istnienie
istnienie (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- IPA: [iˈstʲɲɛ̇̃ɲɛ], AS: [istʹńė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• -ni…
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) bycie, trwanie, występowanie, egzystencja
- (1.2) wyodrębniona całość, istota, byt
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik istnienie dopełniacz istnienia celownik istnieniu biernik istnienie narzędnik istnieniem miejscownik istnieniu wołacz istnienie - (1.2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik istnienie istnienia dopełniacz istnienia istnień celownik istnieniu istnieniom biernik istnienie istnienia narzędnik istnieniem istnieniami miejscownik istnieniu istnieniach wołacz istnienie istnienia
- przykłady:
- (1.1) Istnienie kilku dialektów języka urozmaica ten język i dodaje mu waloru.
- (1.2) Kto ma na sumieniu tyle istnień?
- składnia:
- (1.1) istnienie + D.
- antonimy:
- (1.1) niebyt
- hiperonimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- amharski: (1.1) ህልውና
- angielski: (1.1) existence, subsistence; (1.2) being, living, entity
- arabski: (1.1) كون, وجود
- białoruski: (1.1) існаванне n; (1.2) істота ż
- bułgarski: (1.1) съществуване n
- duński: (1.1) eksistens w; (1.2) eksistens w, skabning w
- esperanto: (1.1) ekzistado; (1.2) ekzistaĵo
- fiński: olemassaolo
- francuski: (1.1) existence ż; (1.2) être m
- hiszpański: (1.1) existencia ż; (1.2) ser m
- jidysz: (1.1) זײַן n (zajn)
- niemiecki: (1.1) Existenz ż, Bestehen n, Dasein n, Vorhandensein n
- norweski (bokmål): (1.1) eksistens m; (1.2) eksistens m
- norweski (nynorsk): (1.1) eksistens m; (1.2) eksistens m
- nowogrecki: (1.1) ύπαρξη ż; (1.2) ον n
- rosyjski: (1.1) существование n
- szwedzki: (1.1) existens w; (1.2) existens w
- turecki: (1.1) varlık
- ukraiński: (1.1) існування ż
- włoski: (1.1) esistenza ż
- źródła:
- ↑ Hasło „bycie” w: Lidia Wiśniakowska, Słownik wyrazów bliskoznacznych PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 978-83-01-14780-8.