikan të Shtetit dhe Komisionit Special të Apelit për Imigracionin anglez (SIAC)?

Kjo është e vetmja opozitë në Europë që ia del të imponojë vetë-çensurën nga frika ndaj kritikave, gjë që zakonisht e bëjnë qeveritë. Nëse Rithemelimi do të arrijë të marrë nga gjykata vulën e PD-së, do të duhet të ndryshojë ose emër ose metodë. Pasi ky grup mund të quhet sot me çdo emër, përveçse "Demokratike"!

''Rithemelimi'' mbron gazetarë gjobaxhinj dhe shantazhon gazetarët e pavarur. Përveç SPAK, edhe gjykatat tremben nga ky sistem shpifjesh. Shteti nuk reagon, ndërkohë që mjafton një ligj me 4 nene që të garantojë pavarësinë e gazetarëve, por edhe mbrojtjen ndaj killerave mediatikë

Nuk bëhet fjalë të mbrohet Erion Veliaj, por të vihet në dukje problematika e madhe e çështjes që mund të prekë çdo qytetar.