Round Island (Mauritius)
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Akwen | |
Archipelag | |
Powierzchnia |
2,14 km² |
Najwyższy punkt |
280 m n.p.m. |
Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Mauritiusa | |
19°51′00″S 57°47′20″E/-19,850000 57,788889 |
Round Island (ang.), Île Ronde (fr.) – wyspa w archipelagu Maskarenów, leżąca na Oceanie Indyjskim i należąca do Mauritiusa.
Geografia
[edytuj | edytuj kod]Round Island jest położona 22,5 km na północny wschód od wyspy Mauritius. Powierzchnia wyspy wynosi 2,14 km², a najwyższe wzniesienie na wyspie liczy 280 m n.p.m. Wyspa jest niezamieszkana, a dostęp do niej drogą wodną jest trudny i niebezpieczny z powodu całkowicie skalistego wybrzeża i, zwykle, silnego wzburzenia morza. Najlepszym sposobem na dotarcie na wyspę jest helikopter. Aura wyspy jest ciepła i wietrzna z najsuchszym okresem od września do listopada, a najwilgotniejszym od grudnia do marca. W porze wilgotnej występować mogą cyklony. Zimą temperatura wynosi zwykle między 22 a 30 °C, zaś latem dochodzi do 50 °C[1].
Wyspa ta stanowi bazaltowy stożek wulkaniczny powstały prawdopodobnie między 25 a 100 tysiącami lat temu. Charakteryzuje się stromymi, zwłaszcza w górnej ⅓, stokami i występowaniem wyłącznie nagich skał w górnej ½ wysokości[1].
Środowisko naturalne
[edytuj | edytuj kod]Flora
[edytuj | edytuj kod]Na Round Island znajdują się ostatnie fragmenty bogatych nizinnych zbiorowisk palmowych (mauritian palm-savanna[2]), które dawniej pokrywały suche nizinne części Mauritiusa. Zbiorowiska te współtworzą taksony endemiczne jak hioforba butelkowa[1], Lomatophyllum tormentorii[2] czy krytycznie zagrożona Dictyosperma album var. conjugatum, której jedyny okaz przetrwał na tej wyspie. Na zachodnich i północnych stokach dominującą palmą jest latania sinolistna. Na uwagę zasługuje Pandanus vandermeerschii, którego największa populacja przetrwała na Round Island oraz dwa jedyne gatunki drzew liściastych, które przetrwały zniknięcie z wyspy lasów liściastych: Gagnebina pterocarpa i Fernelia buxifolia[1].
Fauna
[edytuj | edytuj kod]Wyspa jest znana ze swej herpetofauny, obejmującej 7 lub 8 gatunków gadów, z których wszystkie są maurytyjskimi endemitami[1]. Należą tu: Phelsuma guentheri i Nactus serpensinsula z rodziny gekonowatych, Leiolopisma telfairi i Gongylomorphus bojerii z rodziny scynkowatych oraz węże Casarea dussumieri i prawdopodobnie już wymarły Bolyeria multocarinata[2]. Do stawonogów wyspy należą: endemiczny pluskwiak Asterolecianum dictyospermae oraz parecznik Scolopendra abnormis[2], znany jeszcze tylko z Serpent Island[3].
Round Island stanowi również siedlisko licznych ptaków morskich, w tym gatunków kluczowych IBA: Pterodoma arminjoniana, Puffinus pacificus, faetona czerwonosternego i faetona żółtodziobego. Ponadto spotykane są tu petrel wulkaniczny, Pterodoma nigripennis, burzyk równikowy, burzyk mały, Puffinus carneipes i Bulweria bulwerii[2].
Ochrona
[edytuj | edytuj kod]W 1957 roku na wyspie ustanowiono rezerwat Île Ronde Nature Reserve (ang. Round Island Nature Reserve)[1], który zajmuje 159 ha[2]. Zarządzany jest on przez National Parks and Conservation Service oraz Mauritian Wildlife Foundation[1]. W latach 80. XX wieku udało się wyplenić zawleczone tu kozy i króliki, co spowodowało znaczny rozrost rodzimej dla wyspy roślinności[2]. Sukcesem zakończyła się także reintrodukcja kilku gatunków roślin liściastych[1]. W 2001 roku wyspę ustanowiono ostoją ptaków IBA[2].
Na wyspie działa naukowa stacja badawcza[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Mauritian Wildlife Foundation: Round Island. 2014. [dostęp 2014-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-24)].
- ↑ a b c d e f g h Important Bird Areas factsheet: MU012 Round Island. [w:] BirdLife International [on-line]. 2014. [dostęp 2014-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-11)].
- ↑ John G. E. Lewis, Peter Daszak, Carl G. Jones, Janet D. Cottingham, Esther Wenman, Aleksandra Maljkovic. Field observations on three scolopendrid centipedes from Mauritius and Rodrigues (Indian Ocean) (Chilopoda: Scolopendromorpha). „International Journal of Myriapodology”, s. 123-137, 2010. DOI: 10.1163/187525410X12578602960425.